Άρθρο του Παναγιώτη ΤριτάρηΠοιος είναι άραγε ο δείκτης που δείχνει στην πλήρη της έκταση την εικόνα της σημερινής Ελλάδας; Μην βιαστείτε να ανατρέξετε στα νούμερα του Μνημονίου και στα τεφτέρια του ΔΝΤ.
Ο αριθμός που δείχνει τον πάτο τον οποίο αγγίξαμε ως συλλογική και ατομική προσπάθεια, είναι το «0,95». Αν δεν σας λέει τίποτα αυτό το νούμερο, σας λέω ότι είναι η μέση βαθμολογία του τελευταίου εισακτέου στα ελληνικά ιδρύματα (όνομα και πράγμα) ανώτερης εκπαίδευσης.
Με απλά λόγια: αυτή την στιγμή υπάρχει φοιτητής στην Ελληνική Επικράτεια που πέρασε σε σχολή έχοντας δώσει πρακτικά λευκή κόλλα. Εύγε σε όλους μας!
Αυτό το αδιανόητο πράγμα για οποιοδήποτε κράτος –ιδίως του «σκληρού πυρήνα» τρομάρα μας- είναι που χαρακτηρίζει και στιγματίζει όλους μας. Αυτό το αδιανόητο πράγμα ακόμα και για την Ελλάδα του '70 και του '80 (να μην πάω παλαιότερα) είναι σήμερα ένα απλό γεγονός που περνάει και χάνεται μέσα στην τύρβη των οικονομικών προβλημάτων και της δύσκολης επιβίωσης.
Αυτό το «0,95» δύσκολα χωνεύεται. Πολύ δύσκολα. Και εν πολλοίς δείχνει και το μέτρο της συνολικής μας προσπάθειας τα τελευταία 20 και βάλε χρόνια. Τα οποία ξοδέψαμε άβουλα και απερίσκεπτα κάνοντας σκασιαρχείο από τις υποχρεώσεις μας. Και στο τέλος δίναμε λευκή κόλα στις απαιτήσεις των καιρών και της Ιστορίας. Δεν θα πω κάτι καινοφανές. Η εικόνα της παιδείας (ίσως και της κοινωνικής πρόνοιας) είναι ο πιο χαρακτηριστικός δείκτης για την ευμάρεια και την δυναμική μιας κοινωνίας. Εμείς με σύστημα και χωρίς αιδώ καταστρέψαμε και τα δύο. Και αν τα νοσοκομεία και ο ανθρώπινος πόνος είναι κάτι που αφορά περισσότερο το δύσκολο παρόν του καθενός μας, η εκπαίδευση είναι το σημείο που τέμνονται όλα: τα παρελθόντα και τα μελλούμενα, τα όνειρα και οι διαψεύσεις, οι μεγάλες προσδοκίες και οι εθνικές ήττες.
Είναι εκεί που πραγματώνεται η συλλογική αφήγηση κάθε λαού. Τουλάχιστον εκείνων των λαών που θέλουν και μπορούν να γράψουν μερικές αράδες μιας όμορφης καινούργιας Ιστορίας.
Μην ψάξετε την πτώχευση σε άλλα νούμερα. Αυτό το «0,95» είναι ο μόνος δείκτης που ξεκαθαρίζει με τον καλύτερο τρόπο γιατί φτάσαμε ως εδώ. Γιατί αρκεστήκαμε στην μηδενική προσπάθεια, γιατί επιβραβεύσαμε το «εντάξει μωρέ, τι έγινε;», γιατί δεχθήκαμε να κινούμαστε όχι με βάση την λογική (φτιάξαμε πανεπιστήμια για να νοικιάζονται γκαρσονιέρες και να δουλεύουν οι καφετέριες στις επαρχιακές πόλεις) αλλά με γνώμονα την μικροπρέπεια και την υστεροβουλία απέναντι στον Χρόνο.
Αυτή το 0,95 είναι το φορτίο μας αλλά και η υποχρέωσή μας. Η λευκή κόλα έχει και μία άλλη όψη. Μπορεί εκτός από το όνειδος της γενιάς μας να είναι και η πρόκλησή μας. Η πρόκληση α γράψουμε από την αρχή ένα νέο σενάριο της ελληνικής ψυχής. Να γεμίσουμε με όμορφες λέξεις γεμάτες οίηση και γνώση σελίδες επί σελίδων. Και –επί τέλους- να δώσουμε ένα «γραπτό» που να ανταποκρίνεται στην ψυχοσύνθεση αυτού του λαού και στην ομορφιά που τον δένει με το τοπίο γύρω του.
«Η παιδεία, καθάπερ ευδαίμων χώρα, πάντα τ' αγαθά φέρει», έλεγε ο προπάππους μας ο Σωκράτης. Που να ξερε ο έρμος για τα μαντάτα του «0,95» που έχουμε να του στείλουμε εμείς από τους καιρούς μας…
Δείτε σχετικά: __________________________________________________________
http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/07/www-gr.html"Πάτησε: www.ανοιχτή-διακυβέρνηση.gr" - Άρθρο του κ. Π. Τριτάρη
