Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010

Δρομολόγια στον χρόνο

Της ΜΑΙΡΗΣ ΠΙΝΗ

Δυο νέοι άνθρωποι, δυο αδέλφια, ένας μηχανικός του Εμπορικού Ναυτικού -εξειδικευμένος στις μηχανές, τα λάδια και τα γράσα- και ένας «δικός μας συνάδελφος» δημοσιογράφος και μέλος της ΕΣΗΕΑ, με τις προσπάθειές τους επανέφεραν τις μνήμες από τα μπλε λεωφορεία, που κυκλοφορούσαν την περασμένη πεντηκονταετία στην Αθήνα και στο Λεκανοπέδιο και αποτέλεσαν τη ραχοκοκκαλιά της ΕΑΣ.

Πρόκειται για τους Βαγγέλη και Χάρη Λαζαρόπουλο, οι οποίοι, αντί άλλων πολύτιμων συλλεκτικών αντικειμένων, συλλέγουν παλιά λεωφορεία -σαν και αυτά που θαυμάζουν οι νεότεροι μέσα από τις κλασικές και ανικανοποίητα γοητευτικές ταινίες του ασπρόμαυρου ελληνικού κινηματογράφου- τους κάνουν γενική και δομική ανάπλαση στοχεύοντας να «ξαναρίξουν» τα λεωφορεία στους δρόμους και να συμβάλουν στη ζωντανή εγγραφή της ιστορίας των αστικών συγκοινωνιών και στη συγκρότηση του Εθνικού Μουσείου Μεταφορών στο παλιό εργοστάσιο του ΟΣΕ στη Λεύκα της Παλιάς Κοκκινιάς.

Ετσι τα δυο αδέλφια συμπεριλήφθηκαν στη φετινή έκδοση του «Βιβλίου των ελληνικών ρεκόρ». Και καταχωρίσθηκαν στο κεφάλαιο των μεγάλων συλλεκτών με τον μεγαλύτερο στόλο... ιστορικών λεωφορείων.

«Ήταν μια οφειλόμενη τιμή προς τους γονείς μας και ιδιαίτερα προς τη μητέρα μας, που τη χάσαμε το 2005 και ήταν ιδιοκτήτρια λεωφορείου, αλλά και την οικογένειά της, που ήταν παραδοσιακοί λεωφορειούχοι. Ο πατέρας μας ήταν στρατιωτικός, ωστόσο και αυτός αγάπησε τα λεωφορεία» λέει ο Χάρης Λαζαρόπουλος.

Οι αδελφοί Λαζαρόπουλοι έχουν αναστήσει με όλη τη σημασία της λέξης 14 λεωφορεία, (φιλοξενούνται στις εγκαταστάσεις της ΕΘΕΛ).


Αλλα τα αγόρασαν παροπλισμένα ή ως παλιοσίδερα από τους παλαιούς ιδιοκτήτες τους, άλλα τα βρήκαν σε νταμάρια, διαλυμένα, διαβρωμένα, δίχως ίχνος από τη ζωή που είχαν κάποτε.
«Παλιότερα τους λεωφορειούχους τούς αποκαλούσαν εφοπλιστές της ξηράς, διότι έδιναν ζωή και μεροκάματο σε δεκάδες ειδικότητες. Τα λεωφορεία δεν εισάγονταν από τις αυτοκινητοβιομηχανίες, αλλά "χτίζονταν" στην Ελλάδα» μας εξήγησε ο αρχαιότερος λεωφορειούχος της Αττικής, ο Δημήτριος Ηλίας. Γιος λεωφορειούχου από τη δεκαετία του 1930.

Σήμερα τα δυο αδέλφια σε συνεργασία με τον Όμιλο Σαρακάκη και τη διοργανώτρια εταιρεία της έκθεσης «LOGISTICS Αποθήκη - Μεταφορές» Τ-Expo, την αρωγή του τέως διευθυντή της ΕΘΕΛ Δ. Κοκόρη, του πρώην γ.γ. του υπουργείου Συγκοινωνιών-πρέσβη Δ. Πλατή και του καθηγητή Σίμου Σιμόπουλου και την καθοδήγηση παλιών τεχνιτών και με πολλή προσωπική δουλειά, έδωσαν ζωή στα παλιά λεωφορεία.

«Η πατέντα -εξηγεί ο Χάρης Λαζαρόπουλος- προερχόταν από τα εργοστάσια της Γερμανίας, της Σκανδιναβίας, της Αγγλίας. Τα αμαξώματα κατασκευάζονταν από ελληνικά εργοστάσια. Βιαμάξ, Σαρακάκης, Ρεντούμης, Ελευθεριάδης, Ταγκαλάκης, Ηλιόπουλος, ΒΙΟ, η VELO· σιδηροκατασκευαστές, μηχανικοί, φανοποιοί, ξυλουργοί, ηλεκτρολόγοι, ταπετσέρηδες, διακοσμητές εργάζονταν για την κατασκευή τους. Οταν αυτά έβγαιναν στην κυκλοφορία ένας άλλος κύκλος ανθρώπων όπως οδηγοί, εισπράκτορες, ελεγκτές, σταθμάρχες, μηχανικοί και υπάλληλοι στα εργοτάξια έβρισκαν δουλειά».

Το περασμένο καλοκαίρι δύο από τα λεωφορεία οι νέοι τους ιδιοκτήτες τα παραχώρησαν στην εταιρεία «Ελληνική Θεαμάτων» για τις ανάγκες της περιοδείας-παράστασης «Ελένη».

Στόχος των δύο αδελφών είναι η δημιουργία ενός σύγχρονου θεματικού πάρκου με πρότυπη λειτουργία στις εγκαταστάσεις του σιδηροδρομικού εργοστασίου του ΟΣΕ στην περιοχή Λεύκα της Παλιάς Κοκκινιάς, στο πρότυπο ανάλογων μουσείων του εξωτερικού, όπως αυτού στη Στουτγάρδη, και των μουσείων αυτοκινήτων στις παλιές εγκαταστάσεις του εργοστασίου της FIAT στο Τορίνο. Σ' αυτές τις πόλεις έχει δημιουργηθεί ένα σύγχρονο μουσείο βιομηχανικής αρχαιολογίας με λεωφορεία, τρένα, τραμ, ηλεκτρικό σιδηρόδρομο και ηλεκτροκίνητα λεωφορεία, ώστε να συνδυαστεί με δράσεις για την περιβαλλοντική και οικολογική συνειδητοποίηση.

«Οι εγκαταστάσεις του ΟΣΕ θα μπορούσαν με αυτόν τον τρόπο να μετατραπούν στην "Τεχνόπολη του Πειραιά", όπου θα διοργανώνονται συγκοινωνιακά συνέδρια ή θα προσελκύονται ειδικές ομάδες τουριστών απ' όλη την Ευρώπη. Παράλληλα, η ανάδειξη της παλαιάς «ροτόντας» του εργοστασίου και η αναπαλαίωση υποδομών που κατασκευάστηκαν επί κυβέρνησης Τρικούπη θα αποτελέσουν σημεία αναφοράς για μια περιοχή ξεχασμένη και παραμελημένη, όπως η Παλιά Κοκκινιά», καταλήγει ο Χάρης Λαζαρόπουλος. *
Δημοσιεύθηκε στη "Σαββατιάτικη ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ" της 13ης Φεβρουαρίου 2010, σελίδα 41.
Περισσότερα στη διεύθυνση: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=131875

Σε απολογία και για «μυστικά δάνεια»...


Με δύο μυστικά δάνεια ονόματι «Αίολος» και «Αριάδνη», η Goldman Sachs βοήθησε στις αρχές της δεκαετίας του 2000 την Ελλάδα να κρύψει τα χρέη της, υποστηρίζουν οι New York Times.

Με δύο μυστικές δανειακές διευκολύνσεις που ονομάστηκαν «Αίολος» και «Αριάδνη», η Goldman Sachs βοήθησε την ελληνική κυβέρνηση στις αρχές της δεκαετίας του 2000 να εμφανίσει μικρότερα χρέη, υποστηρίζουν οι New York Times.

Εκπρόσωπος του Όλυ Ρεν, του αρμοδίου για τις οικονομικές υποθέσεις επιτρόπου, δήλωσε το μεσημέρι της Κυριακής ότι έως τα τέλη Φεβρουαρίου η Ελλάδα θα πρέπει να παράσχει εξηγήσεις για τις «καταγγελόμενες» αυτές συναλλαγές.

Το δημοσίευμα των New York Times

«Οι τακτικές της Ουώλ Στρητ, οι οποίες δημιούργησαν τη φούσκα των στεγαστικών δανείων στις ΗΠΑ, επιδείνωσαν την οικονομική κρίση και στην Ελλάδα και υπονόμευσαν το ευρώ δίνοντας τη δυνατότητα στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να αποκρύπτουν τα ογκούμενα χρέη τους».Τόσο το 2000 όσο και το 2001, η ελληνική κυβέρνηση κατέφυγε σε μυστικό δανεισμό από την Goldman Sachs παραιτούμενη των εισπρακτικών της δικαιωμάτων από τέλη αεροδρομίων και τυχερά παιγνίδα
Αυτός είναι ο ισχυρισμός που περιλαμβάνεται σε σημερινό δημοσίευμα των New York Times και έχει ήδη ανάψει φωτιές στο οικονομικό επιτελείο προκαλώντας εμμέσως και την παρέμβαση του επιτρόπου οικονομικού υποθέσεων Όλυ Ρεν. Οι Times υποστηρίζουν ότι όπως προκύπτει από αρχεία και συνεντεύξεις, η Ελλάδα με τη βοήθεια της Wall Street απεδύθη σε μια δεκάχρονη προσπάθεια να παρακάμψει τα όρια που θέτει η ΕΕ για τα ελλείμματα μιας χώρας. Aναφέρoυν ότι στις αρχές Νοεμβρίου του 2009 ομάδα τεχνοκρατών της Goldman Sachs έφθασε στην Αθήνα προτείνοντας στην κυβέρνηση έναν σύγχρονο τρόπο διαχείρισης των χρεών της ελληνικής οικονομίας και συγκεκριμένα τη μετάθεση στο μέλλον των χρεών του εθνικού συστήματος υγείας.
Αν και οι N.Y Times διευκρινίζουν ότι η πρόσφατη πρόταση απερρίφθη, ισχυρίζονται ότι το 2001, δηλαδή λίγο μετά την εισδοχή της Ελλάδας στην κοινή νομισματική περιοχή του ευρώ, η Goldman Sachs είχε βοηθήσει την τότε ελληνική κυβέρνηση Σημίτη να δανειστεί «στα μουλωχτά» δισεκατομμύρια ευρώ, κίνηση που κρατήθηκε μυστική από το κοινό αφού είχε τη μορφή συναλλαγματικής πράξης παρά δανείου.
Με το δάνειο εκείνο πάντως, συνεχίζει η εφημερίδα, η Αθήνα εμφανίστηκε να τηρεί τα προβλεπόμενα της συνθήκης του Μάαστριχτ αλλά ταυτόχρονα να ξοδεύει πέρα και πάνω από τις δυνάμεις της. Η εφημερίδα υποστηρίζει επίσης ότι παρόμοιες τακτικές είχαν υιοθετηθεί και στην Ιταλία αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρώπης: Οι τράπεζες δηλαδή προσφέρουν ρευστό και σε αντάλλαγμα προαγοράζουν μελλοντικά έσοδα των κυβερνήσεων. «Για παράδειγμα, η Ελλάδα πούλησε τα δικαιώματά της σε τέλη και αντιμισθίες στο αεροδρόμιό της και παραιτήθηκε των εσόδων από τυχερά παιγνίδια», αναφέρει χαρακτηριστικά η εφημερίδα. Ένα από τα μυστικά δάνεια της Ελλάδας (2001) ονομάστηκε «Αίολος», λέει η εφημερίδα που ισχυρίζεται ότι για τις διευκολύνσεις εκείνης της χρονιάς το ελληνικό δημόσιο κατέβαλε 300 εκατομμύρια ευρώ στην Goldman.
Ο Αίολος βοήθησε την Ελλάδα να μειώσει το χρέος της στον προϋπολογισμό εκείνου του έτους. Αντίστοιχο σχέδιο, ένα χρόνο νωρίτερα (2000) είχε ονομαστεί Αριάδνη και απέφερε στην Goldman Sachs όλα τα κέρδη του ελληνικού δημοσίου από τα τυχερά παιγνίδια.

Οι New York Times αναφέρουν επίσης δύο ανάλογες συνεργασίες της Goldman με την Εθνική Τράπεζα.
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Εθνος" (http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11379&subid=2&pubid=10268822)

Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010

Τι μας μαθαίνει το διαζύγιο Λάτσιου – Μενεγάκη


Του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου

Μια ανταλλαγή απόψεων δημοσίως με έναν καλό συνάδελφο περί της κρίσης στη σχέση του γνωστού τηλεοπτικού ζεύγους Γιάννη Λάτσιου και Ελένης Μενεγάκη, αλλά και της δημοσιογραφικής "κάλυψης" του "γεγονότος", μού έδωσε την αφορμή να σκεφθώ τη διαφορά νοοτροπίας στην αξιολόγηση θεμάτων και γεγονότων.
Όσοι είχαμε την ευκαιρία (και την τύχη) να ζυμωθούμε και να ανδρωθούμε δημοσιογραφικά στην ΕΡΤ μάθαμε να αντιμετωπίζουμε την τηλεόραση με «οικουμενική αντίληψη».
Ο τηλεοπτικός μικρόκοσμος δηλώνει την αναμόχλευση παρωχημένων προσώπων και ιδεών τα οποία νοιώθουν πως παράγουν τηλεοπτικό έργο την τελευταία 20ετία αλλά προφανώς ξεπεράστηκαν πριν ενηλικιωθούν.
Αυτός ο μικρόκοσμος συνήθως σοκάρει, διακρίνεται από ανασφάλεια και δεν μπορεί να δεχθεί εύκολα τα μηνύματα της κοινωνίας.
Μένει σε ιδεοληψίες της δεκαετίες του ’80 και κάνει αμερικανικά κακέκτυπα στην ψυχαγωγία και την ενημέρωση χωρίς ουσία και χωρίς σκοπό, με αποτέλεσμα να θίγεται με την οικονομική κρίση το 20% των εργαζομένων σε όλες τις ειδικότητες περί τις εσωτερικές, εξωτερικές, δημοσιογραφικές ή ψυχαγωγικές εκπομπές.

Όσοι διακρίθηκαν σ’ αυτόν τον μικρόκοσμο συγκρότησαν τον τηλεοπτικό απόκοσμο. Απόκοσμος είναι αυτός που ζει μακρυά από την κοινωνία κι αυτός που αποκοσμεί (εκ του ρήματος αποκοσμώ –έω) είναι αυτός που απομακρύνεται από τα τεκτενόμενα, που παραμορφώνει την αλήθεια.
Πόσοι από τους πραιτωριανούς του τηλεοπτικού απόκοσμου βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου ζώντας στο ψέμμα και το δήθεν. Μερικά πρωινάδικα, τα μεσημεριανάδικα, τα “reality” δεν εθίζουν όσους καταγίνονται μ’ αυτά με τη ντόπα του απόκοσμου;

Επομένως, το ένα είναι απότοκος του άλλου. Μόνο που όταν φθάσει κανείς στο απόκοσμο τιμωρείται από το ίδιο, το τηλεοπτικό κοινό του. Τον ξεχνούν στο επόμενο πυροτέχνημα…

Θα ήθελα να αναπτυχθεί περαιτέρω διάλογος, αν υπάρχει ενδιαφέρον .

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2010

«Εφυγε» ο φιλόσοφος Κώστας Αξελός

Την τελευταία του πνοή άφησε ο μεγάλος Έλληνας στοχαστής Κώστας Αξελός τις πρώτες πρωινές ώρες σήμερα, 4 Φεβρουαρίου, στο Παρίσι.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1924 από αστική οικογένεια, διδάχτηκε από παιδί γαλλικά και γερμανικά, ενώ η εφηβεία του φωτίστηκε από τα κείμενα των Ηράκλειτου, Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Εμπεδοκλή, Μαρξ, Νίτσε, Ντοστογιέφσκι, και ποιητών όπως ο Ρεμπώ, ο Ρίλκε, ο Χέλντερλιν και άλλοι.

Στα δεκαεπτάμιση χρόνια του εντάχθηκε στην κομμουνιστική νεολαία και, παρά τις διαφωνίες του, πήρε ενεργό μέρος στην Αντίσταση υποστηρίζοντας ότι "ο πραγματικός κομμουνιστής πρέπει να κρατάει στο ένα χέρι το όπλο και στο άλλο τα βιβλία του Ρίλκε". Το 1944, στα Δεκεμβριανά, έζησε εικονική εκτέλεση στα κρατητήρια της Ασφάλειας, φυλακίστηκε σε στρατόπεδο και τελικά απέδρασε. Όπως ήταν φυσικό η σχέση του με το δογματικό ΚΚΕ δεν ήταν δυνατό να συνεχιστεί και το 1946 εγκατέλειψε τις γραμμές του.

Τέλη του 1945, με τη βοήθεια του Οκτάβιου Μερλιέ - διευθυντή τότε του Γαλλικού Ινστιτούτου στην Αθήνα - επιβιβαζόταν στο θρυλικό πλέον πλοίο "Ματαρόα" μαζί με τον Κ. Καστοριάδη, τον Κ. Παπαϊωάννου, τον Κ. Βυζάντιο, την Μ. Κρανάκη, τον Κ. Κουλεντιανό, τον Ν. Σβορώνο και άλλους με προορισμό το Παρίσι. Λίγο διάστημα μετά την αναχώρησή του, καταδικαζόταν ερήμην σε θάνατο.

Σπούδασε φιλοσοφία στη Σορβόννη όπου και δίδαξε (1962-1973). Αρχισυντάκτης του πρωτοποριακού τότε περιοδικού Arguments (Επιχειρήματα) από το 1956-1962, ίδρυσε και διηύθυνε την ομώνυμη φιλοσοφική σειρά στις "Εditions de Minuit" στην οποία εκδόθηκαν επίσης και τα περισσότερα από τα βιβλία του.

Πασίγνωστη η διένεξή του με τον Σαρτρ τον οποίο εγκαλούσε για μη πρωτότυπη σκέψη και έκθεση παλαιότερων φιλοσοφικών ιδεών. Ο Σαρτρ με τη σειρά του τον κατηγορούσε επειδή είχε εγκαταλείψει τον κομμουνισμό.

Έχει εκδώσει είκοσι τέσσερα βιβλία και πλήθος κειμένων (γαλλικά, ελληνικά και γερμανικά) που μεταφράστηκαν σε δεκαέξι γλώσσες.

Τον Μάρτιο του 2009 αναγορεύτηκε διδάκτωρ φιλοσοφίας από το Αριστοτέλειο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και αυτή ήταν η τελευταία του επίσκεψη στην Ελλάδα.

Τον Απρίλιο του 2009 κυκλοφόρησε στη Γαλλία από τις εκδόσεις "Les Belles Lettres" το καινούργιο βιβλίο του, με τίτλο "Αυτό που επέρχεται" και πρόσφατα από τις εκδόσεις "Νεφέλη" το έργο "Το άνοιγμα στο επερχόμενο και το αίνιγμα της Τέχνης".