Μια νύχτα σε μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο απαντά στο αν η ανθρώπινη ζωή κοστολογείται και πόσο. Η απάντηση; Καμιά φορά, όσο ένα σουβλάκι, απ' όλα ή χωρίς...
Της Αριστέας Σταυροπούλου
Με τα χέρια στο στέρνο, μάτια θολά και κουρασμένα, βλέμμα γεμάτο φόβο και βήμα τρεμάμενο, η λεπτή κοπέλα κατευθύνθηκε όπως-όπως από το "υπερ-σύγχρονο" κρεβάτι του νοσοκομείου, όπου νοσηλευόταν για τρίτη μέρα, προς το παράθυρο του ψηλοτάβανου δωματίου, με την ελπίδα ότι ο καθαρός, βραδινός αέρας (όσο καθαρός μπορεί να είναι ο αέρας στο κέντρο της Αθήνας) θα τη βοηθούσε να αναπνεύσει. Μάταια.
Το ίδιο αργά, κουρασμένα και επίφοβα, ξεκίνησε για τη βρύση του δωματίου, εναποθέτοντας τώρα τις ελπίδες της για βελτίωση στο λίγο νερό που μπορούσε να ρίξει στο πρόσωπό της. Στο μεταξύ, οι υπόλοιπες ασθενείς του θαλάμου, είχαν ήδη θορυβηθεί και κινητοποιηθεί. Η μία, αφού μπορούσε να περπατήσει χωρίς πρόβλημα, έτρεξε στο γραφείο τής Προϊσταμένης, ενώ η μοναδική συνοδός ασθενούς που ήταν εκεί βρέθηκε δίπλα στην αδύναμη κοπέλα και, υποβαστάζοντάς την, την οδήγησε πάλι προς το παράθυρο και τελικά πίσω στο κρεβάτι. "Δεν μπορείς να αναπνεύσεις; Τι νοιώθεις;" ρωτούσαν. "Ναι... Όχι…". Σιωπή. Κάτι τα ελάχιστα, σχεδόν ανύπαρκτα, ελληνικά της, κάτι η τάση λιποθυμίας και οι εξηγήσεις δεν δίνονταν. Ένα ήταν βέβαιο -και σίγουρα δεν χρειαζόταν να είσαι γιατρός για να το καταλάβεις: η κοπέλα δεν ήταν καλά.
Ώρα δείπνου
Η ασθενής που ανέλαβε να ενημερώσει επέστρεψε: "Μόλις κάτσαμε να φάμε, απάντησε η νοσοκόμα της βάρδιας, κρατώντας το ζεστό, λαχταριστό σουβλάκι της στο χέρι (μισό λεπτό πριν πρέπει να είχε φάει την πρώτη μπουκιά). Θα φάμε και θα έρθουμε". Αυτό μου είπαν, ενημέρωσε σαστισμένη. Η κοπέλα φαινόταν από το κακό στο χειρότερο. Να φάνε; Μα, και μόλις 3 λεπτά να χρειαστούν για το πολύτιμο γεύμα τους, αυτά τα 3 λεπτά μπορεί να αποδειχθούν κρίσιμα για την υγεία της κοπέλας, για την υγεία οποιουδήποτε.
Πόσες ζωές δεν χάνονται σε δευτερόλεπτα, όχι λεπτά! Να φάνε, μάλιστα. Σίγουρα πεινασμένοι, σίγουρα κουρασμένοι έως εξαντλημένοι (άκουσα γιατρό να λέει ότι είχε κλείσει βάρδια 24 ωρών!), σίγουρα αριθμητικά ανεπαρκείς και αναγκασμένοι να εξυπηρετήσουν δεκάδες ασθενείς σε λίγο χρόνο και ταυτόχρονα. Όμως, τι από όλα αυτά μπορεί να μπει πάνω από τη ζωή ενός ανθρώπου; Συγνώμη, δύο ανθρώπων, μιας που η εν λόγω ασθενής βρισκόταν στους πρώτους μήνες της εγκυμοσύνης της -βασική λεπτομέρεια για εμάς, προφανώς όχι τόσο για τους νοσηλευτές εκείνης της βάρδιας. Τα νεύρα πήραν την ανιούσα! "Πήγαινε ξανά και πες τους να έρθουν τώρα, η κοπέλα δεν είναι καλά".
Η ασθενής-αγγελιοφόρος ξαναπάει, έρχεται πίσω και περνούν μερικά ακόμα λεπτά (συνολικά περίπου 20 ή τόσα φάνηκαν...), ώσπου να εμφανιστούν οι σπιρτόζες νοσηλεύτριες. Οι υπόλοιπες ασθενείς προσπαθούν να συγκρατηθούν –σημασία τώρα έχει η κοπέλα…
Αντίδραση υψηλών ταχυτήτων
 |
| Ένα σουβλάκι μπορεί να κοστίζει όσο μια ανθρώπινη ζωή, στη γη των παντός είδους "πεινασμένων"... |
Η μία -λίγο μικρότερη σε ηλικία από τη συνάδελφο και εμφανώς πιο ενοχλημένη από το περιστατικό, αλλά και από το γεγονός ότι το νοσοκομείο είχε εφημερία, όπως η ίδια ανέφερε- μπήκε φουριόζα στο δωμάτιο, απομακρύνοντας με τη γλώσσα από τα δόντια της κάποιο υπόλειμμα τροφής (εντάξει, πρόλαβε να φάει η κοπέλα!).
Με στακάτο και αυστηρό ύφος ρώταγε τη μισολιπόθυμη αλλοδαπή τι αισθάνεται, αν μπορεί να αναπνεύσει, αν έφαγε ή όχι το βραδινό της (είχε πρόβλημα με το σάκχαρο) και διάφορα άλλα, τα οποία η νεαρή έγκυος πότε καταλάβαινε, πότε όχι. Η δυναμική νοσοκόμα κατευθύνθηκε προς μια τεράστια φιάλη παροχής οξυγόνου, που βρισκόταν κοντά στο κρεβάτι τής ασθενούς με το πρόβλημα.
"Είναι κανενός αυτή η μάσκα;", ρώτησε δυνατά. Οι υπόλοιπες ασθενείς έγνεψαν αρνητικά (αναρωτιέμαι, αν ήταν κάποιου, δεν θα έπρεπε να το γνωρίζουν οι νοσηλευτές; Λεπτομέρεια κι αυτό!) και η μάσκα μπήκε στο πρόσωπο της κοπέλας.
Από εκεί και πέρα τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους, κλήθηκε καρδιολόγος -νεαρός, άξιος, αλλά κι αυτός με εμφανή εκνευρισμό- και η κοπέλα συνήλθε σιγά-σιγά. Ανακούφιση…
Από εκεί και πέρα τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους, κλήθηκε καρδιολόγος -νεαρός, άξιος, αλλά κι αυτός με εμφανή εκνευρισμό- και η κοπέλα συνήλθε σιγά-σιγά. Ανακούφιση…
Τα ρέστα
Είδηση δεν υπάρχει σε αυτήν την ιστορία. Πρόκειται προφανώς για μία ακόμα επαλήθευση αυτών που όλοι αναγνωρίζουμε, βιώνουμε, συζητάμε και καταγγέλλουμε σχετικά με το δημόσιο (και όχι μόνο) σύστημα υγείας και τις τραγικές ελλείψεις των νοσοκομείων. Όταν το ζεις από κοντά, όμως, σε κάνει να θυμώνεις, να λυπάσαι, να φοβάσαι.
Να φοβάσαι όλα αυτά που γίνονται ή δεν γίνονται σε αυτήν τη χώρα, με τη δική σου ανοχή, με τη δική σου συμμετοχή, με τη δική σου ευθύνη. Σε κάνει να σκέφτεσαι όλο και περισσότερο το "φευγιό" κι όχι να μείνεις εδώ και να παλέψεις, διότι μεγάλωσες μαθαίνοντας ότι "το σύστημα δεν αλλάζει". Σε κάνει να απορείς πώς ένας άνθρωπος που, συνειδητά ή από σπόντα (ζήτω και το εκπαιδευτικό σύστημα!), βρίσκεται στη θέση τού νοσηλευτή ή του γιατρού μπορεί να προτάσσει ένα σουβλάκι απέναντι στην έκκληση ενός ασθενούς.
Σε αυτήν την περίπτωση, η κούραση δεν αποτελεί εξήγηση, ούτε καν δικαιολογία. Ούτε και είναι υπερβολικό να ζητάς τη στοιχειώδη ευγένεια και ηρεμία από αυτούς στους οποίους έχεις απευθυνθεί για φροντίδα. Αυτά που και εκείνοι θα ήθελαν να έχουν στη θέση σου. Και όπως ακριβώς θα ήθελαν να τους βάλεις πάνω από το σουβλάκι σου και να τρέξεις αμέσως δίπλα τους, όταν θα σε χρειάζονταν…
Τελικά, σε ένα μέρος αυτού του κόσμου, όντως ένα σουβλάκι μπορεί να κοστίζει όσο μια ανθρώπινη ζωή: στη γη των παντός είδους "πεινασμένων"...
