«Χρειάζονται αλλαγές στο παραγωγικό μοντέλο της χώρας» δήλωσε ο πρωθυπουργός κ. Γ.Α. Παπανδρέου. Αλήθεια, πόσα πράγματα πρέπει να αλλάξουν σ’ αυτή τη χώρα που διώχνει τα παιδιά της και πληγώνει όσους ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο;
Η περιλάλητη «οικονομική κρίση» που ταλανίζει τον ελληνικό λαό δεν είναι αποτέλεσμα του διεθνούς ντόμινο ή των πιέσεων που δέχεται το ευρώ από το δολλάριο.
Η οικονομική κρίση που βιώνουμε με τον δραματικότερο τρόπο και με το πρόσχημα των μεταρρυθμίσεων που προωθούνται από το θίασο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, τους ντόπιους τοπάρχες της Νέας Τάξης και από τους τοκογλύφους του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου σκιαγραφεί την αναντιστοιχία ψεύδους και αλήθειας από την εκσυγχρονιστική πολιτική που εφαρμόσθηκε μετά το 1996. Δηλώνει επίσης, την ανικανότητα, την παθητικότητα και την αναποτελεσματικότητα που χαρακτήρισε την πολιτική ηγεσία από το 2004 και εξής.
Από τη μια πλευρά έχουν στοιχηθεί ομάδες επιχειρηματιών χωρίς ίχνος πατριωτισμού ή κοινωνικής αντίληψης που προκάλεσαν την κρίση παίζοντας αποκλειστικά κερδοσκοπικά παιγνίδια εις βάρος της χώρας και του λαού. Θιασώτες αυτής της υπόθεσης είναι και η δράκα των νεόπλουτων που έστησαν μαγαζιά με πήλινα πόδια από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, δημιούργησαν το στοιχειό της διαπλοκής και ξεκοκκάλισαν τα λεφτά του ελληνικού λαού από εθνικούς κι ευρωπαϊκούς πόρους με ψευτο-αναπτυξιακά προγράμματα που εξυπηρέτησαν υπερτιμολογημένες «υπηρεσίες». Από την άλλη πλευρά, ένας νέος ταξικός εχθρός στάθηκε απέναντι σε όσους δεν έκαναν τεμενάδες σε υπουργούς και βουλευτές. Πρόκειται για τον οκνηρό και αναποτελεσματικό νεοέλληνα δημόσιο υπάλληλο. Είναι εκείνος που κρύβεται πίσω από την ασφάλεια μιας μόνιμης θέσης σε ΔΕΚΟ ή σε υπηρεσία, εργάζεται επικαλούμενος μόνο τις υποχρεώσεις του εργοδότη – ελληνικού λαού, απεργεί χωρίς να του καίγεται καρφί αν εκείνοι που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα επιβαρύνονται το κόστος της «επαναστατικής έκλαμψής» του.
Προφανώς ο πρωθυπουργός όταν αναφέρεται στο «παραγωγικό μοντέλο της χώρας» θα εννοεί αυτό το τερατούργημα που δημιουργήθηκε στο όνομα των «ευρωπαϊκών κοινοτήτων» μετά το 1981, οπότε κι άρχισε η αποβιομηχάνιση της χώρας. Εκείνο που χρειάζεται είναι αλλαγή αντίληψης. Τα ανθρωπάκια που κρύβονται πίσω από τον μικρόκοσμό τους πρέπει να καταλάβουν επιτέλους ότι ανήκουν στο σύνολο που ονομάζεται κοινωνία.
Δείτε σχετικά:
http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/11/blog-post_3944.html / Κι όμως, δεν είναι οικονομική κρίση - Άρθρο του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου
http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/11/blog-post_08.html / Το στοίχημα - Άρθρο του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου
http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/10/blog-post_1844.html - Ένας μικρός Μήτσος στον ΟΣΕ / Άρθρο του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου
