Άρθρο του Παναγιώτη Τριτάρη*
Παρακολουθώ με έκπληξη (και θυμό) όλα όσα συμβαίνουν αυτές τις ανήμερες ημέρες και διαβάζω αναλύσεις επί αναλύσεων στο γιατί και το πώς φτάσαμε ως εδώ.
Δεν βγάζω όμως άκρη. Και κυρίως δεν μπορώ να καταλάβω πως διάβολο μέσα σε έξι μήνες μια χώρα του σκληρού πυρήνα της Ευρώπης, με τις δημοκρατίες της και τους θεσμούς της, με την εθνική της περηφάνια και το ανάδελφο ιστορικό της πεπρωμένο, γίνεται ξαφνικά το κλοτσοσκούφι κάτι χαρτογιακάδων της Εσπερίας.
Ή μήπως δεν είναι ακριβώς έτσι όπως μας τα λένε; Μήπως ο εχθρός ήταν ήδη εντός; Και μήπως όλο αυτό το ξεπούλημα γίνεται απλά για να στηριχθεί και να συντηρηθεί το εσωτερικό μέτωπο (από το πολιτικό σύστημα μέχρι τα «καλόπαιδα» του ΣΕΒ και λοιπών ευαγών συνδέσμων).
Αν έχετε και εσείς την ίδια απορία, θα σημειώσω εδώ κάτι που δεν πρέπει να μας διαφεύγει. Ότι το ΔΝΤ είναι μία ύαινα που τρέφεται από πτώματα δημοκρατικών πολιτευμάτων και θεσμών. Όπου ανακατεύτηκε για την δήθεν οικονομική σωτηρία του εκάστοτε κράτους, είχε πάντα να κάνει είτε με δικτατορίες, είτε με καθεστώτα τύπου Τουρκίας είτε με κράτη-μπανανίες. Μόνο εκεί βρίσκει τροφή. Και μόνο εκεί μπορεί να γίνει αποδεκτό.
Θα πείτε βεβαίως ότι η Ελλάδα απέχει πολύ από αυτά τα κράτη. Πως εδώ και 36 χρόνια απολαμβάνουμε τα καλά μιας δημοκρατίας που ποτέ δεν είχε ο τόπος. Θα σας ρωτήσω: Είστε σίγουροι; Είστε σίγουροι ότι όλο αυτό που ονομάσαμε «μεταπολίτευση» είχε τα χαρακτηριστικά μιας γνήσιας δημοκρατίας όπως την εννοούν τα βιβλία και εφαρμόζεται σε κάποιες χώρες του κόσμου; Είστε σίγουροι ότι για πρώτη φορά το ΔΝΤ κάνει λάθος;
Είστε σίγουροι ότι το ΔΝΤ δεν βάζει χέρι σε μία τριτοκοσμική χώρα με ένα πουλημένο πολιτικό σύστημα και έναν λαό μιας μπανανίας τρομαγμένο και απαθή;
Την απάντηση την γνωρίζετε ήδη. Την βιώνετε πλέον κάθε μέρα. Και θα χειροτερεύει όσο θα περνάει ο καιρός. Λυπάμαι, αλλά η προφανής αλήθεια είναι ότι το ΔΝΤ δεν βρήκε σ’ αυτή τη χώρα καμία δημοκρατία. Και ούτε καμία μεταπολίτευση. Γιατί απλά ποτέ δεν υπήρξε μεταπολίτευση. Και αν εμείς την «σκαπουλάραμε» με μόλις 7 χρόνια χούντας (όταν οι υπόλοιποι του Ευρωπαϊκού Νότου πέρασαν δεκαετίες κάτω από τέτοια καθεστώτα) είναι γιατί το έργο συνεχίστηκε με την επίφαση μιας δημοκρατίας. Δεν χρειαζόταν ο στρατός (πόσο φαιδρή ήταν ακόμα και η δικτατορία που μας έλαχε…). Απλά ένα σωστό σχέδιο εκμαυλισμού δια της δημοκρατικής οδού. Τα πρόσωπα που κλήθηκαν να την στηρίξουν ήταν τα ίδια που έστηναν της Μακρονήσους και τις εξορίες (ωραίο το άλλοθι της νομιμοποίησης του ΚΚΕ, αλλά…). Η Αλλαγή εξαργυρώθηκε σε Κοσκωτάδες και Ελούντες. Οι εκσυγχρονισμοί σε Μαντέληδες και Χρηματιστήρια. Οι θούριοι του σουβλατζίδικου σε Βατοπέδια και Ζίμενς. Όχι, δεν ζήσαμε κάποιου είδους μεταπολίτευση. Ζήσαμε (και ζούμε) μία δημοκρατικά καλυμμένη χούντα. Μία –ας την ονομάσω- Α-πολίτευση.
Το περιορισμένο του χώρου δεν μου επιτρέπει να είμαι πιο αναλυτικός. Θα σταθώ μόνο σε ένα –κατά τη γνώμη μου το σημαντικότερο- χαρακτηριστικό αυτής της εκδημοκρατισμένης δικτατορίας που αναθρέψαμε όλα αυτά τα χρόνια. Την σταδιακή και με μέθοδο απαξίωση της παιδείας και της εκπαίδευσης. Η έκπτωση του σχολείου και του Πανεπιστημίου αυτές τις 3,5 δεκαετίες έγινε με σύστημα και προσήλωση. Το αποτέλεσμα το βλέπουμε αυτή την στιγμή. Και είναι ακριβώς αυτό που θυμάμαι ως παιδί από τα χρόνια της χούντας. Ένας κόσμος απαθής και φοβισμένος να άγεται και να φέρεται στους καιρούς χωρίς πυξίδα και χωρίς προορισμό.
Μια γενιά 40άρηδων, που έβγαλαν τα πανεπιστήμια με αντιγραφές και το «δημοκρατικό 5», που δεν απέκτησαν ποτέ κρίση και αντίληψη της Ιστορίας, και που τώρα, τώρα που οι Καιροί τους ζητάνε να σταθούν όρθιοι, αυτοί βρίσκονται γονατισμένοι και άβουλοι. Δεν φταίει το ΔΝΤ που μύρισε ψοφίμι και ήρθε να καθαρίσει. Για όλα αυτά –και πολλά άλλα- φταίει όλο το εγχώριο σύστημα που στήριξε την Α-πολίτευση 35 χρόνια τώρα. Όλο αυτό το σκυλολόϊ πολιτικών, βιομηχάνων, εκδοτών, εργολάβων, δημοσιογράφων και πάει λέγοντας, που λεηλάτησαν «δημοκρατικά» κάθε ίχνος αξιοπρέπειας αυτού του λαού. Και τώρα έχουν το θράσος να του ζητούν και τα ρέστα. Με πρόσχημα την σωτηρία της «δημοκρατίας» και τον μπαμπούλα του ΔΝΤ.
Στην Ισπανία ο Φράνκο άντεξε πάνω από 30 χρόνια, στην Πορτογαλία ο Σαλαζάρ περί τα 50. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να απαλλαγούμε και εμείς και από την δική μας δημοκρατική δικτατορία.
Με ό,τι κόστος και αν χρειαστεί να πληρώσουμε.
Και αν κάποιοι ενοχληθούν με αυτά που γράφω, ας δουν τον κύριο Μαντέλη να κυκλοφορεί ελεύθερος.
__________________________________________________________________________________
*Ο Παναγιώτης Τριτάρης είναι δημοσιογράφος - διευθυντής σύνταξης σε περιοδικά.
Η φωτογραφία του κ. Μαντέλη προέρχεται από το έντυπο αρχείο της εφημερίδας "ΑΘΗΝΑΪΚΗ".
