Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

Πώς οι Αγγλοσάξονες απειλούν να «τελειώσουν» την Ε.Ε

Η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) διατρέχει έναν τεράστιο κίνδυνο, που πρόκειται να απειλήσει την ίδια της την ύπαρξη μέσα στις επόμενες πέντε εβδομάδες (μέχρι τα τέλη Νοεμβρίου), ο οποίος όμως – τι έκπληξη – δεν προέρχεται από την «μητέρα όλων των ευρωπαϊκών κακών», την Ελλάδα.
Του Γεωργίου Κ. Φίλη
Διδάκτωρ Γεωπολιτικής, Ινστιτούτο Αναλύσεων Ασφάλειας & Άμυνας (www.i-sda.eu)
 
Πώς οι Αγγλοσάξονες απειλούν να «τελειώσουν» την Ε.Ε.Με μία πρώτη ματιά η υπόθεση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ζήτημα «ρουτίνας» και «διαπραγμάτευσης» μεταξύ εταίρων, η πραγματικότητα όμως έχει να κάνει με το υπό εξέλιξη γεωπολιτικό παίγνιο για τη κυριαρχία στην Ευρασία και τις σχέσεις επιβολής μεταξύ των ΗΠΑ, της Ευρώπης (ορά Γερμανία) και της Ρωσίας.
Τι ακριβώς συμβαίνει αυτές τις ημέρες στην ΕΕ το οποίο ελάχιστοι στη χώρα μας έχουν «πιάσει», αφού – δικαίως ή αδίκως – ασχολούμαστε αποκλειστικά με θέμα της πατρίδα μας; Το ζήτημα έχει να κάνει με τη ψήφιση ή όχι του νέου προϋπολογισμού της ΕΕ, και εξηγούμε το γιατί.
 
Μέχρι τα τέλη Νοεμβρίου, στην ουσία στις 22 Νοεμβρίου, το Συμβούλιο Κορυφής της ΕΕ θα πρέπει να έχει ψηφίσει τον προϋπολογισμό της Ένωσης για την περίοδο 2014-2020. Προσοχή: Η ΕΕ ως ένας σοβαρός οργανισμός δεν ψηφίζει απλά ετήσιους προϋπολογισμούς αλλά περνάει προγράμματα με ορίζοντα επταετίας, για τον πολύ απλό λόγο πως προχωράει σε στρατηγικό σχεδιασμό και έργα μακράς πνοής τα οποία όπως είναι φυσικό δεν μπορούν να χρηματοδοτηθούν μέσα στο πλαίσιο ενός ετήσιου πακέτου.
 
Φυσικά και το πρόγραμμα 2014-2020 διαιρείται σε ετήσια κομμάτια αλλά το σημαντικό είναι πως το πακέτο το οποίο θα πρέπει να εγκριθεί από τους ηγέτες των χωρών μελών της Ένωσης θα είναι διάρκειας επτά ετών.
 
Όλα αυτά καλά, θα πει κάποιος – ευχής έργο θα ήταν να ακολουθήσουμε και εμείς το παράδειγμα αυτό – το πρόβλημα και ο κίνδυνος που βρίσκεται;
 
Για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες ο προϋπολογισμός της ΕΕ κινδυνεύει να μην ψηφιστεί και να μην καταστεί λειτουργικός, μετά από την επιμονή της κυβέρνησης στου Ντέιβιντ Κάμερον να προχωρήσει στη χρήση του δικαιώματος αναβλητικής αρνησικυρίας, σε απλά ελληνικά… «ΒΕΤΟ», εάν δεν εισακουστούν οι βρετανικές επιφυλάξεις και δεν υλοποιηθούν οι προτεινόμενες από το Λονδίνο αλλαγές. Χαραρκτηριστικά είναι τα δημοσιεύματα που αναφέρουν ότι το Λονδίνο επιθυμεί "λιγότερη Ευρώπη".
 
Καλά, θα ρωτήσει κάποιος, δεν έχει ξανασυμβεί ο προϋπολογισμός της ΕΕ να αντιμετωπίσει προβλήματα στην έγκρισή του είτε από το Συμβούλιο Κορυφής είτε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο; Ακριβώς στο σημείο αυτό είναι που τα πράγματα περιπλέκονται, αφού φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που ένα σημαντικό πρόγραμμα τίθεται στη βάσανο μίας εξαντλητικής διαπραγμάτευσης μεταξύ των κρατών-μελών, είναι όμως η πρώτη φορά που καταρτίζεται ένα σχέδιο προϋπολογισμού με μόνο στόχο να αντιμετωπίσει την κρίση που μαστίζει την Ένωση και το οποίο μπορεί να καταρρεύσει στο σύνολό του, με αποτέλεσμα να κινδυνεύσει να καταρρεύσει και η ίδια η Ένωση, επειδή ένα κράτος-μέλος διαφωνεί με τη φιλοσοφία του.
 
Το να αναλύσουμε ολόκληρο το σχέδιο δεν έχει κανένα νόημα (οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να δουν λεπτομέρειες στην πολύ καλά οργανωμένη διαδικτυακή πύλη της Ένωσης και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αφού εκεί καταρτίζεται το προσχέδιο που μετά περνάει για έγκριση στο Συμβούλιο κορυφής και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ας επικεντρωθούμε όμως σε ένα-δύο σημεία τα οποία αξίζουν αναφοράς για να αντιληφθεί κάποιος τη σημασία των γεγονότων.
 
Για πρώτη φορά λοιπόν, ο με ορίζοντα επταετίας προϋπολογισμός της ΕΕ σχεδιάζεται να απορροφήσει περί το ένα τρισεκατομμύριο ευρώ, ποσό αυξημένο κατά ένα μεγάλο ποσοστό εάν κάποιος λάβει υπόψη πως η προηγούμενη χρηματοδοτική περίοδος (2007-2013) είχε απορροφήσει ένα ποσό της τάξεως των 840 δισεκατομμυρίων ευρώ.
 
Στην ουσία, με τον νέο προϋπολογισμό, προστίθεται ένα επιπλέον ποσό της τάξεως των 150 περίπου δισεκατομμυρίων, δηλαδή ο προϋπολογισμός ενός σχεδόν έτους (για παράδειγμα για το 2012 ο προϋπολογισμός της ΕΕ ανήλθε στα 147,2 δισεκατομμύρια ευρώ), με μόνο σκοπό να θωρακίσει την ΕΕ από τη κρίση χρέους και να δώσει μία νέα έμφαση στην «ανάπτυξη».
 
Ποιά η θέση της Μεγάλης Βρετανίας για το θέμα; Με λίγα λόγια, το Λονδίνο ξεκαθάρισε πως δεν πρόκειται να ψηφίσει έναν προϋπολογισμό που αυξάνει τα έξοδα της ΕΕ τη στιγμή που ο βρετανικός λαός αντιμετωπίζει τεράστια οικονομικά προβλήματα και προγράμματα λιτότητας που προκαλούν ήδη κοινωνική δυσαρέσκεια αν όχι αναταραχή.
 
Ο Ν. Κάμερον υπογραμμίζει πως ένας προϋπολογισμός «λιτότητας» θα ήταν αυτό που χρειάζεται και για την ΕΕ η οποία δεν μπορεί να εξακολουθήσει να αυξάνει τα έξοδά της. Έτσι, ο προϋπολογισμός θα πρέπει να μειωθεί τουλάχιστον κατά 100 δισεκατομμύρια, δηλαδή να μείνει στην ουσία στα επίπεδα της προηγούμενης επταετίας, με αποτέλεσμα να μιλάμε για έναν «παγωμένο» προϋπολογισμό.
 
Η Βρετανία υποστηρίζει ακόμα πως ο προϋπολογισμός θα πρέπει να έχει χρονικό ορίζοντα την πενταετία και όχι την επταετία, λόγω της αβεβαιότητας της περιόδου η οποία δεν επιτρέπει μακροπρόθεσμο σχεδιασμό. Ένα ακόμα ενδιαφέρον σημείο της θέσης του Ηνωμένου Βασιλείου είναι πως ο προϋπολογισμός θα πρέπει να αντικατοπτρίζει τη πραγματικότητα, η οποία δεν άλλη πως υπάρχουν χώρες της Ευρωζώνης και χώρες εκτός, άρα θα πρέπει στην ουσία να έχουμε δύο χωριστούς προϋπολογισμούς. Η «παραδοσιακή» ευρωσκεπτικιστική λογική «για ποιον ακριβώς λόγο θα πρέπει οι υπόλοιποι να πληρώσουν τους Γερμανο-Γάλλους και τους δορυφόρους τους» κυριαρχεί στη βρετανική σκέψη και φιλοσοφία.
 
Ένα ακόμα εντυπωσιακό σημείο είναι και η θέση της κυβέρνησης Κάμερον πως μέσα στα νέα αυτά δεδομένα που διέπουν την ΕΕ, δηλαδή μέσα στο πλαίσιο της κρίσης της Ευρωζώνης, της προσπάθειας για μεγαλύτερη συνοχή (υπό Γερμανικό φυσικά έλεγχο) και της τραπεζικής ενοποίησης, η οποία στη καλύτερη των περιπτώσεων θα οδηγήσει στη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού ηπειρωτικού κράτους (υπό πλήρη έλεγχο από το Βερολίνο), ο βρετανικός λαός θα πρέπει να ερωτηθεί, αφού τα δεδομένα της Ένωσης πλέον έχουν αλλάξει δραματικά.
 
Για την ώρα, η κυβέρνηση δεν έχει ξεκαθαρίσει το κατά πόσον θα τεθεί κάποιο ερώτημα σε δημοψήφισμα ή στις επόμενες εκλογές, αλλά θεωρείται βέβαιο πως ο ευρωσκεπτικισμός αυτή τη στιγμή κάνει θραύση, ενώ ανάλογα και με το ερώτημα που θα κληθούν να απαντήσουν οι Βρετανοί πολίτες, η ΕΕ μπορεί να αντιμετωπίσει ακόμα και τη περίπτωση αλλαγής της σχέσης (αποχώρηση δεν προβλέπεται, από τη Συνθήκη της Λισαβόνας) των Βρυξελλών με το Λονδίνο. Το κατά πόσο η συγκεκριμένη πρόθεση για προσφυγή στον λαό από τον Ν. Κάμερον είναι πολιτικός τακτικισμός ή σοβαρή στρατηγική επιλογή, θα φανεί τους επόμενους μήνες, όταν θα πρέπει να ξεκαθαρίσει το τι ακριβώς εννοεί με το θέμα του ερωτήματος (και ποιο θα είναι αυτό) που θα υποβληθεί στη κρίση των Βρετανών πολιτών.
 
Το σίγουρο είναι πως ο κάθε πρωθυπουργός της Βρετανίας που «βάζει στη θέση τους» τεχνοκράτες των Βρυξελλών και υπερασπίζεται τα συμφέροντα του κράτους, εγγράφει πολιτικό κέρδος στην κοινή γνώμη (με πρώτη διδάξασα τη «Σιδηρά Κυρία», Μάργκαρετ Θάτσερ, η οποία λίγες ημέρες μετά την ανάρρησή της στον πρωθυπουργικό θώκο, το 1979, στην ουσία έθεσε με εκβιαστικό αλλά αποτελεσματικό τρόπο, την απαίτηση του Λονδίνου να λάβει αντιπαροχές για τη σημαντική του συμβολή στο κοινό ταμείο και τον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό – The British Rebate).
 
Ποια η θέση των «ηπειρωτικών» σε όλα τα παραπάνω; Αρχικά ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Χέρμαν Βαν Ρομπέι, αφήνοντας κατά μέρος το βελγικό του φλέγμα, «απείλησε» να κλείσει όλους τους ηγέτες μέσα το Σαββατοκύριακο 24-25 Νοέμβρη, εάν στις 22-23 δεν καταλήξουν σε μία συμφωνία για τον προϋπολογισμό!
 
Οι Γερμανο-Γάλλοι από την πλευρά τους αφήνουν να εννοηθεί πως δεν έχουν κανένα σκοπό να «παίξουν» με το θέμα, το Παρίσι δεν πρόκειται να δεχτεί καμία έκπτωση στα κονδύλια για την Κοινή Αγροτική Πολιτική (Common Agricultural Policy – CAP), ενώ οι Γερμανοί απειλούν πως θα κόψουν τις επιστροφές κονδυλίων προς το Λονδίνο, διαδικασία που θεσπίστηκε μέσω της διαπραγμάτευσης του 1979, η οποία από μία εφάπαξ καταβολή έχει μεταβληθεί (δικαίως ή αδίκως) σε «εθιμικό» βρετανικό δίκαιο.
 
Οι γεωπολιτικές παράμετροι του συγκεκριμένου ζητήματος όπως θα μπορεί να γίνει πλέον κατανοητό είναι τεράστιες και κάθε περίπτωση «ατυχήματος» θα φέρει τεράστιες αλλαγές στην παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων. Η απλή ανάγνωση είναι πως εάν ο προϋπολογισμός δεν ψηφιστεί ως έχει, η ΕΕ δεν θα είναι σε θέση να χρηματοδοτήσει όλους εκείνους του μηχανισμούς, αλλά και να προχωρήσει σε όλες εκείνες τις δομικές αλλαγές οι οποίες θα τη καταστήσουν πιο λειτουργική, πιο ενωμένη, και πιο ανθεκτική στη σημερινή αλλά και σε κάθε μελλοντική κρίση.
 
Οι φίλοι αναγνώστες θα πρέπει να γνωρίζουν πως σε περίπτωση που ο νέος προϋπολογισμός δεν περάσει, η ΕΕ θα θέσει σε ενέργεια τον προϋπολογισμό της προηγούμενης περιόδου (2007-2013) και για την επόμενη περίοδο (2014-2020) και μάλιστα τα κονδύλια θα απελευθερώνονται σε 12μηνη βάση, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να υπάρξει μακροπρόθεσμος σχεδιασμός. Εάν μάλιστα κάποιος αντιληφθεί πως ο προϋπολογισμός της περιόδου 2007-2013 στην ουσία αποτελεί έναν προϋπολογισμό της εποχής των «παχιών αγελάδων», όταν τα γεγονότα στην ΕΕ από το 2009 και μετά θα θεωρούνταν κατά την περίοδο κατάρτισής του, το 2006, ως «επιστημονική φαντασία». Άρα, ένα τέτοιο χρηματοδοτικό πρόγραμμα είναι τελείως ακατάλληλο για τα ζητούμενα της σημερινής περιόδου.
 
Το δεύτερο απλό θέμα σχετίζεται με την οριστική διαίρεση της ΕΕ σε τουλάχιστον δύο στρατόπεδα, αυτών που χρησιμοποιούν το ευρώ και στους υπολοίπους, χωρίς φυσικά να υπολογίσουμε πως κάθε σημάδι ανικανότητας της Ευρωζώνης να προστατεύσει τα μέλη της (εννοούμε φυσικά τη διαβίωση υπό ανθρώπινες και αξιοπρεπείς συνθήκες) θα οδηγήσει και σε εσωτερική διάσπαση η οποία θα αδυνατίσει ακόμα περισσότερο το Βερολίνο… εννοούμε τις Βρυξέλλες.
 
Πηγαίνοντας στα πιο πολύπλοκα θα μπορούσαμε να επιστήσουμε τη προσοχή στο θέμα της επαναφοράς στην ΕΕ ενός κλίματος μεσοπολέμου (δεκαετίας του 30’)μεταξύ των Αγγλοσαξόνων και των υπό γερμανικό έλεγχο κρατών της «Μεσευρώπης» (MittelEuropa), με τους Γάλλους να έχουν για την ώρα τον ρόλο των συνεταίρων του Βερολίνου, κάτι το οποίο δεν πρόκειται να παραμείνει ως έχει εάν ο νότος καταρρεύσει και ξαφνικά ο «νότος» της Ευρωζώνης θα αποτελείται μόνο από τη… Γαλλία. Θεωρεί πιθανό κάποιος το Παρίσι να δεχτεί να λάβει τον ρόλο του Μεξικού στα πλαίσια της NAFTA (τα προϊόντα κατασκευάζονται στο Μεξικό με φτηνό εργατικό κόστος και πωλούνται στις ΗΠΑ και τον Καναδά) με τον Γερμανικό βορρά να απολαμβάνει τα αγαθά αυτής παραγωγής; 
 
Με απλά λόγια η μη ψήφιση του προϋπολογισμού της περιόδου 2014-2020 είναι πιθανό να οδηγήσει την ΕΕ στη διάσπαση, αν όχι στην κατάρρευση, αφού θα στερηθεί τα μέσα για την επιβίωσή της. Επιπλέον θα φανούν και τα σημάδια της βαθύτατης γεωπολιτική κόντρας Αγγλοσαξόνων (Βρετανία και ΗΠΑ) με τη Γερμανία για την κυριαρχία στη δυτική απόληξη της Ευρασίας (τη Δυτική Ευρώπη) γεγονός που θα έχει καταλυτικές συνέπειες για την ισορροπία στην «Παγκόσμια Νήσο» (Ευρασία-Αφρική) και το τετράγωνο Αγγλοσάξονες – Ηπειρωτικοί (Γερμανοί) – Ρώσοι – Κινέζοι.
 
Η Ελλάδα που υπεισέρχεται σε όλα αυτά; Θέτουμε το απλό ερώτημα, «τροφή για σκέψη» που λένε: Είμαστε σίγουροι πως η «Τρόικα» (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα – Ευρωπαϊκή Επιτροπή – Δ.Ν.Τ.) έχει κοινά συμφέροντα; Δηλαδή οι δύο πρώτοι βραχίονες που εξαρτώνται από τη Γερμανία έχουν τα ίδια μακροπρόθεσμα συμφέροντα με το αμερικανοκρατούμενο Δ.Ν.Τ.) και εάν ναι πως εξηγείται «μεταφυσικά» η ανεξήγητη αλλαγή του Δ.Ν.Τ. προς το σκληρότερο όταν ο γερμανικό βραχίονας, οι άλλοι δύο της παρέας, άρχισαν να «χαϊδεύουν» την Αθήνα μετά την επίσκεψη Σαμαρά στο Βερολίνο τον Αύγουστο; Είναι ζήτημα της γνωστής τακτικής του «καλού και κακού μπάτσου», ή μήπως τα πράγματα είναι πολύ πιο πολύπλοκα από ότι νομίζουμε εμείς και οι… ιθαγενείς και πολύξεροι «αναλυτές» των τηλεοπτικών παραθύρων;
 
Θα επανέλθουμε διότι πολύ σύντομα τα γεγονότα θα μας αναγκάσουν.

Πηγή: Newsbomb.gr

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012

Ο Ανδρέας, ο Πάγκαλος και το χρίσμα για τη διαδοχή στο ΠΑΣΟΚ, το '94

Πολλές φορές η Ιστορία γράφεται «ανορθόδοξα». Συναντά το τυχαίο ο πρωταγωνιστής. Και τότε ή που θα αδράξει την ευκαιρία και θα «απογειωθεί» ή θα χύσει την καρδάρα με το γάλα (για άλλη μια φορά;)

Η ιστορία που θα σας αφηγηθούμε σήμερα αφορά στον πολυπράγμονα, ικανό αλλά και μοιραίο (για τον εαυτό του και τους άλλους…) Θ. Πάγκαλο, το παρολίγο ντε φάκτο χρίσμα του για την ηγεσία του κόμματός του και μια χρυσή ευκαιρία που έχασε.

Αρχές καλοκαιριού του 1994.
 
Ο Α. Παπανδρέου, ο οποίος έχει επιστρέψει στην πρωθυπουργία, παντοδύναμος αλλά με εύθραυστη υγεία κάποιους μήνες πριν (απ’ τον Οκτώβρη του 1993) πηγαίνει τα σαββατοκύριακα στο Grand Resort στο Λαγονήσι για ξεκούραση, αφού δεν έχει ακόμα έρθει ο Αύγουστος για να «δραπετεύσει» στην… θεσμική Ελούντα.
 
Εκείνο το Σάββατο με συνεργάτες και φίλους συζητούν για ένα σοβαρό ζήτημα:
Σε ποιον να δοθεί το χρίσμα για το δήμο Αθηναίων,αφού θέλει πολύ να τον ξανακερδίσει απ’ τη Ν.Δ.
 
Είναι εκεί, πλην της συζύγου του Δήμητρας Λιάνη - Παπανδρέου (η οποία ήταν τότε και διευθύντρια του Γραφείου του πρωθυπουργού) οι Β. Βενιζέλος, Τηλ. Χυτήρης, Γ. Κατσιφάρας, Κάρ. Παπούλιας, καθώς κι ο τότε ευρωβουλευτής Γ. Ρουμπάτης.
 
Στο τραπέζι πέφτουν πολλά και διάφορα ονόματα, για να επιλεγεί το αντίπαλον δέος στον υποψήφιο της Ν.Δ. (δεν είχε ακόμα λάβει το χρίσμα ο Δημ. Αβραμόπουλος).
 
Κανένα όνομα δεν φαίνεται να συγκινεί τον Αντρέα. Θέλει κάτι το «δυνατό και απρόβλεπτο, κάτι που θα δημιουργήσει δυναμική», όπως λέει. Η συζήτηση μάλλον θα χρειαστεί να επαναληφθεί…
 
Ξάφνου ο Αντρέας αναφωνεί:
Να, αυτόν θα χρίσουμε υποψήφιο δήμαρχο και θα κερδίσει και το δήμο!
 
Δυναμικό, μαχητικό αλλά και απρόβλεπτο
χαρακτήριζαν τον κ. Θεόδωρο Πάγκαλο στο ΠΑΣΟΚ.
Οι άλλοι τον κοιτάζουν έκπληκτοι. Και ο Αντρέας τους δείχνει, σε κοντινή απόσταση στη θάλασσα, έναν… ευτραφή κύριο ο οποίος εκείνη την ώρα απολαμβάνει το απογευματινό του μπάνιο!
 
Ο «αυτός» ήταν ο Θ. Πάγκαλος, ο οποίος είχε επίσης πάει στο πολυτελές ξενοδοχείο!
Μετά την αρχική έκπληξη, όλοι συμφωνούν.
 
Πράγματι ο Πάγκαλος συγκέντρωνε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που συζητούσαν για τον μελλοντικό υποψήφιο για το μεγαλύτερο δήμο της χώρας. Δυναμικός, μαχητικός, ίσως και απρόβλεπτος, αλλά αυτό υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε να είναι καλό.
 
Αμ έπος αμ έργον, λοιπόν.
 
Φωνάζουν τον Θόδωρο στη σουίτα του Αντρέα και του κάνουν την πρόταση. Αυτός την αποδέχεται!
 
Σε 2-3 μέρες συνεδριάζει και το Ε.Γ. του ΠΑΣΟΚ και επικυρώνει την απόφαση. Τα περισσότερα ΜΜΕ κάνουν λόγο για «μαγική κίνηση» του Αντρέα. Ο πληθωρικός Πάγκαλος θα μπορούσε να κερδίσει το δήμο, δεδομένου μάλιστα και του καλού κλίματος που υπήρχε ακόμα για την τότε κυβέρνηση.
 
Ο ίδιος ο Α. Παπανδρέου μιλώντας εκείνη την εποχή σε συνεργάτες του καθώς και σε ορισμένους δημοσιογράφους φίλους του είχε κάνει την εξής εκτίμηση:
Αν ο Θόδωρος κερδίσει το δήμο, τότε αυτόματα θα αποκτήσει προβάδισμα για την διαδοχή μου, όταν έρθει η ώρα!
 
Μόνο που ο Θόδωρος έχυσε για μια ακόμα φορά την καρδάρα με το γάλα…

Ενώ οι πρώτες δημοσκοπήσεις, αφού πήρε και ο Δημ. Αβραμόπουλος το χρίσμα απ’ τη Ν.Δ., τον έφεραν μακράν μπροστά, άρχισε να διαπράττει το ένα λάθος μετά το άλλο.
Άρχισε να βγάζει μια απωθητική αλαζονεία, αμετροέπεια. Μα κορύφωση εκείνο το «ο κ. Τίποτα» με το οποίο… στόλισε τον Αβραμόπουλο.
 
Ο Αβραμόπουλος απ’ τη μεριά του μεθοδικά, υπομονετικά, έχτιζε το προφίλ του. Έκανε συμμαχίες. Και σε συνομιλίες που είχε με δημοσιογράφους εξέφραζε όχι απλά την προσδοκία, αλλά την βεβαιότητα ότι «εγώ θα κερδίσω το δήμο»!
Όπερ και –στο τέλος- εγένετο.
 
Η συνέχεια είναι γνωστή.
Ο Πάγκαλος έχασε μια χρυσή ευκαιρία, την οποία άδραξε ο Αβραμόπουλος…


Πηγή: Newsbomb.gr  

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

Από την Ελλάδα του Ράλλη, στην εποχή της χρεοκοπίας

Πώς περιέγραψε ο Γεώργιος Ράλλης
την επικράτηση του Ανδρέα Παπανδρέου στην εξουσία
στις 18 Οκτωβρίου 1981 
 

Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου,
πρώην βουλευτή και υπουργού

Μια χώρα μικρή, σχετικά φτωχή, αλλά νοικοκυρεμένη, με μικρές σχετικά δυνατότητες αλλά με αισιοδοξία, σχέδια, αυτοπεποίθηση και προοπτικές. Αυτή ήταν η Ελλάδα του 1981.
 
Μια χώρα κατεστραμμένη, διεθνώς ανυπόληπτη, με καταρρακωμένη υπερηφάνεια και δίχως σχεδόν καθόλου αυτοεκτίμηση κι εμπιστοσύνη στον εαυτό της. Αυτή η περιγραφή σκιαγραφεί την Ελλάδα του σήμερα, του 2012.
 
Μέσα σε τριάντα χρόνια τα φιλόδοξο ταξίδι προς την ευημερία κατέληξε σε εφιάλτη βγαλμένο μέσα από τις σελίδες μυθιστορήματος φρίκης.
Τι πήγε στραβά; Τι ακριβώς έφταιξε;

Ο καθένας έχει κι’ από μια διαφορετική προσωπική εξήγηση.
 
Η εκτίμηση μου είναι πως η ελληνική κοινωνία άλλαξε ρότα και μπήκε στην δίνη των ανεξέλεγκτα ραγδαίων εξελίξεων με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία.
 
Από την εφημερίδα ΑΘΗΝΑΪΚΗ.
Κανείς σοβαρός μελετητής δεν μπορεί να αρνηθεί στον Ανδρέα Παπανδρέου την ιδιοφυία να ανατάξει την ελληνική κοινωνία βγάζοντας από το πολιτικό και κοινωνικό περιθώριο την μισή Ελλάδα.
 
Που είχε εκεί εξοβελισθεί από την κληρονομιά του Εμφύλιου και τις συνακόλουθες παράλογες και ουσιαστικά άχρηστες πολιτικές διώξεις.
 
Το ΠΑΣΟΚ αποτέλεσε το μέσο με το οποίο γενιές ελλήνων ένοιωσαν ξανά πολίτες ισότιμοι αυτής της χώρας. Ήταν ένα επίτευγμα που ειρήνευσε τότε την χώρα επουλώνοντας με επιτυχία τις πληγές του Εμφύλιου και της δικτατορίας.
 
Κομματικός στρατός και Ανδρέας
 
Ο Ανδρέας Παπανδρέου όμως δυστυχώς δεν σταμάτησε εκεί.
Αντί να εγκαταστήσει τον άξιο και μέχρι τότε διωκόμενο μισό ελληνικό πληθυσμό μέσα στο πολιτικό σύστημα, δίχως να ανατρέψει τις όποιες κλίμακες αξιών υπήρχαν και να υποστηρίξει κάποιες αρχες αστικής ηθικής, έδωσε το σύνθημα της εφόδου.
 
«Να αλώσουμε το σύστημα από μέσα» ήταν το μήνυμα που προωθούσε η κομματική νομενκλατούρα των νεοπαγών ελλήνων σοσιαλιστών συνθηματολογώντας πως «το ΠΑΣΟΚ θα είναι στην κυβέρνηση αλλά ο λαός στην εξουσία…».
Έτσι το Δημόσιο έτσι μετατράπηκε σε θερμοκήπιο ανάπτυξης κομματικών στρατιών και τα οικονομικά του κράτους σε εργαλείο αναδιάταξης του ελληνικού πληθυσμού πάνω σε μια μορφολογία καινούργιων κοινωνικών οντοτήτων.
 
Το κράτος λοιπόν διέθεσε άφθονο χρήμα για την δημιουργία νέων τζακιών στον επιχειρηματικό στίβο, για την ανάδειξη μιας καινούργιας εύρωστης μεσαίας τάξης στηριγμένης όμως σε δημόσιες παροχές(υπάλληλοι των ΔΕΚΟ, φουρνιές εργολάβων και προμηθευτών του κράτους, λογής επαγγελματιών στις υπηρεσίες που σαν πυγολαμπίδες κινούνταν πάνω και γύρω από το κράτος, μεγάλος πληθυσμός απασχολούμενων και «ειδικών» στην επικοινωνία κ.λπ.) και στην μετατροπή της κοινωνίας ουσιαστικά σε ραντζέρη.
 
Πώς ρήμαξαν τα δημόσια ταμεία
 
Τρεφόμενη από τις προσόδους του κράτους ολόκληρη η κοινωνία μετουσιώθηκε σε σπιτονοικοκύρη που ζούσε από τα ενοίκια που εισέπραττε. Από τις προσόδους δηλ που η πολιτική εξουσία μοίραζε σε εκείνους που ευνοούσε. Ρημάζοντας τα δημόσια ταμεία και δημιουργώντας ανασφάλεια και αβεβαιότητα.
 
Η ανασφάλεια είχε να κάνει με το γεγονός πως όποιος δεν είχε τις απαραίτητες προσβάσεις θα ήταν ανάμεσα σε αυτούς που θα έπαιρναν λιγότερα από τη διαμοιραζόμενη πίτα.
Όπως επιτυχημένα αναφέρει ο Αρ. Δοξιάδης σε μια εξαιρετική του μελέτη, επειδή το κράτος δεν παρήγαγε πλούτο τα διαθέσιμα ήσαν πεπερασμένα. Ότι μπορούσε να εξασφαλισθεί ήταν από τα πενιχρά φορολογικά έσοδα και τον εξωτερικό δανεισμό.
 
Έτσι, ο διαγκωνισμός για συμμετοχή στην μοιρασιά γινόταν δύσκολος και αδυσώπητος. Ιδιαίτερα όταν ήρθε, έστω για λίγο, και το άλλο μεγάλο αστικό κόμμα, η Νέα Δημοκρατία, στην εξουσία. Εξ ου και η ανάδειξη του κρατικού συνδικαλισμού σαν παράγοντα ουσιαστικού (μέσω αγώνων για μερίδιο στην προσοδοθηρία) εξασφάλισης κοινωνικής ισορροπίας αλλά και διατήρησης πολιτικής δύναμης.
 
Το υπουργικό συμβούλιο της κυβέρνησης του Γ. Ράλλη το 1981.
Από αριστερά διακρίνονται οι Γ. Ράλλης,
Κ. Παπακωνσταντίνου, Κ. Μητσοτάκης και Ευ. Αβέρωφ.
(Ανατύπωση από την "ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ" της εποχής).
Από την άλλη μεριά όμως επικρατούσε τα χάος.
 
Για όσους δεν διέθεταν προσβάσεις στα κλειδιά που άνοιγαν τις πόρτες του δημοσίου η φοροδιαφυγή έγινε μοχλός αυτοπροστασίας.
 
Από την ώρα που οι φόροι δεν πήγαιναν με σαφήνεια σε υποδομές για την βελτίωση κοινωνίας και οικονομίας, αυτοί που μόνιμα έφεραν το βάρος της καταβολής του ήταν φυσικό να ψάχνουν τρόπους αποφυγής.
 
Το κράτος απομυζούσε την κοινωνία για να μοιράσει πόρους στους ημετέρους. Και οι υπόλοιποι πάσχιζαν να διασώσουν ότι μπορούσαν για την δική τους επιβίωση.
 
Τι έλεγε ο Γεώργιος Ράλλης
 
Το ιστορικό φύλλο της "ΒΡΑΔΥΝΗΣ" της 19 Οκτ. 1981.
Το αδιέξοδο ήταν αναπόφευκτο. Το θέμα δεν ήταν εάν αλλά πότε θα συνέβαινε.
 
Η δήλωση του Γεωργίου Ράλλη, το βράδυ που έχασε τις κρίσιμες εκλογές του 1981, ηχεί ολοζώντανη ακόμη στ’ αυτιά μου: «Eλπίζω οι Έλληνες να μην μετανοήσουν στο μέλλον για την σημερινή τους επιλογή».
 
Έξω, ηχούσαν οι αλαλαγμοί των ΠΑΣΟΚικών πανηγυρισμών…

Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2012

Προϋποθέσεις για έξοδο από την κρίση

Από τον ΣΥΡΙΖΑ η κυβέρνηση δεν ζητεί βέβαια στήριξη των μέτρων.
Απλά ζητεί λιγότερη υπονόμευση της εθνικής προσπάθειας.

βουλευτής Ηλείας της Νέας Δημοκρατίας
 
Απογοητευμένος και απελπισμένος με τη στάση της τρόικας απέναντι στις προτάσεις της κυβέρνησης για τη λήψη των δημοσιονομικών μέτρων απόδοσης 11,5 δισ. €, εμφανίσθηκε ο υπουργός Οικονομικών κ. Γιάννης Στουρνάρας.
 
Οι προϋποθέσεις για έξοδο από την κρίσηΚαι τούτο διότι η τρόικα θεωρεί ότι πάνω από 2 δισ. δεν θα μπορέσουν να εισπραχθούν. Μετά από όλα αυτά, όπως διαβάζουμε, ο πρωθυπουργός κ. Αντώνης Σαμαράς, ξεκίνησε πολιτική διαπραγμάτευση με τους εταίρους μας.
 
Αυτά, αναγράφονται από τη Δευτέρα το απόγευμα, σε όλα τα ρεπορτάζ, προκαλώντας ανησυχία στους πολίτες για το πού, τελικώς, οδηγούμεθα και για το εάν πρόκειται ποτέ να δούμε φως στο τούνελ ή εάν η έξοδος από την κρίση είναι πλέον ένα όνειρο θερινής νυκτός για την ελληνική κοινωνία που υποφέρει.
 
Κατ’ αρχάς η στάση της τρόικας είναι άκρως προσβλητική για την Ελλάδα και την συμμαχική κυβέρνηση που την εκπροσωπεί.
 
Όχι γιατί οι συζητήσεις με τον πρωθυπουργό – όπως ελέχθη από ορισμένα κανάλια- διήρκεσαν μόλις 35 λεπτά (αλλοίμονο αν ο πρωθυπουργός έμπαινε στις λεπτομέρειες της διαπραγμάτευσης), αλλά διότι με τη στάση τους εξακολουθούν να αμφισβητούν την αξιοπιστία της ελληνικής κυβερνήσεως.
 
Και τούτο όταν τόσο η ηγεσία του ΔΝΤ όσο και η ηγεσία των χωρών της ΕΕ (δηλαδή το σύνολο των δανειστών μας και προϊστάμενοι των υπαλλήλων που αποτελούν τη γνωστή μας τρόικα), έχουν επανειλημμένως, το τελευταίο διάστημα, εκφράσει την εμπιστοσύνη τους στην πολιτική που ακολουθεί η νέα ελληνική κυβέρνηση.
 
Η εμμονή της τρόικας σε μια μονοδιάστατη δημοσιονομική πολιτική που αποδεδειγμένα πλέον οδηγεί σε αδιέξοδο είναι τουλάχιστον περίεργη και εμπεριέχει κινδύνους για την πολιτική και κοινωνική ηρεμία στη χώρα. Στοιχεία που είναι απαραίτητα για να μπορέσει η χώρα να βγει από το οικονομικό αδιέξοδο.
 
Εδώ και τρία χρόνια, από τον Οκτώβριο του 2009 έως σήμερα, ακολουθείται μια αυστηρή περιοριστική πολιτική η οποία οδηγεί στην εξαθλίωση τους Έλληνες πολίτες.
 
Κανείς δεν αρνείται ότι πρέπει να περιορισθούν τα ελλείμματα και να περάσουμε σε πλεονασματικούς προϋπολογισμούς.
 
Και ήδη οι θυσίες του ελληνικού λαού έχουν περιορίσει το πρωτογενές έλλειμμα στο 1%. Όμως για να είναι επιτυχημένη μια πολιτική εκτός από αριθμούς πρέπει να ευημερούν και οι άνθρωποι. Και αυτή τη στιγμή οι άνθρωποι δυστυχούν. Δεν αρκεί να σώσουμε την Ελλάδα. Πρέπει να σώσουμε και τους Έλληνες. Και με την πολιτική των τροϊκανών υπαλλήλων αυτό δεν πρόκειται να συμβεί.
 
Η απάντηση λοιπόν στο αρχικό ερώτημα αν υπάρχει φως στο τούνελ ή πάνε χαμένες οι θυσίες του λαού, είναι μία. Ναι, αν ακολουθήσουμε τη σωστή πολιτική τότε υπάρχει λύση.
 
Η λύση πρέπει να στηρίζεται σε τρείς άξονες και όχι μόνο σε έναν όπως επί δυόμιση χρόνια έκαναν οι κυβερνήσεις από το 2009 μέχρι τις εκλογές του Ιουνίου.
Σαφέστατα είναι απαραίτητη η δημοσιονομική πολιτική. Σαφέστατα πρέπει να ξοδεύουμε λιγότερα από όσα παράγουμε για να πάψουμε να δανειζόμαστε. Όμως δεν αρκεί αυτό.
 
Πρέπει παράλληλα με τη δημοσιονομική πολιτική να ασκηθούν ταχύτατα πολιτικές μεταρρυθμίσεων και πολιτικές αναπτυξιακές.
 
Μέσα από τις μεταρρυθμίσεις πρέπει να οικοδομήσουμε ένα σύγχρονο, παραγωγικό και ευέλικτο κράτος που θα είναι σύμμαχος και όχι εχθρός του πολίτη. Ένα κράτος που θα δουλεύει για τους πολίτες και θα τους διευκολύνει στις παραγωγικές τους προσπάθειες και όχι ένα κράτος που θα δουλεύει, θα διευκολύνει και θα υπηρετεί το κόμμα.
 
Παράλληλα με τις μεταρρυθμίσεις και τη δημοσιονομική πολιτική πρέπει να ληφθούν μέτρα που θα άρουν τα δεκάδες αντικίνητρα που εμποδίζουν την ανάπτυξη. Σε 250 τα είχε απαριθμήσει ο σημερινός υπουργός Οικονομικών όταν ήταν πρόεδρος του ΙΟΒΕ. Οι περισσότερες αποφάσεις, όπως η κατάργηση του Κώδικα Βιβλίων και Στοιχείων ή η ίδρυση ενός ειδικού τμήματος στο Συμβούλιο της Επικρατείας που θα ασχολείται με τις μεγάλες επενδύσεις, είναι μηδενικού κόστους.
 
Και υπάρχουν πολιτικές, όπως ένα σταθερό φορολογικό σύστημα για μια δεκαετία, που θα φέρουν χρήματα στα ταμεία του ελληνικού κράτους, ενώ παράλληλα θα στείλουν το μήνυμα ότι στην Ελλάδα έχουν αλλάξει πολλά, διαμορφώνοντας ένα φιλικό επενδυτικό περιβάλλον.
 
Όλα αυτά πρέπει να γίνουν ταχύτατα, γιατί έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και χρόνια.
 
Ο πρωθυπουργός σωστά έπαψε να συζητά με τους τροϊκανούς υπαλλήλους και ξεκίνησε πολιτική διαπραγμάτευση με τους ηγέτες της ΕΕ, γιατί πλέον το πρόβλημα δεν είναι λογιστικό αλλά πολιτικό.
Αν οι λογιστές της τρόικας δεν κατανοούν ότι είναι απαραίτητος ο συνδυασμός αυτής της πολιτικής με τα τρία σκέλη (δημοσιονομική, μεταρρυθμιστική και αναπτυξιακή), σίγουρα οι πολιτικοί ηγέτες της ΕΕ μπορούν να κατανοήσουν ότι ο λαός δεν μπορεί να αντέξει άλλες θυσίες.
 
Η βάρβαρη υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου κατά 50% για όσους έχουν ακόμα εργασία και κατά 100% για πάνω από 1,5 εκατομμύριο Έλληνες ανέργους, μπορεί να οδηγήσει σε απρόβλεπτες εκρήξεις που θα διαταράξουν την πολιτική ομαλότητα της χώρας και θα ενισχύσει ακόμα περισσότερο ακραία φαινόμενα όπως αυτά της Χρυσής Αυγής, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ποιότητα και το μέλλον της δημοκρατίας μας.
 
Τα αποτελέσματα της πολιτικής διαπραγμάτευσης που ξεκίνησε ο πρωθυπουργός πρέπει να είναι απτά. Και αυτό θα συμβεί αν εξασφαλισθούν τρία βασικά πράγματα:
1. Η εκταμίευση της δόσης των 31 δισ. €
2. Η επιμήκυνση του προγράμματος
3. Το νέο κούρεμα του χρέους και πάντως των ομολόγων που κατέχει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
 
Όμως στην επιτυχία της πολιτικής διαπραγμάτευσης μπορούν να συμβάλουν και οι λοιπές πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν την κυβέρνηση με τη δημόσια δέσμευσή τους ότι τα σκληρά δημοσιονομικά μέτρα που προτείνει η κυβέρνηση θα εγκριθούν από τη Βουλή.
Από τον ΣΥΡΙΖΑ η κυβέρνηση δεν ζητεί βέβαια στήριξη των μέτρων. Απλά ζητεί λιγότερη υπονόμευση της εθνικής προσπάθειας.
 
Γιατί όταν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης απειλεί με νομικές διαδικασίες όσους εξαγοράζουν δημόσιες επιχειρήσεις ή δημόσια περιουσία που θέλουν να αξιοποιήσουν, τότε ουσιαστικά διώχνει επενδυτές. Και ο ιδιωτικός επενδυτικός τομέας είναι ο μόνος που μπορεί να οδηγήσει τη χώρα στην έξοδο από την κρίση και να προσφέρει θέσεις εργασίας στους Έλληνες πολίτες που υποφέρουν.

Πηγή: Newsbomb.gr  

Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2012

Τα τρία διλήμματα για την Κεντροαριστερά

Γιατί ο χώρος της κεντροαριστεράς παρουσιάζεται
ανώριμος, φοβικός και εσωστρεφής



Στελέχους ΠΑΣΟΚ και πρώην βουλευτή
 
Πριν από λίγο καιρό όλοι μιλούσαμε για τη νέα μεταπολίτευση. Σαν να λέγαμε για μια άνοιξη που περιμέναμε και δεν ήρθε ποτέ.
 
Το βιώνουμε καθημερινά με την κοινωνική και πολιτική ρευστότητα αυτής της περιόδου.
 
Εκ των πραγμάτων θέτει ένα ερώτημα, που κατά περιόδους εκδηλώνεται είτε ως διαπραγματευτική απειλή, είτε ως ανάγκη για τη δημιουργία ενός «νέου» πολιτικού συστήματος.
 
Το ερώτημα συνοψίζεται:
 
Χρειάζεται άλλο κόμμα στη χώρα και γιατί;
 
Ασφαλώς θα ήταν επιστημονική αλλά και κοινωνική απρέπεια να πει κανείς, σε αράδες γραμμών, αν πρέπει ή όχι αφού ξέρουμε όλοι με ιστορική επιβεβαίωση ότι τα κόμματα τα γεννά ή η κοινωνική ανάγκη ή επιβάλλονται ως δήθεν ανάγκη μέσω διαύλων οικονομικής ή άλλης εξουσίας με θνησιγενή, αναλώσιμο ορίζοντα προκειμένου να εξυπηρετήσουν ένα συγκεκριμένο στόχο. Γεγονός που εύκολα μπορεί να διακρίνει κανείς στις μέρες μας ως επιδίωξη ορισμένων κέντρων.
 
Τα στοιχεία
 
Στην Ελλάδα οι τελευταίες εκλογικές καταγραφές αλλά και οι έρευνες δείχνουν τα εξής συγκλίνοντα στοιχεία.
 
Πρώτον ότι το δίπολο πρόοδος-συντήρηση, κεντροδεξιά-κεντροαριστερά, παραμένει βασικός δείκτης προσδιορισμού των πολιτικών επιλογών του πολίτη και
 
Δεύτερον ότι στο δίπολο αυτό οι ψηφοφόροι του ίδιου πολιτικού χώρου, λόγω της κρίσης που οξύνει τις επιμέρους ανάγκες τους, εκδηλώνουν την διαφορετικότητα τους με επιλογές που δίνουν έμφαση στην «πολυχρωμία» των κομμάτων του ίδιου πολιτικού φάσματος. Για αυτό τον λόγο υποκαθιστούν το ένα μεγάλο κόμμα που υπήρχε για να εκφράσει την συντηρητική παράταξη με περισσότερα.
 
Τα «κόμματα – τάσεις»
 
Για παράδειγμα οι επιλογές του πολίτη στις πρόσφατες εκλογές, διαμορφώθηκαν σε «κόμματα – τάσεις» που «χάιδευαν» περισσότερο ή λιγότερο το θυμικό ή τις ανάγκες των κοινωνικών ομάδων του ίδιου πολιτικού χώρου. Θυμίζω ότι από το κόμμα του κ. Θάνου Τζήμερου και του κ. Στέφανου Μάνου μέχρι τη Ν.Δ. και από τους Ανεξάρτητους Έλληνες μέχρι τη Χρυσή Αυγή, ο συντηρητικός χώρος εξέφρασε διαφορετικούς κομματικούς αυτοπροσδιορισμούς αλλά στον πυρήνα ίδιες οικονομικές και πολιτικές στοχεύσεις.
 
Ακριβώς αυτό το γεγονός είναι, που δημιουργεί στο συντηρητικό χώρο προϋποθέσεις για νέου τύπου συνεργασίες, αναλώσιμα πρόσωπα και μοντέλα διακυβέρνησης, που για να συντηρούν την εξουσία, την ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία, περιοδικά θα ανακατανέμουν και θα αναλώνουν το ειδικό βάρος τους και τα πρόσωπα.
Για το λόγο αυτό, είναι δύσκολο στο συντηρητικό χώρο να υπάρξει και να αντιστοιχηθεί με εκλογική καταγραφή ένα ακόμη κεντροδεξιό κόμμα ακόμη και αν έφερε την θολή ονομασία σοσιαλδημοκρατικό, διεκδικώντας το στίγμα του κέντρου στο δεξιό πολιτικό φάσμα.
 
Τα νέα δεδομένα στην Κεντροαριστερά
 
Φαίνεται ότι ο χώρος του συντηρητισμού προσαρμόστηκε γρήγορα στα νέα δεδομένα, με εναλλακτικά σχήματα και πρόσωπα αναλώσιμα για την επόμενη κρίσιμη περίοδο.
 
Αντίθετα, ο χώρος της κεντροαριστεράς παρουσιάζεται ανώριμος, φοβικός, εσωστρεφής προκειμένου ιδεολογικά, πολιτικά και κοινωνικά να εκφράσει πλουραλιστικά τη διέξοδο στη νέα πραγματικότητα.
 
Ο εκλογικός νόμος, οι συνεργασίες, οι κοινές κοινωνικές και πολιτικές δράσεις που αποτελούσαν τις βάσεις αιτημάτων για απλή αναλογική, αλλαγή του πολιτικού συστήματος, κυβερνήσεις προοδευτικής συνεργασίες, έχουν υποχωρήσει στα κείμενα και στις δηλώσεις των κομμάτων του κεντροαριστερού φάσματος.
 
Προτεραιότητα δεν γίνεται ο στόχος μιας άλλης πολιτικής αλλά η αφαίμαξη εκλογικής δύναμης μεταξύ των κομμάτων της κεντροαριστεράς, γεγονός που εκχωρεί την ιδεολογική, πολιτική και κοινωνική ηγεμονία στον αντίπαλο χώρο δηλαδή στις δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού και της ακραίας αγοράς για τις επιδιώξεις τους.
 
Μετασχηματισμός μέτρων
 
Αυτό ακριβώς είναι το θέμα, ενώ η πλειοψηφική κοινωνική βάση της χώρας αναζητεί το μετασχηματισμό των μέτρων σε μια άλλη πολιτική πρόταση, με προοδευτικές συνεργασίες, απλή αναλογική και δικαιοσύνη οι πολίτες δέχονται ένα βομβαρδισμό «από τα πάνω», ότι χρειάζεται ένα ακόμα κεντροδεξιό κόμμα με σοσιαλδημοκρατικό φερετζέ.
Πρόκειται στην ουσία για ένα εγχείρημα, που επιδιώκει να θολώσει το δίπολο πρόοδος-συντήρηση.
 
Θυμίζω ότι σε περίοδο κοινωνικής και πολιτικής ρευστότητας ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ Ανδρέας Γ. Παπανδρέου και τα αντίστοιχα όργανα του ΠΑΣΟΚ προσδιόρισαν το χώρο με χαρακτηριστικά δημοκρατικού σοσιαλιστικού κόμματος, σε αντιπαράθεση με την σοσιαλδημοκρατία και προσδιόρισαν την εθνική λαϊκή ενότητα ως όχημα συμπόρευσης και δράσης μιας νέας κυβερνώσας προοδευτικής πλειοψηφίας, για την πραγματική ανάπτυξη και τη δικαιοσύνη…
 
Η ιστορία πρέπει να διδάσκει.
 
Τι χρειάζεται λοιπόν, ένα ακόμη κόμμα για τη συντήρηση των υφιστάμενου οικονομικού συστήματος;
Ή η πολιτική κοινωνική σύγκλιση και συνεργασία του προοδευτικού χώρου, με σεβασμό στο στίγμα του κάθε φορέα και εναλλακτική πρόταση για ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας;
Νομίζω ότι η κοινωνία δείχνει ένα άλλο δρόμο, που είναι σε ασύμβατη τροχιά με τις επιλεκτικές εμμονές.


Πηγή: Newsbomb.gr