Του Ευάγγελου Σολδάτου
Ύστερα από καιρό σκέφθηκα να βγω βόλτα στις γειτονιές του Πειραιά, να περπατήσω και να σκεφτώ. Η κατάσταση της πόλης που αντίκρισα, ενθυμούμενος την παιδική μου ηλικία, τα τόσα τραγούδια που την έχουν υμνήσει και τις τόσες ταινίες που έχουν γυριστεί, ήταν απελπιστική.
Η γειτονιά μου η Κοκκινιά που έζησαν και δημιούργησαν πολιτισμό άνθρωποι όπως ο Βαγγέλης Παπάζογλου, ο Μάρκος Βαμβακάρης και τόσοι άλλοι από την Σμύρνη και τα Νησιά είναι μέσα στο σκοτάδι. Η καινούρια πλατεία Θείας Μεταμορφώσεως, η οποία έγινε στο πλαίσιο του προγράμματος του Δήμου «Πράσινη Πόλη» έχει το τριπλάσιο τσιμέντο από πριν, μέσα στα σκουπίδια και τα παγκάκια έχουν τις πρώτες πινελιές με σπρέι από τα απαίδευτα ανήλικα ανθρωποειδή που παράγει το σάπιο σύστημα εκπαίδευσης ηλιθίων. Σε 2 μήνες θα σιχαίνεσαι να καθίσεις.
Κατεβαίνω την οδό Φαλήρου, στο δεξί μου χέρι το παλιό 5ο ΚΤΕΛ παρατημένο και κάτι αυτοκίνητα φορτηγά του δήμου μέσα παρκαρισμένα. Απ’ έξω παρατημένα αδέσποτα σκυλιά στο έλεος του θεού, τα οποία ποτέ δεν ξέρεις πότε θα εκδικηθούν τον ανυποψίαστο διαβάτη.
Περνάω από τα Καμίνια όπου με καλησπέρισε ο νέος ρομποτοκάδος, αυτός με τον φοίνικα στην κορφή, ναι τον φοίνικα… για να έχουμε κι έναν αέρα από εξωτικά μέρη μαζί με το άρωμα των σκουπιδιών…Ανεβαίνω την γέφυρα και στρίβω για το Τουρκολίμανο. Μελαγχόλησα. Πολύ σκουπίδι κι εγκατάλειψη και εκεί.
Ο χώρος ανάμεσα στις καφετέριες, απέναντι από το δημοτικό πάρκινγκ είναι λές και δεν έχει περάσει άνθρωπος για δεκαετίες.. Στα παρτέρια τα χόρτα ακούρευτα, και τα πεζοδρόμια μέσα στα φύλα και στα σκουπίδια. Εκείνη την ώρα περνούσαν και κάτι τουρίστες οι οποίοι κουνούσαν το κεφάλι τους. Θα μας ξανάρθουνε…. σκέφτηκα… ντράπηκα... Και τα σκαλάκια και τα σοκάκια που τόσες και τόσες ταινίες έχουν γυριστεί έχουν τα χάλια τους.
Κάποια άλλα έχουν "επισκευαστεί" με φτηνά υλικά που φαντάζουν πολύ κιτς μπροστά στην πέτρα, τα παραδοσιακά κάγκελα, τα παραθύρια και την αρχοντιά αυτής της συνοικίας. Τίποτα δεν θυμίζει συνέχεια του Πειραιά που παραλάβαμε. Λες και έχει πέσει σε χέρια αλλοφύλων βαρβάρων άσχετων με την ρωμαίϊκη παράδοση.
 |
| Άποψη του κεντρικού λιμένα, σε στιγμές που ξεγελιέται το μάτι. |
Ανεβαίνω στην κορφή, στον Προφήτη Ηλία χάλια μαύρα και εκεί, κουρελούδες πεταμένες και βρωμιά και…ένα νέο σιντριβάνι!!! Ναι ένα καινούριο σιντριβάνι για να στολίζει την περιοχή…
Σαν δεν ντρεπόμαστε λέω γω. Αυτή είναι η διάσωση του χαρακτήρα της περιοχής; να ρημάξει στην εγκατάλειψη και στη βρώμα και να πετάμε λεφτά, που δεν ξέρω πόσο τα κόψανε τα τιμολόγια, σε φτηνά κακόγουστα τερατουργήματα;!;!
Το ίδιο σιντριβάνι της ντροπής θα συναντήσεις στα Ταμπούρια και στην Κοκκινιά περιτριγυρισμένο από το ίδιο σκηνικό εγκατάλειψης και δυσωδίας.
Τι σχέση έχουν οι φοίνικες και τα τόσα άτεχνα σιντριβάνια με τον Πειραιά; Καμία. Προχωράς στην παραλιακή μέσα στους φοίνικες και λες, που είμαι στο Μαϊάμι ή στην λωρίδα της Γάζας; ΕΛΕΟΣ! Πού είναι οι πικροδάφνες; Πού είναι το Πεύκο, το Κυπαρίσσι, τα αλμυρίκια, η ελιά; Χάθηκε η ελληνική χλωρίδα που τόσα χρόνια χαρακτηρίζει (για πόσο ακόμα) την περιοχή;
Κατεβαίνω την Καστέλλα. Απέναντι από το παραδοσιακό ταβερνάκι με κρεμασμένη ακόμα την παλιά φωτογραφία του Εθνικού Πειραιώς και κάποια παλιά αρχοντόσπιτα που έχουν γλιτώσει από την αντιπαροχή υψώνεται θεόρατο το σύγχρονο τέρας από μπετό, το Πανεπιστήμιο Πειραιώς.
Σε πολλούς αρέσει γιατί παρέχει πολλές ανέσεις στους σπουδαστές, έχει πολλούς χώρους και σύχρονα μέσα τεχνολογίας. Συμφωνώ αλλά είναι μια άμορφη μάζα από τσιμέντο ρε φίλε! Πώς θα καλλιεργηθεί η ψυχή του σπουδαστή σε τέτοιο κτήριο; Ντουβάρι θα μπεί ζώο θα βγεί όση γνώση κι αν αποκομίσει. Το ίδιο και το κτήριο της Φιλοσοφικής στην Αθήνα, μέσα στο μπετό και μόλις μπαίνεις ένα δήθεν μοντέρνο άγαλμα από ντενεκέδες και λαμαρίνες της θεάς Αθηνάς. Αυτό δεν είναι τέχνη!
Είναι κοροϊδία, φτήνια και ξεφτίλα! Ο ρωμιός που έδωσε την ψυχή του και την ζωή του για την ελευθερία της ελλάδας μας είχε μεγαλώσει με γούστο, με πολιτισμό, με αγάπη στο περιβάλλον.
Σε γενικές γραμμές παρατηρώ ότι συνοικίες που ήταν υποβαθμισμένες στο παρελθόν τις "αναδεικνύουν" με ένα μοντέρνο τάχα στυλ, βλέπε Τεχνόπολις στο Γκάζι της Αθήνας για παράδειγμα ή το πάρκο του Δηλαβέρη(το οποίο έχει γίνει επίσης μη πω…). Αντιθέτως ό, τι μας συνδέει με το παρελθόν και ψυχομαχεί φωνάζοντας βοήθεια το αφήνουν να ρημάξει Κοκκινιά, Καστέλα, Πασαλιμάνι, Πειραιάς, άλλοτε αριστοκρατικές συνοικίες της Αθήνας όπως Άγιος Παντελεήμονας Αχαρνών κλπ.
Κατά τα άλλα θέλουμε και την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα…Αυτό μας μάρανε…
Δεν βλέπω φως στο τούνελ. πάλι απ' ότι βλέπω κάτι περίεργοι κατεβαίνουν για υποψήφιοι οι οποίοι αμφιβάλω αν έχουν ίχνος ιδέας πολιτισμού μέσα τους.
Έγραψα αυτές τις γραμμές επειδή μου το ζήτησε ο φίλος μου Χάρης Λαζαρόπουλος τον οποίο συγχαίρω για αυτό το ιστολόγιο. Δεν παίρνω το μέρος κανενός κόμματος ή παράταξης παρά μόνο του Πειραιά και της Ελλάδας που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε. Με τέτοιο χρώμα θέλω να παραδοθεί στις επόμενες γενεές ώστε να έρχονται οι ξένοι όπως παλιά να θαυμάζουνε και να διδάσκονται τι σημαίνει πολιτισμός ανθρωπιά και φιλότιμο.
