Μια γυναίκα - σύμβολο

Γράφει ο Χ.Κ. Λαζαρόπουλος*

Το ταξίδι στην Κατερίνη δεν ήταν αναγκαίο μόνο για να παρακολουθήσω τις εργασίες του διεθνούς συνεδρίου Εφοδιαστικής Αλυσίδας που οργάνωσε το τμήμα Τυποποίησης και Διακίνησης του «Αλεξανδρείου» ΤΕΙ Θεσσαλονίκης. Ήταν ο λόγος για να γνωρίσω μια γυναίκα η οποία θα έπρεπε να αποτελεί υπόδειγμα για όλες τις νεώτερες γενιές, της επιτηδευμένης μαλθακότητας και τρυφηλότητας.

Με μεγάλη τιμή γνώρισα την κ. Λεμονιά Ράπτου. Το όνομά της δεν είναι γνωστό από περιοδικά ποικίλης ύλης ή από άλλα έντυπα που προάγουν τη μόδα και την υποτιθέμενη ντόπια αγορά των «αναγνωρίσιμων» προσώπων. Στα 93 χρόνια της η κ. Ράπτου είναι μια γυναίκα που έχει ζήσει τόσα γεγονότα ώστε να αποτελέσει την πρωταγωνίστρια ενός βιβλίου ή μιας ταινίας.

Είναι η πρώτη Ελληνίδα επαγγελματίας οδηγός και μάλιστα αποδεδειγμένα. Η συμπόρευση στη ζωή με τον επί 63 χρόνια σύντροφό της, τον λεωφορειούχο Ευάγγελο Ράπτη (σ.σ. ο οποίος έφυγε από τη ζωή πριν από μερικούς μήνες), άρχισε μέσα στη δίνη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μετά την αποχώρηση των ναζιστικών στρατευμάτων προσπάθησαν να στήσουν το σπιτικό τους αλλά ο παραλογισμός του Εμφυλίου επεφύλασσε περιπέτειες στο ζευγάρι.

Το 1947, ο Βαγγέλης κλήθηκε και πάλι να υπηρετήσει την Πατρίδα  ενώ η κ. Λεμονιά έμεινε πίσω να διαχειριστεί εκείνη την εποχή δύο λεωφορεία 19 θέσεων κι άλλο ένα 14θέσιο.

Οι οδηγοί ζητούσαν πολλά και πολλές φορές προκαλούσαν ζημιές στα αυτοκίνητα με αποτέλεσμα να πηγαίνει τότε μαζί τους σε δρομολόγια. Λίγο ήθελε η κ. Λεμονιά κι ύστερα από έναν καυγά μ’ έναν οδηγό ανέβηκε εκείνη στο τιμόνι του λεωφορείου! Ο δυναμισμός και η πυγμή της αρκούσαν για να αλλάξουν την αντίληψη μιας ολόκληρης κοινωνίας.

Η κ. Λεμονιά Ράπτου διακρίνεται στο κέντρο,
περιστοιχιμένη από την οικογένειά της
και τους απεσταλμένους του "907".

Με το επιχείρημα ότι ο σύζυγος ήταν στρατιώτης και το σπιτικό έπρεπε να επιζήσει, η κ. Λεμονιά κατάφερε να λάβει ευεργετικό δίπλωμα και να εκτελεί τα δρομολόγια που συνέδεαν το Αιγίνειο και τους Γιδάδες (Αλεξάνδρεια Ημαθίας) με τη Θεσσαλονίκη από το 1947 έως το 1957. Και οι συνθήκες τότε δεν ήταν απλές.

Χαρακτηριστική είναι η αφήγηση της κ. Ράπτου για ένα αιματηρό δρομολόγιο, το 1951. Καθώς ανέβαινε με το λεωφορείο προς τη Θεσσαλονίκη, λεχώνα δύο εβδομάδων, ο εμπρόσθιος τροχός πάτησε σε νάρκη που τίναξε στον αέρα το μπροστινό μέρος του οχήματος.

Από θαύμα δεν σκοτώθηκε κανείς, αν και το λεωφορείο μισοκαταστράφηκε. Κι όμως αυτή η γυναίκα, αιμόφυρτη και τρομοκρατημένη από την έκρηξη, κατάφερε να στείλει στους προορισμούς της τους επιβάτες, πήγε στη Θεσσαλονίκη να βρει στρατιωτικό γερανό και δεν λύγησε ακόμα όταν έμαθε από τους άλλους στρατιώτες ότι είχε τραυματισθεί ο άντρας της!

Οι αφηγήσεις της κ. Ράπτου είναι μοναδικές. Δικαιωματικά το επόμενο ιστορικό αφιέρωμα του “Car & Truck”, στο τεύχος Νοεμβρίου, τής αξίζει (αν και είναι κάτι πολύ ανεπαίσθητο, μπροστά σε μια τόσο σημαντική και επί της ουσίας χειραφετημένη γυναίκα)…

*Το άρθρο αυτό προστέθηκε επί του πιεστηρίου σήμερα στο "Car and Truck" που θα κυκλοφορήσει σε όλη τη χώρα την Τετάρτη.