Άρθρο του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου
Ένα παλιό καλό ρητό λέει ότι ο ανταγωνισμός εγγυάται καλύτερα προϊόντα, αλλά και χειρότερους ανθρώπους. Φυσικά και ανταποκρίνεται στην αλήθεια αφού αυτό αποδεικνύει το σύγχρονο δήθεν φιλικό περιβάλλον στις επιχειρήσεις.
Δεν υπάρχουν προϊστάμενοι και υφιστάμενοι, δεν υπάρχει ιεραρχία και ιεράρχηση στόχων και σκοπών, δεν υπάρχουν εργαζόμενοι και κυρίως συνάδελφοι. Όλοι οι απασχολούμενοι και ανταγωνιστές.
Πώς άλλωστε να υπάρξουν συνάδελφοι, όταν πρέπει να είναι ανταγωνιστικοί όχι μόνο με τους εργαζομένους σε μια εταιρεία με την ίδια δραστηριότητα, ακριβώς απέναντι. Γίνονται ανταγωνιστικοί με τους γύρω τους και με τον εαυτό τους. Καταλήγουν στις πολυθρόνες των ψυχιάτρων, στα πετραχείλια ιερέων-εξομολόγων, στις εξοχές του Δαφνίου και του Δρομοκαϊτείου.
Η σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα διαμορφώνεται από ένα ψεύτικο κυριλίκι που δεν επιτρέπει την εργασία για τα προς το ζην. Τα πάντα είναι μελετημένα. Ο αγώνας για τη βιοπάλη θέλει φιλότιμο, δουλειά, συλλογικότητα και ευθείες κουβέντες.
Ο ανταγωνισμός όμως τείνει να γίνει επιστήμη μελέτης του συνδρόμου των Πιράγχας. «Αν δεν φας αυτόν που μάτωσε, θα σε φάει εκείνος μόλις ματώσεις» σκέφτεται ο ανταγωνιστικός υπαλληλάκος που ξεχνά να χαμογελά. Η μικροψυχία τού επιβάλλει να κυνηγά το όνειρο της μεζονέτας, της πισίνας, του πούρου, του «μαλτ» σε Κηφισιές και Κολωνάκια, του φλωροζεϊμπέκικου στα μπουζούκια της μπουρζουαζίας.
Αυτοί που επιβάλλουν τον ανταγωνισμό κι εκείνοι που τον υιοθετούν δημιουργούν ασυνείδητα ένα μικρόκοσμο για σύνολα ανθρώπων με τους οποίους συνυπάρχουν. Ένα μικρόκοσμο που γίνεται πολύ βιαιότερος και αυταρχικότερος απ’ όσα θα μπορούσαν να συμβούν παλιότερα σε εργασιακούς χώρους. Εκείνοι που στηρίζουν το σύστημα επιβάλλουν σε όλους να γίνονται «κοινωνοί» της υποκριτικής τέχνης.
Στις συσκέψεις ηδονίζονται με βερμπαλισμούς του τύπου «είμαστε ομάδα», «όλοι μαζί παλεύουμε» και άλλα τέτοια. Το αποτέλεσμα δείχνει ότι καθένας δουλεύει για πάρτη του και δεν δίνει δεκάρα για τον διπλανό του, τον οποίο μπορεί να καρφώσει, να συκοφαντήσει και να ξεσκίσει. Δημιουργούν αγέλες ομοϊδεατών και υποδύονται τις παρέες που βλέπουν στα χλιαρά σήριαλ των καναλιών.
Οι πιο ψαγμένοι αναζητούν φίλους από ειδικές κοινωνικές ομάδες (γκέι, μετανάστες και άλλους) για να είναι μέσα στη μόδα. Πάντα όμως θα είναι για «ειδικές περιστάσεις» και δεν θα τους σεβαστούν ποτέ.
Κι όταν έρχεται η ώρα της αλήθειας πάντα κάποιος άλλος φταίει, όχι όμως οι «ανταγωνιστικούληδες». Μυημένοι σε ρόλους του συγχωρεμένου Δήμου Σταρένιου έρπονται, ζητούν συγγνώμες και δεν δέχονται καπίτσι πάνω απ’ το κεφάλι τους. Λες κι αυτοί δεν είναι το ίδιο αναλώσιμοι με τους άλλους που τρώνε τα λυσσακά τους για να καλύψουν τις υποχρεώσεις που τους επιβάλλει η κυβερνώσα βλακεία και να σωθεί ένα κράτος που θυμίζει καλτ ταινία του ’80…
Άλλωστε κι αυτό είναι θέμα παιδείας.
Ρωτήστε τον «ανταγωνιστικούλη» που γνωρίζετε ποια είναι η διαφορά μεταξύ της ευγενούς άμιλλας και του σύγχρονου ανταγωνισμού. Η απάντηση θα σας πείσει.
__________________________________________________________________________________
Διαβάστε σχετικά:_________________________________________________________
"Η τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών στο σύγχρονο βίο" - Απόσπασμα από το βιβλίο του κοινωνιολόγου Γιώργου Λεμπέση.
«Οι παρακμασμένοι, εύκολα χρεωκοπούν» - Άρθρο του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου
