Ο νέος εμφύλιος

Άρθρο του Παναγιώτη Τριτάρη*

Πρώτη φορά! Πρώτη φορά στα χρόνια που κάνω τούτη τη δουλειά και οι λέξεις μοιάζουν σαν μπαλόνια που χάνονται δρομαία στον ουρανό έχοντας απολέσει και το τελευταίο νήμα του νοήματός τους.

Ποτέ άλλοτε αυτό το κείμενο δεν έμοιαζε τόσο πολύ στενάχωρο, τόσο κοντινό με ένα ξόδι. Δεν έχω τι να σας πω. Και δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος λόγος να σας πω τίποτε. Ιδίως σε μια σελίδα που θα μείνει στα περίπτερα ένα μήνα. Και που κινδυνεύει από την ώρα που θα τυπωθεί να είναι ήδη ξεπερασμένη από τα γεγονότα.

Κοιτάζω σήμερα –μια μέρα μετά τον θάνατο των εργαζομένων στην Μαρφίν- τους μετα-έλληνες της κρίσης και βλέπω κάτι ψυχές βαρίδια να ετοιμάζουν το νέο μας εμφύλιο. Μπροστά στα μάτια μου σήμερα το πρωί, ένας απλός διαπληκτισμός για ένα κορνάρισμα, μέρα μεσημέρι, μετατρέπεται σε μία απίστευτης βιαιότητας σκηνή.

Ο νικητής, ένα καλοζωισμένο παλικάρι στα 35 του, καβαλάει το Golf GTi του και φεύγει, με το ακριβό του πουκάμισο γεμάτο αίματα και… ξεκαρδισμένος στα γέλια. Lupus lupi homo est.

Δεν έχω και πολλά να σας πω. Διαβάζω περισπούδαστες αναλύσεις αλλά χωρίς λύσεις. Διαβάζω μελοδραματικά κείμενα και με πιάνουν τα νευρικά γέλια (ιδίως όταν ξέρεις ότι αυτοί που τα γράφουν είναι οι κωλοσφουγκάριοι και οσφυκοκάμπτες κάθε είδους εξουσίας). Ανοίγω την τηλεόραση και δεν ξέρω αν ήταν τελικά καλό που διέκοψαν την απεργία οι «δημοσιογράφοι» («Σήμερον: ο Τσε-Τράγκας και το καταραμένο ΠΑΜΕ») ή αν θα έπρεπε να τη συνεχίσουν για μια πενταετία ακόμα.

Κοιτάζω και βλέπω κομμουνιστές να μιλάνε σαν φασίστες και ακροδεξιοί να υπερασπίζονται την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Κοιτάζω δίπλα μου και βλέπω ανθρώπους ωραίους και υψηλούς να έχουν γονατίσει και να τρέφονται πια με τα σταφύλια της οργής.

Βλέπω παντού το μίσος όχι πια βουβό. Αλλά οργισμένο ποτάμι με μπαζωμένη την κοίτη και χτισμένες τις εκβολές του έτοιμο να εκραγεί και να παρασύρει τα πάντα στο διάβα του.

Δεν έχω και πολλά να σας πω. Το «κόλπο» ήταν στημένο ωραία. Και στην παγίδα πέσαμε όλοι. Μόνο που βαυκαλιζόμασταν ότι ως περιούσιος λαός, ως ο λαός που έβγαλε τους Πλάτωνες και τους Κεντέρηδες θα την σκαπουλάραμε. Λαθέψαμε (ή μας δούλεψαν κάποιοι πιο μάγκες ημεδαποί και αλλοδαποί καιροσκόποι). Και ξαφνικά βρεθήκαμε να παρακολουθούμε την Ιστορία να τρέχει στο fast forward ενώ εμείς θέλουμε να ξαναδούμε το γλυκό replay της δανεικής ευμάρειας.

Δεν είναι μόνο ότι μας άδειασαν τις τσέπες. Δεν είναι ότι μας πήραν μέσα από τα χέρια την πλοκή της ζωής του καθενός μας. Είναι πάνω απ’ όλα ότι άδειασαν τις λέξεις μας από τα νοήματά τους. Και μας αφήνουν χωρίς εργαλεία συνεννόησης, χωρίς περιθώρια συναίνεσης, να οδηγηθούμε στο νέο μας εμφύλιο.

Δεν έχω πολλά να σας πω. Δεν έχω φυσεκλίκια (όπως και αρκετοί από εσάς) για τούτο τον πόλεμο σφαγής μεταξύ αλλήλων. Δεν θέλω αυτόν τον πόλεμο που ετοίμασαν για μένα και με υποχρεώνουν να τον ζήσω. Ιδίως όταν σιγά-σιγά σε τούτες τις στρατιές των μοναχικών εκδικητών θα προσχωρήσουν οι πεινασμένοι δεκαεξάχρονοι του MALL και οι όψιμοι φτωχοδιάβολοι των έκπτωτων Πόρσε.

Αυτός ο πόλεμος δεν είναι δικός μου. Και ούτε κανενός από εμάς. Αν θέλουν πόλεμο, θα πρέπει να ετοιμαστούν για τον πραγματικό. Και εκεί θα είμαστε όλοι από την ίδια πλευρά. Θα ΠΡΕΠΕΙ να είμαστε από την ίδια πλευρά.

Δεν έχω και πολλά να σας πω. Δεν είμαι καλός στους επικήδειους. Πολύ περισσότερο όταν αφορούν τα οράματα και τις επιδιώξεις της γενιάς μου. Δεν ξοφλήσαμε όμως. Και όσο υπάρχουν κάποιοι σκόρπιοι θύλακες αντίστασης, κάτι μυαλά γεμάτα σφρίγος και υπερένταση για την ζωή, τότε έχουμε ελπίδες. Όσο ξαποσταίνω στα μάτια της τετράχρονης Αθηνάς μου, όσο ξημερώνομαι σε μία φαντασμαγορική πλάτη γεμάτη «αύριο» και όνειρα, όσο φλέγομαι σαν έφηβος δεκαπενταύγουστος, όσο συναντώ φίλους που καταφέρνουν να αντιστέκονται στο μίσος με λογική και φρόνημα ακμαίο, ξέρω ότι δεν ξοφλήσαμε.

Μπορεί να μας πάρει λίγο καιρό να οργανωθούμε, μπορεί να δυσκολευτούμε να φτιάξουμε «γραμμές» και να σχεδιάσουμε τακτικές μάχης, όμως τελικά θα τα καταφέρουμε.

Δεν έχω και πολλά να σας πω. Ίσως μονάχα αυτό: Δεν ξοφλήσαμε!

___________________________________________________________________
*Ο Παναγιώτης Τριτάρης είναι δημοσιογράφος - διευθυντής σύνταξης σε περιοδικά.