Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2007

Ριγμένοι και πάλι οι Παλιο-Κοκκινιώτες

Η μονοδιάστατη πολιτική του Δήμου Πειραιά και ειδικά του Δ’ διαμερισματικού συμβουλίου εξακολουθεί να καταδικάζει την Παλιά Κοκκινιά στην εγκατάλειψη και την υποβάθμιση.

Οι κάτοικοι της Παλιάς Κοκκινιάς πληροφορήθηκαν χθες ότι «σε συνολική ανάπλαση της Πλατείας Καμινίων (Δωδεκανήσου και Αγίου Ελευθερίου) προχώρησαν οι υπάλληλοι της Διεύθυνση Περιβάλλοντος – Πρασίνου του Δήμου Πειραιά».
Σύμφωνα με το σχετικό δελτίο Τύπου που διανεμήθηκε σε όλα τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας, έγινε ριζική ανάπλαση στους χώρους πρασίνου με τοποθέτηση νέου χλοοτάπητα ,αυτόματο πότισμα, περίφραξη παρτεριών, φύτευση θάμνων- δέντρων με προσθήκη νέου κηπευτικού χώματος και ενίσχυση ηλεκτροφωτισμού.
«Φυτεύτηκαν μουριές, πλάτανοι, ιβίσκοι βραχυχίτωνες, τριανταφυλλιές, θαμνώδεις φίκοι βενιαμίν, εποχιακά ανθοφόρα χρυσάνθεμα κ.α. Επίσης, τοποθετήθηκαν καθιστικοί πάγκοι και έγινε ολοκληρωτική αντικατάσταση της πλακόστρωσης της πλατείας με νέους έγχρωμους κυβόλιθους», τονίζεται.
Να θυμίσουμε επίσης ότι στις 23 Σεπτεμβρίου 2006 ο τέως δήμαρχος Χρήστος Αγραπίδης είχε εγκαινιάσει το πάρκο "Διαμαντοπούλου" στο χώρο που βρίσκονταν παλιά τα ομώνυμα μηχανουργεία, επί της οδού Μουτσοπούλου στα Καμίνια.
Σε αντίθεση με την Παλιά Κοκκινιά, όπου ο υπεύθυνος αντιδήμαρχος κ. Π. Γκερλές δεν έχει ασχοληθεί καν με την ανάπλαση του πεζόδρομου Μαυρογένους – Κεχαγιά που περνά ουσιαστικά στη δικαιοδοσία της κατασκευαστικής κοινοπραξίας που έχτισε τα μπουντρούμια πολυτελείας στην οδό Αγίων Αναργύρων.

Επίσης, η αναλγησία του δήμου είναι χαρακτηριστική στην περίπτωση των οικοπέδων επί της Θηβών 100 – 102 που προορίζονται για την ανοικοδόμηση θηριώδους τσιμέντινης κατασκευής για συνεργεία και φανοποιεία του γνωστού οικολόγου Κυριακούδη.
Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι στο παρελθόν είχαν συγκεντρωθεί εκατοντάδες υπογραφές για να δημιουργηθεί χώρος πρασίνου σ’ αυτό το οικόπεδο, στο οποίο εντοπίσθηκαν και κάποια αρχαιολογικά ευρήματα.

Οι συνήθεις ύποπτοι (διαμερισματικοί σύμβουλοι όλων των παρατάξεων) εν οίδαν ότι ουδέν οίδαν, ενώ αντιδήμαρχοι που στηρίχθηκαν από το λαό της Παλιάς Κοκκινιάς όπως ο κ. Τάκης Αβραμίδης δεν ασχολούνται ούτε με θέματα της αρμοδιότητάς τους.
Η τελευταία ανάπλαση της πλατείας Μεταμορφώσεως του Σωτήρος έγινε το 1982 και της "Νεράιδας" το 1996. Η τελευταία φύτευση δέντρων στα κηπάρια της οδού Κορυτσάς έγινε το 1984 ενώ δεν έχει δημιουγηθεί ούτε μία νέα μεγάλη πλατεία για την Παλιά Κοκκινιά, όπως αρμόζει στους κατοίκους της.

Σύντροφοι και συγκάτοικοι:
Ντροπή τους και ντροπή μας που δεν κινητοποιούμαστε!

Αναπτυξιακά… χωρατά με μπλε και πράσινους κόκκους


Θα μπορούσε να φιγουράρει σε πρωτοσέλιδο εφημερίδας: «Διευθυντής υπουργείου καταργεί Λιάπη και Σουφλιά»! Όσο απίστευτο κι αν φαίνεται, αποτελεί γεγονός το οποίο συζητείται ευρέως από ανθρώπους της αγοράς. Το λυπηρό είναι πως κανένας από τους διαπιστευμένους συντάκτες στα υπουργεία Μεταφορών και ΠΕΧΩΔΕ δεν έχει αναδείξει αυτό το θέμα είτε στον έντυπο, είτε στον ηλεκτρονικό Τύπο.

Η ίδρυση των Εμπορευματικών Κέντρων αποτελεί ένα ζήτημα που απασχολεί πάρα πολλούς Έλληνες και ξένους επιχειρηματίες. Όταν ψηφίστηκε ο σχετικός νόμος, όλοι βαυκαλίστηκαν με την προοπτική ίδρυσης ενός μικρού “Interporto” στην καρδιά του Θριασίου. Κάποιοι πιο τολμηροί άρχισαν να μιλούν για δίκτυο Εμπορευματικών Κέντρων σε στρατηγικά σημεία της χώρας.
Φευ! Οι θεματοφύλακες της κρατικής γραφειοκρατίας προέταξαν τα στήθη τους και κάθε ενδιαφερόμενος που ήθελε να επενδύσει στα Εμπορευματικά Κέντρα, δοκίμασε τις ψυχικές αντοχές του. Οι υπηρεσίες των υπουργείων δεν γνώριζαν πώς λειτουργούν τα Εμπορευματικά Κέντρα ενώ οι εφορίες εφάρμοζαν το νόμο αναλόγως με την αντίληψη του υπαλλήλου (ή ακόμα και την κομματική άποψή του).
Υπήρξαν επιχειρηματίες που υιοθέτησαν την έκκληση του κ. Γ. Αλογοσκούφη κι έσπευσαν να επενδύσουν στα logistics. Πολλοί απ’ αυτούς βρέθηκαν στο κέντρο ενός ανατολίτικου φαύλου κύκλου. Αυτή η αλυσίδα της διαφθοράς είχε χαράτσια, αναγκαστικά μπαχτσίσια και «κολλητιλίκια» με γνωστούς γνωστών σε πολεοδομίες, δήμους και νομαρχίες, καθώς και συναναστροφές με «λαμόγια» υπεράνω πάσης υποψίας.
Το κερασάκι της τούρτας έβαλε ανώτατος κρατικός υπάλληλος του υπουργείου ΠΕΧΩΔΕ (που δεν κατονομάζουμε). Έβαλε υπογραφή και στρογγυλή σφραγίδα σε ένα σήμα που εντοπίζει «σοβαρά προβλήματα» στο νόμο 3333/05 για τα Εμπορευματικά. Με την πράξη αυτή καταργεί την κοινή απόφαση των κυρίων Μιχ. Λιάπη και Γ. Σουφλιά ενώ αμφισβητεί την εργασία επιστημόνων που εξέτασαν τη λειτουργία Εμπορευματικών Κέντρων σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Ο κρατικός υπάλληλος διαπιστώνει προβλήματα εφαρμογής της περιβαλλοντικής νομοθεσίας. Έχει περάσει άραγε ο εν λόγω από περιοχές όπως είναι η Μαύρη Ώρα Ασπροπύργου για να απολαύσει το νέο-γραικικό σεβασμό του περιβάλλοντος; Εκτός αν πίσω απ’ αυτήν την ενέργεια υπάρχει παρασκήνιο.
Πιστεύουμε πως πρόκειται για ένα περιστατικό υπερβάλλοντος ζήλου ή αντίδραση από βαρεία κομματικοποίηση. Ελπίζουμε να μην υπήρξε πολιτική παρέμβαση εκ του πονηρού, για να επανεξεταστεί ο νόμος. Αν όμως έχει συμβεί κάτι τέτοιο, τα σχέδια αναβάθμισης της χώρα μας σε διαμετακομιστικό κέντρο των Βαλκανίων, είναι σεμνά και ταπεινά χωρατά.
Μετά την πάταξη της διαπλοκής, την αντιμετώπιση της γραφειοκρατίας, τους συμβούλους για την επέκταση του Μετρό, την εξυγείανση της Ολυμπιακής και την αναβάθμιση των logistics, θα μιλάμε για περιβαλλοντική νομοθεσία και Εμπορευματικά Κέντρα. Το άλλο με τους Πόντιους και τη Eurovision, το ξέρετε;
  • Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε στο τεύχος 45 του περιοδικού "Logistics & Management"
    (Απρ. 2006)

Ο άνθρωπος πίσω από την… «Καταιγίδα των Logistics»


Όταν πληροφορηθήκαμε πως έρχεται στην Ελλάδα ο στρατηγός που οργάνωσε τις επιχειρήσεις εφοδιασμού, μεταφοράς και διοικητικής μερίμνης των Αμερικανικών δυνάμεων που συμμετείχαν στις πρώτες επιχειρήσεις του Κόλπου, δεν μπορούσα να φανταστώ πώς μπορούσε να είναι ο άνθρωπος στον οποίο εμπιστεύθηκε τα logistics ο στρατηγός Νόρμαν Σβάρτσκοφ. Πρόκειται για τον Ουΐλλιαμ Γκας Παγώνης, έναν απίστευτα έξυπνο και πρακτικό άνθρωπο, με πλατύ χαμόγελο και σπιρτόζικα μάτια. Αυτόν τον άνθρωπο είχα την ευκαιρία να γνωρίσω.
Παρά τα 68 χρόνια του, ο καταγώμενος από τη Χίο Βασίλης Παγώνης διεκδικεί δικαιωματικά το ρόλο του «γκουρού». Κάθισε και μελέτησε την τακτική που εφάρμοσε ο Μέγας Αλέξανδρος κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του προς τον Ινδό Ποταμό. Ταυτοχρόνως, μελέτησε δύο έργα του Αριστοτέλη (σ.σ. τα «Ηθικά» και τα «Πολιτικά») καθώς και την οργάνωση του αυτοκρατορικού στρατού επί Λέοντος Σοφού, ούτως ώστε να ανταποδώσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την εμπιστοσύνη που του έδειξαν ο πρόεδρος Τζωρτζ Μπους ο πρεσβύτερος και η ανώτατη ηγεσία του Πενταγώνου.
«Η ιστορία είναι ο καλύτερος οδηγός για να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα, ειδικά στην εφοδιαστική αλυσίδα», μου είπε. Πέρα από τη φρίκη που συνοδεύει κάθε πόλεμο, δεν ξέχασε την πραγματικότητα που επιβάλλει το καθήκον. Γι’ αυτό οργάνωσε την εφοδιαστική αλυσίδα με ευέλικτες ομάδες υποστήριξης των στρατιωτών και με κάθετη χρήση όλων των μεταφορικών μέσων. Ενώ ο αμερικανικός στρατός υποστήριζε κάθε στρατιώτη με ομάδες από έξι έως δέκα logistician, ο στρατηγός Παγώνης τους περιόρισε στους τέσσερις. Δημιούργησε και ομάδες logistics που διαχειρίζονταν υποδομές και φορτία σε κάθε πόλη.
Για πρώτη φορά στα χρονικά έφθασε στο σημείο να χρησιμοποιήσει το διαδίκτυο για να ελέγξει τις ροές των φορτίων του από κάθε σημείο του πλανήτη και συνέστησε στους άμεσα υφισταμένους του να διδάξουν τους άπειρους περί τα logistics εθελοντές τη λογική της «μικροδιοίκησης» (micromanagement).
«Πρέπει να κάνετε αυτό καθώς και ό, τι είναι γραμμένο στα εγχειρίδια» συνέστηνε και ξεκαθάρισε πως όσοι εργάζονται στα logistics πρέπει να είναι ευτυχισμένοι με το αντικείμενο της απασχόλησής τους, να είναι ξεκούραστοι και να έχουν στο μυαλό τους πως τα logistics είναι συνώνυμα της ταχύτητας και της ποιότητας.
Όσον αφορά στην πραγματικότητα της νέας οικονομίας, ο στρατηγός Παγώνης θεωρεί πως το μέλλον ανήκει σε όσους κατέχουν το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, επενδύουν και τολμούν να υιοθετήσουν νέες τεχνολογίες όπως η ρομποτική και οι ραδιοσυχνικές αναγνωρίσεις.
Ποιος άλλος θα μπορούσε να πει τόσο σημαντικά πράγματα με λίγα και εύληπτα λόγια, αν δεν κατείχε τέτοια Παιδεία; Ίσως κανείς απ’ αυτούς που αυτοσυστήνονται ως «γκουρού» πολυτελείας…
  • Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε στο τεύχος 44 του περιοδικού "Logistics & Management"
    (Μαρ. 2006)

Οι γκουρού, ο logistician, και ο σύγχρονος Σιντάρτα

Η ανάπτυξη των logistics είναι το ζητούμενο όσων ασχολούμαστε με την προβολή, την ενημέρωση και την επιμόρφωση όσων εμπλέκονται με τη λειτουργία της εφοδιαστικής αλυσίδας. Οι επιστημονικές αντιπαραθέσεις για το χαρακτήρα που πρέπει να έχουν τα logistics αποτελούν το αλατοπίπερο αυτής της ανερχόμενης οικονομικής επιστήμης.

Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη, οι logisticians προσπαθούν να βρουν τη χρυσή τομή μεταξύ των διαφορετικών αντιλήψεων που διατυπώνονται ως απάντηση στην ερώτηση «τι είναι logistics». Απλώς στη χώρα μας μπήκαμε σε ένα φαύλο κύκλο που εμποδίζει κάθε πρωτοβουλία και μετατρέπεται σε τροχοπέδη όταν εμφανιστεί ένας σοβαρός επενδυτής.
Αυτή η άποψη μπορεί να ακουστεί υπερβολική, αλλά αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. Είναι αποκαρδιωτική η εικόνα σοβαρών βιομηχάνων, logistician και επιχειρηματιών στον κλάδο των μεταφορών να μιλούν για logistics, χωρίς να γνωρίζουν το στοιχειώδη ορισμό τους.
Μοιάζουν με σχολιαρόπαιδα που διδάσκονται αντικρουόμενες θεωρίες για το ίδιο αντικείμενο.
Πώς όμως να γίνει αντιληπτά τα logistics, όταν όσοι ασχολούνται με την παραγωγή και την υποστήριξη της εφοδιαστικής αλυσίδας στην Ελλάδα βομβαρδίζονται από τις εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις δεκάδων «γκουρού» που παρελαύνουν κατά καιρούς από ημερίδες και σεμινάρια, χωρίς να δίνουν λύση στη σύγχυση που επικρατεί.
Ο ένας υποστηρίζει πως τα logistics περιορίζονται στους τέσσερις τοίχους μιας αποθήκης. Ο άλλος αποδέχεται μόνο την εμπλοκή των οδικών μεταφορών στα logistics. Ένας τρίτος διαχωρίζει τη θέση του και ονομάζει logistics το μηχανισμό εισαγωγής και εξαγωγής εμπορευμάτων από ένα σημείο σε ένα άλλο.
Ο τέταρτος, ο οποίος είναι και επιχειρηματίας, νομίζει πως τα logistics είναι η εύκολη λύση στην εξεύρεση σπουδασμένου και κακοπληρωμένου υπαλλήλου που θα προσληφθεί για να κάνει τα πάντα μέσα στην επιχείρηση αφού «τα logistics φθάνουν μέχρι τα σύνορα της φαντασίας». Ελπίζουμε αυτά τα σύνορα να μη φθάνουν μέχρι τη γωνία της αποθήκης όπου υπάρχουν τα μηχανήματα καθαρισμού, οι σκούπες και ο σφουγγαρίστρες.
Αν ζούσε ο Χέρμαν Έσσε και μάθαινε τι λένε οι «γκουρού» της εφοδιαστικής αλυσίδας, σίγουρα θα ξανάγραφε τον «Σιντάρτα». Θα τον έκανε logistics manager που θα δοκιμαζόταν από το διάβολο.
Οι δοκιμασίες του logistician Σιντάρτα δεν θα ήταν και λίγες. Πρέπει να διευρύνει το εικοσιτετράωρο, να κατακτήσει προϋπηρεσία πριν τελειώσει το πανεπιστήμιο ή το κολλέγιο, να αναλύει τους χρησμούς των «γκουρού» για μείωση του κόστους και μεγιστοποίηση των κερδών, να μη ζητήσει ποτέ αύξηση και να μην έχει προσωπική ζωή.
Και μετά παραπονιόμαστε επειδή στις συζητήσεις του Καραμανλή στην Κίνα δεν υπήρχαν logistician…
  • Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε στο τεύχος 43 του περιοδικού "Logistics & Management"
    (Φεβ. 2006)

Για το κέρδος θυσιάζεται η ενημέρωση

Αυτό το μήνα θα ξεφύγω λίγο από την επεξήγηση θεμάτων που επιλέξαμε σ’ αυτό το τεύχος για την ενημέρωσή σας. Θα σταθώ λίγο στην… «ενημέρωση». Ο κορυφαίος Δημήτριος Δημητράκος αναφέρει στο εγκυρότατο ορθογραφικό και ερμηνευτικό λεξικό του πως το συνηρημένο ρήμα ενημερόω – ενημερώ σημαίνει πως καθιστώ κάποιον γνώστη ενός γεγονότος.

Ένας άλλος εξαιρετικός (κατ’ εμέ) άνθρωπος και ειδήμων περί την επικοινωνία, ο κ. Γιώργος Βέλτσος, υποστηρίζει πως τα γεγονότα, και κατά προέκταση η ενημέρωση, αποτελούν ένα ιδανικό πεδίο προβολής πραγματικών, ιδεωδών και ιδεατών καταστάσεων αναλόγως με τη διάθεση του ανθρώπου που κάνει γραπτή, φωνητική ή οπτική περιγραφή. Οι αποστάσεις μεταξύ της πραγματικότητας, του ιδεώδους και του ιδεατού αρχίζουν από την ταπεινότητα του απειροελάχιστου έως τη χαωτικότητα του απείρου.

Το τελευταίο διάστημα παρατηρούμε πως οι αντοχές των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας και ειδικώς των τηλεοπτικών καναλιών, για τον αγώνα της «ενημέρωσης» δοκιμάζονται από το απειροελάχιστο μέχρι το άπειρο. Η εξέγερση των «αθλίων» στη Γαλλία, ο συνεχιζόμενος ανταρτοπόλεμος (για το πετρέλαιο) στο Ιράκ και το απειλητικό οικονομικό ξέσπασμα της Κίνας απασχολούν τα διεθνή ΜΜΕ τις τελευταίες εβδομάδες.

Στα ντόπια «μαγαζιά», αυτές οι εξελίξεις και οι διεθνείς πολιτικές και οικονομικές προεκτάσεις τους είναι πιο ασήμαντες από τη «λαϊκή» τραγουδιάρα (ή και τον τραγουδιάρη) που πήγε στο ψιλικατζή για τσίχλες και δήθεν «συνελήφθη» από κρυφή κάμερα. Τι άλλο προτάσσει η σύγχρονη ελληνική τηλεόραση στο όνομα της ενημέρωσης που υποτίθεται πως διατηρεί υψηλή τηλεθέαση; «Ημιμαθείς» παρουσιαστές, «παραθυράκηδες» σχολιαστές, υποκριτές «σταυροφόρους» των ευπαθών κοινωνικών ομάδων, «εισαγγελείς», «ειδήμονες» και άλλους γραφικούς που παριστάνουν τους παράγοντες, τους υποψήφιους πολιτικούς, τα ψώνια και τους μαϊντανούς για να γράφουν τα μηχανάκια της AGB.

Αν ο Νόαμ Τσόμσκυ γνώριζε αυτό το θίασο των παλαβών που βομβαρδίζουν με βλακεία την κοινή γνώμη και βαυκαλίζονται πως πείθουν κιόλας, τότε θα αφιέρωνε κεφάλαια γι’ αυτήν την πνευματική και πολιτιστική κατάπτωση τόσο στο βιβλίο «Προπαγάνδα και κοινός νους», όσο και στο «ΜΜΕ: Όργανο ελέγχου και επιβολής».

Στο όνομα του κέρδους, η ενημέρωση μετατρέπεται σε εκμαυλισμό συνειδήσεων και σε μέσο επιβολής της υποκουλτούρας. Είμαι ο τελευταίος που θα κάνω μαθήματα δημοσιογραφίας ή θα υποστηρίξω πως αυτά γίνονται μόνο στην Ελλάδα. Στη χώρα μας ωστόσο, το έλλειμμα πολιτισμού και παιδείας οδηγεί σε οδυνηρές καταστάσεις, δυστυχώς και με τα ΜΜΕ σε ρόλο ηθικού αυτουργού. Δεν είναι τυχαίο πως η πολιτική έγινε παραπολιτική σε ψητοπωλεία, ο αθλητισμός παράγκα, ο πολιτισμός γαρύφαλλα με ηλεκτρικά μπουζούκια και η λογική συντηρητισμός.

Στον ένα χρόνο ανανέωσης του “L&M” έχουμε επιλέξει το δρόμο της ήπιας, σοβαρής και ποιοτικής ενημέρωσης για να γίνουμε καλύτεροι.
  • Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε στο τεύχος 41 του περιοδικού "Logistics & Management"
    (Δεκ. 2005)

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2007

Αγαπημένο μου λεωφορείο!

Του Χρήστου Μανωλά

Ήταν πριν από λίγα χρόνια όταν ο Χαρίλαος Λαζαρόπουλος, που ασχολείται επαγγελματικά με την επιμέλεια εξειδικευμένων εντύπων, μαζί με τον αδελφό του Βαγγέλη, μηχανικό του Εμπορικού Ναυτικού, είχαν βρεθεί σε ένα βενζινάδικο στα Μέγαρα.
«Αποφασίσαμε να το αγοράσουμε. Δεν γνωρίζαμε τότε τι θα το κάναμε, πού θα το βάζαμε, πώς θα το συντηρούσαμε. Δεν γνωρίζαμε καν πόσο θα μας κόστιζε. Ωστόσο προχωρήσαμε. Το λεωφορείο αυτό ήταν ένα παλιό όχημα μπλε χρώματος. Ήταν μάρκας Σκάνια και πρωτοκυκλοφορήσε το 1957. Όπως βρήκαμε αργότερα ψάχνοντας στα αρχεία των οργανισμών αστικών συγκοινωνιών το συγκεκριμένο λεωφορείο πραγματοποιούσε τουλάχιστον 25 χρόνια διαδρομές σε περιοχές της Δυτικής Αθήνας, ενώ για μικρότερο διάστημα βρισκόταν στις γραμμές που ένωναν το κέντρο της Αθήνας με τη Νέα Σμύρνη».

Το λεωφορείο αυτό υπήρξε η αρχή ενός ιδιαίτερου στόλου οχημάτων που έχει στην ιδιοκτησία του ο κ. Λαζαρόπουλος. «Έχουμε αγοράσει άλλα εννέα μέσα στα τελευταία πέντε χρόνια. Μερικά είναι ακινητοποιημένα, σκουριασμένα και χωρίς μηχανή. Άλλα τα έχουμε επισκευάσει και θα μπορούσαν ακόμα και να βγουν στους δρόμους- όχι βέβαια για να κάνουν κανονικά δρομολόγια αλλά θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε μια επετειακή ημέρα, σε μια γιορτή, στην Ημέρα Χωρίς Αυτοκίνητο που εορτάζεται κάθε Σεπτέμβριο». Το κόστος αγοράς ενός παλαιού λεωφορείου κυμαίνεται από 400 έως 4.000 ευρώ ανάλογα με την παλαιότητά του. Μια γενική επισκευή μηχανής μπορεί να κοστίσει από 20 έως 900 ευρώ.
«Τόσα πληρώσαμε στη Μερσεντές για την απόκτηση ενός ανταλλακτικού για τον σπάνιο κινητήρα ενός μουσειακού λεωφορείου. Στα οχήματα αυτά γίνεται μηχανική συντήρηση, κάποια πλένονται ενώ τα περισσότερα θέλουν βάψιμο κάθε δυο- τρία χρόνια. Ωστόσο δεν αλλάζουμε ποτέ τον χρωματισμό», λέει ο κ. Λαζαρόπουλος.

«Το τελευταίο λεωφορείο που αγοράσαμε κατασκευάστηκε το 1970. Είναι το R-495 με μηχανή Μερσεντές και αμάξωμα της Βιαμάξ, το οποίο το σώσαμε την τελευταία στιγμή από του... κόφτη τα δόντια», αναφέρει ο συλλέκτης. «Ανήκε στο ΚΤΕΛ Μεσσηνίας και εκτελούσε αστική συγκοινωνία στην πόλη. Μιλούσα με τον πρόεδρο του τοπικού ΚΤΕΛ για να τα πάρουμε. Ενώ είχαμε συμφωνήσει μάθαμε ότι το είχε ήδη πουλήσει. Κάναμε αστυνομική έρευνα, εργαστήκαμε σαν να ήμασταν ντετέκτιβ προκειμένου να το ανακαλύψουμε. Βρισκόταν στα διαλυτήρια που λειτουργούν στη Νέα Κίο, λίγο έξω από το Άργος. Δώσαμε 3.000 ευρώ προκειμένου να το πάρουμε την τελευταία στιγμή προτού καταλήξει να γίνει παλιοσίδερα».

Δημοσιεύθηκε στα "ΝΕΑ" την Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2007