Κι όμως, δεν είναι οικονομική κρίση

Γράφει ο Χ.Κ. Λαζαρόπουλος

«Το μυαλό δεν είναι ένα δοχείο για γέμισμα,  

αλλά μια φωτιά για άναμμα.»

Πλούταρχος

Όταν γίνονταν οι κινητοποιήσεις στην Παιδεία δήθεν ως αντίδραση στις μεταρρυθμίσεις που προωθούσε η τότε κυβέρνηση το 1998, είχα καλέσει στην εκπομπή που παρουσίαζα τον πρώην υπουργό κ. Στέφανο Μάνο. Όταν αναφερθήκαμε στην επικαιρότητα, μου προκάλεσε εντύπωση η αιρετική αλλά εξαιρετικά ρεαλιστική απάντησή του.

«Αν θέλουμε να έρθουν καλύτερες ημέρες γι’ αυτόν τον τόπο θα πρέπει να επενδύσουμε σοβαρά στη γενιά που αρχίζει το σχολείο από την επόμενη χρονιά, υιοθετώντας ένα σοβαρό εκπαιδευτικό σύστημα. Οι καρποί αυτής της επένδυσης θα αποτελέσουν προστιθέμενη αξία και κοινωνικό κεφάλαιο για τη χώρα μας ύστερα από 30 χρόνια, όταν αυτοί οι μαθητές θα βγουν στην αγορά εργασίας», είχε δηλώσει ο κ. Μάνος. Προσωπικώς διαφωνώ με πολλές από τις απόψεις που διατυπώνει ο συγκεκριμένος πολιτικός, αλλά μ’ αυτήν συμφωνώ απόλυτα.

Ανεχόμαστε έναν υδροκέφαλο δημόσιο τομέα,
ο οποίος πληρώνεται καλύτερα
κι από τις πιο εύρωστες πολυεθνικές.

Ο παραλογισμός στον οποίο μας έχει οδηγήσει η ελεγχόμενη πτώχευση της χώρας μαρτυρά τη χρεωκοπία της νεοελληνικής κοινωνίας από την κορυφή ως τον πάτο. Ζούμε στη χώρα που όλοι κλαίγονται και ζητούν από το Κράτος να πληρώνει τα πάντα. Όλοι κατηγορούμε τους πολιτικούς και ταυτόχρονα δεν έχουμε πολιτικά επιχειρήματα για να τους αντικρούσουμε εφ’ όσον διαφωνούμε.

Ανεχόμαστε έναν υδροκέφαλο δημόσιο τομέα, ο οποίος πληρώνεται καλύτερα κι από τις πιο εύρωστες πολυεθνικές την ώρα που στον ιδιωτικό τομέα διαμορφώνονται συνθήκες σκλαβιάς τόσο για τους σοβαρούς επιχειρηματίες, όσο κυρίως για τους εργαζομένους.

Η αντίληψη που άρχισε να καλλιεργείται από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 πήρε σάρκα και οστά στη δεκαετία της ρόδας, τσάντας και κοπάνας. Μας οδήγησε στην πολλά ερμηνευόμενη «Κάθαρση» της δεκαετίας του ’90 για να μας βαυκαλίσει με την «Ισχυρή Ελλάδα» του εκσυγχρονισμού ή το σεμνό και ταπεινό χιπ-χοπ στην εξουσία, την προηγούμενη πενταετία. Όλη αυτή η απώλεια χρόνου οδήγησε την Ελλάδα στον Αχέροντα της πολιτικο-οικονομικής πραγματικότητας.



Τα σημερινά κοινωνικά αδιέξοδα
δεν έχουν μόνο οικονομική υφή...



Το τελευταίο διάστημα, αυτή η δήλωση του κ. Μάνου έρχεται συχνά στο μυαλό μου και τη μνημονεύω όταν επικοινωνώ με επιχειρηματίες ή στελέχη. Πάντοτε μελετώ τις αντιδράσεις. Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η χώρα μας αντιμετωπίζει οικονομικό πρόβλημα, όχι εξ αιτίας του αποπληθωρισμού, αλλά την ποιότητα εκείνων που υποτίθεται πως βρίσκονται σε υπεύθυνες θέσεις σε κάθε κλάδο και τομέα.

Δεν είναι τυχαίο ότι σ’ αυτή τη χώρα, ο αριθμός των σκανδάλων που σημειώθηκαν από το 2004 ως σήμερα αποτελούν παγκόσμιο ρεκόρ. Το τραγικότερο είναι πως τα σκάνδαλα που έχουν έρθει στην επιφάνεια οφείλονται κυρίως στην ανικανότητα των λειτουργών κι όχι στη διαφθορά.

Το εξίσου οικτρό αφορά στην κοινωνία, η οποία υφίσταται τις ολέθριες επιπτώσεις της συσσωρευμένης ανικανότητας και της βλακείας αλλά δεν αντιδρά και δεν απαιτεί από τα ΜΜΕ να πουν την αλήθεια χωρίς σώου, χωρίς παράθυρα και χωρίς αυτούς τους καλοπληρωμένους εμετικούς τύπους που παρευλαύνουν στα τηλε-παράθυρα.

Να λοιπόν που έχει δίκιο ο κ. Στέφανος Μάνος. Η χώρα πρέπει να απαλλαγεί από τη δικτατορία της επιβολής εντυπώσεων και τη θεαματικότητα του χαβαλέ. Κι αυτό θα γίνει μόνο αν μέσω της Παιδείας καταλάβουμε ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος μας, ως πολίτες.