Η ιστορία δεν τελείωσε...

Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε, ως πολίτες και κοινωνία, δίχως αξιοπρέπεια και πίστη στις αξίες της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης

Γράφει ο Γιώργος Καραμπεσίνης, 

Περιοδικό "Πολιτικά Θέματα" 

Συμπληρώθηκαν ήδη τέσσερα χρόνια από τον Απρίλιο του 2010, όταν η χώρα και ο ελληνικός λαός, παραδόθηκαν στην απόλυτη εξουσία της δικτατορίας των Τραπεζών.

Το κομματικό σύστημα διακυβέρνησης, παρέδωσε την εξουσία της χώρας στη γερμανική ηγεμονία και στο χρηματοπιστωτικό της σύστημα.

Ζούμε πλέον σε μια άλλη Ελλάδα. Ό, τι συγκροτούσε το δημοκρατικό πολίτευμα και το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας της κοινωνίας μας διαλύθηκε. Επικρατεί γενικευμένο αίσθημα ανασφάλειας και έλλειψη κάθε προοπτικής για τους νέους που μεταναστεύουν ομαδικά.

Ασφαλώς και υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις που έδωσαν το δικαίωμα στο θλιβερό εκπρόσωπο της παρακμής μας, τον ΓΑΠ, να παραδώσει τη χώρα μας σιδηροδέσμια στους δανειστές της.

Η παρασιτική παραγωγική δομή της οικονομίας μας, η αποδυνάμωση του κυβερνητικού συστήματος από το κύκλωμα των εργολαβικών και τραπεζικών συμφερόντων, οι σπατάλες, ο αλόγιστος δανεισμός για τη συντήρηση του πλαδαρού κρατικού μηχανισμού και η αποσάρθρωση του κοινωνικού κράτους, ήσαν τα κύρια χαρακτηριστικά της δημόσιας ζωής τα τελευταία πολλά χρόνια...

Και σήμερα, όχι μόνο τίποτα από τα παραπάνω δεν διορθώθηκε, αντίθετα η κατάσταση έχει χειροτερέψει σε όλους τους τομείς.

Το ερώτημα είναι: Πρόκειται για αποτυχία εφαρμογής αυτού του περίφημου προγράμματος με τα Μνημόνια ή αυτό ακριβώς επεδίωκαν οι εμπνευστές του και οι πρόθυμοι εγχώριοι εκτελεστές του;

Μην έχετε αμφιβολίες πλέον. 
Οι στόχοι του προγράμματος επετεύχθησαν στο ακέραιο.

Η επιλογή του μοιραίου ΓΑΠ και του πλέγματος συμφερόντων που εκπροσωπούσε ήταν συνειδητή πολιτική επιλογή. Όπως συνειδητή πολιτική επιλογή ήταν η διάλυση των παραγωγικών δομών της χώρας και η κατάργηση των θεσμών του κοινωνικού κράτους και των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων.

Συνειδητή πολιτική, επίσης, ήταν και ο εξευτελισμός κάθε έννοιας κοινοβουλευτικής λειτουργίας με τη βάναυση και συστηματική παραβίαση των συνταγματικών ορίων και τη χειραγώγηση της κυβερνητικής πλειοψηφίας που κατάντησε εντολοδόχος και θεραπαινίδα των επιταγών της Τρόικας. 
Το πρόγραμμα, φαίνεται να επιτυγχάνει. Η γερμανική πολιτική και οικονομική ηγεμονία εδραιώνεται σταδιακά σε όλη την Ευρώπη.

Η καθιέρωση μιας μόνιμης πολιτικής λιτότητας, η δημοσιονομική περιστολή και η κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αποτελούν το βάθρο για τη στήριξη αυτής της ηγεμονίας.

Το κατάντημα της χώρας μας, επισείεται πλέον ως φόβητρο σε όσους τολμούν να αποκλίνουν από την επιβολή της «καλβινικής ηθικής» των Μέρκελ – Σόιμπλε.

Ο ευρωπαϊκός νότος μεταλλάσσεται βαθμηδόν σε «περιφέρεια» και η άλλοτε ισχυρή Γαλλία υπακούει τυφλά στις γερμανικές επιταγές λιτότητας. (50 δισ. ευρώ περιοριστικά μέτρα πήρε, εν μια νυκτί, η γαλλική κυβέρνηση, σηματοδοτώντας την οικονομική αλλά και πολιτική υποταγή της).

Διανύουμε ένα κρίσιμο ιστορικό μεταίχμιο που έχει δύο εκδοχές. Ή την αντίσταση και την ανατροπή αυτής της νεοφιλελεύθερης παράνοιας ή την υποταγή στο σύγχρονο μεσαίωνα στον οποίο μια αόρατη εξουσιαστική υπερδομή θα καθορίζει τη ζωή μας, τη σκέψη μας, τις αξίες μας.

Διαθέτουμε ακόμα περιθώρια. Είναι η ατομική και συλλογική αντίδραση. Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε, ως πολίτες και κοινωνία, δίχως αξιοπρέπεια και πίστη στις αξίες της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Η ιστορία (μας) δεν τελείωσε!

Η προσεχής εκλογική μας συμπεριφορά, μπορεί να αποτελέσει τον καταλύτη για αναστροφή του κατήφορου και ελπιδοφόρες εξελίξεις.