Πόσο κοστίζει μια απόφαση

Του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου

Όσοι εκλέγονται στη χώρα μας έχουν ένα μόνιμο εφιάλτη που τον αποκαλούν «πολιτικό κόστος». Πρέπει, επιτέλους, να βρεθεί κάποιος που δεν το υπολογίζει σε ψήφους και θα νοιάζεται για τα οφέλη που θα προκύψουν στρατηγική από την εφαρμογή μιας απόφασης η οποία ενδεχομένως να φανεί αντιλαϊκή στην αρχή, αλλά χρήσιμη στη συνέχεια.

Πέντε μήνες μετά τις εκλογές κι ακόμα δεν ξέρουμε ποια είναι η πολιτική και οι αντικειμενικοί σκοποί της κυβέρνησης. Καθώς φαίνεται όλα δείχνουν πως κάποιοι έχουν βαλθεί να μας αποπροσανατολίσουν με όσα λένε οι ξένοι για την ελληνική οικονομία, ενώ επί της ουσίας δεν έχει προκύψει κάτι. Το ιδεολόγημα περί συγκρότησης κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας» κατά τον Μάιο φαίνεται πως αποτελεί την ύστατη λύση για να αποφευχθεί η κοινωνική αντίδραση.

Όσοι μετά το 1996 προώθησαν ιδέες «δημιουργικής λογιστικής» και «ανασυγκρότησης του κράτους» θα έπρεπε να προβλέψουν αυτήν την κατάσταση και τουλάχιστον δεν θα είχαν κάνει λάθη όπως η σιωπηρή κατάργηση του νόμου Πεπονή (2190/94) για τη Δημόσια Διοίκηση για να μπουν παιδιά με μπλε, πράσινους και ροζ ψήφους στο Δημόσιο, το αδικαιολόγητο ροκάνισμα αγροτικών επιδοτήσεων και την εφαρμογή «Αναπτυξιακών» νόμων που χρηματοδοτούσαν ό,τι σχετίζεται με οικοδομές και μπετά…

Ζητούμενο για τη χώρα μας αποτελεί η παραγωγική αναδιάρθρωση. Από την πλήρη αυτάρκεια του 1936 και την ανασυγκρότηση των υποδομών και της βιομηχανίας στην περίοδο 1952 έως 1961, πέσαμε στη μιζέρια των κρατικοποιήσεων μετά το 1977 και στην παντελή αποδόμηση των τελευταίων ετών. Αναμφισβήτητα, η κατάσταση στην εθνική οικονομία είναι κρίσιμη γι’ αυτό οι κρατούντες πρέπει να αναζητήσουν λύσεις και να αφήσουν τα επικοινωνιακά παιγνίδια.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε πει: «Η άποψή μου είναι η απόφαση και θα την κρίνει ο λαός με την αντίδρασή του». Μήπως πρέπει να πάρει κάποιος αποφάσεις ακόμα κι αν κάνει λάθος;