Ένας διαφορετικός «εξ ανατολών» κίνδυνος

Άρθρο του κ. Ανδρέα Ανδριανόπουλου

πρώην βουλευτή Πειραιώς & υπουργού

Για χρόνια στην ελληνική δημόσια ζωή κυριαρχούσε ο κίνδυνος εξ Ανατολών. Κι αυτός αφορούσε βέβαια στην Τουρκία των στρατηγών. Των κληρονόμων δηλ. της Κεμαλικής παρακαταθήκης.

Η Τουρκία που μας απειλούσε ήταν η χώρα που για δεκαετίες συρρικνωνόταν και που είχε υιοθετήσει σαν στρατηγικό αξίωμα την πρόκληση εντάσεων εκτός των συνόρων της ώστε να μην χρειασθεί να αντιμετωπίσει στο μέλλον αμφισβητήσεις των εθνικών της εδαφών.

Το γεγονός και μόνο πως από τις αρχές περίπου του 20ου αιώνα η χώρα μας, όπως και άλλες περιοχές των Βαλκανίων και της Εγγύς Ανατολής, διεύρυναν τα εθνικά τους εδάφη ενώ η Τουρκία - σαν διάδοχος των Οθωμανών - περιόριζε τα δικά της αποτελούσε απόδειξη όλων των παραπάνω. Μια τέτοια Τουρκία μοναχά η ευρωπαική προοπτική θα μπορούσε να θέσει υπό έλεγχο. Διότι και την όποια της ανασφάλεια θα διασκέδαζε και τους θεσμούς της θα εκσυγχρόνιζε. Με την υπαγωγή τους στην λογική μιάς δυτικο-ευρωπαικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.

Η Τουρκία που τώρα έχουμε απέναντί μας δείχνει να είναι μια εντελώς διαφορετική υπόθεση. Με άλλους προσανατολισμούς, ριζοσπαστικές επιδιώξεις και μεγαλεπήβολους σχεδιασμούς. Στόχος των νέων ηγητόρων της Άγκυρας φαίνεται να είναι μια νέο-οθωμανική προοπτική.

Ο ξαναγεννημένος "παν-ισλαμισμός" είναι το ζητούμενο
για τους νέους ηγήτορες της Άγκυρας.

Με την ισλαμική σημαία να κυματίζει στην πλώρη της πολιτικο-κοινωνικής της κιβωτού.

Κι' αυτός επερχόμενος βίαιος κυματισμός δεν αντιμετωπίζεται πλέον με την μικροσκοπική ασπίδα της ευρωπαϊκής προοπτικής.

Διότι η Ευρώπη δεν είναι παρά υποσημείωση πλέον στις εθνικές επιδιώξεις της Αγκυρας. Πρώτιστος στόχος είναι η ηγεμονία στην περιοχή. Με όχημα έναν ξαναγεννημένο παν-ισλαμισμό.

Τα χαϊδέματα με το Ιράν, οι συνεννοήσεις με την Χαμάς, η καταδίκη του Ισραήλ και η επιδίωξη να επανακτήσει η Κωνσταντινούπολη την αίγλη του Σουνιτικού Σουλτανάτου δείχνει μια Τουρκία με άλλες επιδιώξεις και διαφορετικούς στρατηγικούς σχεδιασμούς.

Η εξέλιξη αυτή εξηγεί και κάποια φαινόμενα που δεν ήσαν εύκολο να διερμηνευτούν. Γιατί η Τουρκία ενθαρρύνει την παράνομη μετανάστευση μουσουλμάνων της Ανατολής προς την Δύση, μέσω των ελληνικών εδαφών;

Για ποιο λόγο έγιναν κινήσεις υποχωρήσεων προκειμένου κάποιο πλειοψηφικά Τουρκικό κομμάτι να εξασφαλίσει την ένταξή του στην Ε.Ε. (η Βόρεια Κύπρος); Γιατί σχεδιάσθηκαν κι' εκτελέσθηκαν κινήσεις ρήξης με το Ισραήλ ώστε η Τουρκική ηγεσία να αποκτήσει πιστοποιητικά bona fides με τους μουσουλμάνους των Αραβικών χωρών; Και τόσα άλλα.

Σε μια μελλοντική προοπτική ισλαμοποίησης της Ευρώπης είναι φανερό πως η Τουρκία θα ήθελε να παίξει το ρόλο του Δούρειου Ίππου.

Και η Ελλάδα, όπως και παλαιότερα στην ιστορία της, έχει τον ελάχιστα ζηλευτό ρόλο του πρώτου αναχώματος. Αποτελεί το πρώτο βήμα για την οργανωμένη εισβολή του ακραίου Ισλάμ σε μια ανεκτική κι' ακόμη ανύποπτη Δύση.

Ο νυν ΥΠΕΞ της Τουρκίας κ. Αχμέτ Νταβούτογλου αποτελεί
τον αδιαμφισβήτητο μέντορα της τουρκικής ηγεσίας
και πατέρα του νεο-οθωμανισμού,
όπως περιγράφεται στο βιβλίο του "Στρατηγικό Βάθος".

Δεν είναι τυχαία τα εμπόδια που βρίσκει η Τουρκία στην προσπάθειά της να εισχωρήσει σε χώρες με Τούρκικες ρίζες στην γλώσσα τους και με ισλαμικούς κυρίως πληθυσμούς.

Το Καζακστάν όμως και το Ουζμπεκιστάν είναι δεδομένο πως βλέπουν τους κινδύνους και κλείνουν τις κεκρόπορτες.

Η Βρετανία όμως από την άλλη μεριά, με πολλούς να αποκαλούν πλέον την πρωτεύουσά της Λονδονιστάν λόγω της ανεξέλεγκτης στην ουσία διασποράς εκεί του ακραίου Ισλάμ, επιχειρεί να κολακεύσει την Τουρκία και να της ανοίξει τις θύρες της Ευρώπης.

Για την Ελλάδα το ζήτημα είναι ακραία επιτακτικό. Κι οφείλουμε να πάρουμε αποφάσεις. Και για την εξωτερική μας πολιτική. Αλλά και για τις εσωτερικές μας επιλογές.

Καμία ανοχή κατ' αρχήν στην ανεξέλεγκτη μετανάστευση από μουσουλμανικές χώρες. Οι μουσουλμάνοι δεν αφομοιώνονται και συνιστούν ανατρεπτικό κίνδυνο της κοινωνικής συνοχής. Κάθε παράνομη είσοδος στην χώρα οφείλει να θεωρείται αδίκημα.

Κι' όσοι τρίτοι το σχολιάζουν αρνητικά (Διεθνής Αμνηστία, Ευρωπαϊκές χώρες) ας κληθούν να αναλάβουν το κόστος της συντήρησής τους και την προώθησή τους στις δικές τους χώρες. Ανέξοδες παρατηρήσεις δεν χρειαζόμαστε άλλες.

Το κυριότερο όμως είναι να συνειδητοποιήσουμε πως η Τουρκία αποτελεί συνειδητό εργαλείο προώθησης του ακραίου Ισλάμ προς την Δύση. Πάνω σ' αυτή την στρατηγική αντίληψη θα πρέπει εφ εξής να οικοδομήσουμε τις πολιτικές μας. Και απέναντι στον εξ Ανατολών γείτονά μας, αλλά και προς τους Ευρωπαίους και Αμερικανούς συμμάχους μας.