Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

Προτάσεις για ΜΟΝΑΔΙΚΟ πρωτοχρονιάτικο κρασί



Δείτε μερικές από τις προτάσεις των Μιχάλη και Στέλιου Πάλλη για το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι.

Ο κ. Μιχάλης Πάλλης ποζάρει μπροστά από
τις πριοσωπικές επιλογές κρασιών, στη "Μέθεξη".

Περισσότερες από 150 διαφορετικές ετικέτες λευκού ροζέ και ερυθρού οίνου φιλοξενούνται στο "κελάρι" της "Μέθεξης" για τους λάτρεις του κρασιού σε ένα ζεστό χώρο στην Παλιά Κοκκινιά.

Στόχος των αδελφών Πάλλη είναι να συνεχίσουν την προσπάθεια του πατέρα τους, του αείμνηστου Δημήτρη Πάλλη και να δίνουν "το καλύτερο κρασί, στην καλύτερη τιμή" για όλο τον κόσμο και κάθε βαλάντιο.
Η συνεργάτρια της "Μέθεξης", η Ειρήνη, είναι έτοιμη να σας εξυπηρετήσει και να σας ενημερώσει για το κρασί που θα σας συγκινήσει και θα κάνει ομορφότερη αυτήν την Πρωτοχρονιά.

- Τελευταία αποθέματα ερυθρού εμφιαλωμένου Cabernet από το Κτήμα ΚΟΛΥΠΕΡΑ.


Ειδική τιμή ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στη "Μέθεξη": 1,50 ευρώ!


- Σπάνιος ερυθρός οίνος "Νεμέα", εσοδείας 2001.


Για προτάσεις γκουρμέ, η φιάλη μόνο: 6 ευρώ.


- Τελευταία αποθέματα λευκού μοσχοφίλερου - ροδίτη συλλογής ΛΑΦΑΖΑΝΗ.


Εξαιρετικό εμφιαλωμένο κρασί του 2006, μόνο: 4 ευρώ!


- ΣΥΛΛΕΚΤΙΚΟ ερυθρό "Χρυσάμπελο", κτήματος Λαντίδη


Οι τελευταίες φιάλες προσφέρονται με 7,50 ευρώ.


- ΝΕΑ ΠΑΡΑΛΑΒΗ ερυθρό αγιωργήτικο κτήματος Λαφαζάνη


Αριθμημένες φιάλες, μόνο με 4,50 ευρώ.


- ΠΕΠΑΛΑΙΩΜΕΝΟ Ερυθρό αγιωργήτικο Λαφαζάνη


Για τους λάτρεις του εξαιρετικού κρασιού, μόνο 6 ευρώ.


- ΕΡΩΤΙΚΟ "Κόκκινο φιλί" κτήματος Συμεωνίδη


Για τους αγαπημένους σας, μόνο με 6 ευρώ.


- Εξαιρετικό κόκκινο κρασί "Βάενι" μόνο για μαγειρική


Σε γυάλινη φιάλη 2 λίτρων, ΠΡΟΣΦΟΡΑ: 2 ευρώ.

- ΔΩΡΟ σε κάθε αγορά το γούρι του 2011, συσκευασμένη κρεμμύδα από τη Τζιά.

Πού βρίσκεται η "Μέθεξη":


- Λεβαδείας 78 και Θηβών 85, Παλιά Κοκκινιά, Πειραιάς.


Πώς παραγγέλνετε:


- Για κρατήσεις καλέστε στο 210.420.50.79.


- Στείλετε μήνυμα στο Facebook μέσω της ομάδας "Στέκι Οίνου+Πνεύματος ΜΕΘΕΞΗ".


Πότε θα μας βρείτε:

- Καθημερινά από τις 10 π.μ. έως τις 2 μ.μ. και από τις 5.30' μ.μ. ως τις 10.00 μ.μ.

Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

Κρίση αντίληψης και συγκάλυψης

Του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου

«Χρειάζονται αλλαγές στο παραγωγικό μοντέλο της χώρας» δήλωσε ο πρωθυπουργός κ. Γ.Α. Παπανδρέου. Αλήθεια, πόσα πράγματα πρέπει να αλλάξουν σ’ αυτή τη χώρα που διώχνει τα παιδιά της και πληγώνει όσους ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο;

Η περιλάλητη «οικονομική κρίση» που ταλανίζει τον ελληνικό λαό δεν είναι αποτέλεσμα του διεθνούς ντόμινο ή των πιέσεων που δέχεται το ευρώ από το δολλάριο.

Η οικονομική κρίση που βιώνουμε με τον δραματικότερο τρόπο και με το πρόσχημα των μεταρρυθμίσεων που προωθούνται από το θίασο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, τους ντόπιους τοπάρχες της Νέας Τάξης και από τους τοκογλύφους του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου σκιαγραφεί την αναντιστοιχία ψεύδους και αλήθειας από την εκσυγχρονιστική πολιτική που εφαρμόσθηκε μετά το 1996. Δηλώνει επίσης, την ανικανότητα, την παθητικότητα και την αναποτελεσματικότητα που χαρακτήρισε την πολιτική ηγεσία από το 2004 και εξής.

Από τη μια πλευρά έχουν στοιχηθεί ομάδες επιχειρηματιών χωρίς ίχνος πατριωτισμού ή κοινωνικής αντίληψης που προκάλεσαν την κρίση παίζοντας αποκλειστικά κερδοσκοπικά παιγνίδια εις βάρος της χώρας και του λαού. Θιασώτες αυτής της υπόθεσης είναι και η δράκα των νεόπλουτων που έστησαν μαγαζιά με πήλινα πόδια από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, δημιούργησαν το στοιχειό της διαπλοκής και ξεκοκκάλισαν τα λεφτά του ελληνικού λαού από εθνικούς κι ευρωπαϊκούς πόρους με ψευτο-αναπτυξιακά προγράμματα που εξυπηρέτησαν υπερτιμολογημένες «υπηρεσίες».

Από την άλλη πλευρά, ένας νέος ταξικός εχθρός στάθηκε απέναντι σε όσους δεν έκαναν τεμενάδες σε υπουργούς και βουλευτές. Πρόκειται για τον οκνηρό και αναποτελεσματικό νεοέλληνα δημόσιο υπάλληλο. Είναι εκείνος που κρύβεται πίσω από την ασφάλεια μιας μόνιμης θέσης σε ΔΕΚΟ ή σε υπηρεσία, εργάζεται επικαλούμενος μόνο τις υποχρεώσεις του εργοδότη – ελληνικού λαού, απεργεί χωρίς να του καίγεται καρφί αν εκείνοι που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα επιβαρύνονται το κόστος της «επαναστατικής έκλαμψής» του.

Προφανώς ο πρωθυπουργός όταν αναφέρεται στο «παραγωγικό μοντέλο της χώρας» θα εννοεί αυτό το τερατούργημα που δημιουργήθηκε στο όνομα των «ευρωπαϊκών κοινοτήτων» μετά το 1981, οπότε κι άρχισε η αποβιομηχάνιση της χώρας. Εκείνο που χρειάζεται είναι αλλαγή αντίληψης. Τα ανθρωπάκια που κρύβονται πίσω από τον μικρόκοσμό τους πρέπει να καταλάβουν επιτέλους ότι ανήκουν στο σύνολο που ονομάζεται κοινωνία.

Δείτε σχετικά:

http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/11/blog-post_3944.html / Κι όμως, δεν είναι οικονομική κρίση - Άρθρο του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου


http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/11/blog-post_08.html / Το στοίχημα  - Άρθρο του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου
http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/10/blog-post_1844.html - Ένας μικρός Μήτσος στον ΟΣΕ / Άρθρο του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Σχολιστές εμπαθείς και κινδυνολόγοι

Άρθρο του κ. Ανδρέα Ανδριανόπουλου,
πρώην υπουργού και βουλευτή Α' Πειραιώς

Είναι εξοργιστική η στάση πολλών σχολιαστών ηλεκτρονικών ΜΜΕ που μέσα από την δυνατότητα που τους δίνουν τα μικρόφωνα που μονοπωλούν εκτοξεύουν απίστευτες ανακρίβειες βγάζοντας στην επιφάνεια προσωπικά συμπλέγματα και καταπιεσμένο κοινωνικό φθόνο. Είναι εκπληκτικό μάλιστα πως οι χειρότερες κραυγές εκτοξεύονται από φωνές υποτιθέμενα «Δεξιές». Που φέρνουν στο φώς έτσι όλο το βάθος της πολιτικής καθυστέρησης που σαρώνει τον χώρο.

Γνωστός σχολιαστής επιμένει προκλητικά να προβάλει το ερώτημα για το «πού πάνε τα χρήματα που χρωστάμε». Η απάντηση βέβαια είναι "σ' αυτούς που μας τα δάνεισαν". Η άποψη αυτών που διαφωνούν προφανέστατα είναι να εισπράττουμε τα χρήματα των άλλων (με όρους στους οποίους είχαμε βέβαια ενσυνείδητα συμφωνήσει) αλλά να μην πληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας. Οι λαοί όμως και τα κράτη δεν είναι βρέφη που έχουν το ακαταλόγιστο. Να μην ευθύνονται δηλ για τις πράξεις και την συμπεριφορά τους.

Αν επιμένεις να ζείς πάνω και πέρα από τις δυνατότητές σου συνέχεια δανειζόμενος και να δημιουργείς έτσι ένα επίπεδο ζωής που δεν δικαιολογείται από τις επιδόσεις και την οικονομική σου επιφάνεια θα έρθει αναπόφευκτα και η ώρα του λογαριασμού. Θα συνέχιζε άραγε να σχολιάζει ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος στον τηλεοπτικό σταθμό που εμφανίζεται αν σταματούσαν ξαφνικά να τον πληρώνουν; Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με τους δανειστές μας και τις συνεχιζόμενες ταμειακές μας ανάγκες. Όταν ζούμε πολύ πάνω από τις δυνατότητές μας και με χρήματα που δανειζόμαστε από τις διεθνείς αγορές θα έρθει η στιγμή της αποπληρωμής των δανείων αυτών. Και η στιγμή εκείνη είναι σκληρή. Γιατί δεν ακούει ούτε εκκλήσεις ούτε και υποκύπτει σε πολιτικούς εκβιασμούς και πιέσεις.

Φτιάξαμε ένα δημόσιο τομέα τεράστιο που χρηματοδοτούσε επιλογές μας, κατά βάση καταναλωτικές, που δεν δικαιολογούνταν ούτε από το μέγεθος της παραγωγικής μας δραστηριότητας ούτε και από τα εισοδήματα που μπορούσαμε να δημιουργήσουμε. Γίναμε λοιπόν μια χώρα εξαρτώμενη. Από την δανειοληπτική ικανότητα του κράτους μας, από την μια μεριά, αλλά και από την διάθεση των δανειστών μας, από την άλλη. Που προφανέστατα είχαν συμφέρον να μας έχουν στην κατάσταση αυτή. Διότι σαν εξαρτημένος από ναρκωτικά ασθενής ζούσαμε ουσιαστικά για την κατανάλωση ειδών που εισάγαμε από αυτούς ακριβώς που μας δάνειζαν.

Τώρα γίνεται απόλυτα κατανοητή η αντίδραση των Γερμανών χριστιανοδημοκρατών τότε στην προσπάθεια κάποιων από εμάς να προωθήσουμε μέσα από την ΝΔ (μέσω του ΚΠΕΕ) θέσεις και προτάσεις που απηχούσαν αντιλήψεις της ελεύθερης αγοράς. Που βέβαια, αν είχαν καταξιωθεί, θα απεξαρτούσαν την ελληνική κοινωνία από τον δημόσιο τομέα, θα δημιουργούσαν μια ιδιωτική οικονομία δυναμική κι ανεξάρτητη από κρατικοδίαιτες αντιλήψεις και πολίτες προσανατολισμένους στη δημιουργία κι όχι στην τυφλή κατανάλωση.

Κόπηκε τότε η χρηματοδότηση του ΚΠΕΕ από το Conrad Adenauer Stiffung ενώ τα ΜΜΕ των εργολάβων του Δημοσίου πλημμύρισαν από κατηγορίες περί άκαρδου νεοφιλελευθερισμού και επελαύνοντος ανατρεπτικού Θατσερισμού. Από τότε δαιμονοποιήθηκε η οικονομία της αγοράς. Και η κοινωνία συνέχισε στον δρόμο της παθητικότητας και της αρρωστημένης εξάρτησης από τον εξωτερικό δανεισμό και την σχετικά φτηνή υπερκατανάλωση. Η χώρα δε παρήγαγε τίποτα ενώ η Γερμανία δάνειζε και η Γερμανία εισέπραττε από την πώληση των αδασμολόγητων εξαγωγών της.

Υπάρχει όμως και η κατηγορία πως όλα τα σχετικά Μνημόνια που προωθεί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο απηχούν τις ιδέες του Φρήντμαν και των μαθητών του της Σχολής του Σικάγο. Δεν μας είπαν όμως σε ποια ομιλία, μελέτη η πρόταση του Νομπελίστα πνευματικού γκουρού και της διασημότερης σχολής οκονομικών στον κόσμο περιλαμβάνονται αυξήσεις στη φορολογία και περικοπές μισθών σαν αυτές που συμφωνήθηκαν στο ελληνικό Μνημόνιο. Τα μέτρα αυτά απηχούν τις εμμονές των κρατιστών Γερμανογάλλων που βλέπουν στους υψηλούς φόρους την λύση των αδιεξόδων που προκαλούν οι ασύδοτες, και στις δικές τους χώρες, κρατικές δαπάνες.

Με θράσος όμως κάποιοι σχολιαστές επιτίθενται στον Πρόεδρο των Βιομηχάνων κ. Δασκαλόπουλο επειδή τόλμησε να πεί το αυτονόητο. Πώς δεν είναι δυνατόν την κρίση του κράτους να την πληρώνουν απολυόμενοι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα. Και πως κατάργηση κρατικών φορέων, με την συνακόλουθη κατάργηση θέσεων, θα ανακουφίσει τα δημόσια οικονομικά και θα μειώσει ουσιαστικά το έλλειμμα. Λάβροι κάποιοι στράφηκαν, για μια ακόμη φορά, κατά των «κρατικοδίαιτων» (όπως τους αποκάλεσαν) επιχειρηματιών.

Ξεχνώντας πως το ίδιο το πανταχού παρόν δημόσιο τους οδηγεί σε τέτοιες συμπεριφορές. Και πως το 70% των κρατικών δαπανών πηγαίνει σε μισθούς του δημοσίου και σε συντάξεις. Το 20% σε εξυπηρέτηση δανείων του κράτους. Και το 10% μόνο σε δραστηριότητες – που περιλαμβάνουν έργα, προμήθειες και ενδεχόμενες κάτω από το τραπέζι συναλλαγές. Τα νούμερα είναι αμείλικτα. Και δείχνουν ολοκάθαρα που βρίσκεται η ευθύνη για την ολοκληρωτική χρεοκοπία του κράτους.

Όταν η πραγματικότητα δεν συνταιριάζει με τον λαϊκισμό, το άθλιο πολιτικό μας περιβάλλον που επηρεάζεται από ένα κλίμα ασίγαστης μοχθηρίας, στρέφεται δυστυχώς εναντίον της πραγματικότητας.

Δείτε σχετικά:
http://www.youtube.com/watch?v=Qq4j1LtCdww / Άρθρο του κ. Ανδρέα Ανδριανόπουλου με τίτλο: "Ένας διαφορετικός «εξ ανατολών» κίνδυνος".

Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010

Χάος προκαλούν τα σκουπίδια

Αφόρητη χαρακτηρίζεται πλέον η κατάσταση στον Πειραιά καθώς ήδη έχουν συγκεντρωθεί 3.000 τόνοι σκουπιδιών στους δρόμους ενώ καθημερινά προστίθενται άλλοι 400 τόνοι.

Σκουπίδια με χριστουγεννιάτικα λαμπάκια
στην οδό Ελ. Βενιζέλου προς τον Προφήτη Ηλία.

Η απεργία των εργαζομένων στην καθαριότητα προκάλεσε σοβαρό πρόβλημα και οι κάτοικοι ανησυχούν για την εξέλιξη της κατάστασης.

Ο αντιδήμαρχος καθαριότητας του δήμου κ. Τάκης Αβραμίδης υπέβαλε την παραίτησή του, ενώ την προηγούμενη εβδομάδα ο απερχόμενος δήμαρχος κ. Παναγιώτης Φασούλας κατέθεσε μήνυση κατά παντός υπευθύνου για τη μη αποκομιδή σκουπιδιών, παρά τη λήξη της απεργίας.

Στην επιστολή παραίτησης που έστειλε ο κ. Αβραμίδης στον δήμαρχο κ. Φασούλα, εξηγεί τους λόγους που τον οδήγησαν σε αυτή την απόφαση, λόγοι «που άπτονται του μεγάλου προβλήματος της διαχείρισης των απορριμμάτων όχι μόνο στον Πειραιά αλλά και σε ολόκληρο το λεκανοπέδιο».

Από την άλλη πλευρά οι εργαζόμενοι στον τομέα της καθαριότητας υποστηρίζουν ότι η αποκομιδή σκουπιδιών διεξάγεται με κανονικούς ρυθμούς, ωστόσο λόγω του προβλήματος που έχει δημιουργηθεί στον ΧΥΤΑ Φυλής τα αυτοκίνητα δεν μπορούν ν’ αδειάσουν.

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Κι όμως, δεν είναι οικονομική κρίση

Γράφει ο Χ.Κ. Λαζαρόπουλος

«Το μυαλό δεν είναι ένα δοχείο για γέμισμα,  
αλλά μια φωτιά για άναμμα.»
Πλούταρχος

Όταν γίνονταν οι κινητοποιήσεις στην Παιδεία δήθεν ως αντίδραση στις μεταρρυθμίσεις που προωθούσε η τότε κυβέρνηση το 1998, είχα καλέσει στην εκπομπή που παρουσίαζα τον πρώην υπουργό κ. Στέφανο Μάνο. Όταν αναφερθήκαμε στην επικαιρότητα, μου προκάλεσε εντύπωση η αιρετική αλλά εξαιρετικά ρεαλιστική απάντησή του.

«Αν θέλουμε να έρθουν καλύτερες ημέρες γι’ αυτόν τον τόπο θα πρέπει να επενδύσουμε σοβαρά στη γενιά που αρχίζει το σχολείο από την επόμενη χρονιά, υιοθετώντας ένα σοβαρό εκπαιδευτικό σύστημα. Οι καρποί αυτής της επένδυσης θα αποτελέσουν προστιθέμενη αξία και κοινωνικό κεφάλαιο για τη χώρα μας ύστερα από 30 χρόνια, όταν αυτοί οι μαθητές θα βγουν στην αγορά εργασίας», είχε δηλώσει ο κ. Μάνος. Προσωπικώς διαφωνώ με πολλές από τις απόψεις που διατυπώνει ο συγκεκριμένος πολιτικός, αλλά μ’ αυτήν συμφωνώ απόλυτα.

Ανεχόμαστε έναν υδροκέφαλο δημόσιο τομέα,
ο οποίος πληρώνεται καλύτερα
κι από τις πιο εύρωστες πολυεθνικές.
Ο παραλογισμός στον οποίο μας έχει οδηγήσει η ελεγχόμενη πτώχευση της χώρας μαρτυρά τη χρεωκοπία της νεοελληνικής κοινωνίας από την κορυφή ως τον πάτο. Ζούμε στη χώρα που όλοι κλαίγονται και ζητούν από το Κράτος να πληρώνει τα πάντα. Όλοι κατηγορούμε τους πολιτικούς και ταυτόχρονα δεν έχουμε πολιτικά επιχειρήματα για να τους αντικρούσουμε εφ’ όσον διαφωνούμε.

Ανεχόμαστε έναν υδροκέφαλο δημόσιο τομέα, ο οποίος πληρώνεται καλύτερα κι από τις πιο εύρωστες πολυεθνικές την ώρα που στον ιδιωτικό τομέα διαμορφώνονται συνθήκες σκλαβιάς τόσο για τους σοβαρούς επιχειρηματίες, όσο κυρίως για τους εργαζομένους.

Η αντίληψη που άρχισε να καλλιεργείται από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 πήρε σάρκα και οστά στη δεκαετία της ρόδας, τσάντας και κοπάνας. Μας οδήγησε στην πολλά ερμηνευόμενη «Κάθαρση» της δεκαετίας του ’90 για να μας βαυκαλίσει με την «Ισχυρή Ελλάδα» του εκσυγχρονισμού ή το σεμνό και ταπεινό χιπ-χοπ στην εξουσία, την προηγούμενη πενταετία. Όλη αυτή η απώλεια χρόνου οδήγησε την Ελλάδα στον Αχέροντα της πολιτικο-οικονομικής πραγματικότητας.

Τα σημερινά κοινωνικά αδιέξοδα
δεν έχουν μόνο οικονομική υφή...


Το τελευταίο διάστημα, αυτή η δήλωση του κ. Μάνου έρχεται συχνά στο μυαλό μου και τη μνημονεύω όταν επικοινωνώ με επιχειρηματίες ή στελέχη. Πάντοτε μελετώ τις αντιδράσεις. Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η χώρα μας αντιμετωπίζει οικονομικό πρόβλημα, όχι εξ αιτίας του αποπληθωρισμού, αλλά την ποιότητα εκείνων που υποτίθεται πως βρίσκονται σε υπεύθυνες θέσεις σε κάθε κλάδο και τομέα.

Δεν είναι τυχαίο ότι σ’ αυτή τη χώρα, ο αριθμός των σκανδάλων που σημειώθηκαν από το 2004 ως σήμερα αποτελούν παγκόσμιο ρεκόρ. Το τραγικότερο είναι πως τα σκάνδαλα που έχουν έρθει στην επιφάνεια οφείλονται κυρίως στην ανικανότητα των λειτουργών κι όχι στη διαφθορά.

Το εξίσου οικτρό αφορά στην κοινωνία, η οποία υφίσταται τις ολέθριες επιπτώσεις της συσσωρευμένης ανικανότητας και της βλακείας αλλά δεν αντιδρά και δεν απαιτεί από τα ΜΜΕ να πουν την αλήθεια χωρίς σώου, χωρίς παράθυρα και χωρίς αυτούς τους καλοπληρωμένους εμετικούς τύπους που παρευλαύνουν στα τηλε-παράθυρα.

Να λοιπόν που έχει δίκιο ο κ. Στέφανος Μάνος. Η χώρα πρέπει να απαλλαγεί από τη δικτατορία της επιβολής εντυπώσεων και τη θεαματικότητα του χαβαλέ. Κι αυτό θα γίνει μόνο αν μέσω της Παιδείας καταλάβουμε ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος μας, ως πολίτες.

Έφυγε το παλληκάρι του κινηματογράφου

Επιμέλεια: Μάρω Στρατή

Ένας μεγάλος ηθοποιός, ένας υποδειγματικός άνθρωπος κι ένας παραδειγματικός οικογενειάρχης θα κηδευτεί το πρωί της Τρίτης στο Α’ Νεκροταφείο. Πρόκειται για τον Γιώργο Φούντα, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 86 ετών, κατά τη διάρκεια νοσηλείας του σε ιδιωτικό νοσοκομείο του Νέου Φαλήρου.

Ο Γιώργος Φούντας σε σκηνή
ταινίας που πρωταγωνίστησε.
Γεννήθηκε το 1924 στο Μαυρολιθάρι Φωκίδας. Βγήκε στο στίβο της ζωής από πολύ μικρή ηλικία, όταν μοίραζε γάλα με το ποδήλατο του βοηθώντας τον γαλατά πατέρα του και παράλληλα μελετούσε μεγάλους συγγραφείς και διάβαζε ποίηση!

Ο Φούντας αποφάσισε να ασχοληθεί με την ηθοποιία την πήρε μετά το θάνατο ενός στενού του φίλου και δεν το μετάνιωσε ποτέ.

Συμμετείχε σε πολλές θεατρικές και κινηματογραφικές επιτυχίες, αλλά μία σκηνή με πρωταγωνσιτή τον ίδιο έχει περάσει για πάντα στην ιστορία! Η τελευταία σκηνή από την ταινία Στέλλα με τη Μελίνα Μερκούρη και η κλασική ατάκα «Φύγε, Στέλλα, κρατάω μαχαίρι!» θα μείνει ανεξίτηλη στον χρόνο. Πριν από μερικά χρόνια, οι παρέες της νεολαίας μάλιστα χρησιμοποιούσαν τη ρητορική ερώτηση «Κολλάει ο Φούντας;» που λεγόταν για να μαρτυρήσειτην ανδρεία ενός ανθρώπου.

Το όνομα του Γιώργου Φούντα είχε συνδεθεί με τον παλιό και όμορφο Πειραιά, χάρη σε χαρακτήρες που ενσάρκωσε σε μερικές από τις κινηματογραφικές επιτυχίες του.

Η ζωή του


Μοναδική φωτογραφία με τη Μελίνα Μερκούρη,
στους ταρσανάδες της Δραπετσώνας, στη δεκαετία του '50.

Τα τελευταία χρόνια, ο Γιώργος Φούντας αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας τα οποία τον είχαν εγκλωβίσει να ζει μέσα στο σπίτι του. Στο πλευρό του, άγρυπνος φρουρός, η λατρεμένη σύζυγός του Χρυσούλα Ζώκα, αλλά και ο μοναχογιός τους Πάνος και η νύφη του Μαρία.

Μία οικογένεια που ζούσε αρμονικά κάτω από την ίδια στέγη, στο σπίτι τους στην Άνω Γλυφάδα, έχοντας ως κύρια προτεραιότητά της, τη φροντίδα του πάτερ- φαμίλια! Όλο αυτό το διάστημα, οι δημοσιογράφοι προσπαθούσαν να ενημερωθούν για την πορεία της υγείας του αγαπημένου ηθοποιού, αλλά οι δικοί του άνθρωποι είχαν επιλέξει να μείνουν σιωπηλοί!

Μια στάση ζωής που έτσι κι αλλιώς ακολουθούσε σε όλη του την πορεία ο Γιώργος Φούντας, μακρυά από τα φώτα της δημοσιότητας. Με «τον έναν και μοναδικό έρωτα της ζωής του» όπως την αποκαλούσε, γνωρίστηκαν το 1963. Φημισμένη χορεύτρια της εποχής της εκείνη, μόνιμη παρτενέρ του Μανώλη Καστρινού, μόλις την είδε να χορεύει πάνω στη σκηνή ένιωσε ότι "αυτή είναι η γυναίκα που αναζητούσε"!

Παλληκάρι ως το τέλος, αντιμετώπισε με θάρρος και αξιοπρέπεια την περιπέτεια με την υγεία του, που τα τελευταία χρόνια είχε επιδεινωθεί λόγω της ηλικίας του! Ένα ακόμη σπουδαίο μέλος της μεγάλης θεατρικής οικογένειας, αφήνει αυτόν τον κόσμο για να συναντηθεί με τους άλλους μεγάλους στη σκηνή του ουρανού, όπως η Μελίνα Μερκούρη και η Τζένη Καρέζη…


Δείτε σχετικά:

http://cinema-nikos.blogspot.com/2010/11/1924-2010.html / Το ρεπορτάζ της Ιωάννης Κλεφτογιάννη στην "Ελευθεροτυπία" για το θάνατο του Γιώργου Φούντα.  

Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Φόβος επιδημίας από τα σκουπίδια

Κείμενο: Χ.Κ. Λαζαρόπουλος
Φωτογραφίες: Μάρω Στρατή
Το φάσμα γενικευμένης επιδημίας απειλεί τους κατοίκους του Πειραιά εξ αιτίας της πρωτοφανούς συγκέντρωσης σκουπιδιών από την πρόσφατη απεργία των εργαζομένων στους δήμους. Σύμφωνα με τους ειδικούς η παρατεινόμενη παραμονή των σκουπιδιών σε σημεία συγκέντρωσης απειλεί την ανθρώπινη υγεία, παρότι η Νομαρχία Πειραιώς ανακοίνωσε πριν από λίγο πως προτίθεται να ψεκάσει τους όγκους των απορριμμάτων.

Η άνευ προηγουμένου ανεπάρκεια του μηχανισμού Καθαριότητας και Πρασίνου είναι πρόδηλη, λίγο πριν από την εκπνοή της απερχόμενης δημοτικής αρχής. Δεν είναι τυχαίο ότι σε επικοινωνιακό επίπεδο, από το καλοκαίρι του 2009 κινείται σε επίπεδα υπό του μηδενός αφού δεν προτίθεται και δεν διατίθεται να ενημερώσει και να συμβουλεύσει τους πολίτες της πόλης ώστε να υπάρξει συλλογική αντιμετώπιση οποιασδήποτε κατάστασης.

Η πολιτική αβουλία σε συνδυασμό με καρκινικού τύπου συντεχνιακές αγκυλώσεις στη λειτουργία του μηχανισμού και την υποβάθμιση της πόλης οδηγούν στο χάος. Σύμφωνα με άρθρο του αναπληρωτή καθηγητή Κοινωνικής Ιατρικής Πανεπιστημίου Αθηνών και διευθυντή του Ινστιτούτου Κοινωνικής και Προληπτικής Ιατρικής κ. Γ.Κ. Τούντα, η εργατική μετανάστευση, η ανεργία, ή η περιθωριοποίηση τμημάτων του αστικού πληθυσμού σε σύγχρονες μεγαλουπόλεις όπως ο Πειραιάς διαμορφώνουν τις συνθήκες υπό τις οποίες έχουν αναζωπυρωθεί λοιμώδη νοσήματα όπως η φυματίωση, η ηπατίτιδα, οι ιώσεις, κ.ά.

Άμεσος είναι ο κίνδυνος επιδημιών όπως η γαστρεντερίτιδα, επειδή το μικρόβιο που την προκαλεί μπορεί να μεταδοθεί με μύγες, ζωύφια κλπ. που εντοπίζεται στα βουνά των σκουπιδιών που έχουν φυτρώσει σε κάθε γωνιά του Πειραιά. Επίσης, άμεσος είναι ο κίνδυνος της πλημμύρας στην πόλη αφού τα φρεάτια δεν καθαρίστηκαν από την απερχόμενη δημοτική αρχή (παρότι αυτό συνέβαινε κάθε χρονιά πριν).

Με αφορμή την οικτρή κατάσταση που έχει προκληθεί στην πόλη με την ευθύνη τόσο της δημοτικής αρχής, όσο και των εργαζομένων, ήδη έχει αρχίσει προσπάθεια στους ιστοχώρους κοινωνικής δικτύωσης, όπως το Facebook, εκστρατεία για τη μη καταβολή δημοτικών φόρων και δημοτικών τελών προς τον Δήμο Πειραιά στους τρέχοντες λογαριασμούς της ΔΕΗ σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη μη αποκομιδή των απορριμμάτων. Παρόμοια εκστρατεία έχει γίνει με την πληρωμή των διοδίων σε εθνικές οδούς – καραμανιόλες όπως η Αθηνών – Πατρών.

Κι ας μην σπεύσουν ορισμένοι να κατηγορήσουν τον απερχόμενο δήμαρχο κ. Παναγιώτη Φασούλα προσωπικώς. Δεν μπορεί να γίνεται αποδιοπομπαίος τράγος ένας άνθρωπος επειδή δεκάδες άλλοι είναι ανίκανοι και αναποτελεσματικοί. Το πρόβλημα στον Δήμο Πειραιά είναι δομικό και πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα.

Ο νέος δήμαρχος κ. Βασίλης Μιχαλολιάκος πρέπει να αναλάβει τα ηνία του δήμου με συγκεκριμένη ατζέντα παρεμβάσεων και τομών στον τρόπο λειτουργίας του Δήμου. Αυτό μπορεί να γίνει με την ανάθεση σε οίκο συμβούλων να επαναξιολογηθεί το ανθρώπινο δυναμικό του δήμου, να τεθούν ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια στη λειτουργία ορισμένων υπηρεσιών και να διαμορφωθεί συγκεκριμένο σχέδιο διάρκειας 20 μηνών για την επανίδρυση του Δήμου Πειραιά.

Αν όμως αυτά είναι «ψιλά γράμματα» για ορισμένους αργόσχολους πέριξ της πλατείας Κοραή, τότε το μέλλον προδιαγράφεται ζοφερό. Θα είμαστε εδώ να θίξουμε τα κακώς κείμενα και να ελπίζουμε σε μια καλύτερη γειτονιά και μια πιο ανθρώπινη πόλη με τη συμμετοχή ΟΛΩΝ, δηλαδή τόσο των εκλεγμένων, όσο και των πολιτών.

Ακολουθεί φωτορεπορτάζ της Μάρως Στρατή με εικόνες του Πειραιά και της Παλιάς Κοκκινιάς, σήμερα. Θα μπορούσε να τιτλοφορείται ως "Επιθανάτιος ρόγχος από τη σήψη".  

Το μεγαλύτερο όργιο όλων των εποχών:
Μπροστά στη στάση "Ελληνίς" έχουν τοποθετηθεί παρανόμως δύο κάδοι από τις οκταώροφες πολυκατοικίες του οικοδομικού τετραγώνου Λεβαδείας, Σπερχειού, Κωπαΐδος και Σύμης. Επιπροσθέτως, ο "έμπορας" Κυριακούδης μετέφερε άλλους δύο κάδους από τη γωνία της Λεωφ. Θηβών με την οδό Κωπαΐδος. Προστέθηκαν άλλοι δύο κάδοι ανακύκλωσης κι έτσι ολοκληρώθηκε το "έργο τέχνης".
Προτείνουμε τη μετονομασία της στάσεως από "Ελληνίς" σε "Σκουπιδίς" προς τιμήν των διαμερισματικών και των δημοτικών συμβούλων Πειραιά που δεν έκαναν τίποτε για να αποκατασταθεί η τάξη, του επόπτη καθαριότητας, εκείνων που βγάζουν τα δρομολόγια των σκουπιδιάρικων και της δημοτικής αστυνομίας Πειραιά που έχει λοιώσει χιλιάδες τσατσάρες κι άλλα αξεσουάρ για ξύσιμο και τα συναφή.

Τα παρτέρια που φτιάχτηκαν την εποχή του μπαρμπα-Γιάννη Παπασπύρου στην Παλιά Κοκκινιά το 1982 μαρτυρούν την εγκατάλειψη και την καταστροφή, παρά τα ψεύδη κεφαλλονίτη πρώην αντιδήμαρχου ότι δήθεν τα ανακατασκεύασε (σ.σ. Να τον φωνάζουμε "Πινοκιάτο" λόγω καταγωγής).
Τώρα χρησιμεύουν ως πεδία εναπόθεσης σκουπιδιών κάθε λογής. Εδώ, η κατάσταση απέναντι από τη στάση "Λεβαδείας" των λεωφορειακών γραμμών "914" και "838", στην οδό Κορυτσάς.

Λίγο πριν από την πλατεία Βαμβακάρη στην οδό Κορυτσάς, μπροστά στο 13ο Δημοτικό Σχολείο. Η αθλιότητα βασιλεύει στους αλουμινένιους κάδους, γύρω απ' αυτούς αλλά και στους κάδους ανακύκλωσης όπου χάσκει κάθε είδους βρωμιά...
Ανταγωνιζόμαστε την Ουγκάντα ή τη Μοζαμβίκη σε επίπεδο κοινωνικής κουλτούρας; Αν και οι εν λόγω αφρικανικές χώρες είναι μακράν καλύτερες και σοβαρότερες από τη συντεχνία των ενταύθα "παραγόντων", "προυχόντων" και "δημογερόντων". 

Η εικόνα απέναντι από το 13ο Δημοτικό Σχολείο Πειραιά στη γωνία των οδών Κορυτσάς και Πέτρας. Εκεί, υπήρχε κάποτε και το ΚΕΠ Παλιάς Κοκκινιάς, το οποίο έκλεισε αλλά το μισθωτήριο με τον Δήμο Πειραιά δεν διεκόπη. Λεφτά υπάρχουν, όπως έχει πει και μια ψυχή. Υπάρχουν ακόμα και για νέα ανακατασκευή της πλατείας Νεράιδας (που δεν έχει εγκαινιαστεί ακόμα) όπως ισχυρίζονται άγουρα κουρέλια από τα πολιτικά ζαβαρακατρανέμια των πρόσφατων αυτοδιοικητικών εκλογών.
Ονειρικό τοπίο της Παλιάς Κοκκινιάς στη συμβολή της οδού Κορυτσάς με τη λεωφόρο Θηβών, απέναντι από το φαρμακείο. Ο πολιτισμός επικρατεί...


Το κηπάριο στη συμβολή των οδών Γούναρη και Τσαμαδού στο λιμάνι του Πειραιά, απέναντι από την αγορά. Παραφαρμακευτικά, αλλοιωμένα τρόφιμα, σκουπίδια, καθαρίσματα από τουαλέτες! Ανύπαρκτος ο Δήμος Πειραιά για άλλη μια φορά. Τυχαίο; Δεν νομίζω.

Παρέμβαση Εισαγγελέα για τα σκουπίδια στον Πειραιά

Τη διενέργεια κατεπείγουσας προκαταρκτικής εξέτασης για τη διερεύνηση τυχόν ευθυνών για τη μη αποκομιδή σκουπιδιών από ορισμένα σημεία, όπως νοσοκομεία, σχολεία, διέταξε η προϊσταμένη της εισαγγελίας Πρωτοδικών Πειραιά κ. Καλλιόπη Βαρδάκη.

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Η ανατομία του εκλογικού αποτελέσματος

Το ενημερωτικό ιστολόγιο "907 ΠΑΛΙΑ ΚΟΚΚΙΝΙΑ" αναδημοσιεύει για λογαριασμό των αναγνωστών του, ανάλυση του περιοδικού "Άρδην" για τα αποτελέσματα που προέκυψαν από το δεύτερο γύρο των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών.

Ένα, η αποχή: Η αποχή διογκώθηκε περαιτέρω κατά τον δεύτερο γύρο των εκλογών. Άγγιξε το 55% πανελλαδικά, το 65% στην Αθήνα και τον Πειραιά, και το 55% στη Θεσσαλονίκη.

Η άρνηση της πλειοψηφίας των πολιτών να προσέλθει στις κάλπες πλέον, δεν μαρτυράει μόνο την ολοκληρωτική κατάρρευση του πολιτικού σκηνικού, που ενισχύει την απομάκρυνση των πολιτών από την εκλογική διαδικασία επειδή λίγο ως πολύ «όλοι είναι ίδιοι».

Πλέον, το πρόβλημα είναι βαθύτερο, αγγίζει τις ίδιες τις πολιτειακές βάσεις του συστήματος. Γιατί πολλοί απέχουν από τις εκλογές επειδή πιστεύουν ότι η ελληνική δημοκρατία είναι ανίκανη να διαφυλάξει τις συλλογικές τους τύχες, μιας και αυτές αποφασίζονται πλέον αλλού, στις Βρυξέλλες από την Μέρκελ και τους Γιούγκερ.

Πρόκειται δηλαδή για ένα αίσθημα απώλειας της εθνικής κυριαρχίας, υπονόμευση του εθνικού αυτεξούσιου, και κατά συνέπεια απομάκρυνσης από τον μηχανισμό που έστω και στρεβλά το καθόριζε μέχρι σήμερα, τις εκλογές.

Αυτή την διάσταση της αποχής κανένας δεν την θίγει σήμερα. Κι αυτό γιατί είναι εκείνη που αποκαλύπτει τις πραγματικές διαστάσεις της κρίσης που ζούμε. Ότι δηλαδή, η εξουσία στην Ελλάδα σήμερα είναι κατοχική, δοτή από την γερμανική ηγεμονία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Υπ’ αυτή την έννοια, οι εκλογές του Καλλικράτη ήσαν κατοχικές εκλογές, και μόνον έτσι μπορούμε να ερμηνεύσουμε την τεράστια αποχή με την οποία επισφραγίστηκαν.

Δύο, Η «νεκρανάσταση» του ΠΑΣΟΚ από τη… ΝΔ και την… Αριστερά:

Το ΠΑΣΟΚ νεκραναστήθηκε επικοινωνιακά στο νήμα του δεύτερου γύρου των δημοτικών εκλογών, λόγω της επικράτησης του Καμίνη στην Αθήνα, του Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη και του Τατούλη στην Πελοπόννησο.

Η επικράτηση αφορούσε «ανεξάρτητους» υποψήφιους, που ταυτίζονταν εν μέρει και κυρίως ιδεολογικά με το ΠΑΣΟΚ, και όχι βέβαια με το κόμμα ή με την διακυβέρνηση την οποία ασκεί τον τελευταίο χρόνο.

Επί της ουσίας, πρόκειται για ένα νέο σχέδιο συναίνεσης και διάσωσης του καθεστώτος ΠΑΣΟΚ, το οποίο διαμορφώθηκε κυρίως από την Ντόρα Μπακογιάννη (που στήριξε τον Τατούλη και τον Μπουτάρη), τον Καρατζαφέρη (που στήριξε τον Τατούλη) τον Κουβέλη, την Δημοκρατική Αριστερά, τον Τρεμόπουλο και τους Οικολόγους και στο οποίο συμμετέχει υπογείως ή ανοικτά και ένα μέρος του Συνασπισμού και των «Εξαρχείων» (Βλέπε Κουλογλου, Θεοτοκάς και άλλοι υπογράφοντες υπέρ Καμίνη).

Περιλαμβάνει ευθυγράμμιση στα κύρια θέματα με το καθεστώς, αλλαγή στα πρόσωπα μέσω της προώθησης διάφορων εθνομηδενιστικών προσωπικοτήτων των ευρύτερων διανοούμενων στρωμάτων, λίγο πράσινη ανάπτυξη, και ένα ήπιο μειλίχιο στυλ που επιθυμεί να συνεχίσει τη λεηλασία της χώρας μας με το βαμβάκι. Πρόκειται στην ουσία για το πρόπλασμα και την πειραματική δοκιμή της Οικουμενικής διακυβέρνησης του μνημονίου που βρίσκεται στα σκαριά.

Και βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι περιβόητες «νίκες» στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη αφορούν σε έναν σκληρό πυρήνα μόλις 14% έως 20% του συνόλου των ψήφων, δηλαδή του μάξιμουμ των εθνομηδενιστικών, «κατοχικών» δυνάμεων, που όμως, σε αντίθεση, με τις πατριωτικές δυνάμεις είναι συσπειρωμένοι με πρόγραμμα και ξεκάθαρη στρατηγική, που τους την παρέχουν συγκροτήματα τύπου, πρεσβείες, και «δεξαμενές σκέψης». Διότι όταν απέναντί τους έχουν τον Ανθιμο, τη Χρυσή Αυγή, τον Ψωμιάδη και άλλες τέτοιες «φυσιογνωμίες», μπορούν να κερδίζουν έστω και από τη θέση μιας αισχρής, αλλά οργανωμένης μειοψηφίας

Και όμως το σχέδιο αυτό, όντας μειοψηφικό θα αποτύχαινε ολοκληρωτικά αν δεν έβρισκε ευνοϊκές συνθήκες που έκριναν την τελευταία στιγμή την έκβαση της εκλογικής αναμέτρησης σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Πρώτον, την απόρριψη από τους πολίτες του «αντίπαλου δέους» που εξέφραζαν ο φθαρμένος και ανίκανος Κακλαμάνης στην Αθήνα, ο ωχρός, συνεχιστής του Παπαγεωργόπουλου, Γκιουλέκας στη Θεσσαλονίκη και οι ανύπαρκτοι Δράκος (στην Πελοπόννησο) και Κικίλιας στην Αττική. Επιπλέον ουσιώδης ήταν η συμβολή του σύμμαχου... Ερντογάν, στην κατάκτηση από το ΠΑΣΟΚ της περιφέρειας Θράκης – όπου ο υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ κέρδισε αποκλειστικά στηριγμένος στους κατευθυνόμενους μουσουλμανικούς ψήφους –έλαβε πάνω από 65% στη Ροδόπη ενώ έχασε όλους τους άλλους νομούς της περιφέρειας.

Δεύτερον, την έξαρση ενός συντηρητικού κανιβαλισμού που εκφράζεται καλύτερα στην περίπτωση του Παπαγεωργόπουλου και του Άνθιμου. Γιατί ο παλαιοσυντηριτικός χώρος, με την ανικανότητά και τη διαφθορά του (Παπαγεωργόπουλος) και τους άθλιους τρόπους με τους οποίους κάθε φορά παρεμβαίνει στα δημόσια πράγματα, το μόνο που καταφέρνει είναι να συκοφαντεί την υπόθεση της εθνικής μας ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας και να δίνει άλλοθι σε πλατιά μεσοστρώματα (κυρίως αριστερά και «προοδευτικά») να στοιχίζονται πίσω από τις δυνάμεις του καθεστώτος, σε μια υποτιθέμενη εκστρατεία εναντίον του σκοταδισμού.

Το ίδιο συνέβη και κατά την προηγούμενη εβδομάδα, με τις παρεμβάσεις του Άνθιμου, την συνακόλουθη θυματοποίηση του Μπουτάρη, την συσπείρωση διανοούμενων κύκλων της χαβιαροαριστεράς (βλέπε περιοδικό Ένεκεν), και την δημιουργία προϋποθέσεων για τη σύγκλιση ευρύτερων δυνάμεων του μνημονίου, του ΔΝΤ, της Ντόρας, της Αριστεράς και των… αντιεξουσιαστών στον αγώνα ενάντια στον «σκοταδισμό». Το ίδιο σε μικρότερο βαθμό συνέβη στην περίπτωση του Καμίνη με τις παρεμβάσεις του Καρατζαφέρη, τα δημοσιεύματα της Αυριανής κ.ο.κ.

Τρίτον, η λανθασμένη στρατηγική της Νέας Δημοκρατίας:

Το ΠΑΣΟΚ βρήκε ανέλπιστη βοήθεια, επίσης, από τα σημαντικά λάθη τακτικής, εκτός από τις λανθασμένες επιλογές προσώπων, τα οποία πραγματοποίησε η Νέα Δημοκρατία καθ’ όλη την διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας.

Πρώτον, στο ότι θεώρησε πως η αντιμνημονιακή ψήφος του πρώτου γύρου θα μπορούσε στο δεύτερο γύρο να εκφραστεί με μια καθολική συσπείρωση όλων των αντιμνημονιακών δυνάμεων γύρω από τη Νέα Δημοκρατία, την ίδια στιγμή που ακόμα δεν είχε εξασφαλίσει την συσπείρωση του σκληρού της πυρήνα, την αποκατάσταση των ισορροπιών μέσα στο κόμμα, και προπαντός δεν έχει ακόμα πείσει τον κόσμο πως η Νέα Δημοκρατία μπορεί να διαμορφώσει μια σοβαρή εναλλακτική πρόταση.
Έτσι έθεσε πολύ ψηλά τον πήχη για ένα κόμμα το οποίο είχε μόλις καταφέρει να βγει από τον θάλαμο ανανήψεως, κι έθεσε τις βάσεις για το επικοινωνιακό ψαλίδισμα των επιδόσεων της Νέας Δημοκρατίας, από το οργουελιανό τηλεοπτικό καθεστώς, παρ’ όλο που στην πραγματικότητα οι επιδόσεις αυτής της κουτσουρεμένης Νέας Δημοκρατίας μάλλον θετικές θα έπρεπε να θεωρηθούν (πέντε περιφέρειες, εντυπωσιακή άνοδος των ψήφων στην Αττική, επικράτηση στον Πειραιά κ.λπ.)

Δεύτερον, απέτυχε να κόψει τους δεσμούς του με την προηγούμενη περίοδο της καθίζησης της Νέας Δημοκρατίας. Δηλαδή, να διαχωριστεί από την παρακμή της Καραμανλικής περιόδου – γιατί δεν είναι μόνο η Ντόρα και ό,τι αυτή αντιπροσωπεύει το πρόβλημα. Και επιπλέον να τραβήξει σαφείς διαχωριστικές γραμμές από την καταστροφική διαχείριση των Κακλαμάνη και Παπαγεωργόπουλου, οι οποίες έσπρωξαν πολύ κόσμο στο να στηρίξουν τον Καμίνη και τον Μπουτάρη, μόνο και μόνο για να εκδικηθούν τις άθλιες, ανίκανες, διεφθαρμένες και ξιπασμένες δημοτικές αρχές των δύο μεγάλων πόλεων της χώρας.

Τέταρτον, θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία:

Το δίδαγμα της δεκαπενθήμερης εκλογικής αναμέτρησης, οι οποίες κάθε άλλο πάρα αυτοδιοικητικές ήταν, είναι σαφές. Πρώτον, βρισκόμαστε ακόμα σε τροχιά αποσύνθεσης, ζούμε το τέλος του παλιού κόσμου, ενώ το νέο δεν έχει ακόμα διαμορφωθεί ως συνεκτική και πειστική εναλλακτική πρόταση. Γι' αυτό η αμφισβήτηση του καθεστώτος παίρνει κυρίως χαρακτηριστικά απόρριψης, αποχής και άκυρων ψηφοδελτίων.

Και αυτό καταδεικνύεται και εκ του αντιθέτου. Όπου υπήρχαν σοβαρές και πραγματικά ανεξάρτητες επιλογές εκεί σαρώθηκε όχι μόνο το ΠΑΣΟΚ αλλά και το βαθύ νεοδημοκρατικό, εξ’ ίσου διεφθαρμένο, κατεστημένο. Στη Λέσβο ο Δημήτρης Βουνάτσος «σάρωσε» στις εκλογές ενάντια στις επιλογές και των δύο μεγάλων κομμάτων. Και ανάλογες επιλογές έγιναν σε δεκάδες δήμους σε όλη την Ελλάδα, όπως στο Περιστέρι, τη Νέα Ιωνία, τις Σάπες κ.λπ. (Το ΠΑΣΟΚ έχασε ακόμα και το φέουδο της Πάτρας). Εξ άλλου και εκεί που οι υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ επικράτησαν είναι όπου εμφανίστηκαν ως ανεξάρτητοι (Βόλος, Αθήνα, Θεσσαλονίκη, κ.λπ.).

Η τροχιά της αποσύνθεσης θα πρέπει να ολοκληρωθεί για να επιστρέψει ο κόσμος στις κάλπες. Δεν θα επιστρέψει με το να ανακατευτεί για άλλη μια φορά η φθαρμένη τράπουλα της μεταπολίτευσης σε υποτιθέμενες ανασυνθέσεις, συγκλίσεις και συμμαχίες. Το έργο της ανασυγκρότησης δεν μπορεί να εκφραστεί αποτελεσματικά από το κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Αφορά σε μια διαδικασία ευρύτερη και συνολικότερη, την ηθική, αξιακή και ιδεολογική ανασυγκρότηση των ίδιων των κοινωνικών υποκειμένων.

Η έξοδος από την κρίση θα είναι μια μακρά και επίπονη διαδικασία κυοφορίας και γένεσης ενός νέου, αντιστασιακού υποδείγματος.

Αντίθετα, το εκβιαστικά τιθέμενο αίτημα για άμεση, ντε και καλά κεντρική πολιτική συγκρότηση, διατηρεί κάτι από τον παρασιτισμό τον οποίο διακηρύσσει ότι πολεμάει. Γιατί προσπερνάει όλη την ουσιαστική διαδικασία της από τα κάτω ανασυγκρότησης και αποζητάει φαστ φουντ σχήματα σωτηρίας – λες και είναι δυνατόν οι Έλληνες, άμεσα, με δύο δευτερόλεπτα αντίστασης, να ανατρέψουν έργα και πεπραγμένα ολόκληρων δεκαετιών. Και εκεί ακριβώς την «πατησε»και η Νέα Δημοκρατία

Γίνεται ολοένα και πιο ξεκάθαρο ότι δεν μπορεί κανείς να αντισταθεί αν δεν διαθέτει συνολικότερο όραμα, για την πορεία του ελληνισμού στον 21ο αιώνα και εάν δεν διαχωρίζεται πλήρως από τον σάπιο κόσμο της μεταπολίτευσης, που μας τραβάει απ' τα πόδια βαθιά μέσα στο χώμα.

Κάλεσμα Μίκη σε ανυπακοή

Άρθρο του κ. Μίκη Θεοδωράκη
Δημοσιεύθηκε στο «Βήμα»

Τα αποτελέσματα από τις τελευταίες εκλογές θέτουν σοβαρά προβλήματα σε σχέση με κείνο το ποσοστό των ψηφοφόρων που νομιμοποιεί μια κυβέρνηση και το κυβερνόν κόμμα να ισχυρίζονται ότι διαθέτουν την πλειοψηφία ενός λαού και επομένως το δικαιούται να ασκούν την εξουσία.

Ήδη το γεγονός ότι οι ποικίλες αλχημείες -απαραίτητες για να λειτουργήσει δήθεν το σύστημα- επιτρέπουν να αναδειχθούν κυβερνήσεις ουσιαστικής μειοψηφίας κάτω του 50% και να λαμβάνουν αποφάσεις και μέτρα που είναι δυνατόν ακόμα και να αντίκεινται στα συμφέροντα της πραγματικής πλειοψηφίας, έχει ως αποτέλεσμα να υποσκάπτεται η ενότητα του λαού που μονάχα μια ουσιαστική πλειοψηφία μπορεί να εξασφαλίσει και επομένως η εθνική σύμπνοια που θα πρέπει να αποτελεί το ΑΛΦΑ και το ΩΜΕΓΑ τόσο για την ομαλότητα όσο και για την πρόοδο του συνόλου μιας κοινωνίας.

Τι γίνεται όμως όταν η μεγάλη αποχή και η ύπαρξη πολλών κομμάτων κατεβάζει τον πήχυ της κυβερνητικής πλειοψηφίας στο ένα τρίτο του συνόλου των ψηφοφόρων; Δεν πρόκειται πλέον για ένα ποσοστό περιορισμένης μειοψηφίας όπως πριν αλλά για ένα αποτέλεσμα μιας ελάχιστης μειοψηφίας, που επομένως είναι απαράδεκο να μπορεί να εκπροσωπήσει το σύνολο του λαού και μάλιστα σε μια περίοδο εθνικής κρίσεως.

Από τις αλχημείες των συνταγματολόγων του ισχύοντος κοινοβουλευτικού μας συστήματος εκπέσαμε στην καρικατούρα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που επιτρέπει σε μια ασήμαντη για κοινοβουλευτικά σταθμά μειοψηφία να ασκεί την εξουσία εν ονόματι αλλά εάν το επιθυμεί και εις βάρος της πραγματικής πλειοψηφίας του λαού.
"Μια ασήμαντη για κοινοβουλευτικά σταθμά μειοψηφία
να ασκεί την εξουσία εν ονόματι αλλά εάν το επιθυμεί
και εις βάρος της πραγματικής πλειοψηφίας του λαού".



Το γεγονός αυτό κατά τη γνώμη ενός απλού πολίτη όπως εγώ αποτελεί εκτροπή από την δημοκρατική νομιμότητα κατά την οποία η πλειοψηφία κυβερνά και η μειοψηφία ελέγχει.

Γιατί σήμερα η μεν μειοψηφία κυβερνά η δε πλειοψηφία είναι καταδικασμένη να υφίσταται παθητικά τις αποφάσεις της.

Γεγονός που κατά την γνώμη μου νομιμοποιεί την ανυπακοή και την καθιστά όργανο άμυνας των πολλών απέναντι σε μια έωλη και ουσιαστικά αντιδημοκρατική νομιμοποίηση των ολίγων.

Στον πρώτο γύρο των εκλογών για τον Καλλικράτη το ΠΑΣΟΚ απώλεσε ένα εκατομμύριο των ψηφοφόρων του. Αυτό σημαίνει ότι με τον α ή τον β τρόπο οι οπαδοί του κυβερνώντος κόμματος διαφώνησαν με την πολιτική του. Πώς καταγράφεται λοιπόν αυτή η αποδοκιμασία του κυβερνητικού προγράμματος από τους ίδιους τους οπαδούς του σε συνταγματικό επίπεδο ουσίας και όχι τύπων; Και κυρίως ποιες είναι στο επίπεδο πραγματικής δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτεύματος; Και με ποιες επιπτώσεις στην πορεία της χώρας; Και με ποιο ουσιαστικό και όχι τυπικό και διάτρητο κύρος όπως τώρα θα εξακολουθεί να έχει το μονοπώλιο των αποφάσεων στη Βουλή για την ψήφιση νόμων και μέτρων χάρη στην κυβερνητική πλειοψηφία;

Πρόκειται για ένα συνταγματικό αδιέξοδο, που βαρύνει, αλλοιώνει και βλάπτει την χρηστή διακυβέρνηση της χώρας οδηγώντας σε μια ουσιαστική κατάχρηση εξουσίας και μετατρέπει τη Βουλή σε ένα άλλοθι για μια κατ’ουσίαν δικτατορική επιβολή μιας μειοψηφίας επί της πλειοψηφίας. Με άλλα λόγια οδηγεί στην καταπάτηση της Δημοκρατίας ως συστήματος που διασφαλίζει ίσα δικαιώματα σε όλους τους πολίτες.

Υποθέτω ότι μετά την μετατροπή του Πολιτεύματος από Προεδρικό σε Πρωθυπουργοκεντρικό, ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας που είναι κατά το Σύνταγμα «ρυθμιστής του Πολιτεύματος» παραμένει παθητικός.

Τι δέον γενέσθαι; Το ιδεώδες θα ήταν, η ίδια η Κυβέρνηση να αποκτούσε συναίσθηση της θέσης της και να αναζητούσε μέσα κι έξω από την Βουλή την ευρύτερη δυνατή συναίνεση επιδιώκοντας οι όποιες αποφάσεις να έχουν την έγκριση της ουσιαστικής πλειοψηφίας του λαού παύοντας να οχυρώνεται αλαζονικά σε μια συνταγματική νομιμότητα που μοιάζει με το «άδειο πουκάμισο» του Γιώργου Σεφέρη.

Σήμερα μπορούμε να πούμε ότι ο Βασιλιάς είναι γυμνός, δηλαδή ιστορικά και εθνικά ακατάλληλος να υποστηρίξει τα δικαιώματα του λαού του.

Στο μεταξύ και έως ότου η πολιτική εξουσία επιλύσει τα προβλήματά της εμείς η συντριπτική πλειοψηφία των ανεξάρτητων πολιτών έχουμε ηθικό, εθνικό και δημοκρατικό χρέος να θεωρούμε τις αποφάσεις αυτής της ουσιαστικής μειοψηφίας σε μια εποχή μάλιστα που έχει παραδώσει τις τύχες της χώρας μας στους ξένους, ως ηθικά, εθνικά και δημοκρατικά παράνομες, αντιτάσσοντας το όπλο της ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ στις ηθικά, εθνικά, δημοκρατικά και ιστορικά παράνομες αποφάσεις της.

Ανυπακοή ατομική και συλλογική σε όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που παίρνονται μάλιστα κατ’επιταγήν των ξένων επιτηρητών μας και που θίγουν εκτός από τα συμφέροντα του Λαού και της χώρας, την προσωπική, λαϊκή και εθνική μας αξιοπρέπεια.

Στην ιστορία των δημοκρατιών η πολιτική ανυπακοή υπήρξε το μέσο μη βίαιης και διαφανούς αντίστασης του συνειδητού πολίτη απέναντι στις αποφάσεις μιας Κυβέρνησης που παραβιάζει τους θεμελιώδεις κανόνες της κοινωνικής συμβίωσης.
 
Η πολιτική ανυπακοή δεν είναι μια αυθαίρετη έννοια. Είναι μια ολόκληρη θεωρία της πολιτικής επιστήμης και του συνταγματικού δικαίου και κεκτημένο του πολιτικού και συνταγματικού μας πολιτισμού. Ας μην ξεχνάμε την ακροτελεύτια διάταξη του Συντάγματός μας: «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων».
 
Δείτε σχετικά:
http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/10/blog-post_7441.html / Πολιτική διαφήμιση και πολιτική επικοινωνία
της Κυριακής 14 Νοεμβρίου 2010

Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

Το στοίχημα

Του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου

Πριν από πολλά χρόνια παιζόταν μια διαφήμιση προώθησης των ελληνικών προϊόντων με πρωταγωνιστή τον κ. Νίκο Παπαναστασίου, ο οποίος υποδυόταν τον «Λαλάκη τον εισαγώμενο». Με ένα πολύ έξυπνο μήνυμα η διαφήμιση έλεγε: «Ο επιμένων Ελλη-ΝΙΚΑ».

Αυτά είναι σημεία περασμένων καιρών που προφανώς γινόταν σημαντική προσπάθεια για τη στήριξη της εθνικής οικονομίας και κυρίως της ντόπιας παραγωγής.

Στο διάστημα που μεσολάβησε έως σήμερα μάθαμε τους εξής νέους όρους:

«Κοινή αγορά» με την Ευρώπη - Σημαίνει ότι μονίμως εισάγουμε και καταναλώνουμε όσα μας σερβίρουν οι «εταίροι» για να κρατούν ζωντανές τις φάμπρικές τους.

«Παγκοσμιοποίηση» - Αιχμαλωσία στις πολυεθνικές εταιρείες, οι οποίες χωρίς ιερό και όσιο λέγεται ότι σε διεθνή ύδατα βάζουν ανήλικα παιδιά να ράβουν ρούχα μέσα σε βαπόρια, επιβάλλουν συγκεκριμένα μοντέλα διατροφής, ένδυσης, υπόδησης και εν γένει στάσης ζωής κ.ο.κ.

«Κοινή Αγροτική Πολιτική» - Μυηθήκαμε στη συνειδητή τεμπελιά της πρέφας και του ταβλιού στο καφενείο διότι η Ευρώπη πλήρωνε να μένουν άσπαρτα τα χωράφια για να έχει δουλειά ο καλλιεργητής τομάτας στο Βέλγιο ή στη Δανία.

«Οδηγία καταπολέμησης της υπεραλιείας» - Πανηγυρίσαμε καταστρέφοντας τα όμορφα ξύλινα καΐκια και μια ναυπηγική παράδοση 4.000 ετών δήθεν για να μη χαθούν τα ψάρια από το Αιγαίο. Λες κι οι Τούρκοι (από τους οποίους εισάγουμε μέχρι και το γαύρο) ψαρεύουν σε άλλες θάλασσες.

«Ελαστικό κόστος εργασίας» - Νοιώσαμε πως δήθεν είμαστε οι Αμερικανοί της Βαλκανικής και δεν αντιδράσαμε όταν έκλεισαν τα εργοστάσια από ύποπτους συνδικαλιστές. Τους χειροκροτήσαμε, τους κάναμε βουλευτές και μερικούς από δαύτους τους ανεχτήκαμε σαν υπουργούς που έκαναν πίσω στην παραμικρή πίεση. Γι’ αυτό η ενδοτικότητα σε κάθε εξωγενή παράγοντα δεν έχει προηγούμενο.

«Πολυπολιτισμική κοινωνία» - Χωρίς μεταναστευτική πολιτική εισέβαλαν πολλοί περισσότεροι οικονομικοί μετανάστες απ’ όσους άντεχε η Ελλάδα με αποτέλεσμα να «αιμορραγεί» οικονομικά από το 1991 επειδή εκατοντάδες δισ. στάλθηκαν ως εμβάσματα σε άλλες χώρες.

Φθάσαμε λοιπόν στο σημείο που λέει «και μη παρέκει». Η Βέρροια έχει μετατραπεί σε πόλη – φάντασμα από την ανεργία και την αναδουλειά, στη Ζαγορά θάβουν τα μήλα αφού προηγουμένως στις χωματερές της Ημαθίας πετάχτηκαν ροδάκινα και βερύκοκα που δεν έπιασαν τις τιμές παραγωγής τους, στην Καλαμάτα χαρίζουν το λάδι στους Ιταλούς που κάνουν τους δύσκολους. Κι όλα αυτά γιατί μας παρέσυραν να μη σεβόμαστε τη χώρα μας.

Μήπως είναι ώρα να ξυπνήσουμε από το λήθαργο της υπερκατανάλωσης και να σκεφτούμε λίγο τι μπορούμε να κάνουμε εμείς για την πατρίδα μας;

Δείτε σχετικά:
http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/11/k.html - Μεγαλεπήβολα σχέδια «ράβε – ξήλωνε» με τα χρήματα των «κακών» Kινέζων / Άρθρο του Ηλία Αντωνιάδη

http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/10/blog-post_1844.html - Ένας μικρός Μήτσος στον ΟΣΕ / Άρθρο του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

Μεγαλεπήβολα σχέδια «ράβε – ξήλωνε» με τα χρήματα των «κακών» Kινέζων

Του ειδικού συνεργάτη,
κ. Ηλία Αντωνιάδη

Ο Πειραιάς ζει στο θέατρο του παραλόγου. Όταν σε ολόκληρο τον κόσμο η οικονομική κρίση έχει τσακίσει κάθε επενδυτική δραστηριότητα στον Πειραιά και δη στον ΟΛΠ τα επενδυτικά σχέδια πέφτουν βροχή.

Οι εξαγγελίες για έργα είναι καταιγιστικές το τελευταίο 6μηνο και τα δισεκατομμύρια ευρώ μοιράζονται σαν το πρόσφορο στην εκκλησία. Σήμερα ο ΟΛΠ ίσως είναι η μοναδική ΔΕΚΟ στην Ευρώπη και σίγουρα στην Ελλάδα η οποία εξαγγέλλει και προγραμματίζει τέτοιου μεγέθους επενδύσεις (μουσεία, τραμ, parking, ξενοδοχεία, συνεδριακά, εμπορευματικά κέντρα κ.ά.). Κανένας άλλος τίποτα. Ούτε στις τεχνολογίες αιχμής (τηλεπικοινωνίες), ούτε σε άλλους κλάδους (υγεία, βιομηχανία, τουρισμός). Μόνο ο ΟΛΠ.

Ο αφελής και ο καλοπροαίρετος πολίτης θα ρωτήσει: Είναι κακό να γίνουν επενδύσεις στον Πειραιά; Άλλωστε, εδώ κάνουμε δεήσεις μπας και γίνει καμιά επένδυση και δουλέψει κάποιος άνεργος.

Όμως τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται.

Μέσα στο κλίμα της γενικότερης κοινωνικής «αφασίας» των τελευταίων μηνών το θέμα του λιμένα περνάει στο ντούκου, χωρίς κανένας να ενδιαφέρεται ακόμα και οι γνωστοί αριστερίζοντες προοδευτικοί «πειραιώτες» (π.χ. φαρμακοποιοί, λέκτορες, ζωγράφοι, εργατοπατέρες κ.ά.) που με την παραμικρή ευκαιρία άλλοτε έκλειναν το λιμάνι και κατακεραύνωναν στα Μέσα την κινεζική εισβολή. Φυσικά, τα ΜΜΕ και κυρίως ο κλαδικός ναυτιλιακός και πειραϊκός Τύπος δεν αναφέρει τίποτα καθώς ο ΟΛΠ είναι ο μέγας διαφημιστικός χορηγός τους.

Παρότι η λειτουργία και το μέλλον του λιμένα Πειραιώς
αποτελεί ζήτημα εθνικής υφής με διεθνείς προεκτάσεις,
οι αποφάσεις λαμβάνονται στο χαμηλότατο δυνατό επίπεδο...
Το θέμα του λιμανιού του Πειραιά δεν είναι τοπικό. Αντιθέτως είναι εθνικό και δυστυχώς μια σειρά αποφάσεων λαμβάνονται σε πολύ χαμηλό επίπεδο.

Το ότι ο ΟΛΠ βρέθηκε (σήμερα και για 30 ακόμη χρόνια) με αρκετά χρήματα στα ταμεία του εξαιτίας του κακού Κώστα Καραμανλή και του κάκιστου Βαγγέλη Βουλγαράκη, που ενοικίασαν (σημ. δεν πούλησαν) μια προβλήτα στους κινέζους, δεν σημαίνει πως ο εκάστοτε διορισμένος από το κράτος Πρόεδρος του ΟΛΠ μπορεί να κάνει του κεφαλιού του.

Ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα του επιπέδου που έχει εξαγγείλει σήμερα ο ΟΛΠ δεν είναι ένα θέμα που αφορά μόνο τον ΟΛΠ. Είναι ένα θέμα που απαιτεί ολοκληρωμένη προσέγγιση καθώς ότι έργα γίνονται εντός του λιμανιού έχουν άμεσες επιπτώσεις στην πόλη που περιβάλλει το λιμάνι.

Αυτό σημαίνει πως ο σχεδιασμός πρέπει να είναι ολοκληρωμένος και επιστημονικά τεκμηριωμένος εξετάζοντας εκατοντάδες παράγοντες που έχουν σχέση με την πόλη, τη λιμενική βιομηχανία, τις μεταφορές, την ναυτιλιακή κοινότητα κ.ο.κ.

Ακατάστατη αναφορά
 
Τους τελευταίους 6 και πλέον μήνες γίνεται ακατάστατη αναφορά σε αναπτυξιακά σχέδια που αφορούν τον Πειραιά:

- Ο ΟΛΠ κάνει αναφορά για το «Επενδυτικό Πρόγραμμα ΟΛΠ 2010-2014».

- Η κυβέρνηση και το παλαιό Υπουργείο Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας για το «Ειδικό Αναπτυξιακό Σχέδιο για τον Πειραιά 2010-2020».

Ουσιαστικά πρόκειται κατά κύριο λόγο για έργα που προτίθεται να κάνει ο ΟΛΠ μέσα στο λιμάνι (πολιτιστική ακτή, σταθμός κρουαζιέρας κ.ά.), αλλά και για κάποια άλλα έργα εκτός του λιμένα. Μάλιστα, όλα αυτά τα προγράμματα συντονίζονται και εγκρίνονται και από μια Διϋπουργική Επιτροπή που φτιάχτηκε επί τούτοις, υπό τον Αντιπρόεδρο κ. Θεόδωρο Πάγκαλο.

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Θ. Πάγκαλος.
Ωστόσο, η πληροφόρηση για το σύνολο των έργων και κυρίως για το Ειδικό Αναπτυξιακό Σχέδιο του Πειραιά 2010-2020, δεν υπάρχει σχετική ενημέρωση, όπως επίσης και ελλιπής και διαρκώς μεταβαλλόμενη (ως προς το τι θα κατασκευαστεί) κρίνεται η πληροφόρηση για το Επενδυτικό Πρόγραμμα του ΟΛΠ 2010-2014, που είναι, ας το πούμε, υποπρόγραμμα του μεγάλου Ειδικού Προγράμματος.

Πουθενά, ούτε στο site του ΟΛΠ ούτε στο site του Δήμου, ούτε της Νομαρχίας ούτε πουθενά δεν μπορεί κανείς να έχει πρόσβαση σε αυτό το Ειδικό Αναπτυξιακό Σχέδιο που θα αναμορφώσει τον Πειραιά. Να δει ποιοι επιστήμονες, ποιοι πολεοδόμοι, ποιοι χωροτάκτες έχουν συμμετάσχει στην μελέτη, ποια πανεπιστήμια του εσωτερικού και του εξωτερικού, ποιες μετρήσεις έχουν γίνει, ποιες είναι οι βασικές λεπτομέρειες των έργων, σε ποια τεκμηριωμένα καλά παραδείγματα βασίζονται τα σχέδια. Να δει κάποιος το χρονικό βάθος της έρευνας αυτής ώστε να αντιληφθεί τη σοβαρότητα του σχεδίου. Το μόνο που έχει αναρτηθεί, σχετικά πρόσφατα, είναι ένα συνοπτικό μέρος του Επενδυτικού Προγράμματος του ΟΛΠ.

Ειδικό Αναπτυξιακό Σχέδιο για τον Πειραιά ακούμε και σχέδιο δεν έχουμε δει. Αν υπάρχει παρακαλούμε να αναρτηθεί σε κάποιον δικτυακό τόπο ώστε να το αξιολογήσουμε αναλόγως και εμείς οι ταπεινοί θνητοί πειραιώτες.

Στο σημείο αυτό θεωρούμε ότι ο ΟΛΠ και ο μηχανισμός επικοινωνίας της κυβέρνησης «ζωγράφισε».

Ο αντίλογος, όταν αυτός (και αν) διατυπωθεί είναι ότι τα προαναφερόμενα Σχέδια έχουν τη διυπουργική έγκριση (άρα είναι ολοκληρωμένο) ενώ για το θέμα της διαβούλευσης τα Σχέδια έχουν τεθεί και θα τεθούν υπόψη της «Ειδικής Αναπτυξιακής Επιτροπής Πειραιά» που συγκρότησε μόλις στις αρχές Ιουνίου η κ. Λούκα Κατσέλη, με συμμετέχοντες τους γνωστούς Γενικούς Γραμματείς, τον ΟΛΠ, τους γνωστούς Τοπικούς και κλαδικούς Φορείς καθώς και ένα - δύο ακαδημαϊκούς.

Η καινοτομία δημιουργίας μιας διυπουργικής επιτροπής για τον Πειραιά και μιας Ειδικής Αναπτυξιακής Επιτροπής, που όλοι ξέρουμε πως (δεν) θα λειτουργήσει δεν απαλλάσσει κανένα ΟΛΠ, κανένα Δήμο και καμία Νομαρχία από το θεσμικό της καθήκον.

Για κάθε έργο στην Ελλάδα, μικρό ή μεγάλο, οφείλονται και σύμφωνα με την κοινοτική νομοθεσία να ακολουθούνται οι κανόνες. Αυτοί οι κανόνες, μεταξύ άλλων, αναφέρουν την ανάγκη επιστημονικής ανάλυσης, την σύνταξη περιβαλλοντικών μελετών, τεχνοοικονομικών μελετών κ.ο.κ.

Στην περίπτωση του ΟΛΠ και του Πειραιά έχουμε τη δημοσιοποίηση και τις αναγγελίες ορυμαγδού από έργα (που συνέχεια αλλάζουν αριθμό, είδος και κοστολόγιο) χωρίς να υπάρχει μια συγκροτημένη μελέτη, χωρίς να έχουν γίνει οι απαραίτητες διαδικασίες δημοσιοποίησης.

Έλλειμμα στρατηγικού σχεδιασμού

Μάλιστα, η έκταση και το μέγεθος των έργων δεν απαιτεί μόνο τις κλασσικές μελέτες περιβαλλοντικών επιπτώσεων αλλά τη σύνταξη και την έγκριση Στρατηγικής Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΣΜΠΕ). Στην περίπτωσή μας, εφόσον ο ΟΛΠ καταθέσει Μελέτες Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΜΠΕ) και όχι ΣΜΠΕ για αδειοδότηση των συγκεκριμένων έργων θα μιλάμε για την λεγόμενη «σαλαμοποίηση» του Επενδυτικού Σχεδίου του Πειραιά. Όλα τα έργα που εξαγγέλλονται για τον ευρύτερο Πειραιά είναι σύνθετα και αλληλοεξαρτώμενα και πρέπει να αναλυθούν και να εγκριθούν μέσα από μια Στρατηγική Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων. Ένας πρωτοετής φοιτητής τεχνικών ή περιβαλλοντικών σχολών αυτό το γνωρίζει.

Αυτό με απλά λόγια σημαίνει ότι: Από την στιγμή που ΟΛΠ, Δήμος, Νομαρχία, Περιφέρεια, Κεντρική Διοίκηση παρουσιάζουν (και σωστά κάνουν) ένα ενιαίο Αναπτυξιακό και Επενδυτικό Σχέδιο-Πρόγραμμα για τον Πειραιά και τον ΟΛΠ, σύμφωνα με τον νόμο και την κοινοτική νομοθεσία πρέπει να συνταχθεί και να εγκριθεί, μια ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΩΝ ΕΠΙΠΤΩΣΕΩΝ. Όλες οι άλλες διαδικασίες με τις διυπουργικές και τις ειδικές επιτροπές, δεν προβλέπονται πουθενά και είναι για τα μάτια του κόσμου.

Οι αντιφάσεις

Μεταξύ άλλων, είναι ΑΣΤΕΙΟ να ακούμε σήμερα τον υποψήφιο Δήμαρχο Πειραιά κ. Γιάννη Μίχα να μιλά για τα εν λόγω προγραμματιζόμενα έργα που θα αναμορφώσουν τον Πειραιά, όταν πριν κάποια ελάχιστα χρόνια για σαφώς πολύ λιγότερα σε έκταση και ένταση έργα που είχε εξαγγείλει ο τότε Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας κ. Μαν. Κεφαλογιάννης (δεν υπήρχαν τότε τα λεφτά της COSCO), ο κ. Νομάρχης μιλούσε για τεραστίων διαστάσεων περιβαλλοντικό έγκλημα. Μάλιστα κάποια εξαγγελμένα έργα από τον κ. Κεφαλογιάννη περιλαμβάνονται στο σημερινό πρόγραμμα του ΟΛΠ (φυσικό είναι καθώς ο ΟΛΠ χρησιμοποιεί τους ίδιους υπαλλήλους). Σύμφωνα με το Δελτίο Τύπου της Νομαρχίας της 20.10.2005 ο κ. Μίχας χαρακτηριστικά αναφέρει : «ότι η Νομαρχία Πειραιά θα αγωνιστεί με κάθε έννομο μέσο για να μην υλοποιηθούν οι επενδυτικές προτάσεις του ΟΛΠ που θα επιφέρουν περαιτέρω υποβάθμιση στην ευρύτερη περιοχή του Πειραιά».

Στο σημείο αυτό σημειώνουμε ότι το πρόγραμμα του κ. Κεφαλογιάννη για τον ΟΛΠ αφορούσε σε :

- κάποια (μικρά) έργα σχεδόν ολοκληρωμένα (όπως βεβαίωνε τότε και η Νομαρχία)

- έργα που ήταν σαφώς λιγότερα και μικρότερα σε ένταση και έκταση από ότι σήμερα εξαγγέλλει ο ΟΛΠ.

Ωστόσο, σήμερα ο κ. Μίχας δεν αντιδρά. Δεν μιλά. Αντιθέτως τώρα συμφωνεί και υπερθεματίζει. Βέβαια έρχεται σε αντίθεση με την υφιστάμενη υπηρεσία του, την Δ/νση Πολεοδομίας & Περιβάλλοντος της Νομαρχίας Πειραιά, η οποία τότε στο πρόγραμμα του Κεφαλογιάννη είχε επίσημα δηλώσει ότι: «δεν υπάρχει σύμβαση μεταξύ του Ελληνικού Δημοσίου και του ΟΛΠ απ' όπου θα προκύπτει η δυνατότητα κατασκευής νέων κτιριακών εγκαταστάσεων, επεκτάσεων των λιμενικών δραστηριοτήτων, προβλέψεις νέων χρήσεων (αναψυχή, πολιτισμός, εκπαίδευση), όπως επίσης στην ΜΠΕ δεν υπάρχει αναφορά και εναρμόνιση με τις κατευθύνσεις του Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθήνας και των Γενικών Πολεοδομικών Σχεδίων των όμορων Δήμων».

Στο σημείο αυτό πρέπει να κάνουμε και μια άλλη σοβαρή επισήμανση – ρητορική ερώτηση.

Οι φωτογραφίες και οι μακέτες για το λιμάνι του Πειραιά δεν μπορούν
να σκιαγραφήσουν την πραγματική εικόνα όσων μεθοδεύονται 
και τις επιπτώσεις που θα προκαλέσουν στην τοπική κοινωνία...
Είναι σύμφωνο το Υπουργείο Περιβάλλοντος και ο Οργανισμός Ρυθμιστικού Σχεδίου της Αθήνας με τις μεγάλες αυτές επεμβάσεις σε ένα νευραλγικό χώρο του Λεκανοπεδίου, στον Πειραιά; Οι επιστήμονές του έχουν κάνει τις σχετικές προβλέψεις από παλιά ή τώρα σύρονται ανάλογα με τις επιθυμίες του ΟΛΠ; Υπάρχει κάποιο σχέδιο, κάποιος χάρτης κάποια μελέτη που να ενσωματώνει όλα αυτά τα δεκάδες μεγάλης κλίμακας έργα στο σχεδιασμό του αρμόδιου από τον νόμο και το Σύνταγμα φορέα που είναι το Υπουργείο και ο Οργανισμός της Αθήνας;

Σε πρόσφατη πολυτελή και «ψαγμένη» έκδοση του Υπουργείου Περιβάλλοντος «Αθήνα Αττική 2014» για τα έργα των αστικών αναπλάσεων που προβλέπονται να γίνουν στην Αττική το σύνολο των 30 υπερτοπικών έργων του Πειραιά και του ΟΛΠ απουσιάζουν εκκωφαντικά.

Πραγματικά προκαλεί εντύπωση όταν έχει συσταθεί ολόκληρη Διϋπουργική Επιτροπή, υπό τον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης μάλιστα, μόνο για τον Πειραιά και για καμία άλλη πόλη της Ελλάδας, ούτε για την Αθήνα, ούτε για την Θεσσαλονίκη, ούτε για το μεγαλύτερο και προβληματικότερο Περιστέρι, το σύνολο του Επενδυτικού Σχεδίου του Πειραιά να απουσιάζει από το σχεδιασμό του αρμόδιου Υπουργείου. Η εκτεταμένη σε έκταση και ένταση «πολιτιστική ακτή» με τα δεκάδες μουσεία που δημιουργεί ο ΟΛΠ δεν αποτελούν αντικείμενο ενσωμάτωσης στον σχεδιασμό των αστικών αναπτύξεων του Υπουργείου Περιβάλλοντος; Η συμμετοχή του Υφυπουργού Περιβάλλοντος στην Διυπουργική μάλλον διακοσμητική σημασία είχε, όπως διακοσμητική είναι και η ίδια η διυπουργική αλλά και η νέα Επιτροπή του Πειραιά που συστήθηκε.

Όλες αυτές οι επιτροπές και τα αόριστα σχέδια και επενδύσεις που έρχονται και φεύγουν, είναι αποτέλεσμα της ακούραστης δουλειάς του μόνιμου Νομάρχη της Ιπποκράτους. Έτσι, ο μηχανισμός του κόμματος κατάφερε μόνο για τον τυχερό Πειραιά να συστήσει Διϋπουργική Επιτροπή για ένα αόριστο σχέδιο, παρασέρνοντας τότε τον απερχόμενο Δήμαρχο Πειραιά κ. Παναγιώτη Φασούλα αλλά και άλλους Δημάρχους της Περιοχής και λοιπούς τοπικούς φορείς, με απώτερο σκοπό αυτό που ζούμε δυστυχώς σήμερα στα αυτοδιοικητικά θέματα του Πειραιά.

Τα ερωτήματα

Αν και έχουν περάσει μήνες από τις ανακοινώσεις και τις διυπουργικές κ.ο.κ. ακόμη και σήμερα ο Πειραιάς περιμένει έστω ένα ευρουλάκι βοηθείας. Να δει έστω σε ένα χαρτί αυτό το ολοκληρωμένο πρόγραμμα που θα απογειώσει τον Πειραιά. Να δει ένα νόμο, ένα ΦΕΚ που θα τροποποιεί και θα ορίζει τις νέες χρήσεις και δραστηριότητες. Να δει έστω ένα σχέδιο για την καθαριότητα των δρόμων, για την λύση του κυκλοφοριακού χάους και την ανάπτυξη του Πειραιά ως πύλης για το διαμετακομιστικό εμπόριο στην Νοτιοανατολική Ευρώπη. Ακόμα περιμένει. Και σήμερα, προεκλογικά, εκβιάζεται. Εκβιάζεται ότι αν δεν ψηφίσει τον Νομάρχη της Ιπποκράτους τα χρήματα των κακών κινέζων δεν θα οδηγηθούν σε ανταποδοτικού τύπου υποδομές και υπηρεσίες στον Πειραιά, οι οποίες είχαν ξεκάθαρα προβλεφθεί και δεσμευτεί από τον άλλο κακό της ιστορίας, τον Βουλγαράκη.

Κλείνοντας τις σκέψεις μας στο σημείο αυτό θα διατυπώσουμε κάποια επιπλέον ρητορικά ερωτήματα, τα οποία το πιθανότερο είναι να μην απαντηθούν:

1. Σήμερα τι δηλώνει η Δ/νση Πολεοδομίας & Περιβάλλοντος της Νομαρχίας Πειραιά; Συμφωνεί ότι το πρόγραμμα ακορντεόν του ΟΛΠ εναρμονίζεται με τις κατευθύνσεις του Ρυθμιστικού Σχεδίου και των ΓΠΣ των όμορων Δήμων; Οι προτεινόμενες χρήσεις του ΟΛΠ (αναψυχή, πολιτισμός, εκπαίδευση) του Προγράμματος Κεφαλογιάννη ήταν κακιές ενώ του Ανωμερίτη είναι καλές; Γιατί δεν κόπτεται σήμερα να βγάλει ανακοινώσεις;

2. Που είναι η σύμβαση του ΟΛΠ με την Κτηματική Υπηρεσία του Δημοσίου που προκύπτει η δυνατότητα του να κάνει όλα αυτά τα έργα, όπως ήθελε παλιά η Δ/νση Πολεοδομίας της Νομαρχίας;

3. Ο σχεδιασμός του Υπουργείου Περιβάλλοντος και του Οργανισμού της Αθήνας, των αρμόδιων από τον νόμο φορέων για την ανάπτυξη της Αττικής, έχουν στον επίσημο σχεδιασμό τους κάτι από αυτές τις μεγάλες παρεμβάσεις (πολιτιστικές ακτές, τραμ, μετρό, δρόμοι, parking, συνεδριακά κ.ά.) που εξαγγέλλονται στο Πειραιά κατά καιρούς από διαφόρους επισήμους; Αν ναι παρακαλούμε να δούμε τα σχέδια, τα εσωτερικά έγγραφα και τα σχετικά ΦΕΚ των τροποποιήσεων. Επίσης παρακαλούμε να δούμε την ΣΜΠΕ ενός τόσο σημαντικού, σε επίπεδο διυπουργικής επιτροπής, επενδυτικού προγράμματος για τον Πειραιά. Αλλιώς οτιδήποτε γίνεται από εδώ και στο εξής στον Πειραιά, με βάση τα εξαγγελμένα, είναι σίγουρο ότι τα έργα αυτά θα «πέσουν» τόσο στο ΣτΕ όσο και στην Κοινότητα με την πρώτη καταγγελία. Κάποια στιγμή οι αρμόδιοι πρέπει να διαβάζουν και κανένα νόμο. Φυσικά, δεν περιμένουμε στην περίπτωση αυτή, να γίνει καμία μα καμία προσφυγή από τους γνωστούς – άγνωστους αριστερούς - προοδευτικούς (κατά δήλωση τους) πειραιώτες ή πειραιωτοπατέρες. Είναι πολλά τα έργα Άρη!!!

4. Οι απερχόμενοι Δήμαρχοι της χώρας γιατί δεν ζήτησαν και αυτοί μια Διυπουργική Επιτροπή για την πόλη τους; Γιατί δεν ζήτησε ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης σε σχέση με τα σημαντικά έργα που εξαγγέλλονται κατά καιρούς στην ΔΕΘ; Γιατί δεν ζήτησε ο Δήμαρχος της Πάτρας για τα έργα που προβλέπονται και τις επιπτώσεις του νέου λιμένα στην πόλη του; Γιατί από σήμερα όλοι οι υποψήφιοι δήμαρχοι δεν ζητούν και δεν συμπεριλαμβάνουν στα προγράμματά τους μια Διυπουργική Επιτροπή και μια Τοπική Αναπτυξιακή Επιτροπή με Γενικούς Γραμματείς Υπουργείων για την πόλη τους; Γιατί μόνο ο Πειραιάς να έχει αυτό το προνόμιο;

Τέλος, το πιο σημαντικό ερώτημα!

Πώς αισθάνονται σήμερα ο Πρωθυπουργός της χώρας, ο οποίος σύρθηκε και αυτός πριν τις εθνικές εκλογές του 2009 από τον Νομάρχη της Ιπποκράτους, στο Πειραιά κάνοντας δηλώσεις εναντίων των κακών κινέζικων επενδύσεων και ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης που παραδέχτηκε δημοσίως (μετά εορτής) το λάθος του ΠΑΣΟΚ σε σχέση με την COSCO, που σήμερα την παρακαλάνε γονυπετείς να αναλάβει και το Εμπορευματικό Κέντρο του Θριασίου Πεδίου;

Πώς αισθάνεται ο Πρωθυπουργός όταν αποδεδειγμένα με βάση τις εισηγήσεις των «πειραιωτών» συμβούλων του κατάργησε και επανασύστασε (ο τρόπος του λέγειν) σε χρόνο ρεκόρ ένα υπουργείο, το Εμπορικής Ναυτιλίας, αναγνωρίζοντας ένα κορυφαίο λάθος που καταστρέφει την συναλλαγματοφόρο ελληνική ναυτιλία μας;

Πώς αισθάνεται ο Πρωθυπουργός όταν στις εσωκομματικές διαδικασίες ανάδειξης των υποψηφίων για τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, οι Προεδρικές επιλογές του για τον Δήμο και τον Αντιπεριφερειάρχη Πειραιά ήταν σε αμφισβήτηση από ένα τοπικό στέλεχος;

Πώς αισθάνονται όταν πολιτικοί της εμβέλειας του Παπανδρέου και του Πάγκαλου, παίζουν διαρκώς, ως μαριονέτες, σε ένα πειραϊκο-παριανό παιχνίδι ικανοποίησης προσωπικών φιλοδοξιών και άλλων επιδιώξεων;

Καλή σας ψήφο Πειραιώτες.

Δείτε σχετικά:

http://www.nomarhiapeiraia.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=2017%3A20102005-------------&catid=45%3A2009-09-10-08-00-22&Itemid=96&lang=el / Ανακοίνωση Νομαρχίας Πειραιά της 20ης Οκτωβρίου 2005

http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/10/blog-post_7441.html / Πολιτική διαφήμιση και πολιτική επικοινωνία