Τι μας μαθαίνει το διαζύγιο Λάτσιου – Μενεγάκη

Του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου

Μια ανταλλαγή απόψεων δημοσίως με έναν καλό συνάδελφο περί της κρίσης στη σχέση του γνωστού τηλεοπτικού ζεύγους Γιάννη Λάτσιου και Ελένης Μενεγάκη, αλλά και της δημοσιογραφικής "κάλυψης" του "γεγονότος", μού έδωσε την αφορμή να σκεφθώ τη διαφορά νοοτροπίας στην αξιολόγηση θεμάτων και γεγονότων.

Όσοι είχαμε την ευκαιρία (και την τύχη) να ζυμωθούμε και να ανδρωθούμε δημοσιογραφικά στην ΕΡΤ μάθαμε να αντιμετωπίζουμε την τηλεόραση με «οικουμενική αντίληψη».

Ο τηλεοπτικός μικρόκοσμος δηλώνει την αναμόχλευση παρωχημένων προσώπων και ιδεών τα οποία νοιώθουν πως παράγουν τηλεοπτικό έργο την τελευταία 20ετία αλλά προφανώς ξεπεράστηκαν πριν ενηλικιωθούν.

Αυτός ο μικρόκοσμος συνήθως σοκάρει, διακρίνεται από ανασφάλεια και δεν μπορεί να δεχθεί εύκολα τα μηνύματα της κοινωνίας.

Μένει σε ιδεοληψίες της δεκαετίες του ’80 και κάνει αμερικανικά κακέκτυπα στην ψυχαγωγία και την ενημέρωση χωρίς ουσία και χωρίς σκοπό, με αποτέλεσμα να θίγεται με την οικονομική κρίση το 20% των εργαζομένων σε όλες τις ειδικότητες περί τις εσωτερικές, εξωτερικές, δημοσιογραφικές ή ψυχαγωγικές εκπομπές.

Όσοι διακρίθηκαν σ’ αυτόν τον μικρόκοσμο συγκρότησαν τον τηλεοπτικό απόκοσμο. Απόκοσμος είναι αυτός που ζει μακρυά από την κοινωνία κι αυτός που αποκοσμεί (εκ του ρήματος αποκοσμώ –έω) είναι αυτός που απομακρύνεται από τα τεκτενόμενα, που παραμορφώνει την αλήθεια.

Πόσοι από τους πραιτωριανούς του τηλεοπτικού απόκοσμου βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου ζώντας στο ψέμμα και το δήθεν. Μερικά πρωινάδικα, τα μεσημεριανάδικα, τα “reality” δεν εθίζουν όσους καταγίνονται μ’ αυτά με τη ντόπα του απόκοσμου;

Επομένως, το ένα είναι απότοκος του άλλου. Μόνο που όταν φθάσει κανείς στο απόκοσμο τιμωρείται από το ίδιο, το τηλεοπτικό κοινό του. Τον ξεχνούν στο επόμενο πυροτέχνημα…

Θα ήθελα να αναπτυχθεί περαιτέρω διάλογος, αν υπάρχει ενδιαφέρον .