Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

Ριζική αλλαγή σκηνικού στα media

Άρθρο του ειδικού συνεργάτη,
κ. Ηλία Αντωνιάδη

Η κυριαρχία της ψηφιακής και της καλωδιακής τηλεόρασης σε συνδυασμό με τον ολοένα και αυξανόμενο ρόλο του διαδικτύου ως μέσο πληροφόρησης και διασκέδασης των πολιτών έναντι των παραδοσιακών μέσω διαμορφώνουν ένα νέο «τοπίο» στον χώρο των μέσων μαζικής ενημέρωσης.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα του συνεδρίου που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στις Βρυξέλλες από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αναφορικά με το μέλλον των ευρωπαϊκών μέσων μαζικής ενημέρωσης, τα ηλεκτρονικά μέσα προτιμώνται σε πολύ μεγάλο βαθμό από την πλειοψηφία των ευρωπαίων πολιτών σε σύγκριση με τα παραδοσιακά μέσα για την ενημέρωση και την ψυχαγωγία τους.

Σε ένα πρόσφατο ταξίδι στην Γερμανία, ο κ. Τίμ Μπλάκμοουρ, συνάδελφος δημοσιογράφος από το Λονδίνο, μου ανέφερε χαρακτηριστικά : «Η εφημερίδα και το ραδιόφωνο στην Αγγλία, αλλά και γενικότερα στην Ευρώπη, έχουν “πεθάνει”. Οι πολίτες εμπιστεύονται πλέον το διαδίκτυο ακόμα και για να δουν τηλεόραση, καθώς αυτό είναι εφικτό μέσω μιας ειδικής κάρτας τηλεόρασης».

Στην Αγγλία το 80% των κατοίκων επιλέγει τα ψηφιακά μέσα επικοινωνίας. Στην Ελλάδα, η οποία ως συνήθως αποτελεί «τον τελευταίο τροχό της αμάξης» ως προς την υιοθέτηση εξελιγμένων τεχνολογικών μέσων ενημέρωσης, μόλις πρόσφατα εγκαινίασε την μετάβαση από την αναλογική στην ψηφιακή εποχή της τηλεόρασης. Ήδη τα πρώτα μηνύματα από τις αντιδράσεις των τηλεθεατών για το σήμα υψηλής ποιότητας που προσφέρει η ψηφιακή τηλεόραση είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικά.

Ένας νέος «παίχτης» στην αγορά, ο οποίος έρχεται δυναμικά να «ταράξει τα νερά» είναι η κινητή τηλεφωνία τρίτης γενιάς. Μέσω των κινητών τηλεφώνων 3G οι χρήστες απολαμβάνουν άπειρες δυνατότητες, τις οποίες πριν δεν είχαν καν ονειρευτεί. Για παράδειγμα, στην περίπτωση που οι οδηγοί βρίσκονται εγκλωβισμένοι μέσα στην κίνηση, μπορούν να παρακολουθήσουν την αγαπημένη τους τηλεοπτική εκπομπή ή να συνδεθούν στο διαδίκτυο.

Με την μετάβαση από τα αναλογικά στα ψηφιακά μέσα τεχνολογίας καταγράφεται και μία αναδιανομή της διαφημιστικής πίτας, προκαλώντας έντονο πονοκέφαλο στους ιδιοκτήτες εφημερίδων και καναλιών. Αξίζει να σημειωθεί, ότι σε πολλές δυτικές ευρωπαϊκές αγορές, όπως στην Ισπανία, οι εταιρίες που κατασκευάζουν διαδικτυακές πύλες ενημέρωσης αποτελούν σημαντικό πόλο έλξης για τους διαφημιστές.

Η επόμενη χρονιά θα αποτελέσει ορόσημο για το νέο χάρτη των μέσων μαζικής επικοινωνίας και θα καθορίσει τις εξελίξεις στο «παιχνίδι» της διαφημιστικής αγοράς.

______________________________________________________________

Δείτε σχετικά:
http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/07/blog-post_09.html - Ψυχροπολεμικό πόκερ ΗΠΑ - Ρωσίας / Άρθρο του κ. Ηλία Αντωνιάδη

«Ορθοπεδικός» ή «ορθοπαιδικός»;

Άρθρο του κ. Μανώλη Τραγάκη,
καθηγητή - φιλόλογου

Πρόκειται για το επίθετο ορθοπeδικός -ή -όν, το οποίο αποδίδεται φωνητικά «οrthopeδikόs».

Η λέξη είναι σύνθετη και αποτελείται από δύο συνθετικά.

Το πρώτο είναι το ουσιαστικό «ορθός», που έχει τις ακόλουθες σημασίες:

1) όρθιος

2) αυτός που στέκεται στα πόδια του

3) ίσιος

4) αυτός που σχηματίζει γωνία 90 μοιρών

5) σωστός (μ’ αυτή τη σημασία χρησιμοποιείται στη λέξη μας)

6) δίκαιος

7) γνήσιος

8) ευτυχής

9) σταθερός

10) ανάστατος, ανήσυχος.

Κάποιοι θεωρούν ότι το β΄ συνθετικό είναι το επίθετο «παιδικός» και φέρνουν ως κύριο επιχείρημα ότι ο όρος δημιουργήθηκε με βάση τις ελληνικές λέξεις «ορθόν» και «παιδίον» από τον καθηγητή της Ιατρικής Σχολής των Παρισίων Nicolas Andry, ο οποίος τον χρησιμοποίησε για πρώτη φορά σε έργο του που εκδόθηκε το 1741 και το οποίο αφορούσε σωματικές δυσμορφίες παιδιών. Επειδή, λοιπόν, ο Andry χρησιμοποίησε ως β΄ συνθετικό το επίθετο «παιδικός» από τη λ. «παιδίον», προτείνουν –με επιτακτικό τρόπο μάλιστα– να γράφουμε «ορθοπαιδικός» αντί «ορθοπεδικός».

Ως δεύτερο επιχείρημα παρουσιάζουν τον αντίστοιχο αγγλικό όρο «orthopaedic», λέγοντας λίγο - πολύ ότι οι ξένοι μάς έκαναν χάρη να χρησιμοποιήσουν την ελληνική γλώσσα για τον συγκεκριμένο κλάδο της ιατρικής επιστήμης και ότι γι’ αυτό δεν πρέπει να τους... απογοητέψουμε! Επισείουν μάλιστα και τον κίνδυνο να βρουν οι ξένοι κάποια άλλη λέξη, που δε θα είναι ελληνική, με αφορμή τη διαφωνία των Ελλήνων για την ορθογράφησή της!

Η παραπάνω επιχειρηματολογία, ωστόσο, είναι σαθρή. Καταρχήν δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι η Ορθοπεδική ασχολήθηκε αποκλειστικά και μόνο με παιδιά αρνούμενη τη θεραπεία ενηλίκων, ακόμα και στην πρώιμη φάση της. Αλλά και να συνέβη κάτι τέτοιο και να ασχολούνταν η επιστήμη αρχικά μόνο με παιδιά, απ’ τη στιγμή που ασχολήθηκε με την ορθή στήριξη όλων, θα έπρεπε να ανασημασιοδοτηθεί και να γραφτεί με «ε». Τη γραφή του συγκεκριμένου όρου δεν μπορεί να ρυθμίζει ο πρώτος γράψας αλλά ούτε η αρχική σημασία, όταν μάλιστα τίθεται ζήτημα ασυμφωνίας μορφής και περιεχομένου. Επιπλέον, ο όρος προκαλεί σύγχυση και ασάφεια στην ελληνική γλώσσα, αφού στη συνείδηση όλων –ακόμα και των γιατρών– η επιστήμη είναι συνδεδεμένη με την αποκατάσταση της ορθής στήριξης όλων, κι όχι μόνο των παιδιών.

Να σημειωθεί ότι σήμερα υπάρχει ειδικότητα της ορθοπεδικής που ασχολείται ειδικά με παιδιά και ονομάζεται «παιδοορθοπεδική». Δε θα ήταν φαιδρό να γραφτεί η συγκεκριμένη λέξη «παιδοορθοπαιδική» έχοντας δυο φορές τη ρίζα «παιδ-»; Ή μήπως θα έπρεπε να διατηρηθεί η λ. «ορθοπαιδική» για τα παιδιά και να επινοηθεί κάποια άλλη λέξη για τους ενήλικες;

Όσο για το δεύτερο επιχείρημα, θα μπορούσαμε στην αγγλική ορολογία να αντιπαραθέσουμε την αμερικανική, η οποία χρησιμοποιεί τον όρο «orthopedic», σύμφωνα με το Collins Greek Dictionary. Ο όρος «orthopedic» χρησιμοποιείται και σε επίσημα συνέδρια του εξωτερικού (βλ. φωτογραφία), ενώ αντίστοιχοι μ’ αυτόν είναι ο γαλλικός «orthopédique», ο ιταλικός «ortopedico» και ο ισπανικός «ortopédico».

Οι αντιφρονούντες δεν πείθονται ούτε από τα παραπάνω, και δίνοντας ατέρμονη συνέχεια στο θέμα διατείνονται ότι το γαλλικό γράμμα «é» αντιστοιχεί στο αγγλικό «ae», και γι’ αυτό πρέπει να γράφουμε «ορθοπαιδικός». Ωστόσο, ακόμα και για τον αγγλικό όρο υπάρχει ένα καταλυτικό αντεπιχείρημα: ο κανόνας της απλογράφησης του Μανόλη Τριανταφυλλίδη. Θα μπορούσε η λέξη να θεωρηθεί αντιδάνειο και να απλογραφηθεί στα ελληνικά, όπως μεταγράφεται η λ. «train» σε «τρένο», και να αποφευχθεί ο σκόπελος της ασυμφωνίας μορφής - περιεχομένου του γλωσσικού σημείου στην ελληνική.

Εμείς θεωρούμε ότι το β΄ συνθετικό της λέξης «ορθοπeδικός» πρέπει να είναι είναι το επίθετο «πεδικός», το οποίο παράγεται απ΄ το α.ε. ρήμα πεδάω - πεδῶ. Το ρήμα αυτό απαντάται ήδη στον Όμηρο (βλ. π.χ. στο Ν435: «πέδησε δὲ φαίδιμα γυῖα»), ανήκει στην κατηγορία των συνηρημένων ρημάτων κι έχει τις εξής σημασίες:

1) δεσμεύω διά πεδών (πέδη = δεσμός )

2) κρατώ κάτι ακίνητο

3) σταματώ

4) στερεοποιώ

5) στα ν.ε.: φρενάρω, «τροχοπεδώ».

Όλες οι παραπάνω σημασίες ενέχουν και την έννοια της «στάσης», και όχι μόνο την έννοια της «δέσμευσης», στην οποία επιμένει κατά τα άλλα έγκριτο λεξικό, θεωρώντας ότι υπ’ αυτή την έννοια «ορθοπεδική είναι το «να ορθώνεις (τα οστά) με πέδες» (με δεσμά / επίδεση / επιδέσμους κ.τ.ό.)». Ούτε υφίσταται παρετυμολογική σύνδεση της λέξης με το pes, pedis (=πόδι) της Λατινικής, όπως αναφέρει το ίδιο λεξικό, σα να αγνοεί την ελληνική ρίζα «πεδ-» (< ινδοευρωπαϊκή ρίζα *ped-), απ’ την οποία παράγεται το ρήμα πεδάω και με μετάπτωση (με ετεροίωση) η λέξη «ποῦς» (πόδι).

Απ’ τη ρίζα «πεδ-» του ρήματος πεδάω-ω παράγονται κι άλλες λέξεις που έχουν σχέση με τη στήριξη και το βάδισμα, όπως: πέδον (το) = έδαφος, πεζός (< πεδ+jος), πέδη = δεσμός των ποδιών των δούλων, πόδι (ποδ-: ετεροιωμένη μεταπτωτική βαθμίδα της ρίζας πεδ-), πέδιλον κ.ά.

Η κατάληξη -ικός είναι κατάληξη επιθέτων που παράγονται από ρήματα (όπως στην περίπτωσή μας) και τα οποία επίθετα σημαίνουν ικανότητα, κλίση ή επιτηδειότητα σ’ αυτό που σημαίνει το ρήμα (πρβλ. καρτερῶ - καρτερικός). Το επίθετο «πεδικός, -ή, -όν», λοιπόν, δηλώνει αυτόν που σχετίζεται με τη στάση.

Γίνεται φανερό από τα παραπάνω ότι η λέξη «ορθοπeδικός -ή -όν» παράγεται απ’ το επίθετο «ορθός», τη ρίζα «πεδ-» και την κατάληξη «-ικός». Πρέπει, επομένως, να γράφεται με έψιλον κι όχι με άλφα γιώτα. Σύμφωνα μ’ αυτά, η λέξη «ορθοπεδική» είναι ουσιαστικοποιημένο επίθετο και δηλώνει τον κλάδο της ιατρικής που έχει ως αντικείμενό του την ορθή –δηλαδή τη σωστή– στήριξη.

Έτσι, η έννοια της λέξης «ορθοπεδική» είναι η ορθή στάση και στήριξη, όπως μαρτυρεί και το σύμβολο της «Ελληνικής Εταιρείας Χειρουργικής Ορθοπεδικής και Τραυματολογίας»: το λοξό δέντρο που είναι δεμένο σε υποστήριγμα.

__________________________________________________________________________________

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
- Μέγα Λεξικόν Όλης της Ελληνικής Γλώσσης, Δ.Β. Δημητράκου.
- Ομηρικόν Λεξικόν, Ι. Πανταζίδου.
- Ετυμολογικόν Λεξικόν, J.B. Hofmann.
- Collins Greek Dictionary, Harry T. Hionides
- Ιστορική Γραμματική της Α. Ελληνικής Γλώσσας / Ι. Φωνολογία, Γ. Μπαμπινιώτη.
- Γραμματική της Αρχαίας Ελληνικής, Μ. Οικονόμου.
- Νεοελληνική Γραμματική, Μ. Τριανταφυλλίδη.

Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

Γιατί δεν πρέπει να καταδικάσουμε τον αγώνα των μεταφορέων

Του FactorX
από το ιστολόγιο www.antinews.gr

Αν στις προηγούμενες κυβερνητικές επιθέσεις κατά της ελληνικής κοινωνίας υπήρχε ακόμη αμφιβολία για τις πραγματικές προθέσεις της κυβέρνησης, σήμερα πια οι αμφιβολίες τελείωσαν οριστικά: η κυβέρνηση Παπανδρέου εκτελεί συμβόλαιο θανάτου της ελληνικής κοινωνίας. Συμβόλαιο θανάτου της μεσαίας τάξης, συμβόλαιο κυριαρχίας των πολυεθνικών, εξαθλίωσης και υπαλληλοποίησης των Ελλήνων, με τελικό σκοπό τη μετατροπή τους σε «ακίνδυνο» καταναλωτικό χυλό.

Ας δούμε τι ακριβώς συνέβη στην περίπτωση των φορτηγατζήδων: Στην αρχή πιπίλισαν την καραμέλα της «απελευθέρωσης» ενός «κλειστού» επαγγέλματος. Κακό πράγμα τα κλειστά επαγγέλματα, έτσι μας έμαθαν όλα τα προηγούμενα χρόνια διάφορες άγνωστης αξιοπιστίας μελέτες. Στις αρχές Μαΐου συμφωνήθηκε μια φόρμουλα μεταξύ Ρέππα και φορτηγατζήδων. Στη συνέχεια μας είπαν ότι η τρόικα δεν ενέκρινε τη συμφωνία και ότι το επάγγελμα πρέπει να «ανοίξει» χωρίς άλλες διαδικασίες. Ενδιαμέσως, μας είπαν ότι το «άνοιγμα», το επιβάλλει δήθεν η Ε.Ε.

Τέλος, χθες το βράδυ, 28 Ιουλίου 2010, ακούσαμε τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να λέει ξεκάθαρα στην τηλεόραση ότι το «άνοιγμα» των επαγγελμάτων δεν το επιβάλλει η τρόικα, αλλά είναι πολιτική επιλογή της κυβέρνησης!

Αυτό, πέραν του ότι αποτελεί πλήρη δικαίωση όσων από την πρώτη στιγμή επέμεναν ότι τα μέτρα δεν τα επέβαλε η τρόικα, αλλά αποφασίστηκαν από την ελληνική κυβέρνηση, αποδεικνύει ότι η κυβέρνηση μας δουλεύει. Και δεν δουλεύει τόσο εμάς, όσο αυτούς που εξακολουθούν να πιστεύουν έστω και μία λέξη από την κυβερνητική προπαγάνδα που αναπαράγουν σαν τρελά τα κανάλια. Προφανώς είδαν στις δημοσκοπήσεις ότι «τραβάει» η σκληρή στάση έναντι των φορτηγατζήδων και αποφάσισαν, κοντόφθαλμα σκεπτόμενοι όπως πάντα, να πετάξουν τη μάσκα της «τρόικας» για να εισπράξουν πολιτικό όφελος από την επιστράτευση.

Η βαθύτερη συνέπεια αυτής της αποκάλυψης είναι ότι ενισχύει σημαντικά, αν δεν επιβεβαιώνει πλήρως, το σενάριο της πλήρως προσχεδιασμένης εμπλοκής του ΔΝΤ στην οικονομία της Ελλάδας, όπως άλλωστε αποκάλυψε ο κ. Σαχινίδης στη γνωστή συνέντευξή του στη ΝΕΤ, στις 3 Μαΐου 2010: Το ΔΝΤ ήταν η πρώτη και μόνη επιλογή από τη στιγμή που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας ο Γ. Παπανδρέου. Αυτό βέβαια εξηγεί πλήρως και την ενορχήστρωση, από την Τράπεζα της Ελλάδος και με πλήρη κυβερνητική κάλυψη, του σκανδάλου T+10, που προφανή σκοπό είχε την «εκτέλεση» της πιστοληπτικής ικανότητας του ελληνικού Δημοσίου, ώστε καταστεί «μονόδρομος» και «αναγκαστική» η προσφυγή στο ΔΝΤ.

Τι σημαίνει, όμως, η προσφυγή στο ΔΝΤ σε επίπεδο πολιτικών επιλογών για την οικονομία; Είναι κάτι πολύ περισσότερο από απλός «μηχανισμός στήριξης» της ελληνικής οικονομίας για την εξεύρεση δανεικών, που θα βρίσκαμε πάντως πολύ εύκολα, αν έλειπε η εξωφρενική κυβερνητική ρητορική για «Τιτανικούς», «αναξιοπιστία των στατιστικών στοιχείων», «βαθιά λαρύγγια» κλπ. κλπ. Η περίπτωση των φορτηγατζήδων δείχνει καθαρά το περιεχόμενο της πολιτικής αυτής.

Σήμερα το «κλειστό» επάγγελμα του μεταφορέα κυριαρχείται από τις ατομικές επιχειρήσεις του ενός φορτηγού. Υπάρχουν και κάποιες μικρού μεγέθους μεταφορικές εταιρίες, οι οποίες λειτουργούν στα πλαίσια ενός πλήρως υγιούς ανταγωνισμού, χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να καταδυναστεύσουν την αγορά.

Λόγω του κόστους αγοράς αδειών από τους υπάρχοντες φορτηγατζήδες ή με βάση το αρχικό σχέδιο του Μαΐου, οι πολυεθνικές δεν έχουν τη δυνατότητα να εξοβελίσουν τις ατομικές επιχειρήσεις του ενός φορτηγού από την αγορά, διότι αυξάνεται κατακόρυφα το κόστος της επένδυσης για τις πολυεθνικές και γίνεται μη συμφέρουσα η απόσβεσή του για αυτές. Το κόστος αυτό είναι εύκολο να το καλύψει ο ένας φορτηγατζής, ή η μικρή μεταφορική εταιρία, αφού δεν απασχολεί προσωπικό, δεν έχει γραφεία κλπ. και στην ουσία είναι το μοναδικό κόστος (πέρα από το κόστος της μεταφοράς), που έχει να αντιπαλαίψει.

Αντιθέτως, εάν η άδεια δίδεται δωρεάν από το κράτος, τότε οι πολυεθνικές, που έχουν πολύ καλύτερη οργάνωση, θα μπορούν να κάνουν επένδυση στις μεταφορές στην Ελλάδα με πολύ μικρότερο κόστος, ενώ ταυτόχρονα μπορούν πολύ μεγαλύτερες οικονομίες κλίμακος, μέσω της πρόσληψη οδηγών των 1.000 ή των 1.500 ευρώ μισθό.

Ταυτόχρονα, θα αλλάξει και η δομή της αγοράς ανταλλακτικών, των υπηρεσιών συνεργείου κλπ., διότι, αφενός δεν θα υπάρχει πια ο μικρομεσαίος πελάτης (ο φορτηγατζής του ενός φορτηγού), αφετέρου οι πολυεθνικές θα δημιουργήσουν δικά τους συνεργεία, όπου επίσης θα προσλάβουν υπαλλήλους των 1.000 ή των 1.500 ευρώ.

Με άλλα λόγια, θα αλλάξει πλήρως η δομή όχι μόνον του συγκεκριμένου επαγγέλματος, αλλά και όλων των άλλων επαγγελμάτων γύρω από αυτό. Θα πεθάνει η μικρομεσαία ατομική επιχείρηση, που απέφερε αξιοπρεπές εισόδημα σε όσους την ασκούσαν, και θα προχωρήσουμε σε εξαθλίωση και υπαλληλοποίηση των Ελλήνων.

Το κυβερνητικό σχέδιο, το οποίο μόνο κυβερνητικό δεν είναι, μια που πρόκειται για το σύνηθες σχέδιο άλωσης των οικονομιών που εφαρμόζουν οι πολυεθνικές, πρόκειται να εφαρμοστεί στο σύνολο της ελληνικής οικονομίας, αφού «τελειώσει» η κυβέρνηση με τους φορτηγατζήδες.

Μια γεύση του τι σημαίνει ο θάνατος της μικρομεσαίας επιχείρησης για το σύνολο της οικονομίας, μπορεί να πάρει κανείς, αν δει τι συμβαίνει στο «ελεύθερο» και καθόλου «κλειστό» επάγγελμα των σούπερ-μάρκετ: Πέντε-έξι αλυσίδες, οι περισσότερες πολυεθνικές, ελέγχουν το σύνολο της χώρας και καθορίζουν αυθαίρετα όχι μόνον τις τιμές, αλλά και το ποια προϊόντα θα βρουν θέση στα ράφια και ποια όχι. Έτσι καταλήξαμε να έχουμε το ακριβότερο καλάθι της νοικοκυράς στην Ευρώπη.

Είναι φανερό λοιπόν ότι η σωστή λειτουργία της οικονομίας και του ανταγωνισμού, δεν εξαρτάται από το αν ένα επάγγελμα είναι «κλειστό» ή ανοιχτό, αλλά από το αν η δομή του και η οργάνωσή του επιτρέπει την ύπαρξη πολλών και ανταγωνιστικών μεταξύ τους επιχειρήσεων, μικρών ή μεγαλύτερων. Και ενώ η σημερινή δομή του επαγγέλματος των φορτηγατζήδων επιτρέπει την ύπαρξη πολλών και ανταγωνιστικών επιχειρήσεων, η αυριανή, που προωθεί η κυβέρνηση, δεν το επιτρέπει! Επιτρέπει, αντιθέτως, την κυριαρχία των πολυεθνικών, όπως περίπου έγινε ήδη στα σούπερ-μάρκετ, στις ελεγκτικο-λογιστικές υπηρεσίες και θα συμβεί σταδιακά, με τις ενέργειες της κατοχικής κυβέρνησης Παπανδρέου, σε κάθε κλάδο.

Με τον τρόπο αυτό θα επέλθει η εξαθλίωση και ο θάνατος της μεσαίας τάξης, με την έννοια ότι θα είναι πια αδύνατον για τον Έλληνα να ζήσει αξιοπρεπώς ή και να πλουτίσει, στο μέτρο του δυνατού, από την ατομική του εργασία. Η μόνη του επιλογή θα είναι να γίνεται υπάλληλος των πολυεθνικών, μια ζωή υπερχρεωμένος στις τράπεζες για κάθε αγαθό που θα απολαμβάνει.

Αν δεν θέλουμε να δούμε αυτή την εξέλιξη να υλοποιείται, πρέπει να σταθούμε στο πλευρό των φορτηγατζήδων, να αντέξουμε τη λίγη ταλαιπωρία που προκαλούν οι κινητοποιήσεις τους, και να μην τους αφήσουμε να υποχωρήσουν μέχρι να νικήσουν.

Αν η κυβέρνηση κερδίσει αυτή τη μάχη, όλες τις υπόλοιπες θα τις κερδίσει πολύ πιο εύκολα.

Αν αντιθέτως χάσει αυτή τη μάχη, είτε δεν θα τολμήσει καν να δώσει τις υπόλοιπες, είτε θα έχει δημιουργηθεί ένα πολύ σημαντικό προηγούμενο που θα μας βοηθήσει να κερδίσουμε και τις υπόλοιπες μάχες.

Όλη η Ελλάδα, λοιπόν, στο πλευρό των φορτηγατζήδων: Οι άνθρωποι αυτοί παλεύουν για αυτό που έλεγαν οι παλιοί, για το «βιος» τους. Για τη ζωή τους την ίδια.

Και το κάνουν για λογαριασμό όλων μας!

Αν τους στηρίξουμε, θα νικήσουν!

_________________________________________________________________

Πρωτότυπος τίτλος στο "Antinews": "Γιατί δεν πρέπει να καταδικάσουμε τον αγώνα των μεταφορέων". Περισσότερα: http://www.antinews.gr/?p=55502

Δείτε σχετικά:
http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/07/1.html - Στο «δρόμο» 1 εκατ. εργαζόμενοι
 




Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010

Γιουσουρούμ προσωπικών δεδομένων

Του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου

Όλη η αγορά παραμιλά από τα απόνερα της κρίσης, ορδές εργαζομένων και συνταξιούχων διαδηλώνουν κάθε εβδομάδα στους δρόμους, ωστόσο ορισμένοι ζουν ακόμα στο μήνα που θρέφει τους έντεκα. Εκτός από την κυβέρνηση που μετατρέπει (όπως μπορεί καλύτερα) τη χώρα μας σε κάτι μεταξύ αφρικανικού βασιλείου και λατινοαμερικανικού προτεκτοράτου, τις ΔΕΚΟ που ξεπουλήθηκαν σε ξένους και πιέζουν για ακόμα περισσότερες τρύπες στο ζωνάρι, είναι και οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας…

Ειδικά αυτή που λέει ότι έχει σήμα – καμπάνα αλλά κρύβει πως έχει και τιμολόγια – δαγκάνα, δεν συγκρίνεται. Η αποικιακή αντίληψη των ιδιοκτητών της αντιμετωπίζει τους πελάτες (και ειδικά τους εταιρικούς) ως ασθενείς με προχωρημένη ανία. Δεν εξηγείται διαφορετικά το γεγονός ότι υπάρχουν περιπτώσεις εταιρικών πελατών που διαμαρτύρονται τόσο για τους φουσκωμένους λογαριασμούς με τις κρυφές χρεώσεις και τα περίεργα τέλη χρήσης, όσο και για την ευκολία με την οποία η συγκεκριμένη εταιρεία παραχωρεί στοιχεία με προσωπικά δεδομένα σε διαφόρων ειδών, μορφών και δραστηριοτήτων εισπρακτικές εταιρείες.

Πού είναι η περίφημη ελληνική Δικαιοσύνη να τιμωρήσει αυτές τις επιχειρήσεις που παρέχουν πληροφορίες ευαίσθητου χειρισμού με προσωπικές πληροφορίες, διευθύνσεις, πατρώνυμα, αρχεία πληρωμών, οικονομικές καταστάσεις, διευθύνσεις και τηλεφωνικούς αριθμούς; Κι αυτό δεν αφορά μόνο στα προσωπικά δεδομένα των φυσικών προσώπων – πελατών, αλλά και στα στοιχεία των εταιρικών πελατών που αντιμετωπίζουν κινδύνους από ανταγωνιστές είτε στην εσωτερική, είτε στην ευρωπαϊκή αγορά.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της εταιρείας “Contrast” που υποτίθεται πως ανέλαβε για λογαριασμό της “Cosmote” να διευθετήσει εκκρεμότητα που προέκυψε από διακανονισμό ο οποίος δεν τηρήθηκε λόγω έλλειψης ρευστότητας. Με την «εξουσία» και το θράσος που μπορεί να έχει ένας ανίδεος ημιαπασχολούμενος υπάλληλος (αγνοώντας τα ήδη ξεπουλημένα τα εργασιακά – ασφαλιστικά δικαιώματά του) ανέλαβε για την κατά τα άλλα σοβαρή εταιρεία κινητής τηλεφωνίας να ορίσει ημερομηνίες αποπληρωμής υποχρεώσεων μερικών δεκάδων ευρώ που εκκρεμούν.

Πόσο ανεύθυνη μπορεί να είναι η διοίκηση μιας εταιρείας όταν επιτρέπει σε ένα άγνωστο κοριτσάκι να έχει πρόσβαση σε στοιχεία που αφορούν ακόμα και σε οικογενειακά δεδομένα ή να πιέζει πελάτες εταιρικού συμβολαίου, όταν οι κόκκινες επιταγές έχουν μετατραπεί σε καταστρεπτικό τσουνάμι για όλη την αγορά; Πόσο τυχαίοι μπορεί να είναι αυτοί που δεν νομίζουν αλλά υποδύονται τους επαγγελματίες ενώ είναι φθηνοί ερασιτέχνες;

Αν λειτουργούν αυτές οι λεγόμενες ανεξάρτητες αρχές, καλό θα ήταν να το ελέγξουν το θέμα ενώ ταυτοχρόνως όσοι είναι εταιρικοί πελάτες τηλεφωνικών εταιρειών που αντιμετωπίζουν ανάλογα προβλήματα, ας επικοινωνούν μαζί μας. Διότι στο γιουσουρούμ των προσωπικών δεδομένων πολλοί στήνουν τα πανέρια τους και απειλούν όλη την αγορά…

________________________________________________________________________________
 
Διαβάστε σχετικά:
 
http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/06/blog-post_14.html
 
Η απανθρωπιά του «ανταγωνισμού» - Άρθρο του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου

Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

Τα μπάνια του λαού

Γράφει ο Δημήτρης Βάρος*

Η Ελλάδα είναι μια φιλόξενη χώρα. Η ζεστή αγκαλιά της είναι ανοιχτή για όλους τους λαούς του κόσμου. Για όλους, εκτός από έναν: τους Έλληνες.

Τα απέραντα καλοκαίρια της προσφέρει τις μαγευτικές παραλίες της σε Σκανδιναβούς μάνατζερ, Γερμανούς βιομήχανους, Εβραίους τραπεζίτες, Άγγλους ομοφυλόφιλους, Ιταλούς μαφιόζους, Ρώσους μαστροπούς, Άραβες εμπόρους όπλων και Αμερικάνους διακινητές κοκαΐνης. Όλοι περνούν ζωή χαρισάμενη πίνοντας στην υγειά του Ξένιου Δία, χωρίς να αναρωτιούνται γιατί ο αρχαίος θεός κρατούσε ασπίδα, αν και αθάνατος. (Μια παραξενιά κατανοητή, πιθανόν, μόνο στους γιαπωνέζους. Επειδή ως καμικάζι στον πόλεμο φρόντιζαν, οδεύοντας προς την αυτοκτονία, να φοράνε το κράνος τους).

Εμείς οι Έλληνες, με μισθό στο ένα-τρίτο των ευρωπαϊκών και με επιτόκια καρτών και δανείων τριπλάσια από τα δικά τους, δεν έχουμε θέση σ’ αυτό το πάρτι. Έχουμε όμως μεγάλο θεό. Ο οποίος προνόησε να υπάρχουν και πακέτα αξέχαστων διακοπών, προσιτά σε εμάς.

Αφήστε γένια λοιπόν, βάλτε το σορτς, πάρτε το «άϊ-ποντ» και γραμμή για το «Ελ. Βενιζέλος». Με 350 ευρώ, όσο ένα σύνηθες επίδομα άδειας, μπορείτε να ζήσετε τη γοητεία μιας αμμοθύελλας στη Σαχάρα ή το ρομαντισμό μιας πλημμύρας στο δέλτα του Μπανγκλαντές. Να χαρείτε τη ραστώνη στην παραλία της Γάζας ή να φωτογραφηθείτε με ταλιμπάν, στο διάλλειμα μιας επιδρομής από F16 στο Κανταχάρ.


Αν είστε της δράσης, ανεβάστε την αδρεναλίνη σας στον Ινδικό προσπαθώντας να ξεφύγετε από μια τίγρη, να παραβγείτε ένα τσουνάμι ή απολαμβάνοντας ένα μασάζ «μπόντι-του-μπόντι» από Ταϊλανδέζα. Ανάμεσα στις έξτρα παροχές είναι να κολλήσετε AIDS ή SARS, οπότε η αίσθηση της απόλυτης περιπέτειας συνεχίζεται και μετά τις διακοπές.

Στη ζούγκλα του Βόρνεο δοκιμάστε αυγά χελώνας, ταΐστε τους ουρακοτάγκους και δείτε (από μακριά) τους ιθαγενείς που ζουν εκεί σε άγρια κατάσταση. Μετά κολυμπήστε στο νησί Μαμουτίκ. Ζητήστε μόνο από τη συνοδό σας να σας παίρνει με την βιντεοκάμερα. Γιατί αν είστε τυχερός και σας επιτεθεί καρχαρίας, είναι κρίμα να χάσετε το στιγμιότυπο. Μετά την δραματική σας διάσωση μπορείτε να το ανεβάσετε στο «You Tube» ή ακόμα καλύτερα να το πουλήσετε στο Ντισκάβερι Τσάνελ και με τα λεφτά να αποκτήσετε ένα ωραίο εξοχικό στη Μύκονο και ένα «στέιτ-οφ-δη-άρτ» αναπηρικό καροτσάκι.

Μια άλλη επιλογή είναι ο Περσικός Κόλπος. Αντί όμως να πάτε στο Ντουμπάϊ και να πληρώσετε ένα κάρο λεφτά, κάνετε κάτι πιο έξυπνο: πηγαίνετε ακριβώς απέναντι. Στο μαγευτικό Μπαντάρ-ε-Ιμαμ-Κομεϊνί του Ιράν όπου για δεκαπέντε μέρες θα ξοδέψετε όσα θα σας κόστιζε μια νύχτα στο διάσημο ξενοδοχείο Μπουρτζ-αλ-Αραμπ. Εκεί θα τρώτε πιλάφι με ψάρι κάθε μέρα και θα παίρνετε το μπάνιο σας στις εκβολές του Καρούμ, δίπλα σε αγωγούς πετρελαίου και εκτοξευτήρες πυραύλων.

Βέβαια, μπορεί κάποια στιγμή να δείτε ένοπλους Ιρανούς να κινούνται απειλητικά εναντίον σας επειδή στην περιοχή υπάρχουν νάρκες αλλά παρ’ όλα αυτά είστε απόλυτα ασφαλείς. Αρκεί ένα τηλεφώνημά σας στην αμερικάνικη πρεσβεία, και εν ριπή οφθαλμού θα φτάσουν επιτόπου δυο αεροπλανοφόρα, επτά αντιτορπιλικά και ένα σμήνος F-22 για να αποκαταστήσουν την τάξη.

Υπάρχει μάλιστα και η πιθανότητα το γεγονός αυτό να δώσει στο Πεντάγωνο την αφορμή που ψάχνει από καιρό για να ισοπεδώσει το Ιράν, οπότε μπορείτε να υπολογίζετε και σε κάποιο παράσημο ή στον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα στο Γουεστ Πόιντ.


Αν όλα αυτά δεν σας πείθουν και επιμένετε Αιγαίο… Ε, τότε κάντε επιτέλους κάτι για να αλλάξει η κατάσταση.

_________________________________________________________________________________


• Ο Δημήτρης Βάρος είναι ποιητής, δημοσιογράφος και φωτογράφος. Γεννήθηκε στηη Χίο. Σπούδασε δημοσιογραφία στοο Λονδίνο και διετέλεσε διευθυντής σύνταξης και διευθυντής στις εφημερίδες Χιακός Λαός, Ακρόπολις, Έθνος, Πρώτη, Έθνος της Κυριακής, Τύπος της Κυριακής και σε πολλά οικονομικά, πολιτικά και τεχνικά περιοδικά όπως Ελληνική Ναυτιλιακή, Χρόνος, Κεφάλαιο, Logistics & Management, Car & Truck, Ecotec, Εργοταξιακά Θέματα κ.ά.Εξέδωσε τα βιβλία Φρύνη, Θηρασία, Ανδρομέδα, Ω ξειν, We are Greeks, Panting with a camera κ.α.


Περισσότερα: http://www.varos.gr/indexgr.htm


________________________________________________________________________________

Διαβάστε επίσης:

Τα οργισμένα πορτοκάλια - Άρθρο του Δημήτρη Βάρου

Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

Στο «δρόμο» 1 εκατ. εργαζόμενοι


Τον περασμένο Απρίλιο το ποσοστό ανεργίας σκαρφάλωσε στο 11,9% έναντι 9,4% τον ίδιο μήνα του 2009

Επιμέλεια: Χ.Κ. Λαζαρόπουλος


Πάνω από ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι θα μείνουν στο δρόμο το 2011 εξαιτίας των ρυθμίσεων που περιέχει ο νέος νόμος για τα εργασιακά, οι οποίες καθιστούν ευκολότερες τις απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα και μάλιστα με μικρότερες αποζημιώσεις, εφόσον ο εργοδότης προειδοποιήσει εγγράφως τον εργαζόμενο.

Αυτή τη δραματική εκτίμηση κάνει το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ, το οποίο εκτιμά πως το ποσοστό ανεργίας στη χώρα μας θα «σκαρφαλώσει» στο δραματικό ποσοστό του 20%, το οποίο θα αποτελεί το αρνητικό ρεκόρ της τελευταίας 50ετίας!

Ο ΟΟΣΑ εκτιμά πως η ανεργία στην Ελλάδα θα σκαρφαλώσει στο 14,3% και η Ευρωπαϊκή Ενωση στο 13,2%. Ωστόσο, ο επιστημονικός διευθυντής του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ καθηγητής κ. Σάββας Ρομπόλης παρατηρεί πως στα εκτιμώμενα ποσοστά της ανεργίας θα πρέπει να προστεθεί και ένα 6%, το οποίο αποτελεί την εποχική και προσωρινή απασχόληση (καταμετρώνται ως μη άνεργοι) καθώς και τη λανθάνουσα ανεργία (μακροχρόνια άνεργοι που δεν ενδιαφέρονται για εργασία).

Ήδη η ανεργία στη χώρα μας καταγράφει αυξητικές τάσεις με μεγάλα θύματα τους νέους και τις γυναίκες. Τον περασμένο Απρίλιο το ποσοστό ανεργίας σκαρφάλωσε στο 11,9% έναντι 9,4% τον ίδιο μήνα του 2009 και 11,6% τον Μάρτιο 2010, σύμφωνα με τη στατιστική υπηρεσία.

Οι άνεργοι αυξήθηκαν κατά 130.101 σε σχέση με τον Απρίλιο του 2009 (αύξηση 27,9%) και κατά 18.256 σε σχέση με τον Μάρτιο του 2010 (αύξηση 3,2%). Από την κατά ομάδες ηλικιών διάρθρωση της ανεργίας προκύπτει ότι το υψηλότερο ποσοστό παρατηρείται στους νέους ηλικίας 15- 29 ετών (22,3%). Για νέες γυναίκες το αντίστοιχο ποσοστό φθάνει στο 27,4%.

Στο μεταξύ σε ισχύ τέθηκαν οι δύο μεγάλες ανατροπές στα εργασιακά με τη μείωση της αποζημίωσης λόγω απόλυσης καθώς και για την αύξηση του ορίου των ομαδικών απολύσεων.

Στον νέο νόμο που δημοσιεύθηκε ήδη σε ΦΕΚ περιλαμβάνονται και οι παρακάτω δύο διατάξεις:

ΟΜΑΔΙΚΕΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ:


Τα όρια πέρα από τα οποία οι απολύσεις θεωρούνται ομαδικές, καθορίζονται ως εξής:

α) Έως 6 εργαζομένους για επιχειρήσεις ή εκμεταλλεύσεις που απασχολούν 20 έως 150 εργαζομένους.

β) Ποσοστό 5% του προσωπικού και μέχρι 30 εργαζομένους για επιχειρήσεις ή εκμεταλλεύσεις, που απασχολούν πάνω από 150 εργαζομένους.

ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ ΛΟΓΩ ΑΠΟΛΥΣΗΣ:

Σύμβαση μισθωτού με σχέση εργασίας αορίστου χρόνου, διάρκειας πέραν των δύο μηνών, δύναται να καταγγελθεί κατόπιν προηγούμενης έγγραφης προειδοποίησης του εργοδότη, ως εξής:

α) Για υπαλλήλους που έχουν υπηρετήσει από 2 μήνες έως 2 χρόνια, απαιτείται προειδοποίηση ενός μηνός πριν από την απόλυση.

β) Για υπαλλήλους που έχουν υπηρετήσει από δύο χρόνια συμπληρωμένα έως πέντε χρόνια, απαιτείται προειδοποίηση δύο μηνών.

γ) Για υπαλλήλους που έχουν υπηρετήσει από 5 χρόνια συμπληρωμένα έως 10 χρόνια, απαιτείται προειδοποίηση 3 μηνών.

δ) Για υπαλλήλους που έχουν υπηρετήσει από 10 χρόνια συμπληρωμένα έως 15 χρόνια, απαιτείται προειδοποίηση 4 μηνών.

ε) Για υπαλλήλους που έχουν υπηρετήσει από 15 χρόνια συμπληρωμένα έως 20, απαιτείται προειδοποίηση 5 μηνών.

στ) Για υπαλλήλους που έχουν υπηρετήσει από 20 χρόνια συμπληρωμένα και άνω, απαιτείται προειδοποίηση 6 μηνών.

Εργοδότης ο οποίος δεν κάνει χρήση της δυνατότητας έγγραφης προειδοποίησης καταβάλλει στον απολυόμενο πλήρη την αποζημίωση.

Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010

Για τον Γιώργο Δασκαλόπουλο

Η Τετάρτη που πέρασε είχε κακές ειδήσεις. Τη χειρότερη μου μετέφερε η αγαπημένη μου φίλη και συνάδελφος κ. Νανά Νταουντάκη καθώς επέστρεφα στο σπίτι μου με τον Προαστιακό. «Θα σου αναγγείλω κάτι άσχημο» είπε και συνέχισε λέγοντας ότι ο Γιώργος Δασκαλόπουλος έφυγε από κοντά μας. Λίγο μετά μιλήσαμε με τον Γιάννη Κανελλάκη, ο οποίος επικοινώνησε μαζί μου από το “Mega” για να επιβεβαιώσει την πληροφορία. Κι όμως ήταν γεγονός.

Έμαθα τον Γιώργο από τις αφηγήσεις του αδελφού του, του Αντώνη, με τον οποίο έτυχε να δουλέψουμε στο ίδιο ΜΜΕ. Ο Αντώνης είχε την ευθύνη και την αγωνία που έχει πάντοτε ο μεγαλύτερος αδελφός για τον μικρότερο. Πίστευε σε εκείνον, τον θαύμαζε αλλά ήταν κι ένας αυστηρός δάσκαλός του.

Γνώρισα τον Γιώργο καλύτερα στις συσκέψεις της «Αριστερής Όχθης» και στις συνελεύσεις της Ένωσης. Ήταν ένας άνθρωπος με εξαιρετική πολιτική κατάρτιση και βαθιά γνώση των όσων συνέβαιναν τόσο στο πεδίο της πολιτικής, όσο και στον κλάδο. Ποτέ δεν διαφωνήσαμε επί της ουσίας σε θέματα πολιτικής και τακτικής σε ό,τι αφορά σε διεκδικήσεις για τον κλάδο.

Πάντοτε υπενθυμίζαμε σε όσους μας ασκούσαν κριτική ακόμα και στις μεγάλες απεργίες που κάναμε ότι δημοσιογράφοι δεν είναι αυτοί που ακριβοπληρώνονται για να κάνουν τα παπαγαλάκια στο γυαλί, ούτε οι κουτσομπόλες που εκτίθενται ημίγυμνες ή άμυαλες στα πρωινάδικα και τα μεσημεριανάδικα. Υπάρχουν δημοσιογράφοι κακοπληρωμένοι, αδικημένοι, ιδεαλιστές που περνούν δύσκολα αλλά θυσιάζουν τη ζωή και τις οικογένειές τους για την αλήθεια, την αντικειμενικότητα και τη Δημοκρατία.

Θα μπορούσα να γράψω πολλά αφού οι σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό μου σαν στάλες καταιγίδας αλλά δεν το θεωρώ ηθικό. Άλλωστε πολλές φορές λέγαμε με τον Γιώργο πως «ουκ εν τω πολλώ το ευ». Όταν έρθει η στιγμή ίσως να ξανανταμώσουμε.

Το σίγουρο είναι ότι όσοι απαρτίζουμε την «Αριστερή Όχθη» κι όσοι αγωνιζόμαστε με τη «Μαχόμενη Δημοσιογραφία» δεν θα τον ξεχάσουμε. Όπως και οι συνάδελφοί του από την εφημερίδα "Φως", οι οποίοι στο σημερινό φύλλο τού αφιέρωσαν τη σελίδα 19, αποδεικνύοντας πόσο αγαπητός ήταν. Γιώργο, καλό ταξίδι!

Έφυγε ένας αγωνιστής της δημοσιογραφίας

Το τελευταίο ταξίδι του έκανε σήμερα ο δημοσιογράφος Γιώργος Δασκαλόπουλος

Αυτό το κείμενο αναδημοσιεύεται από το ιστολόγιο της «Μαχόμενης Δημοσιογραφίας»

O δημοσιογράφος Γιώργος Δασκαλόπουλος, ο δικός μας Γιώργος, βρέθηκε σήμερα το μεσημέρι νεκρός στο σπίτι του στο Περιστέρι.

Ήταν μόλις 45 ετών, ο Γιώργος. Εργαζόταν ως αθλητικός συντάκτης στο «Φως των Σπορ». Είχε και δική του στήλη. Ενδιαφερόταν για τη δημοσιογραφία, για την πολιτική, για το συνδικαλισμό. Εκλεγμένος στην ΕΣΗΕΑ και στον ΠΣΑΤ. Με ενεργό και ουσιαστική συμμετοχή στην Ανεξάρτητη Παρέμβαση (μια ιστορική παράταξη στην ΕΣΗΕΑ) και ύστερα από την διάσπασή της, ιδρυτικό μέλος στην παράταξη Αριστερή Όχθη τόσο στην αυτόνομη πορεία της όσο και όταν συμμετείχε στη ΜΑΧΟΜΕΝΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ.
 
Στη σύντομη ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ, του Σωματείου που υπερασπίστηκε συνδικαλιστικά με συνέπεια και μαχητικότητα (παρά τα τρωτά του σημεία που διαρκώς επεσήμαινε και προσπαθούσε να αλλάξει) αναφέρεται:
 
Ο Γιώργος Δασκαλόπουλος γεννήθηκε στο Παλαιοξάρι Φωκίδος το 1965 και αφού ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Τη δημοσιογραφική του σταδιοδρομία ξεκινάει το 1986 στην «ΑΥΡΙΑΝΗ» και στη συνέχεια εργάστηκε στον «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΛΟΓΟ», στον «ΦΙΛΑΘΛΟ», στην «ΕΞΟΡΜΗΣΗ» και από τον Νοέμβριο του 1987 έως και το τέλος της σύντομης ζωής του στο «ΦΩΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ», στο οποίο διατηρούσε και προσωπική στήλη.

Ο Γιώργος Δασκαλόπουλος, παράλληλα με τη δημοσιογραφική του εργασία, ανέπτυξε και έντονη κοινωνική και συνδικαλιστική δράση. Είχε κατ’ επανάληψη εκλεγεί μέλος του Μεικτού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ, ενώ διετέλεσε Έφορος στο Δ.Σ. του ΠΣΑΤ.

Ως άνθρωπος υπήρξε έντιμος και αγωνιστής. Ήταν καλοσυνάτος, ευγενικός πάντοτε γελαστός και ευχάριστος. Οι συνάδελφοί του θα τον θυμούνται για την πραότητα του χαρακτήρα του και τις καλές του προθέσεις.

Το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ εκφράζει στους οικείους του τα ειλικρινή του συλλυπητήρια και αποχαιρετά έναν έντιμο και άξιο συνάδελφο.

Και στην ανακοίνωση του ΠΣΑΤ:

Ήταν αγαπητός στον χώρο της δημοσιογραφίας, αλλά και μεταξύ όλων των ανθρώπων με τους οποίους συνεργάστηκε στο πλαίσιο του ρεπορτάζ, είτε αυτό είχε να κάνει με τα θέματα του Ολυμπιακού, είτε με ελεύθερα θέματα, είτε με το ρεπορτάζ των επαρχιακών ομάδων.
 
Ήταν ο δικός μας ο Γιώργος που αγαπούσαμε. Έντονα πολιτικοποιημένος, με γνώσεις (άλλωστε είχε σπουδάσει φιλολογία και μαρξισμό)και στέρεα ιδεολογία. Μαχητής. Ιδεολόγος. Μπεσαλής. Αλλά, κυρίως, ένας άνθρωπος με μια μεγάλη γενναία καρδιά. Αυτή την καρδιά που τελικά τον πρόδωσε. Κι όπως λέει η Ντίνα ήταν ένας παθιασμένος δημοσιογράφος που αγαπούσε τον Μπουκόφσκι και , τελικά, πέθανε σαν κιαυτόν.

Καλό σου ταξίδι Γιώργο. Δεν θα σε ξεχάσουμε!


Οι σύντροφοι σου από την Αριστερή Όχθη



Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010

Ύποπτη εκτέλεση του Σ. Γκιόλια

Με 20 σφαίρες, άγνωστοι εκτέλεσαν εν ψυχρώ τα ξημερώματα τον δημοσιογράφο Σωκράτη Γκιόλια, στην είσοδο του σπιτιού του στην Ηλιούπολη.

Σύμφωνα με τις καταθέσεις των μαρτύρων, στις 05:26’ το πρωί, δύο άγνωστοι που ήταν ντυμένοι αστυνομικοί, χτύπησαν το κουδούνι του σπιτιού στην οδό Δαιδάλου 21 στην Ηλιούπολη. Όταν ο δημοσιογράφος κατέβηκε να δει ποιος ήταν, τότε οι δράστες τον πυροβόλησαν εξ επαφής με άγνωστο πυροβόλο όπλο.

Ωστόσο, σύμφωνα με το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, η σύζυγος του δημοσιογράφου κατέθεσε στην Αστυνομία ότι άγνωστος χτύπησε το κουδούνι και είπε στον δημοσιογράφο ότι τού έκλεβαν το αυτοκίνητο.

Όταν ο Σ. Γκιόλιας πήγε να δει τι συνέβαινε και οι δράστες με "μαφιόζικο τρόπο", όπως περιγράφεται, τον πυροβόλησαν και τον σκότωσαν.

Σε μικρή απόσταση από τον τόπο της δολοφονίας εντοπίστηκε καμένο ένα ΙΧ, το οποίο η Αστυνομία εξετάζει αν ήταν αυτό με το οποίο διέφυγαν οι δράστες. Τα κίνητρα της δολοφονίας εξακολουθούν να είναι αδιευκρίνιστα και εξετάζονται όλα τα ενδεχόμενα.

O Σωκράτης Γκιόλιας γεννήθηκε στη Γερμανία στις 13 Φεβρουαρίου 1973.

 


Παρασκευή 9 Ιουλίου 2010

Ψυχροπολεμικό πόκερ ΗΠΑ - Ρωσίας

Μυστική ανταλλαγή κατασκόπων στο "ουδέτερο έδαφος"
του αεροδρομίου της Βιέννης


Του ειδικού συνεργάτη κ. Ηλία Αντωνιάδη


Στη μεγαλύτερη επιχείρηση ανταλλαγής κατασκόπων από την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου συμμετείχαν οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ρωσία σε "ουδέτερο (ευρωπαϊκό) έδαφος" και συγκεκριμένα, στο αεροδρόμιο της Βιέννης.

Αεροσκάφος Boeing 767-200 της “Vision Airlines” που μετέφερε δέκα Ρώσους πράκτορες που απελάθηκαν από την Νέα Υόρκη όταν ομολόγησαν ότι εργάζονταν επί χρόνια για τη ρωσική Υπηρεσία Εξωτερικών Πληροφοριών (SRV) προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο της Βιέννης.

Μέσα στο δεύτερο αεροσκάφος, ένα «Γιάκοβλεφ» Yak-42, που ερχόταν από τη Ρωσία και προσγειώθηκε κι αυτό στη Βιέννη επέβαιναν τέσσερα άτομα που είχαν καταδικαστεί για μεταφορά απόρρητων πληροφοριών στη Δύση, αλλά τους είχε δοθεί συγχώρηση μετά την υπογραφή της ομολογίας τους .

Τα δύο αεροσκάφη παρέμειναν ακινητοποιημένα το ένα δίπλα στο άλλο για περίπου 90 λεπτά στο αεροδρόμιο και στη συνέχεια απογειώθηκαν ξανά. Η επιχείρηση ήταν μυστική και κανείς δεν μπορούσε να δει την μεταφορά των πρακτόρων από το ένα αεροπλάνο στο άλλο.

Ο επόμενος προορισμός των αεροπλάνων δεν έχει γίνει γνωστός. Επικρατέστερος προορισμός για τους δέκα απελαθέντες είναι η Ρωσία. Το Ρωσικό υπουργείο εξωτερικών ήδη αναγνώρισε την ανταλλαγή αναφέροντας ότι η πράξη αυτή θα έχει ως αποτέλεσμα την επιστροφή στη Ρωσία 10 πολιτών που είχαν κατηγορηθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής με αντάλλαγμα την μεταφορά στην Αμερική τεσσάρων πολιτών που είχαν καταδικαστεί στην Ρωσία.

Οι τέσσερις κατάσκοποι που βρίσκονται στη Ρωσία είναι ο πυρηνικός ερευνητής Ιγκόρ Σουτιάγκιν, ο Γεννάντι Βασιλένκο και οι Αλεξάντερ Ζαπορόζσκι και Σεργκέι Σκριπάλ που είχαν καταδικαστεί σε κάθειρξη 13 ετών το 2006.

Η ανταλλαγή αυτή είναι η πρώτη από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Την περίοδο αυτή οι ανταλλαγές κατασκόπων αποτελούσαν σύνηθες φαινόμενο. Από τότε έως τώρα έχουν αλλάξει άρδην οι πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες στο παγκόσμιο στερέωμα.
Η πράξη αυτή όμως αποδεικνύει πως οι αντιλήψεις και οι τακτικές του παρελθόντος είναι βαθιά ριζωμένες στο σημερινό διπλωματικό «πόκερ» Ρώσων και Αμερικάνων. Οι επερχόμενες εξελίξεις στο θέμα αυτό θα καταδείξουν σε ποιο σημείο βρίσκονται πραγματικά οι διπλωματικές σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών.


Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

Υπερήφανη πατρίδα - αλύτρωτος λαός, στη σκιά της τυραννίας

Της Θεοδοσίας Κοντζόγλου,
δημοσιογράφου / ΣΚΑΪ 100,3
 
Τριάντα έξι χρόνια λήθης! Αλλά όχι λησμονιάς.

Η Κερύνεια, η Λάπηθος, ο Καραβάς, η Μόρφου, η Αμμόχωστος, περιμένουν τη λευτεριά τους.

Κι όταν κάποιοι εδώ στην Ελλάδα, ή εκεί στην Κύπρο, κάνουν συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, στην πλάτη των πολιτών εκείνων που θα κληθούν να ζήσουν, να βιώσουν και να συμβιώσουν με έναν άλλο λαό, με εισαγόμενους Τούρκους, με διαφορετική κουλτούρα, με διαφορετική θρησκεία, με άλλα ήθη και έθιμα, και κυρίως με πρωτόγονες ακόμα συνήθειες, καλό είναι να θυμόμαστε ποίοι είναι αυτοί που ο κάθε Κόφι Ανάν, ο κάθε Καραμανλής, ο κάθε Παπανδρέου, ο κάθε Δρούτσας και ο κάθε Χριστόφιας, θέλουν να μας φορτώσουν στο σβέρκο και στη ζωή των παιδιών και των εγγονιών μας.

Αν θέλουμε λύση; Προφανώς και θέλουμε. Όχι όμως με έναν λαό που κανείς στην Ευρώπη δεν θέλει να τον έχει παρά μόνον ως υπηρέτη. Για εμάς τους Ελληνοκύπριους, οι Τούρκοι είναι ανεπιθύμητοι. Οι μουσουλμάνοι της Κύπρου αντίθετα (αυτούς που με απαίτηση του Ντεκτάς αποκαλούνται Τουρκοκύπριοι) είναι φίλοι μας, είναι αδέλφια μας. Η Κύπρος είναι και δική τους πατρίδα.

Για όποιον έχει την παραμικρή αμφιβολία, ας διαβάσει τα αποσπάσματα που παραθέτω από το βιβλίο του Πιερή Πιερή ο οποίος το 1974 ήταν ένας απλός οικογενειάρχης, αστυνομικός. Παραδόθηκε από τους άνδρες των Ηνωμένων Εθνών στους Τούρκους. Αιχμαλωτίστηκε και μέσα σε άθλιες συνθήκες και κακοποιήσεις μεταφέρθηκε στην Τουρκία όπου εκεί έζησε για τρεις μήνες την κόλαση της ζωής του!

Ακολουθούν τα αποσπάσματα:

Δευτέρα, 22 Ιουλίου 1974.

Επιστρέψαμε στην Κερύνεια από την περιοχή του Μπέλλα Πάϊς όπου είχαμε καταφύγει για περισσότερη ασφάλεια μαζί με άλλους Κερυνειώτες, με την ελπίδα ότι θα καταφέρναμε να διαφύγουμε σε άλλα, πιο ασφαλισμένα μέρη.
(...)
Αρκετοί Τουρκοκύπριοι της περιοχής έτρεξαν κοντά μας αμέσως μόλις μας είδαν. Η αγωνία και η αβεβαιότητα ήταν ζωγραφισμένη και στα δικά τους πρόσωπα. Μας καλοδέχτηκαν όμως και μας καλωσόρισαν στη γειτονιά. Μας ρωτούσαν πού είμαστε και πως περάσαμε… και μας υποσχέθηκαν κάθε δυνατή βοήθεια που θα περνούσε από το χέρι τους. Όταν κάποιος από τη παρέα με ρώτησε σε ποιο σπίτι θα προτιμούσα να μείνω, εγώ απάντησα ότι «δεν με πειράζει όπου και να μείνω, το ίδιο μου κάνει». Αμέσως τότε επενέβη ο Μουσταφάς.

- Εσύ γιέ μου σπίτιν μας να μείνεις! Τούτοι πολλοί είναι σε κάθε σπίτι. Έμεναν σπίτι έχει τόπον!

Ο Μουσταφάς ήταν από τους καλύτερους γεωργοκτηνοτρόφους της περιοχής και το όνομα του ήταν σε όλους γνωστό για τις άριστες και φιλικές σχέσεις που διατηρούσε με όλους τους Έλληνες. Η πρότασή του με βρήκε απροετοίμαστο. Με ξάφνιασε και με συγκίνησε πολύ. (...)

Στις 25 του Ιούλη, τουρκικά στρατεύματα περικύκλωσαν το σπίτι όπου μέναμε και μας διέταξαν να σταθούμε όλοι στον τοίχο με τα χέρια ψηλά. Μια ομάδα στρατιωτών πήρε θέση απέναντι μας σε απόσταση αναπνοής και μας σημάδευαν, περιμένοντας τη διαταγή του ομαδάρχη τους για να μας πυροβολήσουν και να μας σκοτώσου.

Αν έχεις τύχη διάβαινε, που λέει κι η παροιμία. Δυο Τουρκάλες η Φατμά κόρη του Μουσταφά και η γειτόνισσα η Τζεμαλιές που τόση ώρα παρακολουθούσαν από την αυλή του σπιτιού της δεύτερης, μόλις αναλήφθηκαν τον κίνδυνο που μας απειλούσε, έτρεξαν σαν σίφουνας και στάθηκαν μπροστά μας, πριν οι στρατιώτες προλάβουν να πατήσουν τη σκανδάλη. Μπήκαν ανάμεσα σ’ εμάς και τους στρατιώτες και άρχισαν ένα έντονο διάλογο μεταξύ τους. Οι στρατιώτες επέμεναν να μας σκοτώσουν γιατί είμαστε γκιαούρηδες όπως έλεγαν. Οι γυναίκες προσπαθούσαν να τους πείσουν ότι είμαστε καλοί άνθρωποι και ότι όλες αυτές τις μέρες εδώ μαζί τους είμαστε και δεν κάναμε κακό σε κανέναν.

Το μικρό κοριτσάκι του Ανδρέα, ίσως γιατί διαισθάνθηκε τον κίνδυνο είτε γιατί τρόμαξε βλέποντας τις μαύρες και άγριες μουτσούνες των Τούρκων, έβαλε τα κλάματα και τυλίχτηκε στο λαιμό της μάνας του που το κρατούσε στην αγκαλιά της. Το κλάμα του μωρού συγκίνησε φαίνεται τον Τούρκο λοχία, που χαμήλωσε αμέσως το όπλο του και έγνεψε και στους στρατιώτες να κάμουν το΄ίδιο. Έβγαλε τότε από την τσέπη του μια φωτογραφία που έδειχνε μια νεαρή γυναίκα να κρατά στην αγκαλιά της ένα κοριτσάκι, μας την έδειξε και κάτί μίλησε με τη Φατμά που μας εξήγησε: Έχει κι αυτός ένα κοριτσάκι σαν εσένα που το αγαπά πολύ. Νάτο, αυτό είναι το κοριτσάκι στην αγκαλιά της μάνας του…

Το πώς γλυτώσαμε τον θάνατο, μόνον ο Θεός ξέρει. Μόλις απομακρύνθηκαν οι Τούρκοι, ένας πόνος, κάτι σαν τσίμπημα στο στήθος ένιωσα και με έκανε να φέρω το χέρι στο μέρος εκείνο για να δω τι με πονούσε. Και τότε κατάλαβα! Το χέρι μου άγγιξε το φυλακτό που είχα κρυμμένο και καρφιτσωμένο κάτω από τα εσώρουχά μου, στο μέρος ακριβώς που ένιωσα το τσίμπημα. Η Θεία Χάρη και η δύναμη του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, λύγισε τις καρδιές και τα όπλα των Τούρκων και μας έσωσε όλους από βέβαιο Θάνατο!
Ας είναι ευλογημένο το όνομά Σου Θεέ μου!

Παρασκευή 26 Ιουλίου, 1974

Το αυτοκίνητο προχωρούσε αγκομαχώντας στον ανηφορικό δρόμο που μας οδηγούσε σε μέρη γνωστά αλλά με άγνωστο προορισμό. Το φορτίο του δεν ήταν βέβαια υπερβολικό, αλλά λόγω της ηλικίας του φαίνεται ή της κακής συντήρησης, δυσκολευόταν να προχωρήσει στον ανήφορο, παρά τις αγριοφωνάρες και τις βρισιές του Τουρκοκύπριου οδηγού του.

Ήταν ένα μικρό λεωφορείο των δώδεκα θέσεων που η ηλικία του θα ήταν τουλάχιστον όσο και ο αριθμός των θέσεών του. Κι εμείς οι επιβάτες το φορτίο του ας πούμε. Έντεκα Ελληνοκύπριοι «αιχμάλωτοι». Τρείς οπλισμένοι Τούρκοι αστυνομικοί, και ο επίσης Τούρκος οδηγός, δεκαπέντε άνθρωποι όλοι κι όλοι. Προχωρούσε με δυσκολία και το αγκομαχητό του μεγάλωνε ολοένα και περισσότερο όσο προχωρούσε προς την ανηφόρα, γινόταν βρυχηθμός, άγριος και βαρύς. Ο οδηγός του άλλαζε συνεχώς τις ταχύτητες, βλαστημούσε και φώναζε μη τύχει και του μείνει στο δρόμο.

Άφωνοι και σκεφτικοί εμείς, πληγωμένοι στα βάθη της ψυχής μας κι απογοητευμένοι από το μεγάλο κακό που μας βρήκε, κι από το βέβαιο ξεριζωμό μας, γιατί αυτό προσπαθούσαν να κάμουν τώρα οι βάρβαροι κατακτητές, παρακαλούσαμε από τα βάθη της ψυχής μας το Θεό: «Θεέ μου, να σταματήσει το σαράβαλο έστω και για μια στιγμή μονάχα, ν’ απολαύσουμε για λίγο ακόμα την όμορφη Κερύνεια μας που δεν χόρτανε το μάτι μας να την βλέπει. Τη μικρή αυτή πόλη στην οποία εγκαταλείπαμε όλοι, με το βέβαιο ξεριζωμό μας, τις παιδικές και εφηβικές μας αναμνήσεις, τις γυναίκες και τα παιδιά μας, τα σπίτια και το βιός μας κι ότι άλλο είχαμε δημιουργήσει κι αγαπήσει σ’ αυτόν τον κόσμο.

Και οι έντεκα είχαμε γεννηθεί στην όμορφη τούτη πόλη και τα περίχωρα της. Και δημιουργήσαμε τις δικές μας οικογένειες, χτίζοντας το μέλλον μας με όνειρα κι ελπίδες πολλές. Με όλη τη δύναμη της ψυχής μας ριχτήκαμε στον αγώνα της ζωής, τον σκληρό και δύσκολο, με μοναδική μας επιδίωξη να κάνουμε τα όνειρα εκείνα πραγματικότητα. Πονέσαμε πολύ στο έργο μας και κλάψαμε στις ατυχίες και τα κτυπήματα της μοίρας και στις δυσκολίες που μας βρήκαν, μα δεν λυγίσαμε. Προχωρήσαμε με θάρρος κι αγωνιστήκαμε όσο μπορούσαμε για να φτιάξουμε αυτό που θέλαμε, όπως το θέλαμε γιατί έτσι το θέλαμε…

Αχ καλύτερα να μην τα σκέφτεται κανείς. Γιατί όλα τα όνειρα και οι ελπίδες που με τόσους κόπους και μόχθους υλοποιήθηκαν κι έγιναν έργα πολιτισμένα, παίρνοντας σάρκα και οστά, ποτισμένα με το αίμα, το μόχθο και τον ιδρώτα μας, να τώρα όλα μαζί κλεισμένα σ’ ένα παλιό αυτοκίνητων των δώδεκα θέσεων να γκρεμίζονται με πάταγο μπροστά στα μάτια μας και να χάνονται...
(...)

Με το κούρσεμα της πόλης, άρχισε μια ανελέητη εκστρατεία για επισήμανση των ανθρώπων που είχαν το «θράσος» να μείνουν στα σπίτια τους ή να κρυφτούν όπου ξέκοψαν ή που έκριναν πιο ασφαλισμένα. Άρχισε ένα άγριο και οδυνηρό ανθρωπομάζωμα και το σκληρό ξεκλήρισμά των κατοίκων της περιοχής που οδηγούνται σε πρόχειρα στρατόπεδα αιχμαλώτων, με τελικό προορισμό τις φυλακές της Τουρκίας.

Κι εμείς, εμείς οι έντεκα που για τον έναν ή τον άλλο λόγο ξεκόψαμε και μείναμε κρυμμένοι στην Κερύνεια, περιμέναμε τώρα με δέος κι αμηχανία τη μοίρα μας…
(...)
Ω του θαύματος! Σ’ ευχαριστούμε Θεέ μου που θέλησε να μας σώσεις. Ας είναι δοξασμένο το όνομά Σου. Ο από μηχανής Θεός, που με τόση αγωνία και λαχτάρα περιμέναμε και παρακαλούσαμε να φανεί, βρισκόταν ήδη εκεί μπροστά μας, έτοιμους να μας πάρει μακριά , να μας λυτρώσει. Τρία αυτοκίνητα της Ειρηνευτικής Δύναμης των Ηνωμένων Εθνών είχαν σταματήσει στο δρόμο μπροστά από το σπίτι όπου μέναμε. Τα δύο ήταν στρατιωτικά, γεμάτα πάνοπλους άνδρες της Δύναμης και το άλλο ήταν ένα λεωφορείο με τρεις μόνον πάνοπλους επίσης άνδρες, τους ΟΗΕδες όπως τους λέγαμε. Τρέξαμε όλοι με ανυπομονησία κοντά τους και τεντώσαμε τα’ αυτιά ν’ ακούσουμε ένα καλό λόγο από τα στόματά τους. Η κατάσταση ήταν πολύ άσχημη, έτσι άφησαν να νοηθεί. Τους ζητήσαμε να μας πάρουν να φύγουμε μακριά από την κόλαση στην οποία βρισκόμαστε.

Ο υπεύθυνος αξιωματικός των ΟΗΕδων, μας είπε ότι όποιος ήθελε να φύγει, μπορούσε να μπει στο λεωφορείο...

Στεναγμοί ανακουφίσεως βγήκαν από τα βάθη της ψυχής μας κι αρχίσαμε όλοι τα σταυροκοπήματα, ενώ ψίθυροι ευχαριστιών προς τον Ύψιστον, αναπέμποντας από όλα τα στόματα για τη σωτηρία μας. Ευγνωμονούσαμε το Θεό που εισάκουσε τις προσευχές μας κι έστειλε τους Ειρηνευτές να μας πάρουν υπό την προστασία τους...

Δεν πρόλαβαν όμως τα τρία αυτοκίνητα να φθάσουν στον προορισμό τους. Στα μισά του δρόμου, ένοπλοι Τούρκοι αστυνομικοί έφραξαν το δρόμο και υπό την απειλή των όπλων, ανάγκασαν τα αυτοκίνητα να σταματήσουν. Μπήκαν κι αυτοί μέσα και υποχρέωσαν τους ΟΗΕδες να μας οδηγήσουν στην αστυνομία τους...

Ύστερα, ένας Τούρκος σκαρφάλωσε στο αυτοκίνητο μας και μίλησε με σπασμένα ελληνικά:

- Να μεν φοάστε. Εν εν να κάμουμεν τίποτε. Να πάρουμε μόνον στοιχεία τους, να ξέρουμε ποίοι είναι και κανένας να μεν πάθει τίποτε. Για καλόν τους να κάμουμεν τούτο.
- Θα μας τους φέρετε πίσω, ρώτησαν με αγωνία οι γυναίκες.
- Βέβαια να φέρουμεν, τες καθησύχασε ο Τούρκος και πρόσθεσε: Αυτοκίνητο να μείνει να περιμένει.

Μη έχοντας άλλην εκλογή, κατεβήκαμε οι άνδρες από το λεωφορείο. Είμαστε εφτά κι οδηγηθήκαμε στον Σταθμό, ακολουθούμενοι από δύο ΟΗΕδες. Μας έμπηξαν σ’ έναν γραφείο στο οποίο βρίσκουνταν άλλοι τέσσερεις νέοι από την Κερύνεια κι αυτοί και που είχαν συλληφθεί με τον ίδιο τρόπο όπως κι εμείς.

Φονικές μαρτυρίες

Ένα γκριζόμαυρο σύννεφο πλανιόταν πένθιμα πάνω από την Κερύνεια κι έσμιγε με τους καπνούς που αναδίδονταν σαν θυμίαμα στον ουρανό από τα καμένα πτώματα και τα ερείπια της χαμένης – νεκρής πολιτείας. Οι καπνοί έβγαιναν από κάθε σημείο της πόλης που την είχαν κτυπήσει ανελέητα οι δολοφονικές βόμβες των κατακτητών κι από τα όμορφα χιλιοτραγουδημένα και κοσμαγάπητα δάση της που καίγονταν απ άκρους σ’ άκρη από τις εμπρηστικές βόμβες κι έκαναν τον Πενταδάκτυλο να φαντάζει σαν μια πελώρια αναμμένη λαμπάδα. Ανέβαιναν κατάμαυροι στον ουρανό σμίγονταν πάνω από την πόλη κι ενώνουνταν μαζί με το σύννεφο που βάραινε όλο και περισσότερο, πιέζοντας ασφυκτικά την ατμόσφαιρα.

Φωνή δεν ακουγόταν. Οι νεκροί που ήταν σκορπισμένοι εδώ κι εκεί δεν μιλούσαν. Βρίσκουνταν ξαπλωμένοι στο έδαφος φουσκωμένοι απαίσια, με τα χαρακτηριστικά τους αλλοιωμένα και παραμορφωμένα. Ολόγυρα τους σκορπούσαν την αηδιαστική εκείνη μυρουδιά που έρχεται μαζί με την αποσύνθεση και σου θυμίζει νεκροταφείο, με κορμιά άταφα, διάτρητα από σφαίρες και κομματιασμένα από τα κτυπήματα της λόγχης. Άλλα ήταν πεσμένα μπρούμυτα και το πρόσωπό τους φιλούσε το χώμα, λες και ικέτευαν τη μάνα γη, ν’ ανοίξει και να τους καταπιεί, να τους χώσει βαθιά μέσα στην αγκαλιά της, στα σπλάχνα της, όπου κανείς πια δεν θα μπορούσε να τους ενοχλήσει, να διαταράξει τη γαλήνη του και να τους πικράνει άλλο. Άλλα, ξαπλωμένα ανάσκελα με τα χέρια διάπλατα ανοικτά, μάτια γουρλωμένα από τον τρόμο και με την απογοήτευση και τον πόνο τυπωμένα ανεξίτηλα στα χλωμά πρόσωπά τους, παρακαλούσαν το Θεό να βάλει το χέρι Του και να σταματήσει το κακό που βρήκε τον τόπο μας, να μην επιτρέψει άλλους σκοτωμούς και να τους δεχθεί στην γαλήνια και ανέμελη βασιλεία Του.

Μόλις οι Τούρκοι πάτησαν το πόδι τους στη ξηρά, απέκοψαν τον δρόμο που ενώνει την Κερύνεια με τις κωμοπόλεις Καραβά και Λαπήθου. Πριν ξημερώσει είχαν μπλοκάρει όλους τους δρόμους και τα μονοπάτια… Ενέδρευαν παντού, χωμένοι μέσα στα χαντάκια και πίσω από τους θάμνους κι αλλοίμονο στα τρομαγμένα κι ανίδεα πλήθη που έτρεχαν κυνηγημένα για να σωθούν. Έπεφταν όλοι σαν ποντικοί στη φάκα που είχαν στήσει οι αιμοδιψείς κατακτητές.

Τους σκότωναν πυροβολώντας τους αδιάκριτα ενώ έφευγαν μέσα στα αυτοκίνητά τους ή περπατητοί. Τους περισσότερους τους μάζευαν και τους έστηναν γραμμή τον έναν δίπλα στον άλλον όπως σε εκτελεστικό απόσπασμα. Νέους, γέρους, γυναίκες και μικρά παιδιά και χωρίς οίκτο, χωρίς έλεος κι ανθρώπινα αισθήματα, πυροβολούσαν από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο διασκεδάζοντας με τον ανθρώπινο σπαραγμό και τον θάνατο.

Σπαρταρούσαν τα θύματα στο έδαφος ώσπου να ξεψυχήσουν πληγμένα από τις σφαίρες κι οι δολοφόνοι γελούσαν και πανηγύριζαν με τον πόνο των ανθρώπων και τον αγώνα της ψυχής ώσπου να αποχωριστεί από το σώμα. Αν κανείς αργούσε να ξεψυχήσουν και τους άφηνε και την παραμικρή αμφιβολία ότι υπήρχε πιθανότητα να ζήσει, ορμούσαν πάνω του κα με τις λόγχες τους κομμάτιαζαν το κορμί.

Τις έμπηγαν με μαία και λύσσα πρωτοφανή στο μέρος της καρδιάς ή έκοβαν τον λαιμό, τα άκρα, ακόμα και τα γεννητικά όργανα του θύματος, του άνοιγαν χίλιες τρύπες στο κορμί, μέχρι να πάψει να κινείται. Αρκετούς τους λόγχιζαν πρώτα, και ενώ ήταν ακόμα ζωντανοί, τους έβγαζαν τα μάτια και τους έκοβα τα άκρα και τα όργανα διασκεδάζοντας με τον πόνο τους πριν τους αποτελειώσουν με τις σφαίρες.
(...)

...οι μπουλντόζες δούλευαν συνέχεια. Έσκαβαν πρώτα τους λάκκους κι ύστερα με όλη την ασυναισθησία που διακρίνει τη μεταλλική τους ψυχρότητα, έμπηγαν τα ατσάλινα νύχια τους στις μαλακές σάρκες των νεκρών, γέμιζαν τις χούφτες τους με πτώματα και τις άδειαζαν μέσα στους λάκκους. Διαμελισμένα κορμιά από τις τουρκικές λόγχες κι άλλα λειωμένα από το βάρος και τα νύχια των μηχανών, κομμάτια από σάρκες και κόκαλα όλα μαζί ανακατεμένα ρίχνονταν μέσα στους λάκκους μέχρις απάνω… (...)

Όταν οι Τούρκοι έφθασαν έξω από την Κερύνεια, η δουλειά έγινε πιο εύκολη και έπαψαν πια να χρησιμοποιούν τις μπουλντόζες. Η περιοχή βρισκόταν σε οικοδομικό οργασμό και σ’ όλα τα οικόπεδα, από την άκρη της θάλασσας μέχρι τον κύριο δρόμο και πέρα απ αυτόν, υπήρχαν λάκκοι πολλοί μικροί και μεγάλοι που είχαν ανοιχθεί για να στηρίξουν τα θεμέλια μεγάλων ξενοδοχείων και άλλων τουριστικών οικισμών και εγκαταστάσεων.

Αντί λοιπόν να σκοτώνουν πρώτα τα θύματά τους και ύστερα να μπαίνουν στον κόπο να ανοίγουν λάκκους σοφίστηκαν κάτι καλύτερο, ποιο εύκολο και ποιο φρικτό και συγκλονιστικό. Συλλάμβαναν όσους συνάντησαν στο πέρασμα τους και αφού τους κτυπούσαν και τους βασάνιζαν σκληρά κι ανελέητα τους οδηγούσαν σε ομάδες μπροστά στρ ανοιχτά θεμέλια. Τους έστηναν στο χείλος του λάκκου, τους περισσότερους δεμένους με τα χέρια πίσω και τα μάτια κλειστά και εκεί τους πυροβολούσαν έναν - έναν με την άνεσή τους διασκεδάζοντας μ’ αυτό και διαγωνιζόμενοι ποιος θα παραβγεί στην σκοποβολή και θα νικήσει στο σαδισμό.

Τα πληγωμένα κορμιά έπεφταν τώρα από μόνα τους στο λάκκο. Άλλα κτυπημένα καίρια, και άλλα ζωντανά, σφάδαζαν από τους πόνους ώσπου να ξεψυχήσουν από την ακατάσχετη αιμορραγία ή την ασφυξία από την πίεση των άλλων πτωμάτων που έπεφταν πάνω τους. Πραγματική σφαγή, γενοκτονία, προμελετημένη και προγραμματισμένη γινόταν όπου πατούσαν το πόδι τους οι αττίλες και έπαιρνε γι αυτούς μορφή πανηγυρική με καντιβαλλιστικές εκδηλώσεις. (...)

Σάββατο 27.7.1974
(μέσα στη μάντρα με άλλους αιχμαλώτους)

Ύστερα από αρκετές ταλαντεύσεις μεταξύ ύπνου και ξύπνιου και μετά από την αγωνία της πρώτης νύχτας και τους πόνους, έφτασε επιτέλους το πρωί. Αρκετοί ξύπνησαν νωρίς και κάθισαν αμίλητοι στις θέσεις τους, τέντωσαν χέρια και πόδια, έτριψαν βαριεστημένα τα μάτια και έξυσαν το κεφάλι να ξεμουδιάσουν. Μερικοί προχώρησαν σκυφτοί μέχρι το καγκέλλι και κάθισαν στη γραμμή, ο ένας πίσω από τον άλλον. Ένας Τούρκος αστυνομικός σηκώθηκε τότε από τη θέση του μέσα στην αυλή και πλησίασε με το αυτόματο οπλισμένο και προτεταμένο.

- Να πάμεν στο μέρος; Ρώτησε ο πρώτος της γραμμής πριν ο Τούρκος ρωτήσει τι θέλουν.
- Ένας – ένας, απάντησε ξερά εκείνος.

Ήταν φαίνεται καθημερινό και συνηθισμένο φαινόμενο. Άνοιξε το κάγκελο ενώ έριχνε μια βλοσυρή ματιά σ όλους μας και το ύφος του έδειχνε πως κάτι ήθελε να ξεστομίσει, αλλά μετάνιωσε την τελευταία στιγμή. Στράφηκε και πήρε τη καρέκλα του, την έβαλε στη σκιά του τοίχου και κάθισε εκεί να μας προσέχει με το όπλο στραμμένο προς το μέρος μας.

Το «μέρος», το αποχωρητήριο δηλαδή του στρατοπέδου, γιατί η μάντρα δε ήταν τίποτε άλλο από στρατόπεδο συγκέντρωσης αιχμαλώτων, ήταν μια τρύπα, ένας μικρός λάκκος πρόχειρα βγαλμένος στη νοτιοανατολική γωνιά της αυλής. Το βάθος ήταν ίδιο με το πλάτος και δεν ξεπερνούσε το ένα μέτρο.

Τα χώματα από το σκάψιμο ήταν ριγμένα όπως-όπως στο γύρο του λάκκου κι από πάνω για κάλυμμα ήταν πεταμένο ένα σιδερένιο κιγκλίδωμα κάποιου παλιού παραθύρου, τοποθετημένο αδέξια και που οι άκρες του μόλις πατούσαν στα σκαμμένα χώματα. Δυο –τρία μέτρα στα βόρεια του λάκκου, είχαν τοποθετήσει ένα ξύλινο κιβώτιο όρθιο για να προστατεύει δήθεν από τα μάτια των άλλων αυτούς που πήγαιναν για τη φυσική τους ανάγκη. Στην πραγματικότητα όμως τίποτε δεν έκρυβε.

Όποιος πήγαινε στο μέρος, αποτελούσε κοινό θέμα για όλους: φρουρούς, κρατούμενους, περιέργους στρατιώτες και πολίτες που τριγύριζαν ολημερίς στον χώρο γύρω από τη μάντρα. Για τον ίδιο όμως ήταν μια ενοχλητική και δύσκολη αναγκαιότητα. Όσοι πήγαιναν μόνον για «ψιλό» πάει καλά, στέκονταν εκεί γυρισμένοι προς τον τοίχο, ή κάθουνταν στα δυο τους πόδια σφίγγουνταν λίγο και η δουλειά τους τέλειωνε γρήγορα. Όσοι όμως πήγαιναν για «χοντρό» κι ήταν πολύ λίγοι αυτοί, ε λοιπόν αυτοί μαρτυρούσαν όπου να τα... βγάλουν. Ήταν υποχρεωμένοι να τα κατεβάσουν μπροστά στα μάτια των άλλων και να καθίσουν εκεί εκθέτοντας μπροστινούς και πισινούς σε κοινή θέα. Ήξεραν πως όλοι τους παρατηρούσαν και τους σχολίαζαν και η ανάγκη τους αυτή γινόταν σωστό μαρτύριο.

Είναι δύσκολο μπροστά σε τόσους άλλους, να κάνει κάτι τέτοιο. Νομίζει πως το έντερό σου δένεται κόμπο και τα σκ… δεν βγαίνουν εύκολα, παρόλο το σφίξιμο και την προσπάθεια που καταβάλλει. Εκτός αυτού, ότι κι αν έκανες , ουρούσε ή έχεζες, οι ακαθαρσίες με τις οποίες είχε γεμίσει ο λάκκος, ούρα τα πιο πολλά, πετάγονταν σε χοντρές σταγόνες και σε πιτσίλιζαν παντού. Οι περισσότεροι πού σφίγγουνταν εκεί καμπόση ώρα χωρίς να τα καταφέρουν να ξαλαφρώσουν, σηκώνουνταν με δυσφορία αναβάλλοντας για άλλη ώρα, γιατί τους φώναζαν και οι φρουροί να κάνουν γρήγορα για να προφτάσουν όλοι.
(...)

Μόνο μια λύση υπάρχει, σκέφτηκα για να ησυχάσω και σηκώθηκα αποφασισμένος να βγάλω μια –μια όλες τις πέτρες που μου τρυπούσαν το κορμί και το κεφάλι και δεν με άφηναν να ξεκουραστώ και να ησυχάσω. Γρήγορα όμως διαπίστωσα ότι κάθε προσπάθειά μου ήταν μάταιη και το αποτέλεσμα της χειροτέρευε την κατάσταση. Κάθε πέτρα που έβγαζα, άνοιγε κι ένα μικρό λάκκο που έκανε το έδαφος πιο ανώμαλο ενώ πολλές άλλες εμφανίζονταν κάτω απ αυτή που έβγαινε. Απογοητευμένος λοιπόν παράτησα την προσπάθεια μου αυτή και γύρισα πάλι να ξαπλώσω ανάσκελα όταν το μάτι μου πήρε μια παλιά κάλτσα πεταμένη στη γωνιά του τοίχου. Άπλωσα το χέρι μου και την πήρα, τη δίπλωσα προσεκτικά μην τη δει ο κάτοχός της και μου την πάρει και την έβαλα κάτω από το κεφάλι μου για μαξιλάρι. Μπόρες τώρα επιτέλους να ξαπλώσω με το κεφάλι κάπως ήσυχο, κι έκλεισα τα μάτια να μ βλέπω τίποτε, αναλογιζόμενος χίλια δυο πράγματα, κλεισμένος στον εαυτό μου.
(...)

Οι Τούρκοι δεν σκότωναν μόνον στρατιώτες μάχιμους άντρες αλλά και γυναίκες και παιδιά. Και οι γυναίκες μας, τα παιδιά μας και οι συγγενείς μας, οι περισσότεροι βρίσκονταν στα σπίτια τους, στα διάφορα χωριά της Κερύνειας που είχαν ήδη κουρσευτεί από τους εισβολείς, αδύνατοι κι ανυποψίαστοι, στο έλεος του βάρβαρου κατακτητή.

Αγωνία θανάτου

Νέα προσταγή ακούστηκε πάλι στα τουρκικά που απευθύνονται τώρα σε μας. Ένα Τουρκοκύπριος μετάφρασε μεταδίδοντας μας τις στον ίδιο τόνο και ύφος όπως την πήρε από το αφεντικό.

- Ούλοι πάνω να σηκωθείτε.

Δεν περιμέναμε να το επαναλάβει. Χρειαστήκαμε όμως πολλές προσπάθειες ώσπου να σταθούμε στα πόδια μας. Πασκίσαμε να τα καταφέρουμε κι είναι αλήθεια πως σαστίσαμε να εκτελέσουμε τη διαταγή. Βιαζόμαστε να ξεμουδιάσουμε και το παράξενο όσο απίστευτο φαίνεται, βιαζόμαστε να φτάσουμε όσο πιο γρήγορα στο τέλος! (...)

Μόλις τέλειωσε η επιβίβαση, οι οδηγοί έβαλαν σε λειτουργία τις μηχανές και τα αυτοκίνητα ξεκίνησαν. Νεκρική σιγή απλώθηκε στην αρχή αλλά σιγά – σιγά τη διαδέχθηκαν ψιθυρίσματα από προσευχές και ικεσίες που ο καθένας ανέπεμπε στο Θεό και στους Αγίους. (...)

Τα λίγα λεπτά, μας φάνηκαν χρόνος ατελείωτος κι έδωσαν την ευκαιρία σε μερικούς να αρχίσουν τα μουρμουρητά και τα κλαψουρίσματα.
- Εν να μας σκοτώσουν όλους! Φώναξε ο διπλανός μου κι άρχισε τα κλάματα.
- Σιώπα του ψιθύρισα, δεν θα μας σκοτώσουν.
- Θα μας σκοτώσουν, επανέλαβε εκείνος. Δεν ακούεις τις μπουλντόζες που δουλεύουν. Ανοίγουν τους τάφους που θα μας ρίξουν μέσα. Να εκεί πάνω στο βουνό που φαίνουνται τα τρία κόκκινα φώτα. (...)

Στην Τουρκία… Παναγιά μου!

Έκλεισα τα μάτια κι ακούμπησα με το μέτωπο στο σίδερο του μπροστινού μου καθίσματος. Στ’ αυτιά μας έφταναν ήδη τα υπόκωφα βογγητά των συναδέλφων μας, των μπροστινών λεωφορείων, που είχαν στο μεταξύ αποβιβαστεί και υπέφεραν στα χέρια των κανιβάλων. Στο δικό μας λεωφορείο άρχισαν πάλι τα αγωνιώδη μουρμουρητά και δεν εννοούσαν να σταματήσουν παρά τις φωνές των φρουρών.

- Θα μας σκοτώσουν όλους, μουρμούρισε κάποιος.
- Τους πνίγουν και τους ρίχνουν στη θάλασσα, πετάχτηκε κάποιος άλλος, επηρεασμένος από τα υπόκωφα βογγητά.

Σκουντούσε ο Τουρκοκύπριος φρουρός τον καθένα από μας ή τον τραβούσε από το δεμένο μπράτσο του για να σηκωθεί και πριν καλά – καλά προλάβει να κουνηθεί από τη θέση του, τον άρπαζαν στα νύχια τους σαν γεράκια οι ανατολίτες που κατάκλυσαν ήδη το αυτοκίνητο. Μόνον ο Θεός ξέρει πόσο υπέφερε ο καθένας μας ώσπου να …προσγειωθεί.

Ο διπλανός μου τραβήχτηκε βίαια από τη θέση του. Αμέσως μετά αντιλήφθηκα με την άκρη του ματιού μου έναν Τουρκοκύπριο να στέκεται δίπλα μου και να φωνάζει χωρίς να με αγγίξει καθόλου.

- Σειρά σου τωρά. Σήκου πάνω.

Με τα λίγα τούρκικα που γνώριζα, κατάλαβα τι είπε. Και να μην καταλάβαιναν πάλι θα σηκωνόμουν αφού ο διπλανός μου είχε φύγει. Τι το ‘θελα όμως Θεέ μου να σηκωθώ έτσι απότομα με την πρώτη λέξη χωρίς να περιμένω να με σκουντήσουν κι εμένα ή να με τραβήξουν όπως τους άλλους;

- Αααα, τούτος θωρεί, φώναξε χαιρέκακα ο Τούρκος και μ’ έσπρωξε στα χέρια των στρατιωτών.
- Θωρεί; Φώναξαν άγρια εκείνοι αρπάζοντάς με, με λύσσα στα δυνατά τους μπράτσα.

Κάτω από καταιγιστική βροχή από γρονθοκοπήματα, κλωτσιές και βρισιές ακατονόμαστες και άγριες, βρέθηκα χωρίς να το καταλάβω και δίχως να πατήσουν τα πόδια μου στη γη, καθισμένος σταυροπόδι ανάμεσα στους άλλους, πάνω σε μια μαούνα που βρισκόταν κοντά στην ακτή. Ένοιωθα όλο μου το κορμί μουδιασμένο από τα κτυπήματα. Περισσότερα απ όλα πονούσε το κεφάλι μου, η πλάτη και η κοιλιά . το στόμα και το πρόσωπο είχαν σχιστεί από τα δυνατά και άγρια κτυπήματα και γέμισαν αίματα που έτρεχαν ασταμάτητα και έσταζαν πάνω στη μαούνα. Γύρω πλήθος τα βογγητά από τους πόνους και τα τραύματα που όλοι λίγο ή πολύ υπέστησαν από την ανώμαλη προσγείωση.

Όταν πληρώθηκε το φόρτωμα ξεκίνησε η βάρκα, προχώρησε αργά και πήγε και κόλλησε σ ένα από τα τρία πλοία που βρίσκονταν αγκυροβολημένα κοντά στο «Χρυσό Βράχο». Δυο Τούρκοι στρατιώτες που μιλούσαν κάτι σπασμένα ελληνικά φώναζαν διαρκώς, χωρίς να πολυκαταλαβαίνω, όμως καλά – καλά τι έλεγαν. Το μόνο που κατάλαβα αφού το είχαν επαναλάβει πολλές φορές ήταν ότι έπρεπε να πλησιάσουμε ένας – ένας μπροστά στο χοντρό σανίδι που χρησίμευε για σκάλα. Στη μια του άκρη το σανίδι αυτό ακουμπούσε στο κατάστρωμα της μαούνας και με την άλλη ήταν στερεωμένο στην κορυφή του πλοίου. (...)

Ένας βαρύς αναστεναγμός βγήκε από τα ματωμένα μου χείλη κι ένας πόνος , ένα αίσθημα παράξενο έκανε την καρδιά μου να σφιχτεί και το κορμί μου να ριγήσει μόλις πάτησα το πόδι μου στο κατάστρωμα του πλοίου. Το εσωτερικό του, από το άνοιγμα της καταπακτής, φάνταζε μαύρο και σκοτεινό κι ανατρίχιασα στη σκέψη πως σε λίγο θα βρισκόμουν εκεί μέσα, κλειδαμπαρωμένος στο μέρος αυτό της κόλασης. Μου φάνηκε προ στιγμή πως ήταν σαν λαβύρινθος που σε λίγος θα μας κατασπάραζε το τέρας του Μινώταυρου.

Με πόνο στη ψυχή και με μάτια βουρκωμένα, σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά. Ήθελα να δω και ν’ αποχαιρετήσω για τελευταία φορά έστω και νοερά, τους κάμπους, τα βουνά, τα ζεστά φιλόξενα σπίτια και χωριά, της όμορφη και αγαπημένης μου πατρίδας. Τίποτε όμως δεν πρόλαβα να δω. Ούτε πρόφτασα να κάνω μια τελευταία ευχή. Ένα δυνατό σπρώξιμο από πίσω, μ’ έκανε να κατρακυλήσω στην καταπακτή και να βρεθώ στην καρδιά του σιδερένιου κήτους.

Μόνο… ναι… μόνον έναν στεγνό, στερνό, «αντίο» βγήκε από τα χείλη μου ενώ κατρακυλούσα…!
- Αντίο…!

______________________________________________________________________________

  • Το βιβλίο του Πιερή Πιερή, «Αντίο» με 178 συγκλονιστικές σελίδες όπως και το βιβλίο του «Το οδοιπορικό της αιχμαλωσίας» 269 σελίδων, με την προσωπική του αφήγηση από τη σύλληψή του και την τρίμηνη αιχμαλωσία του σε φυλακές της Τουρκίας, μπορείτε να το προμηθευτείτε από τον ίδιο, επικοινωνώντας στο τηλέφωνό του: 00 357 25 38 3068