Άρθρο του X.K. Λαζαρόπουλου
Βιάστηκαν ορισμένοι να σχολιάσουν το άρθρο για τον «ποιητή Πάγκαλο» και όσα εννοεί με τους χρησμούς του. Ήδη παρακολουθούμε και τις αντιδράσεις εναντίον του.
Όπως όμως συμβαίνει στην Ελλάδα, μένουμε στη λεπτομέρεια και χάνουμε την ουσία. Το πρόβλημα δεν είναι ο Πάγκαλος. Ο αχταρμάς των ανευνο-υπευθύνων που υποτίθεται πως ασκούν υψηλή, επικοινωνιακή και οικονομική πολιτική αποτελούν τη γάγγραινα. Μας δουλεύουν ψιλό γαζί κι εμείς ασχολούμαστε με τους λιμοκοντόρους της τρόικας.
Η λέξη «αποκρατικοποίηση» είναι συνώνυμη του «ξεπουλήματος». Στη δεκαετία 1994 – 2004, η «Ισχυρή Ελλάδα» του «εκσυγχρονισμού» αποκρατικοποίησε εθνική περιουσία έναντι 19 δισ. ευρώ. Το πρόβλημα είναι ότι παρά τις αποκρατικοποιήσεις που έγιναν όλα αυτά τα χρόνια και από τα δύο κόμματα, το χρέος δεν σταμάτησε να αυξάνει. Μέχρι τον Οκτώβριο του 2003, είχαν γίνει αποκρατικοποιήσεις ύψους 17,3 δισ. ευρώ, αλλά το χρέος είχε αυξηθεί κατά 45%!
Το 2003 πωλήθηκαν το 10% της Εθνικής, το 16% της ΔΕΗ, το 35% της ΔΕΠΑ, το 25,5% του ΟΛΠ, το 24,45% του ΟΠΑΠ, εισήχθηκαν τα «Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα» στο Χρηματιστήριο, μαζεύτηκαν περί τα 600 εκατ. από το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και μεταβιβάσθηκε πακέτο μετοχών της ΕΧΑΕ στις επτά ντόπιες τράπεζες.
Στο ανέκδοτο της «ισχυρής Ελλάδας», διάφοροι πρώην αριστεροί ή αριστερίζοντες ή προοδευτικοί πήραν εργολαβικό έργο στα ΜΜΕ δημιουργώντας διλήμματα στην κοινή γνώμη για την ανάγκη «αποκρατικοποιήσεως» κι άλλων «προβληματικών» όπως: Καταστήματα Αφορολογήτων Ειδών, Εθνική Τράπεζα, Ελληνικά Πετρέλαια, ΔΕΠ, ΔΕΠΑ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΔΕΗ, ΟΛΠ, ΟΛΘ, ΟΠΑΠ, Ελληνικά Χρηματιστήρια, Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, Γενική Τράπεζα. Πουλήθηκαν «Ολύμπικ» Κέτερινγκ, Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, Καζίνο Πάρνηθας, Τράπεζα Κρήτης, Τράπεζα Μακεδονίας – Θράκης, Τράπεζα Κεντρικής Ελλάδος, Ιονική, ΕΤΒΑ και ΟΤΕ.
Ο νεώτερος Καραμανλής εφάρμοσε νόμο της κυβέρνησης Σημίτη ώστε να περάσει το μάνατζμεντ του ΟΤΕ σε ξένα χέρια, έκανε την κίνηση με την “Cosco”, προσπάθησε (ανεπιτυχώς) να συνεργαστεί με τους Ρώσους για την ενέργεια και έκλεισε (αν και άκομψα) το κεφάλαιο της αμαρτωλής «Ολυμπιακής».
Κι αν οι αποκρατικοποιήσεις που έγιναν από το 1998 ως το 2008 έφεραν 25 δισ. ευρώ, γιατί απορούμε για τα 50 δισ. που προβλέπει το Μνημόνιο;
Δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται ως αστείο. Ως κηδεμονευόμενο βασίλειο, η Ελλάδα του 1896 φιλοξένησε του Ολυμπιακούς Αγώνες για να δικαιολογήσει τους εμπορικούς σχεδιασμούς του Ντε Κουμπερνταίν και των Γάλλων αστών που ήθελαν εμπορική έκθεση και αθλητικά θεάματα στο Παρίσι με την αλλαγή του αιώνα. Ένα χρόνο μετά, με πτωχευμένα ταμεία και ηττημένο τον μεγαλύτερο μεταρρυθμιστή που πέρασε απ’ αυτή τη χώρα, τον Χαρίλαο Τρικούπη, η χώρα βυθίστηκε στο όνειδος του ελληνοτουρκικού πολέμου με ήττα, μιζέρια και υποθήκες (μονοπωλιακού χαρακτήρα) που κράτησαν ως το 1979.
Τελικά του Έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει όταν δεν αποβλακώνεται από τους πάτρωνές του και τους τυχάρπαστους που βαυκαλίζονται ότι «φέρνουν τις ειδήσεις».
Κάποτε η πολιτική ήταν η τέχνη του εφικτού. Σήμερα όμως η πολιτική παρομοιάζεται με ψυχοπορνείο στο οποίο εκδίδονται οι αρχές, οι αξίες, ο πολιτισμός και ιστορία ενός ολόκληρου λαού.
Με φρεγάτες, F-16 και ελικόπτερα στη Λιβύη και κόστος 2 εκατ. ευρώ την ημέρα, ο Γιώργος Παπανδρέου επιβεβαιώνει ότι «λεφτά υπάρχουν». Όχι όμως για το λαό αλλά για την παγκόσμια χούντα στην οποία αυτή η κυβέρνηση θέλει το ρόλο της πατσαβούρας.
Το θράσος του Πάγκαλου, εν τέλει, είναι γνωστό. Το θράσος και η υποκρισία ορισμένων που ευαγγελίζονται που παριστάνουν τους σωτήρες αλλά είναι μακελάρηδες της κοινωνικής υπόστασης της μεσαίας τάξης δεν έχουν τέλος, όσο δεν υπάρχουν αντιδράσεις.
