Άρθρο του Χ.Κ. ΛαζαρόπουλουΌταν το 1989 έκανα τα πρώτα βήματα στη δημοσιογραφία στην εφημερίδα «Ακρόπολις», ένας από τους πρώτους μου δασκάλους στην τέχνη του ρεπορτάζ, ο αείμνηστος διευθυντής της Γιάννης Ναζλίδης με συμβούλευε να αφουγκράζομαι την αντίληψη της κοινωνίας ως ρεπόρτερ και να μην επιχειρώ την προώθηση οποιασδήποτε «κατεύθυνσης» ως «διαμορφωτής κοινής γνώμης».
Δεν είχα καταλάβει τι εννοούσε. Σε μια μοναδική σύναξη των συντακτών της «Α», το καλοκαίρι του 1990, είχα ρωτήσει τον αρθρογράφο της εφημερίδας, τον Αλέκο Σακελλάριο, τι εννοούσε τότε ο διευθυντής μας μου είχε πει: «Διαβάζεις τα “Υστερόγραφα” που γράφω; Πολύ πριν γράψω και καταλήξω στη γνώμη που θα εκφράσω, ακούω, βλέπω και σκέφτομαι όσα συζητιούνται γύρω μου. Στους δρόμους, στα καφενεία, στις στάσεις, στα λεωφορεία μπορείς να ακούσεις τι απασχολεί τον κόσμο και να το κάνεις ρεπορτάζ», μου είχε πει αυτή η μορφή της ελληνικής δημοσιογραφίας.
Οι πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις του τελευταίου διαστήματος διακρίνονται από μία ακατάσχετη φλυαρία με όσα δεν έγιναν, αυτά που έπρεπε να γίνουν, εκείνα που θα έκαναν διάφοροι λαϊκοί σωτήρες ή εν δυνάμει κριτές. Είναι όλοι αυτοί που βγαίνουν τόσο στα έντυπα, όσο και στα ηλεκτρονικά Μέσα διατυπώνοντας διάφορες απόψεις. Όλες έχουν ένα κοινό παρονομαστή.
Οι περισσότεροι μιλούν για μεγέθη, τακτικές (σε τρίτο είδος υποθετικού λόγου), στατιστικές, θεωρίες και ιστορίες. Πουθενά δεν υπάρχει επιχείρημα. Ο πολιτικός λ
όγος και κυρίως το χειροπιαστό αποτέλεσμα ως απόδειξη έργου απουσιάζουν.
όγος και κυρίως το χειροπιαστό αποτέλεσμα ως απόδειξη έργου απουσιάζουν. Ακόμα και η Αριστερά που πάντοτε έδινε ερεθίσματα προβληματισμού και υπεδείκνυε λύσεις, φαίνεται πως εγκλωβίστηκε στην φαινομενικά προοδευτική και σοσιαλίζουσα ρητορεία προσώπων που έλεγαν πως ήταν η «γενιά του Πολυτεχνείου» και μεταλλάχθηκαν στη «γενιά της διαπλοκής».
Προσωπικώς ούτε το Πολυτεχνείο, ούτε η διαπλοκή μού λένε κάτι. Ίσως να είχαν σημασία αν ξέραμε πού πήγαν τα λεφτά που χάθηκαν με το «κόλπο του χρηματιστηρίου», πώς χάθηκαν περιουσίες με τις «αντιπαροχές» μετά το σεισμό του 1999, πότε δρομολογήθηκε το σχέδιο βίαιης εξαθλίωσης του ελληνικού λαού, γιατί τα αποθεματικά των ταμείων έγιναν λεία για τζογαδόρους.
Αυτά διερωτάται ο κόσμος στους δρόμους και κανείς μας (από το δημοσιογραφικό συνάφι) δεν τολμούμε να απαντήσουμε, εγκλωβισμένοι στον καννιβαλισμό του ψευτοβολέματος. Για όποιον έχει αντίρρηση, ας ακούσει τον «Νεοέλληνα» του Πανούση κι ας σκεφτεί (αν προλαβαίνει).
___________________________________________________________________
Διαβάστε σχετικά: _______________________________________________
Ο νέος εμφύλιος - Άρθρο του Παναγιώτη Τριτάρη
Αν έχουν κότσια, ας τολμήσουν - Άρθρο του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου
