ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΤΟΥ "ΕΘΝΟΥΣ" ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛ. ΚΟΚΚΙΝΙΑ

Αντιγράφουμε ένα καλογραμμένο απόσπασμα από το εξαιρετικά εμπνευσμένο ρεπορτάζ του δημοσιογράφου κ. Θοδωρή Ρουμπάνη που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Έθνος" στις 6 Δεκεμβρίου 2008 με γενικό τίτλο: «Αξιοθέατα πλέον οι καμινάδες από τις φάμπρικες της παλιάς Αθήνας».

Αναφέρεται στη βιομηχανική ιστορία του Πειραιά, τη σημασία της Παλιάς Κοκκινιάς και τα Καμίνια. Το απόσπασμα έχει ως ακολούθως:

« ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΑΝ «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΑΝΤΣΕΣΤΕΡ» ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΕΣ ΜΟΝΑΔΕΣ

Ο συγγραφέας Βάσιας Τσοκόπουλος έχει χαρακτηρίσει τον Πειραιά «Ελληνικό Μάντσεστερ». Κι αυτό λόγω του βιομηχανικού και προλεταριακού χαρακτήρα που ήταν ακόμα έντονος μέχρι τη δεκαετία του 1980.

Τα Λιπάσματα της Δραπετσώνας, η Ηλεκτρική του Κερατσινίου, τα Τσιμέντα της ΑΓΕΤ Ηρακλής αποτελούσαν χαρακτηριστικές βιομηχανικές μονάδες.Το ίδιο και τα λεηλατημένα πια μηχανουργεία, που βρίσκονταν πίσω από την εκκλησία του Αγίου Διονυσίου και αποτελούσαν ψηφίδες της βιομηχανικής παράδοσης του μεγάλου λιμανιού.

Η Παλιά Κοκκινιά, που μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα ονομαζόταν Κοκκινάδα, ήταν ακόμα εξοχική περιοχή, ένα λιβάδι με πεύκα και λεύκες.Την πλημμύριζε με κόκκινες παπαρούνες και ανεμώνες απ όπου άλλωστε πήρε και το όνομά της η συνοικία. Εκεί το 1902 χτίστηκε το μεγαλύτερο στην Ελλάδα εργοστάσιο κατασκευής τούβλων και κεραμιδιών.

Πρόκειται για το Καμίνι του Δηλαβέρη, που οι κτιριακές του εγκαταστάσεις σώζονται σε σχεδόν άριστη κατάσταση.Αυτό οφείλεται κυρίως στη Μελίνα Μερκούρη, που στο πέρασμά της από το υπουργείο Πολιτισμού κήρυξε διατηρητέο τον χώρο του εργοστασίου Δηλαβέρη.
Ο δήμος φρόντισε να διαμορφώσει εκεί ένα καλαίσθητο πάρκο, ικανό να φιλοξενήσει και πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Από την άλλη πλευρά της Παλιάς Κοκκινιάς, στα Καμίνια, έχει διασωθεί η τσιμινιέρα της "Αχάια Κλάους". Και εκεί έχει διαμορφωθεί μια ευρύχωρη πλατεία με δέντρα, καλλωπιστικούς θάμνους, χώρους άθλησης και πολιτιστικών εκδηλώσεων» .

Για να γίνει το συγκεκριμένο ρεπορτάζ συνεργάστηκαν οι φωτορεπόρτερ κ.κ. Κώστας Πολύβιος, Δημήτρης Ψαρρός και Χάρης Γκίκας.

Ολόκληρο το ρεπορτάζ δημοσιεύεται στην ηλεκτρονική διεύθυνση: www.ethnos.gr/article.asp?catid=12128&subid=2&tag=8334&pubid=1928771
και στον ιστοχώρο: www.inout.gr/showthread.php?t=31041.

Ζεϊμπέκικο - "Κοκκινιά 1955"

Piraeus in Photos

No Doubt's / Don't Speak

Οι παλιές αφετηρίες του 5ου ΚΤΕΛ στον Πειραιά

Κείμενο: Χ.Κ. Λαζαρόπουλος

Φωτογραφίες: Εκδόσεις ΤΥΠΟC, αρχείο «ΑΘΗΝΑΪΚΗΣ»

Οι κυριότερες αφετηρίες βρίσκονταν στα κεντρικότερα σημεία της πόλεως. Οι γραμμές που συνέδεαν τον Πειραιά με τα νέα προάστια βρίσκονταν στην οδό Αγίου Κωνσταντίνου, πλαγίως του Δημοτικού Θεάτρου. Αφετηρίες υπήρχαν και πίσω από το χώρο του παλαιού δημαρχείου, γνωστές και ως «Αφετηρίαι του Ωρολογίου». Μετά την απομάκρυνση των Λεμονάδικων, πίσω από την πλατεία Καραϊσκάκη δημιουργήθηκαν αφετηρίες δεκάδων γραμμών.

Στα δύο ρεύματα της οδού Εθνικής Αντιστάσεως είχαν εγκατασταθεί οι αφετηρίες των περισσότερων τοπικών γραμμών του Πειραιά ενώ στην πλατεία Λουδοβίκου, μπροστά στο σταθμό του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου, υπήρχε ο μεγαλύτερος κόμβος συνδυασμένων μέσων. Λίγα πράγματα θυμίζουν εκείνη την εποχή και την ορθολογική οργάνωση που είχε γίνει.

«Στις αφετηρίες της πλατείας Καραϊσκάκη συνυπήρχαν μια εποχή λεωφορεία του 3ου και του 5ου ΚΤΕΛ. Με τον τρόπο αυτό, οι μέτοχοι διαφορετικών ΚΤΕΛ γνωρίζονταν μεταξύ τους, όπως οι οδηγοί και οι εισπράκτορες», αφηγείται ο κ. Νίκος Νικολόπουλος.

Πλατεία Καραϊσκάκη

Ο ιδιοκτήτης του 5/144 θυμάται πως κάθε εποχή, η πλατεία ήταν σημείο αναφοράς για όσους εργάζονταν στις συγκοινωνίες.

«Το καλοκαίρι απολαμβάναμε τη σκιά των δέντρων και τη μυρωδιά της θάλασσας, το φθινόπωρο συμμετείχαμε στην αγωνία των μαθητών για τα σχολεία και τα φροντιστήρια, το χειμώνα νοιώθαμε τη θαλπωρή της στολισμένης πόλης και της φάτνης, την άνοιξη αισθανόμασταν τις μυρωδιές από τις αγγελικές, τα πεύκα και τις λεύκες», λέει και χαϊδεύει το κάτασπρο μουστάκι του με το δείκτη και τον αντίχειρα του δεξιού χεριού του.

Στην πλατεία Καραϊσκάκη βρίσκονταν οι αφετηρίες των γραμμών προς Δάσος Χαϊδαρίου, Δαφνί, Ελευσίνα, Αγίους Αναργύρους μέσω Αιγάλεω, καθώς οι τοπικές προς τις συνοικίες που αναπτύχθηκαν γύρω από το λιμάνι (Χαραυγή, Ευγένεια, Άγιος Αντώνιος, Άγιος Μηνάς).

Έως το 1991 δεν άλλαξε τίποτα εκεί. Λίγο πριν σημειωθούν τα γνωστά έκτροπα με την ΕΑΣ, κάποιοι φωστήρες κατήργησαν αυτές τις αφετηρίες με αποτέλεσμα να ξεσηκωθούν οι επιβάτες.

Όταν επέστρεψαν τα λεωφορεία, οι ταξιδιωτικοί πράκτορες σε σιωπηλή συμφωνία με το δήμο Πειραιά κατέλαβαν μία λωρίδα όπου στάθμευαν τα λεωφορεία των γραμμών Ελευσίνος, Αγίου Αντωνίου, Αμφιάλης και Αγίου Μηνά, ενώ γκρεμίστηκαν τα υπόστεγα για τους επιβάτες. Η εικόνα των αφετηριών του λιμανιού σήμερα, δεν είναι και η καλύτερη παρότι εξυπηρετεί πολύ μεγάλο ποσοστό επιβατών.

Δημοτικό Θέατρο

Δίπλα από το Δημοτικό Θέατρο, στην οδό Αγίου Κωνσταντίνου, υπήρχαν οι αφετηρίες των λεωφορείων ένωναν τον Πειραιά με τα νότια και τα βόρεια προάστεια. «Στην τότε βασιλέως Κωνσταντίνου περνούσε το τραμ.

Οι αφετηρίες των λεωφορείων ήταν διάσημο σημείο μετεπιβίβασης από το κέντρο του Πειραιά προς όλες τις κατευθύνσεις» επισημαίνει ο κύρ-Λάζαρος, οδηγός του 5/159.

Οι αφετηρίες μετακινήθηκαν στην οδό Κλεισόβης στο Χατζηκυριάκειο έως τη δεκαετία του 1980, οπότε καταργήθηκαν πολλές γραμμές που συνέδεαν τον Πειραιά με την Κηφισιά, τον Άγιο Στέφανο, το Ψυχικό και άλλες περιοχές.

Οι αφετηρίες στην οδό Εθνικής Αντιστάσεως άφησαν ιστορία. Από το 1948 και μετά, στις δύο πλευρές αυτής της εμπορικής οδού του Πειραιά υπήρχαν οι αφετηρίες και τα τέρματα των βασικότερων τοπικών και μεσαίων γραμμών που συνέδεαν το λιμάνι με την Παλιά Κοκκινιά, τα Άσπρα Χώματα, το Γ´ Νεκροταφείο, τη Νεάπολη, τον Κορυδαλλό και την Αγία Βαρβάρα.

«Όσο υπήρχαν εκεί τα λεωφορεία, τα καταστήματα είχαν δουλειά. Οι καταστηματάρχες φρόντιζαν ώστε οι διανομείς να έρχονται πολύ νωρίς το πρωί για να μην παρακωλύουν το συγκοινωνιακό έργο», εξηγεί ο παλαιός οδηγός κ. Γ. Μπαφάκης.

Λεωφορειόδρομοι

Στη δεκαετία του 1990, σχεδιάστηκε η δημιουργία λεωφορειοδρόμων στη μέση των οδών Εθνικής Αντιστάσεως και Γούναρη με αποτέλεσμα να καταργηθούν οι αφετηρίες και να απαξιωθούν ορισμένες τοπικές γραμμές, όπως η «907 - Παλαιά Κοκκινιά», η οποία και καταργήθηκε αδικαιολόγητα. Κάποιες άλλες μεταφέρθηκαν στις νέες αφετηρίες του Ξαβερίου ενώ οι γραμμές της Νεαπόλεως έγιναν κυκλικές.

Η απομάκρυνση των αφετηριών προκάλεσε οικονομική κρίση και αναδουλειά σε παραδοσιακά εμπορικά καταστήματα (όπως τα Υφάσματα Ιωσηφίδη, τα Μπαχαρικά Μάνος, ο Άσσος).

Οι λεωφορειόδρομοι των οδών Εθνικής Αντιστάσεως και Δ. Γούναρη έχουν καταργηθεί με ευθύνη του Δήμου Πειραιά και της Τροχαίας ενώ η εποπτεία των δρομολογίων γίνεται πλέον χάρη στην εμπειρία ορισμένων σταθμαρχών που έχουν απομείνει στο δίκτυο.

Παλιές αφετηρίες υπήρχαν επίσης στην οδό Φίλωνος όπου ξεκινούσε το λεωφορείο που συνέδεε τον Πειραιά με την Ομόνοια, αλλά και στην οδό Μακράς Στοάς (πλαγίως της μητροπόλεως Πειραιώς), όπου βρισκόταν η αφετηρία των λεωφορείων προς Αγία Παρασκευή και Αγίους Αναργύρους μέσω Κηφισού.

• 
  

  Από παλαιό αφιέρωμα που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Car&Truck».

Νέα πλατεία στην Παλιά Κοκκινιά

Τα εγκαίνια μιας νέας πλατείας και ενός φωταγωγημένου συντριβανιού σε κεντρικό σημείο της Παλιάς Κοκκινιάς, στον πεζόδρομο Κω και Αγίων Αναργύρων πραγματοποίησε ο Δήμαρχος Πειραιά κ. Παναγιώτης Φασούλας.

«Η δημιουργία και η ανάπλαση ενός νέου χώρου πρασίνου και αναψυχής αποτελεί φιλί ζωής γι' αυτήν την περιοχή που εγκατέλειψαν προηγούμενες δημοτικές αρχές. Προγραμματίζουμε μια σειρά σημαντικών παρεμβάσεων στην Παλιά Κοκκινιά, όπως την ανακατασκευή του Θεάτρου Γραμμών στην οδό Κεχαγιά, την αξιοποίηση των εγκαταστάσεων του πρώην 5ου ΚΤΕΛ και την ανάπλαση της κεντρικής πλατείας Μεταμορφώσεως», δηλώνει ο κ. Φασούλας.



Σύμφωνα με δελτίο Τύπου που έχει καταχωρηθεί στην ιστοσελίδα του Δήμου Πειραιά, στην πλατεία έχουν φυτευτεί λεύκες, πλατάνια και πεύκα, ενώ στο κέντρο της έχει τοποθετηθεί ένα καλαίσθητο φωτιζόμενο σιντριβάνι.


Με βάση την ίδια ανακοίνωση, υλοποιήθηκε από τη Διεύθυνση Καθαριότητας και Πρασίνου πρόγραμμα ανακατασκευής και δενδροφύτευσης στα κηπάρια της οδού Κορυτσάς, καθώς και στην Πλατεία Μάρκου Βαμβακάρη που βρίσκεται μπροστά στο ΚΕΠ Παλ. Κοκκινιάς (Κορυτσάς και Κωπαΐδος). Αν και προφανώς το έργο αυτό πρέπει να βρίσκεται ακόμα υπό εξέλιξη.

Επίσης, ο δήμαρχος Πειραιά και οι συνεργάτες του επισκέφθηκαν το κλειστό γυμναστήριο του σχολικού συγκροτήματος που διαθέτουν το 14ο και το 15ο Γυμνάσιο Πειραιώς στην πλατεία Θείας Μεταμορφώσεως, κατόπιν έκκλησης των κατοίκων.

Ύστερα από την ενημέρωση που είχε από τους γονείς και τους εκπροσώπους των 15μελών συμβουλίων, ο Δήμαρχος Πειραιά δεσμεύθηκε για την ανακαίνιση του γυμναστηρίου.


Σύμφωνα με πληροφορίες, ήδη ολοκληρώθηκαν τα έργα επισκευής και βαφής του γυμναστηρίου ενώ σε σύντομο διάστημα αναμένεται να στρωθεί νέο δάπεδο προς όφελος των αθλουμένων μαθητών.

Enigma - Mea Culpa

Bach - B minor Mass - 01

Requiem for a dream

War is Coming

LEX AETERNA

Πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα με τα απόβλητα

Είναι γνωστό ότι οι περισσότερες ανθρώπινες δραστηριότητες προκαλούν απόβλητα, μερικά από τα οποία συνιστούν απειλή για τη δημόσια υγεία και εστία δυσλειτουργιών για τα σύγχρονα μητροπολιτικά κέντρα. Στη χώρα μας θα έλεγα ότι διάγουμε περίοδο πολιτισμικής κρίσεως η οποία αποτυπώνεται στο θέμα της διαχείρισης των στερεών αποβλήτων. Ωστόσο, δεν είμαστε διατεθειμένοι – ως πολίτες – να παραδεχθούμε πως ευθυνόμαστε συνολικώς γι’ αυτήν την κατάσταση την οποία καυτηριάζουμε.

Για τη δημοτική αρχή του Πειραιά, η συμμετοχή των πολιτών στο θέμα της διαχείρισης των στερεών αποβλήτων αποτελεί τον μοναδικό ενδεδειγμένο δρόμο προκειμένου να επιτύχει το συγκεκριμένο εγχείρημα. Πρέπει να καταλάβουμε ότι το πρόβλημα δεν είναι αν ο κάδος βρίσκεται στην πόρτα μας ή στην πόρτα του γείτονά μας. Το πρόβλημα δημιουργείται από όλους εμάς που παράγουμε απορρίμματα και δεν οργανώνουμε καλύτερα την ταξινόμησή τους. Όπως αναφέρεται στην έρευνα που διενήργησε το Περιφερειακό Γραφείο Ευρώπης της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας για τα «Στερεά Απόβλητα και την Υγεία», «ο εξορθολογισμός της παραγωγής αποβλήτων εξαρτάται από την ουσιαστική συμβολή των πολιτών – καταναλωτών».

Οι πολίτες είναι εκείνοι που καθορίζουν την επιτυχία ή την αποτυχία ενός συστήματος ανακύκλωσης και θα επιτρέψουν ή θα αποτρέψουν την κατασκευή οποιασδήποτε μονάδας επεξεργασίας στερεών αποβλήτων. Βασική προϋπόθεση για τη θετική στάση των πολιτών αποτελεί αποκλειστικά και μόνο η διαφάνεια και η σωστή ενημέρωση. Σ’ αυτό το επίπεδο θέλουμε να εργαστούμε αρμονικά και με καλή θέληση.Το πρώτο βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση κάνει σήμερα ο Δήμος Πειραιά. Αναλαμβάνει πρωτοβουλία και διοργανώνει αυτήν την ημερίδα για την Ανακύκλωση και τα διαφορετικά μοντέλα Επεξεργασίας των Στερεών Αποβλήτων. Κατά τη διάρκεια των ομιλιών και της συζήτησης που θα ακολουθήσει θα έχουμε την ευκαιρία να ανταλλάξουμε απόψεις και χρήσιμες πληροφορίες που θα μας βοηθήσουν να συνεργαστούμε και να ξεπεράσουμε αγκυλώσεις του παρελθόντος. Για το λόγο αυτό έχουμε προτείνει ήδη από την άνοιξη να δημιουργηθεί σύνδεσμος δήμων της ευρύτερης περιοχής του Πειραιά και η δημιουργία σύγχρονου εργοστασίου επεξεργασίας αποβλήτων.

Αυτός είναι ο τελικός αντικειμενικός σκοπός, τον οποίο θα επιτύχουμε εάν εξετάσουμε: Τι συμβαίνει στο εξωτερικό.Ποια είναι η κατάσταση στη χώρα μας. Πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα αντικειμενικό μοντέλο λειτουργίας μηχανισμού ανακύκλωσης και επεξεργασίας των στερεών αποβλήτων. Πότε μπορούμε να φθάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα.Πού θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε αυτές τις σύγχρονες υποδομές. Η διαχείριση των στερεών αποβλήτων χωρίζεται σε τέσσερα επιμέρους επίπεδα, τη λειτουργία των οποίων πρέπει να αποσαφηνίσουμε.

α. Στο πρώτο επίπεδο βρίσκεται η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία μέσω της Ευρωπαϊκής Επιτροπής καταρτίζει Οδηγίες με τις οποίες πρέπει να εναρμονιστούν τα κράτη - μέλη σύμφωνα με κάποιο χρονοδιάγραμμα και αφού πρώτα παρέχει οικονομοτεχνική υποστήριξη. Στη συνέχεια ελέγχει και επιβάλλει ποινές (π.χ. Κουρουπητός).

β. Στο δεύτερο επίπεδο εντάσσεται η κεντρική κυβέρνηση που ευθύνεται να ενημερώσει την κοινή γνώμη και να προωθήσει νομοθετικές ρυθμίσεις που θα εναρμονίσουν το εθνικό νομοθετικό πλαίσιο με το Κοινοτικό. Οι εθνικές κυβερνήσεις μεταφέρουν πόρους, τεχνογνωσία και μεθοδολογία στις Περιφέρειες, οι οποίες σύμφωνα με τον εκάστοτε περιφερειακό σχεδιασμό αναλαμβάνουν την υλοποίηση έργων διαχείρισης των στερεών αποβλήτων.

γ. Ακολουθεί στο τρίτο επίπεδο η Τοπική Αυτοδιοίκηση, η οποία έρχεται σε άμεση επαφή τόσο με τις Περιφέρειες, όσο και με τους πολίτες. Οι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης ευθύνονται να επιλέγουν και να υποδεικνύουν κατάλληλες θέσεις για την εγκατάσταση μονάδων επεξεργασίας των στερεών αποβλήτων. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσονται και οι προτάσεις του Δήμου Πειραιά, καθώς και η αντικειμενική, έγκαιρη και ολοκληρωμένη ενημέρωση της κοινής γνώμης.

δ. Στο τέταρτο επίπεδο ανήκουν οι πολίτες, οι οποίοι παράγουν τα απορρίμματα και πρέπει να συμβάλλουν ενεργά στην αντιμετώπιση του προβλήματος που οι ίδιοι προκαλούν.Με την ημερίδα αυτή λοιπόν, θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε λεπτομερώς ποια είναι η Ευρωπαϊκή Οδηγία που δημιουργεί το πλαίσιο λειτουργίας, ανακύκλωσης και διαχείρισης των στερεών αποβλήτων. Θα εξετάσουμε το σχέδιο διαχείρισης, τις βιολογικές επεξεργασίες και την αξιολόγηση τεχνολογιών επεξεργασίας των στερεών αποβλήτων.

Υπάρχουν πολλοί τύποι στερεών αποβλήτων και αυτό οφείλεται στις πολλές πηγές παραγωγής τους: δημοτικά απόβλητα, οικιακά απορρίμματα, αγροτικά απόβλητα, απορρίμματα γραφείων και καταστημάτων, υγειονομικά απόβλητα, μπάζα από κατασκευές και κατεδαφίσεις και ειδικά και επικίνδυνα απόβλητα.Για να καθοριστεί η στρατηγική διαχείρισης των αποβλήτων είναι ζωτικής σημασίας η εκτίμηση της σύνθεσης και της ποιότητας τους, που δίνει την ευκαιρία να προβλεφθούν οι επιπτώσεις στην ατμοσφαιρική ρύπανση, στη ρύπανση των υδάτων και στην υγιεινή και ασφάλεια των εργαζομένων στη διαχείριση των αποβλήτων.

Πρέπει να καταλάβουμε ότι σε σύγχρονα αστικά κέντρα όπως είναι ο Πειραιάς και οι γειτονικοί δήμοι χρειάζεται σωστή διαχείριση, συλλογή και διάθεση των αποβλήτων. Αυτό θα γίνει μόνο με τη συνεργασία των δήμων από την οποία μπορεί να προκύψει ένα αποτελεσματικό και αξιόπιστο διαχειριστικό σύστημα αποβλήτων. Ας κάνουμε σήμερα το πρώτο βήμα. Αναλαμβάνουμε πρωτοβουλία γιατί αγαπάμε την πόλη μας, επενδύουμε σε ένα καλύτερο αύριο, αφήνουμε πίσω τη μιζέρια και την ασυνεννοησία. Εύχομαι καλή επιτυχία στις εργασίες της ημερίδας. Ελπίζω αυτό να είναι η αρχή μιας νέας εποχής.

Νέες τεχνολογίες, νέα δημοσιογραφία

Της Marie Benilde*

Ενώ οι απολύσεις στον τύπο συνεχίζονται, οι ενημερωτικές δικτυακές πύλες αυξάνουν την επισκεψιμότητά τους και, αντίστοιχα, το μερίδιό τους στη διαφημιστική πίτα. Ομως ο πολλαπλασιασμός των διαύλων δεν ευνοεί πάντα τον πλουραλισμό.

Ετσι, η κυρίαρχη μορφή δημοσιογραφίας αναδύεται και στο Διαδίκτυο: Περισσότερο ανακυκλώνει την πληροφορία παρά την παράγει πρωτογενώς. Και ανταμείβει, απλώς, την τεχνική κατάρτιση των συντακτών και όχι το φιλοπερίεργο πνεύμα.Αξίζει να ακούσει κανείς με προσοχή τον βουλευτή της περιφέρειας Ο-Ντε-Σεν, Φρεντερίκ Λεφέμπρ. Ο εν λόγω εκπρόσωπος του κυβερνώντος κόμματος Ενωση για Ενα Λαϊκό Κίνημα (UMP) απηχεί τις απόψεις της πλειονότητας αναφορικά με τον ρόλο των μέσων ενημέρωσης. Η μήνυση που κατέθεσε εναντίον του ειδησεογραφικού πρακτορείου Agence France-Presse (AFP) -ένοχο, κατά τη γνώμη του, επειδή δεν μετέδωσε την είδηση ότι η Σεγκολέν Ρουαγιάλ καταδικάστηκε σε υπόθεση εργασιακού δικαίου- είναι ενδεικτική του τρόπου με τον οποίο η εξουσία αντιλαμβάνεται την επιρροή που ασκούν τα νέα μέσα ενημέρωσης.Θα πίστευε, λοιπόν, κανείς ότι το AFP δημιουργεί πρόβλημα αφού δεν διαχέει τις επίσημες θέσεις του κόμματός του. Κι αυτό, όχι τόσο εξαιτίας της σημαντικής θέσης του συγκεκριμένου πρακτορείου μεταξύ των κατεστημένων μέσων, όσο λόγω της δυνατότητάς του να τροφοδοτεί με περιεχόμενο τις μεγάλες δικτυακές πύλες.

Οπως εκτιμά ο Λεφέμπρ: «Το AFP δίνει τη "γραμμή" σε Yahoo και Orange, τα οποία, με τη σειρά τους, μεταδίδουν την πληροφορία σε όλους τους Γάλλους που μπαίνουν στο Ιντερνετ»(1).Πράγματι, οι πύλες των Yahoo, Orange και Google συγκαταλέγονται μεταξύ των ενημερωτικών ιστότοπων με τη μεγαλύτερη επισκεψιμότητα στη Γαλλία, μαζί με τις δικτυακές εκδόσεις των δύο εφημερίδων «Le Monde» και «Figaro».Τα παραπάνω μέσα, τα οποία είτε γεννήθηκαν στον κυβερνοχώρο είτε προήλθαν από τις τηλεπικοινωνίες, χαρακτηρίζονται από την εξής ιδιομορφία: αντλούν ειδήσεις από άλλες ενημερωτικές ιστοσελίδες και επείγοντα τηλεγραφήματα από τα ειδησεογραφικά πρακτορεία. Αντίθετα, στις ιστοσελίδες των παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης απασχολούνται συντάκτες επιφορτισμένοι με την παραγωγή πρωτογενών άρθρων. Επομένως, τα νέα μέσα δεν ακολουθούν συγκεκριμένη πολιτική στις ανταποκρίσεις τους.Για να συμπεριλάβει καθημερινά στην ύλη της πολιτική συνέντευξη, η ιστοσελίδα Orange.fr βασίζεται, από τις αρχές του περασμένου Ιουνίου, στους δημοσιογράφους της εφημερίδας «Figaro», ιδιοκτησίας του γερουσιαστή του UMP Σερζ Ντασό. Οσο για τις συνεντεύξεις εργοδοτών ή διαφόρων παραγόντων της οικονομίας, η πύλη συνεργάζεται με τον ραδιοφωνικό σταθμό «Radio Classique», ιδιοκτησία του βιομήχανου Μπερνάρ Αρνό(2).

Οι τριπλές υπηρεσίες

Στην αρχική σελίδα της, όπου συμπεριλαμβάνονται πληροφορίες σχετικά με υπηρεσίες, σπορ ή δραστηριότητες αναψυχής, η στήλη «Επικαιρότητα» παραχωρείται στο AFP και οι περιηγητές του Διαδικτύου προσκαλούνται να εκφέρουν τη δική τους γνώμη διαμέσου των ηλεκτρονικών φόρουμ.Επωφελούμενη από τον κύκλο εργασιών της ισχυρής μητρικής εταιρείας France Telecom (54 δισ. ευρώ), η Orange αναπτύσσεται ολοένα και περισσότερο ως αυτοδύναμο μέσο.

Ο όμιλος έχει αποκτήσει, λοιπόν, μερίδιο των δικαιωμάτων αναμετάδοσης του γαλλικού ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος. Επίσης, αγόρασε τα δικαιώματα πρώτης προβολής ταινιών των εταιρειών Gaumont και Warner, καθώς και τηλεοπτικών σειρών του αμερικανικού δικτύου Home Box Office. Χάρη στις παραπάνω συμφωνίες, από το φθινόπωρο θα προσφέρει ένα πακέτο έξι καναλιών τα οποία θα προβάλλουν αποκλειστικά κινηματογραφικά έργα και τηλεοπτικές σειρές. Εξάλλου, από τις 2 Ιουλίου, διανέμει ένα άλλο πακέτο εξήντα δορυφορικών τηλεοπτικών σταθμών, ανταγωνιστικό του Canalsat που εντάσσεται στον όμιλο Canal+.

Η εδραίωση του νέου κολοσσού, τα έσοδα του οποίου προέρχονται από τη διαφήμιση και, ταυτόχρονα, από τις συνδρομητικές εισφορές των υπηρεσιών «triple play» (Ιντερνετ, τηλεφωνία, τηλεόραση), είναι ενδεικτική της μεταμόρφωσης των μέσων στην ψηφιακή εποχή.
Ετσι, τα παραδοσιακά μέσα προσδοκούν να ανακάμψουν χρησιμοποιώντας το μοντέλο της παροχής ποικίλου περιεχομένου (RSS) προς πολλαπλούς διαύλους.Για παράδειγμα, στον όμιλο TF1, υπό τη νέα διεύθυνση του Ζαν -Κλοντ Ντασιέ, επικεφαλής του ειδησεογραφικού τμήματος, οι συντακτικές ομάδες του καναλιού TF1, του καναλιού συνεχούς ενημέρωσης LCI και της δικτυακής πύλης LCI.fr θα συνενωθούν -στόχος είναι να τροφοδοτούν από κοινού με εικόνες και παραγωγές μία ενιαία πλατφόρμα από την οποία θα αντλούν περιεχόμενο όλοι οι δίαυλοι.

Ο όμιλος Lagardere δημιουργεί το παράρτημα Lagardere News, ένα «νέο εργοστάσιο πληροφοριών» κατά τους ιθύνοντες, το οποίο θα συμπεριλάβει το σύνολο των συντακτικών του ομάδων και των ιστοσελίδων του. Οι ενώσεις των δημοσιογράφων του ομίλου Lagardere επισημαίνουν ήδη «τον κίνδυνο απώλειας της ταυτότητας του κάθε τίτλου» στο όνομα της επαύξησης της κερδοφορίας και εις βάρος της ποιότητας της ενημέρωσης(3). Η παροχή ποικίλου περιεχομένου (RSS), ιδίως βίντεο, προσελκύει αναμφίβολα μεγαλύτερη μερίδα του κοινού. Ετσι, νομιμοποιείται ως αναγκαία για την υλοποίηση οικονομιών κλίμακας, σε μια περίοδο, μάλιστα, που η έκρηξη των διαφημιστικών εσόδων στο Διαδίκτυο δεν αντισταθμίζει ακόμη τουλάχιστον τη ζημία στα παραδοσιακά μέσα. Με ποιο τίμημα όμως; Οσο πλησιάζει η Συνδιάσκεψη του Τύπου, η οποία θα διοργανωθεί μέσα στο φθινόπωρο, όπως ανακοίνωσε η Κριστίν Αλμπανέλ, εδραιώνεται ένα νέο πρότυπο δημοσιογράφου(4);

Ο επαγγελματίας του κλάδου της ενημέρωσης μεταλλάσσεται σε εργαζόμενο «πολλαπλών μέσων» και «πολλαπλών καθηκόντων»(5).

Χρησιμοποιώντας στιλό ή πληκτρολόγιο, μικρόφωνο ή κάμερα, «παράγει περιεχόμενο», δηλαδή μία γκάμα προϊόντων εκ των οποίων αυξανόμενο μερίδιο είναι προσβάσιμο δωρεάν. Επίσης, οφείλει, πλέον, να ενθαρρύνει, να εμπλουτίζει και να επαληθεύει τη διαδραστική ροή πληροφοριών και απόψεων των χρηστών του Διαδικτύου.Νέοι με προσόνταΣτο μέλλον, ο επιδέξιος χειρισμός της ψηφιακής κάμερας, η χρήση των εργαλείων του μοντάζ και η ικανότητα συντονισμού μιας δημόσιας τηλεοπτικής συζήτησης, θα βαραίνουν περισσότερο από τη σε βάθος γνώση ορισμένων τομέων ή από την έφεση στην ερευνητική δημοσιογραφία. Πολλοί διευθυντές ζητούν ήδη από τους δημοσιογράφους να συνεισφέρουν στη δικτυακή έκδοση με δική τους ηχητική επένδυση, βίντεο ή αποκλειστικές πληροφορίες με πενιχρή ανταμοιβή (από 48 έως 68 ευρώ μηνιαίως στην «Parisien-Aujourd'hui en France») ή ακόμη και αμισθί (όπως στην «Ouest-France»).Μήπως έχουμε διαβεί ένα νέο κατώφλι στην άσκηση του δημοσιογραφικού επαγγέλματος;

Το ζητούμενο φαίνεται να είναι η θεμελίωση μιας νέας σχέσης με το ακροατήριο, λαμβάνοντας υπόψη την άποψη του χρήστη των μέσων, η οποία μέχρι πρόσφατα αγνοούνταν. Η κάθετη θεώρηση της επικοινωνίας, όπου μία αυθεντία διαχέει τη γνώση έχοντας σχεδόν αποκλειστική πρόσβαση στις πηγές (πρακτορεία τύπου, θεσμοί), υποκαθίσταται από τη «δημοσιογραφία της συζήτησης», όπως εξηγεί ο Πασκάλ Ρισέ, αρχισυντάκτης της ενημερωτικής ιστοσελίδας Rue89, η οποία δραστηριοποιείται στην «οριζόντια, ανοιχτή, διαδραστική και ανανεούμενη συνδιαλλαγή» με τον αναγνώστη(6).Παρ' ότι μία τέτοια εφαρμογή εμφανίζεται βιώσιμη στο Διαδίκτυο, στα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης δημιουργεί πρωτοφανείς περιορισμούς. Καταρχήν, υπάρχει ο κίνδυνος να επέλθει ρήγμα ανάμεσα στους «δημοσιογράφους-ορχήστρες», οι οποίοι παίζουν στα δάχτυλα τις νέες τεχνολογίες, και στους (σπάνιους) επαγγελματίες οι οποίοι έχουν μεγαλύτερη πείρα στην πραγματική έρευνα και στην επαλήθευση γεγονότων παρά στον χειρισμό ψηφιακών δεδομένων.Δίχως αμφιβολία, η ψηφιακή μεταστροφή είναι αναγκαία για την επιβίωση των «ιστορικών» μέσων ενημέρωσης.

Ομως, όπως και στην παραδοσιακή δημοσιογραφία, η προσπάθεια προσέλκυσης του μέγιστου δυνατού κοινού παρουσιάζει πολλαπλές επιπτώσεις.Τα μέσα ενημέρωσης, αναλαμβάνοντας με τη σειρά τους να διαχέουν εικόνες και να διασπείρουν φήμες -όπως η πρώιμη αναγγελία του θανάτου του τηλεοπτικού παρουσιαστή Πασκάλ Σεβράν, από τον γνωστό δημοσιογράφο Ζαν Πιέρ Ελκαμπάχ στην ιστοσελίδα του Europe 1- υποκύπτουν στο φαινόμενο που ο ίδιος ο Ελκαμπάχ (επικεφαλής πλέον του Lagardere News) ονόμαζε «δικτατορία του συναισθήματος» και «αμεσότητα της εντύπωσης». Ο λόγος είναι απλός: οι ενημερωτικοί ιστότοποι στην πλειονότητά τους φοβούνται μήπως χάσουν μέρος του επισκεπτών τους αν δεν υιοθετήσουν το «buzz»(7) και, ως απόρροια, επιδίδονται στην εμπορευματοποίηση της είδησης.

Κατ' αυτόν τον τρόπο, ο τύπος μετατρέπεται σε κινητήριο μοχλό της «βεντετοποίησης-εκλαΐκευσης» της πολιτικής, τάση την οποία ταυτόχρονα στηλιτεύει. Επιπροσθέτως, το προφίλ της δημοσιογραφίας στο Διαδίκτυο έχει ως φόντο την πλήρη απορύθμιση του επαγγέλματος.Εν μέσω της ακατάπαυστης ροής ειδήσεων, ο επαγγελματίας ο οποίος έχει προσληφθεί για την υπερδραστηριότητά του στο Διαδίκτυο μοιάζει με το φίδι που δαγκώνει την ουρά του: κάνει γνωστό αυτό που γνωρίζει, δείχνει πώς ο ίδιος βλέπει τα πράγματα, αντιδρά σε όλα όσα προκαλούν αντιδράσεις. Οπως καταμαρτυρεί η αδιάκοπη παρέλαση βίντεο και ειδήσεων -εν πολλοίς ανεκδοτολογικών- στην ιστοσελίδα Lepost.fr της «Le Monde», η ιεράρχηση της πληροφορίας δεν έχει πλέον αντίκρισμα στον κυβερνοχώρο.Αναμφίβολα, η ερώτηση που ο δημοσιογράφος της ψηφιακής εποχής καλείται να θέσει στον εαυτό του είναι η εξής: «Τι είναι σημαντικό σε αυτή τη μηχανική ροή»; Ωστόσο, οι εργοδότες εξυμνούν τις νέες αρετές του επαγγέλματος, το οποίο αναζωογονείται χάρη στην επιλογή και δρομολόγηση ποικίλων «περιεχομένων». Υπό αυτό το πρίσμα, αναμφισβήτητα, ο δημοσιογράφος θυμίζει περισσότερο τροχονόμο παρά οδηγό. Το τρένο του Ιντερνετ δεν περιμένει κανέναν, κανείς, όμως, επίσης δεν γνωρίζει προς τα πού κατευθύνεται.Παρ' όλα αυτά, η δημοσιογραφία της ψηφιακής εποχής ευνόησε την εμφάνιση ανεξάρτητων δικτυακών τόπων, οι οποίοι, για παράδειγμα, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην αντι-εκστρατεία για το δημοψήφισμα της Ευρωσυνθήκης, το 2005. Εγινε εφικτή, λοιπόν, η ανάδυση διαύλων ενημέρωσης και επικοινωνίας, οι οποίοι προσφέρουν μια εναλλακτική απέναντι στον κυρίαρχο λόγο, αποκλίνουν από τους κανόνες της παθητικής συνέργειας ακόμη και της υποδούλωσης στις καπιταλιστικές, πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις. Η κρίση της εμπορικής δημοσιογραφίας και ο υποβιβασμός της στα μάτια της κοινής γνώμης οφείλονται εν πολλοίς στην άνθηση ενός ελεύθερου και κριτικού λόγου στο Διαδίκτυο. Αλλά η χειραφέτηση θα έχει τη δυναμική να επηρεάσει τις δικτυακές εκδόσεις των μεγάλων μέσων και να ενθαρρύνει τον αντίλογο των δημοσιογράφων τους; Δεν είναι καθόλου βέβαιο, δεδομένου του περιορισμού της ελευθερίας έκφρασης από τους μετόχους.Νέος τόπος, νέοι κανόνεςΓια την ακρίβεια, οι ιδιοκτήτες ποντάρουν στη συγκέντρωση μεγαλύτερου κοινού διαμέσου ενημερωτικών ιστοσελίδων κορεσμένων από βίντεο, κομπάζοντας ότι επινόησαν μία «καινούρια δημοσιογραφική γραφή». Στην πραγματικότητα, προέχει κυρίως να ικανοποιηθεί η ζήτηση σε περιεχόμενο, ώστε να τροφοδοτούνται υπολογιστές συνδεδεμένοι με ευρυζωνικά δίκτυα, σύμφωνα με τη λογική των τηλεπικοινωνιών.Η εν λόγω διαμόρφωση των ιστοσελίδων, η οποία συχνά υπαγορεύεται από το τεχνικό παράρτημα κάποιας εταιρείας ή ομίλου, παρεκκλίνει από το πλαίσιο της δημοσιογραφίας, ακολουθώντας τον σκληρό κανόνα για μείωση των δαπανών στις έντυπες εκδόσεις. Οσο τα διαφημιστικά έσοδα στο Διαδίκτυο δεν αντισταθμίζουν την πτώση των εσόδων από τις πωλήσεις αντιτύπων, αυτό φαίνεται ότι θα είναι το αντίτιμο.Στην ψηφιακή συμπίεση δεδομένων αντιστοιχεί η δημοσιογραφική «συμπίεση». Τον Μάιο του 2007, ο όμιλος Hearst ανακοίνωσε την περικοπή εκατό θέσεων εργασίας στη «San Francisco Chronicle» για να λανσάρει, έξι μήνες αργότερα, μία υπηρεσία βίντεο χρηματοδοτούμενη από τα διαφημιστικά έσοδα της ιστοσελίδας της εφημερίδας. «Εκείνοι που φεύγουν είναι δημοσιογράφοι εξαιρετικά ικανοί οι οποίοι επιδίδονται στην έρευνα και στην ανάδειξη της αλήθειας, σε καθεστώς πλήρους ανεξαρτησίας, δίχως φόβο ούτε μεροληψία», επισημαίνει ο Νιλ Χένρι, καθηγητής δημοσιογραφίας στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ.Οι απολύσεις έχουν πολλαπλασιαστεί στις αμερικανικές εφημερίδες: διακόσιοι συντάκτες απολύθηκαν στη «Mercury News» του Σαν Χοσέ, εκατό στη «New York Times», εκατό στην «Union Tribune» του Σαν Ντιέγκο. Από το 2000, η ομάδα συντακτών της «Los Angeles Times» μειώθηκε σε επτακόσια άτομα από χίλια διακόσια.Αντί για δημοσιογράφους, οι εργοδότες του τύπου προτιμούν πλέον εργαζόμενους ικανούς να προσελκύουν συμμετοχικά ακροατήρια. Η βιομηχανία των «απόψεων με το κιλό» φαίνεται ότι έχει πλέον λαμπρό μέλλον.

(1) «Questions d'info», La Chaine parlementaire-Assemblee nationale [(LCP-ΑΝ) - πρόκειται για το κανάλι της γαλλικής Βουλής], με τον Φρεντερίκ Λεφέμπρ, 18 Μαΐου 2008.(2) Πολυεκατομμυριούχος βιομήχανος και ιδιοκτήτης μέσων ενημέρωσης.(3) Βλ. Pierre Rimbert, «Des journalistes au bord de la rebellion», «Le Monde Diplomatique», Φεβρουάριος 2007.(4) Συνάντηση επαγγελματιών, ιδιοκτητών και ενώσεων που σχετίζονται με την παραγωγή, τη μετάδοση, τη διακίνηση, την αγορά των ειδήσεων, την οποία ζήτησε ο πρόεδρος Σαρκοζί την άνοιξη. Η Κριστίν Αλμπανέλ είναι υπουργός Πολιτισμού και Επικοινωνιών.(5) Βλ. Eric Klinenberg, «Μίξερ με ειδήσεις από δεύτερο χέρι», «Le Monde Diplomatique - Κ.Ε.», 11 Φεβρουαρίου 2007.(6) «Le Monde», 24 Ιουνίου 2008.(7) Πρακτική του μάρκετινγκ στην οποία ευνοείται η κυκλοφορία κάποιας φήμης ή εικόνας στο Διαδίκτυο.

* Δημοσιογράφος, συγγραφέας του «On achete bien les cerveaux. La publicite et les medias», Raisons d'agir, Παρίσι 2007.

** Δημοσιεύθηκε στη "Le Monde" και αναδημοσιεύθηκε από την "Ελευθεροτυπία".

ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΚΑΙ ΦΩΤΟΔΟΤΗΣΗ ΠΛΑΤΕΙΑΣ

Μια νέα πλατεία στην Παλιά Κοκκινιά εγκαινιάζει ο Δήμαρχος Πειραιά κ. Παναγιώτης Φασούλας, σήμερα στις 19.00’, στη συμβολή των οδών Αγίων Αναργύρων, Κω και Νισύρου.

«Η δημιουργία και η ανάπλαση ενός νέου χώρου πρασίνου και αναψυχής αποτελεί φιλί ζωής γι’ αυτήν την περιοχή που εγκατέλειψαν προηγούμενες δημοτικές αρχές. Προγραμματίζουμε μια σειρά σημαντικών παρεμβάσεων στην Παλιά Κοκκινιά, όπως την ανακατασκευή του Θεάτρου Γραμμών στην οδό Κεχαγιά, την αξιοποίηση των εγκαταστάσεων του πρώην 5ου ΚΤΕΛ και την ανάπλαση της κεντρικής πλατείας Μεταμορφώσεως», δηλώνει ο κ. Φασούλας.

Στην πλατεία έχουν φυτευθεί λεύκες, πλατάνια και πεύκα, ενώ στο κέντρο της έχει τοποθετηθεί ένα καλαίσθητο φωτιζόμενο συντριβάνι. Ταυτοχρόνως, υλοποιήθηκε από τη Διεύθυνση Καθαριότητας και Πρασίνου πρόγραμμα ανακατασκευής και δενδροφύτευσης στα κηπάρια της οδού Κορυτσάς, καθώς και στην Πλατεία Μάρκου Βαμβακάρη που βρίσκεται μπροστά στο ΚΕΠ Παλ. Κοκκινιάς (Κορυτσάς και Κωπαΐδος).

ΣΗΜΑ ΕΙΔΗΣΕΩΝ ΥΕΝΕΔ 1980

ΕΡΤ2 ΣΗΜΑ ΕΙΔΗΣΕΩΝ 1982

ΕΤ2: ΣΗΜΑ ΑΝΑΓΓΕΛΙΑΣ

ΕΡΓΑ ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑΣ & ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΣΤΟ Δ' ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ

Σειρά σημαντικών παρεμβάσεων για το πράσινο και την καθαριότητα βρίσκονται σε εξέλιξη από το Δήμο Πειραιά στο Δ’ Δημοτικό Διαμέρισμα, το οποίο καλύπτει τις περιοχές της Παλιάς Κοκκινιάς και των Καμινίων. Αυτήν την επισήμανση κάνει ο αντιδήμαρχος Καθαριότητας & Πρασίνου κ. Δημήτρης Αντωνάτος, με αφορμή δημοσίευμα της εφημερίδας "Ελεύθερος Τύπος" περί δήθεν εγκατάλειψης των Καμινίων.

Ο αντιδήμαρχος επισημαίνει ότι εκείνοι που διαμαρτύρονται για τον «σκουπιδότοπο» στο οικόπεδο των παλαιών Μύλων Μοίρα μάλλον δεν έχουν επισκεφθεί το συγκεκριμένο σημείο το τελευταίο εξάμηνο. «Έχουν απομακρυνθεί τα στερεά απορρίμματα από το συγκεκριμένο οικόπεδο ενώ προχωρεί το πρόγραμμα δενδροφύτευσης, περίφραξης και φωτισμού», σχολιάζει ο κ. Αντωνάτος.

Όσον αφορά στους ισχυρισμούς περί των «ξεχειλισμένων κάδων» ο αρμόδιος αντιδήμαρχος εξηγεί πως γίνεται καθημερινή αποκομιδή των απορριμμάτων δύο και τρεις φορές την ημέρα και στα πέντε Δημοτικά Διαμερίσματα. «Ειδικά στην περιοχή των Καμινίων και της Παλιάς Κοκκινιάς εκτελούνται 70 δρομολόγια καθημερινώς. Επιπροσθέτως, συλλέγονται 350 τόνοι οργανικά αστικά απορρίμματα εκτός των ογκωδών αντικειμένων» υπογραμμίζει.

Σημειώνεται ότι κατά το 2007 αποκομίστηκαν από την υπηρεσία Καθαριότητας του Δήμου Πειραιά 35.000 τόνοι ογκωδών αντικειμένων και 112.000 τόνοι οργανικών αστικών απορριμμάτων με 21.302 δρομολόγια.

ΣΤΟ ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗΣ Η ΠΑΛ. ΚΟΚΚΙΝΙΑ

Σε εφαρμογή τίθεται σε άμεσο διάστημα το πρόγραμμα συλλογής και ανακύκλωσης ηλεκτρικών συσκευών της Διεύθυνσης Καθαριότητας του Δήμου Πειραιά, σε συνεργασία με το υπουργείο ΠΕΧΩΔΕ.

Το πρόγραμμα βρίσκεται σε φάση υλοποίησης σε σύμπραξη με την εταιρεία «Ανακύκλωση Συσκευών Α.Ε.», η οποία διαθέτει τις ανάλογες πιστοποιήσεις. Η εταιρεία θα τοποθετήσει καλαίσθητους κάδους ανακυκλώσεως σε όλα τα σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαιδεύσεως του Πειραιά, στα δημοτικά καταστήματα και στα ΚΑΠΗ.

Η συγκέντρωση των ανακυκλώσιμων υλικών θα γίνεται αρχικά σε ειδικά κοντέινερ που θα τοποθετηθούν στις δημοτικές εγκαταστάσεις στη συμβολή των οδών Θηβών & Φαλήρου στην Παλιά Κοκκινιά.

Η συλλογή και η προώθηση του κοντέινερ στο εργοστάσιο ανακύκλωσης των Αγίων Θεοδώρων θα πραγματοποιείται με ευθύνη της εταιρείας «Ανακύκλωση Συσκευών Α.Ε.».

NAXOS-GRAVIERA REEF -

Diving to blue paradise...

This is a reef dive to Naxos with "Bluefin divers Naxos Diving Center" instructors.

Χωρισμός του κράτους από την κυβέρνηση

Παρέμβαση του καθηγητή Xρήστου Γιανναρά,
στην "Καθημερινή της Κυριακής" 10 Αυγούστου 2008

Όταν οι πολίτες των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης προσέρχονται στις κάλπες, είναι για να εκλέξουν κυβέρνηση που θα διαχειριστεί τη λειτουργία του κράτους σε διάστημα συγκεκριμένων ετών. Το κράτος υπάρχει, λειτουργεί, η εκάστοτε κυβέρνηση απλώς διαχειρίζεται τη λειτουργία του, την κατευθύνει στους προγραμματισμούς της στόχους που ο λαός ενέκρινε - επέλεξε με την ψήφο του.

Μόνο στην Ελλάδα ψηφίζουμε στις εκλογές όχι κυβέρνηση που θα διαχειριστεί τη λειτουργία του κράτους, αλλά αρχηγό-σωτήρα που θα συγκροτήσει κράτος, θα το κάνει να λειτουργήσει, θα «επανιδρύσει» το κράτος. Είναι η εναγώνια προσδοκία μας από την εποχή του Καποδίστρια και συνεχίζεται ακόμα: Να βρεθεί ηγέτης που να φτιάξει κράτος και για μας του Ελληνες, θεσμούς, λειτουργίες κοινωνικού σώματος στην Ελλάδα. Εκατόν ογδόντα χρόνια τώρα ψηφίζουμε με την ελπίδα μήπως και γίνει το θαύμα.

Το αυτονόητο για τους άλλους θα είναι θαύμα για μας. Να αποκτήσουμε υπουργεία, δημόσιους οργανισμούς, υπηρεσίες κοινής ωφέλειας που να λειτουργούν, να υπηρετούν τις κοινές ανάγκες. Να είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι κοινωνικοί λειτουργοί, όχι συνδικαλισμένα παράσιτα, εκβιαστές του πολίτη. Τα νοσοκομεία, τα σχολειά, οι κοινωνικές ασφαλίσεις, η δημόσια τάξη, τα τρένα, τα λιμάνια, η είσπραξη των φόρων να λειτουργούν αυτοδύναμα και αποτελεσματικά όποια κυβέρνηση κι αν βρίσκεται στην εξουσία. Να μην εξαρτάται η λειτουργία και η στελέχωση του κράτους από την κυβέρνηση, να χωριστεί το κράτος από την κυβέρνηση.

Στην Ελλάδα, το κάθε κόμμα που γίνεται κυβέρνηση παραδίδει θεσμούς και λειτουργίες στα στίφη ενός υπόκοσμου κομματικών «ημετέρων» που καιροφυλαχτούν να διαγουμίσουν την κοινωνική περιουσία, να ηδονιστούν με την αυθαιρεσία του εξουσιαστή. Γνωστά και χιλιοειπωμένα όλα αυτά, όμως δεύτερη πολιτική δύναμη στη χώρα, «αξιωματική αντιπολίτευση», παραμένει με την ψήφο των εμπαιγμένων πολιτών, το κόμμα που κατάργησε και το τελευταίο ίχνος λειτουργικής αυτοδυναμίας του κρατικού μηχανισμού: Το ΠΑΣΟΚ ακύρωσε τον θεσμό των Γενικών Διευθυντών στα υπουργεία και ισοπέδωσε την υπαλληλική ιεραρχία εγκαθιστώντας σμήνη χρυσοπληρωμένων κομματανθρώπων ως υπουργικών «συμβούλων».

Και ο λαός επιβραβεύει αυτόν τον φασιστοειδή κομματικό ολοκληρωτισμό διατηρώντας στο πολιτικό προσκήνιο τους αυτουργούς. Ο ίδιος λαός χαρίζει δεύτερη τετραετία σε μια κυβέρνηση που υποσχέθηκε «επανίδρυση του κράτος», του διαλυμένου από εικοσάχρονη φαυλότητα, ενώ δεν έκαναν τίποτε άλλο οι επανεκλεγέντες από το να στήσουν τη δική τους φαυλεπίφαυλη, αναιδέστατη καμαρίλα.

Ποιος θα μπορούσε να πραγματοποιήσει τον χωρισμό της κυβέρνησης από το κράτος στην Ελλάδα;

Από τα πολιτικά κόμματα είναι παρανοϊκό να περιμένουμε τέτοια πρωτοβουλία. Τα δύο λεγόμενα «κόμματα εξουσίας» απέδειξαν επανειλημμένα ότι λειτουργούν μόνο με τη λογική και τον στόχο να συγκροτούν διαδοχικά το δικό του κομματικό το καθένα κράτος. Τα δε δύο του μεταπρατικού μαρξισμού κόμματα συντηρούν την ιδεολογία (και τη νοοτροπία και τις πρακτικές) που γέννησαν την ύβρι, το κομματικό κράτος.

Για να γίνει ο χωρισμός της κυβέρνησης από το κράτος χρειαζόμαστε καινούργιο Σύνταγμα, επομένως σύγκληση Συντακτικής Συνέλευσης που θα δώσει στη χώρα νέο καταστατικό χάρτη, αναιρετικό των προϋποθέσεων της κομματοκρατίας. Αν εμφανιστεί ένα καινούργιο κόμμα που θα επαγγελθεί αυτή τη σύγκληση Συντακτικής Συνέλευσης και θα περιμένει, μέσα στο πλαίσιο του σημερινού τρόπου εκλογικής διαδικασίας, την ψήφο του λαού για να πραγματοποιήσει τον στόχο του, σίγουρα θα πρόκειται για σύμπραξη ιδεόληπτων αφελών: Είναι λογικά και πραγματικά αδύνατο να επιτρέψει η κομματοκρατία (παντοδύναμο σήμερα και ολοκληρωτικών μεθόδων καθεστώς) την επιβίωση σοβαρού πολιτικού σχήματος που να την υπονομεύσει. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να εξουδετερωθεί ένα τέτοιο εγχείρημα και ο αποτελεσματικότερος είναι η διακωμώδησή του.

Αλλά και να γινόταν δυνατό να φτάσουμε θαυματουργικά στο στάδιο να μπορεί να συγκληθεί συντακτική καινούργιου Συντάγματος εθνοσυνέλευση, πώς θα επιλέγονταν τα μέλη της; Η προσφυγή σε κάλπες είναι μέθοδος εντελώς, μα εντελώς αφερέγγυα σήμερα. Η ελλαδική κοινωνία αποδείχνει σταθερά και κατά συρροήν ότι δεν μπορεί να ξεχωρίσει ποιότητες, να εκτιμήσει την ανθρώπινη αξιοσύνη και ωριμότητα. Θα έστελνε σε μια Συντακτική Εθνοσυνέλευση ηθοποιούς και πάλι των τηλεοπτικών σίριαλ, μπασκετμπολίστες, προπονητές, εκφωνητές του ποδοσφαίρου στο ραδιόφωνο, λαϊκές τραγουδίστριες.

Όσο τα τηλεοπτικά κανάλια παραμένουν έξω από κάθε κοινωνικό έλεγχο, όργανα χειραγώγησης της ελλαδικής κοινωνίας από οργανωμένα, διαπλεκόμενα με την κομματοκρατία συμφέροντα, κάθε εκλογική διαδικασία θα είναι φενάκη. Μην ξεχνάμε ότι η ελλαδική κοινωνία έχει ένα απελπιστικά μεγάλο ποσοστό λειτουργικώς αναλφαβήτων. Και φαινόμενα εξηλιθίωσης μεγάλων μαζών πληθυσμού εφιαλτικά.

Ένα καινούργιο Γουδί (βραχυχρόνιο μεταπολιτευτικό κίνημα και όχι πραξικόπημα δικτατορίας στρατιωτικών) αποκλείεται: Θα έθετε αμέσως την Ελλάδα εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης συνεπιφέροντας κατάρρευση κάθε κρατικής λειτουργίας. Και επιπλέον, το μέσο επίπεδο καλλιέργειας και οξύνοιας των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων μοιάζει, στις δημόσιες εκφάνσεις του, πολύ χαμηλό. Δεν μπορούν πια οι στρατιωτικοί να πυροδοτήσουν και να εκφράσουν κοινωνική έκρηξη.

Το τελευταίο ενδεχόμενο για μεταπολιτευτική αλλαγή είναι μια εθνική καταστροφή: Να επιβάλει η Υπερδύναμη ένα καινούργιο μακεδονικό Κόσοβο με πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη ή να προσαρτήσει η Τουρκία τη δυτική Θράκη και τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Τότε ίσως συμβεί η κοινωνική έκρηξη που θα στείλει στο σπίτι τους (ή στον Κορυδαλλό) τις σημερινές, εγκληματικής ιδιοτέλειας και αηδιαστικής φαυλότητας πολιτικές «δυνάμεις» και θα προκύψει Συντακτική Εθνοσυνέλευση, καινούργιο Σύνταγμα, κράτος χωρισμένο από την κυβέρνηση.

Υπάρχει κάτι χειρότερο από το να πεθάνει ιστορικά ένας λαός: Να νομίζει ότι ζει παρακολουθώντας καθημερινά, για κάποιες δεκαετίες, την κηδεία του.

Kwan - Tainted love

James - Getting Away With It

Bluefin Divers Naxos Diving Center

Video made by "Bluefin Divers Naxos Diving Center" instructors.

Wreck Marianna Cargo ship at Naxos

Video made by "Bluefin Divers Naxos Diving Center" instructors.

A sunk german seaplane "Arado" at Naxos sea

Video made by "Bluefin Divers Naxos Diving Center" instructors.

Sunk airplane "Beaufighter" at Naxos

Video made by "Bluefin Divers Naxos Diving Center" instructors.

cave

Video made by "Bluefin Divers Naxos Diving Center" instructors.

Scorpions- Dust In The Wind (Acoustic version)

Scorpions - Still Loving You

Starsailor - Four to the Floor

Linkin Park - Somewhere I Belong

Green Day - Boulevard of Broken Dreams

Broken

Evanesence - Lithium

Just a great song...

nirvana - smells like teen spirit

The Cranberries- Zombie

Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ...

Μου λεν αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ
στα όρια του μοναχά να γυροφέρνω
Και πως ο κόσμος είν'ανήμερο θεριό
που όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω
Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός πολύ μικρός για να τ' αλλάξω

Μα εγώ μ΄ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ'τις λύπες θα πετάξω

Σιγά μη κλάψω σιγά μη φοβηθώ
σιγά μη κλάψω σιγά μη φοβηθώ!

Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω

Σιγά μη κλάψω σιγά μη φοβηθώ
σιγά μη κλάψω σιγά μη φοβηθώ!

Μου λεν αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ
καλύτερα στη λάσπη εδώ μαζί τους να κυλιέμαι
Και πως αν θέλω περισσότερα να δω
σ' ένα καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι
Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός πολύ μικρός για να τ'αλλάξω

Μα εγώ μ΄ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ'τις λύπες θα πετάξω

Σιγά μη κλάψω σιγά μη φοβηθώ
σιγά μη κλάψω σιγά μη φοβηθώ!

Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω

Σιγά μη κλάψω σιγά μη φοβηθώ
σιγά μη κλάψω σιγά μη φοβηθώ!

Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ...

Μου λεν αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ
στα όρια του μοναχά να γυροφέρνω
Και πως ο κόσμος είν'ανήμερο θεριό
που όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω
Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός πολύ μικρός για να τ' αλλάξω

Μα εγώ μ΄ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ'τις λύπες θα πετάξω

Σιγά μη κλάψω σιγά μη φοβηθώ
σιγά μη κλάψω σιγά μη φοβηθώ!

Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω

Σιγά μη κλάψω σιγά μη φοβηθώ
σιγά μη κλάψω σιγά μη φοβηθώ!

Μου λεν αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ
καλύτερα στη λάσπη εδώ μαζί τους να κυλιέμαι
Και πως αν θέλω περισσότερα να δω
σ' ένα καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι
Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός πολύ μικρός για να τ'αλλάξω

Μα εγώ μ΄ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ'τις λύπες θα πετάξω

Σιγά μη κλάψω σιγά μη φοβηθώ
σιγά μη κλάψω σιγά μη φοβηθώ!

Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω

Σιγά μη κλάψω σιγά μη φοβηθώ
σιγά μη κλάψω σιγά μη φοβηθώ!

Ελλάδα: Η χώρα του Ποτέ

Αν παρακολουθήσει κανείς την επικαιρότητα των τελευταίων μηνών μόνο σε ένα συμπέρασμα μπορεί να καταλήξει. Παρότι η Ελλάδα θα μπορούσε να αποτελεί μία υποδειγματική χώρα στην ανάπτυξη (στην οικονομία, την τεχνολογία, την εκπαίδευση, τη ναυτιλία κ.ο.κ.) ολόκληρης της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, φαντάζει στα μάτια των ξένων ως το χειρότερο σκορποχώρι της Γηραιάς Ηπείρου.

Αν θα προσπαθούσαμε να βρούμε κατάλληλο προσδιορισμό για όσα συμβαίνουν σήμερα στη χώρα μας μάλλον θα έπρεπε να καταφύγουμε στην παιδική λογοτεχνία. Στον «Πήτερ Πάν», το αγόρι που δεν μεγάλωσε ποτέ, υπάρχει σαφής αναφορά στη «Χώρα του Ποτέ». Μάλλον αυτή η χώρα αποτελεί τη μικρογραφία της σύγχρονης Ελλάδας.

Από τα μαθήματα της νεώτερης Ιστορίας έως και σήμερα, οι πολιτικές φατρίες ανταγωνίζονται η μία την άλλη προκειμένου να εξυπηρετήσουν συμφέροντα «Μεγάλων Δυνάμεων». Στα τηλεοπτικά παράθυρα παρελαύνουν καθημερινώς διάφοροι τύποι είτε ως μασκαράδες, είτε ως απηυδισμένοι αλαζόνες και χύνουν ποτάμια κροκοδειλίων δακρύων αναλόγως με το θέμα.

Ας δούμε πώς οι ινστρούκτορες της ενημέρωσης διαμορφώνουν αυτό το άκρως επικίνδυνο και διχαστικό σκηνικό, με βάση την επικαιρότητα των ημερών:

Οι μεν κλαίνε και διαμαρτύρονται για την ελληνικότητα της Μακεδονίας διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά τους. Δεν διστάζουν ακόμα και να ντυθούν «Ζορρό» πάνω σε μουλάρια και γαϊδούρια (ζώα και ψηφοφόρους).

Οι δε ερμηνεύουν κατά τη δική τους λογική τον Ρήγα Φεραίο και βαυκαλίζονται με «τα πολυπολιτισμικά και πολυπολιτιστικά Βαλκάνια» όπως τα φαντάστηκαν ο κ. Νίκολας Μπερνς, οι ντόπιοι κράχτες της βουλγαρο-αλβανο-σλαβικής προπαγάνδας και οι μοδάτοι σουλατσαδόροι της οδού Ευρυπίδου.

Πότε θα αφουγκραστούν την αίσθηση και την άποψη της κοινής γνώμης πέρα από τις κατευθυντήριες γραμμές των ΜΜΕ; Ποτέ!

Συνδικαλιστές, εργαζόμενοι, αντιπολιτευόμενοι δημογέροντες της Αυτοδιοίκησης και ανεπάγγελτα παιδαρέλια με ντουντούκες αντιδρούν στην προοπτική ιδιωτικοποίησης των Σταθμών Εμπορευματοκιβωτίων στον Πειραιά και τη Θεσσαλονίκη. Όλοι σκέφτονται τα κεκτημένα της δεκαετίας του ’70 και του ’80, όταν οι κρατικοποιήσεις και η αποβιομηχάνιση υποθήκευσαν το μέλλον της γενιάς μας. Την ίδια στιγμή, οι επιχειρηματίες πνέουν τα μένεα και απειλούν αναλογιζόμενοι το συμφέρον των μαγαζιών τους που διαθέτουν κερδοφόρα υποκαταστήματα στα Βαλκάνια.

Πότε κάποιος απ’ όλους αυτούς θα αναλογιστεί το συμφέρον της εθνικής οικονομίας και τις απειλούμενες κοινωνικές ομάδες Ελλήνων φορολογουμένων του ιδιωτικού τομέα; Ποτέ!

Με πρόσχημα τις ρυθμίσεις για το Ασφαλιστικό οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα των δήμων κατέρχονται σε πολυήμερες απεργίες διαρκείας (μέσα στην Αποκριά, την Καθαροδευτέρα και γενικά σε κάθε γιορτή και σχόλη).

Ξαφνικά θυμήθηκαν τα δικαιώματά τους και των συμβασιούχων συναδέλφων τους ενώ αδιαφορούν προκλητικά για τα δικαιώματα των πολιτών που πληρώνουν όλους αυτούς τους απίστευτους και δεν έχουν το παραμικρό αντισταθμιστικό όφελος ως προς τη δημόσια καθαριότητα.

Πότε επιτέλους μια δημοτική αρχή θα πάρει το πολιτικό κόστος και θα στείλει στο σπίτι τους μερικούς για να στρώσει το σύστημα; Ποτέ!

Πέρα απ’ αυτά η κοινή γνώμη ασχολείται με χαρταετούς, ξενυχτάδικα, σώου, αναλώσιμες σταρλετίτσες, σκανδαλάκια και γενικά ζητήματα που θα απασχολούσαν παιδιά της προεφηβικής ηλικίας. Οι σύγχρονοι ψυχολόγοι μιλούν πλέον ανοικτά για το «σύνδρομο Πήτερ Πάν» ενώ σε λίγο θα χρειάζεται παρεμβολή κοινωνιολόγων.

Αν συνδυάσουμε και τη διαπίστωση ενός παλιού πολιτικού ότι αυτή η χώρα είναι απέραντο φρενοκομείο, μάλλον πρέπει να είμαστε παντελώς απαισιόδοξοι αν θα διερωτηθούμε αν υπάρχει φως σ’ αυτό το τούνελ που έχει μπει η πατρίδα μας…

Χ.Κ.Λ.

• Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο "L&M" τ.67 Απρ. 2008

Ξεχάστε ό,τι ξέρετε!

Το τελευταίο διάστημα δεχόμαστε σωρεία μηνυμάτων που αναθεωρούν όσα γνωρίζαμε έως σήμερα για τον Τύπο, ακόμα κι εμείς που εργαζόμαστε σ’ αυτόν τον κλάδο.

Κάποτε γνωρίζαμε ότι οι δημοσιογράφοι ξεκινούσαν από τη σύνταξη στηλών για τα χρηστικά θέματα και τα φαρμακεία, έλοιωναν αμέτρητα ζεύγη υποδημάτων για να κάνουν ρεπορτάζ, ανελίσσονταν με την δυναμική τους αναλόγως με τα αξιοκρατικά κριτήρια που ίσχυαν μεταξύ των παλαιοτέρων συντακτών. Τα τελευταία χρόνια που «άνοιξε» η ραδιοτηλεοπτική αγορά, υπάρχουν πολλοί που δηλώνουν δημοσιογράφοι μα είναι αλλού, γενικώς… Για μια θέση σε ένα πρωϊνάδικο δίπλα σε απόμαχες μοντέλες γίνονται χορευτές τσιφτετελιού, γελωτοποιοί και σαλτιμπάγκοι των μηχανισμών τηλεθέασης.

Παλαιότερα έλεγαν πως η ΕΣΗΕΑ ήταν ένα σωματείο πνευματικών ανθρώπων. Τώρα δυστυχώς υπάρχει μια συγκεκριμένη κάστα περιφερόμενων περίξ του Κολωνακίου που διακρίνεται όχι για το πνευματικό έργο της αλλά για το… «επίπεδο – δάπεδο» που καλλιεργεί μέσω «χαριτωμένων» εκπομπών (και «χαριτωμένων» παρουσιαστών με δισύλλαβα ονοματάκια). Κανείς δεν θέλει να ονομάζεται «ρεπόρτερ» ενώ πολλοί νομίζουν ότι ανταγωνισμός σημαίνει ίντριγκες επιπέδου δημοτικού σχολείου…

Δεν έχουν περάσει ούτε 15 χρόνια από τότε που πηγαίναμε με συνεργεία της τότε ΕΤ-2 σε θέματα πρώτης γραμμής, πορείες ή αποστολές κι άνοιγαν οι όλες οι πόρτες επειδή «ήρθε η τηλεόραση». Μόλις εμφανιστεί σήμερα ένα συνεργείο δύο πράγματα θα συμβούν ·είτε οι πρωταγωνιστές θα αρχίσουν τα κλάμματα, είτε θα τους πάρουν με τις πέτρες.

Στις εφημερίδες διάβαζε κανείς «ζωντανό» ρεπορτάζ. Ο ρεπόρτερ πήγαινε στον τόπο του γεγονότος και ακολουθούσε έναν απλό αλλά συναρπαστικό κανόνα. Κατέθετε στους αναγνώστες ό,τι άκουσε και όσα είδε. Σήμερα διαπιστώνει κανείς πως πρέπει να πληρώσει 1,30 ευρώ για να διαβάσει κακογραμμένα τηλεγραφήματα του Αθηναϊκού Πρακτορείου, αναμάσημα ανακοινώσεων από κρατικά Γραφεία Τύπου και «οδοιπορικά» τηλεφώνου μεταξύ ρεπόρτερ που χρησιμοποιούν αόριστες φήμες, διαρροές, ψιθύρους και «πληροφορίες». Τώρα τελευταία μάλιστα, ορισμένοι βαυκαλίζονται πως κάνουν και… «αποκαλυπτικό ρεπορτάζ».

Αν τους ρωτήσει κανείς όμως πού στηρίζονται και πώς τεκμηριώνουν τις θέσεις τους, θα σφυρίζουν αδιάφοροι…

Οι κυριακάτικες εκδόσεις των εφημερίδων, ειδικά μετά την επανάσταση που σημειώθηκε στη δεκαετία του ’90, αποτελούσαν μια έγκυρη ανασκόπηση της εβδομαδιαίας επικαιρότητας. Σήμερα πολλά κυριακάτικα φύλλα έχουν καταντήσει περιτυλίγματα ταινιών, περιοδικών και μιας ακριβής χαρτοσαβούρας μέσα στην οποία υπάρχουν κάτι διανοούμενοι επιπέδου δημοτικού.

Όλα αυτά συμβαίνουν επειδή δεν υπάρχει πια μεράκι για τον Τύπο. Η νοοτροπία του δημοσιοϋπαλληλισμού και η επιθυμία για «εύκολα φράγκα» μέσω της τέταρτης εξουσίας έχουν υποβαθμίσει αρκετά ΜΜΕ και όσους εργάζονται σ’ αυτά. Ας μην αναρωτιόμαστε μετά γιατί η κοινή γνώμη έχει σταματήσει να διαβάζει εφημερίδες, έκλεισε τους τηλεοπτικούς δέκτες, στράφηκε στην ψυχαγωγία μέσω του ραδιοφώνου και ενημερώνεται από ξένες ιστοσελίδες…

Χ.Κ.Λ.

• Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε στο "L&M" τ.66 Μάρτιος 2008

Κι όπου φύγει – φύγει…

«Φανερόν τοίνιν ότι πλείων η σπουδή της Οικονομίας

περί τους ανθρώπους ή περί την των αψύχων κτήσιν.

Και περί την αρετήν τούτων ή περί την της κτήσεως»

Αριστοτέλης, Πολιτικά

Αυτή η στήλη θα μπορούσε να μετονομαστεί σε «γωνιά της γκρίνιας». Όποτε έρχεται το πλήρωμα του χρόνου για να βάλω στη σειρά αυτές τις τετρακόσιες λέξεις, πάντα νοιώθω έξω φρενών για την αναποτελεσματικότητα των Νεοελλήνων πολιτικών… Έπρεπε να περάσουν 25 αιώνες για να διαψεύσουν οι Νεοέλληνες πολιτικοί τον Αριστοτέλη. Από τέχνη του εφικτού, η πολιτική έχει μετατραπεί σε τέχνη του ανέφικτου.

Ο γενικός διευθυντής Συνδυασμένων Μεταφορών της Βουλγαρίας κ. Γκεόρκι Πέτκωφ εργάσθηκε σκληρά και διοργάνωσε στη Σόφια ένα εξαιρετικό συνέδριο για τις διατροπικές μεταφορές και τα logistics. Εκείνος ο ευγενής κύριος ελπίζει πως οι χώρες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης θα συνεργαστούν ώστε να αναπτυχθεί η οικονομία ολόκληρης της περιοχής.

Δεν κρύβει μάλιστα τη συμπάθειά του για τους Έλληνες επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στη χώρα του και βοηθούν ώστε να ενταχθεί στην ευρωπαϊκή κοινότητα. Στη σειρά με τις σημαίες των χωρών που συμμετείχαν στο τραπέζι των ομιλητών είχε τοποθετήσει την ελληνική σημαία στην πρώτη θέση, μετά την βουλγαρική, την ευρωπαϊκή, την τουρκική και τη ρωσσική.

Η κίνηση αφεαυτή αποδεικνύει τη διάθεση που επικρατεί στη γειτονική χώρα και δικαιολογεί τον προβληματισμό του κ. Πέτκωφ για την απουσία Ελλήνων πολιτικών και επιχειρηματιών. Πιο σαφής για τα επιχειρηματικά περιθώρια που δημιουργεί σε τρίτους η τρυφηλότητα και η ατολμία της πολιτικής ηγεσίας ήταν ο γενικός γραμματέας των Τούρκων διαμεταφορέων κ. Αρίφ Νταβράν. «Όπου δημιουργείται ένα κενό, έρχεται κάποιος άλλος και το καλύπτει» σχολίασε και δεσμεύθηκε να εργαστεί μαζί με τους συναδέλφους του για μεταφορές και διαδικασίες logistics που θα είναι φθηνότερες, ταχύτερες και διαθέσιμες ανά πάσα στιγμή.

Δικαιολογημένα οι Τούρκοι συνομιλητές μας σχολίασαν αργότερα ότι η Ελλάδα έλαβε από τις Ηνωμένες Πολιτείες το ρόλο της περιφερειακής δύναμης για την ανάπτυξη της Νοτιοανατολικής Ευρώπης κι όχι μόνο δεν έλαβε πρωτοβουλίες, αντιθέτως υποβάθμισε τις υπηρεσίες και τη δυναμική της!

Οι ενδείξεις είναι προφανείς. Το όραμα περί αναβάθμισης της Θεσσαλονίκης σε διαμετακομιστικό κέντρο των Βαλκανίων αναμένεται να απασχολήσει οσονούπω το θέατρο σκιών. Μια συγκεκριμένη δράκα κακών και βολεμένων συνδικαλιστών πρέπει να βγει στη σύνταξη αμέσως ειδάλλως θα υποθηκεύσει ανεπανόρθωτα το μέλλον της γενιάς μας και της χώρας μας.

Δεν μπορεί να λειτουργεί το λιμάνι της Θεσσαλονίκης μόνο ένα οκτάωρο και με το στανιό. Είναι απαράδεκτο να προχωρούν αναλόγως με τις διαθέσεις των εργολάβων τα αναπτυξιακά έργα για οδικούς και σιδηροδρομικούς άξονες. Το παρωχημένο και απαρχαιωμένο νομοθετικό πλαίσιο για τις μεταφορές ευνοεί αγωγιάτες με μουλάρια. Στην ακτοπλοΐα και στη ναυτιλία μικρών αποστάσεων Ro-Ro επικρατούν κάτι τύποι γνωστοί με υποκοριστικά «γαρδούμπας», «τουλούμπας», «κωλοτούμπας»κ.ο.κ…

Όλα αυτά συμβαίνουν επειδή υπουργοί, βουλευτές και γραφικοί νομαρχο-δήμαρχοι στρογγυλοκάθονται σε θώκο εν μέσω παρατρεχαμένων που συντηρούν μέτριους, τεμπέληδες και συνδικαλιστές με χοληστερίνη. Ας μη μας φαίνεται παράξενο γιατί ο κ. Εμμανουέλε Γκριμάλντι απέσυρε άρον-άρον το ενδιαφέρον του για την Ελευσίνα, γιατί οι Τούρκοι πάνε κατ’ ευθείαν στην Ιταλία με δικά τους βαπόρια, γιατί οι Ιταλοί επενδύουν στην Αλβανία για να παρακάμψουν την Ελλάδα διά παντός και γιατί οι Κινέζοι ακόμα γελούν με το ανέκδοτο για το Εμπορευματικό Κέντρο στο Τυμπάκι…

Ζούμε στο μύθο μας!

Χ.Κ.Λ.

• Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Logistics & Management" τ.63 Δεκ. 2007.

ΦΙΛΙ ΖΩΗΣ ΑΠΟ ΕΜΠ ΓΙΑ ΤΗΝ Π.ΚΟΚΚΙΝΙΑ

Την ανάγκη άμεσης αξιοποίησης και ανάπλασης τριών παλαιών εργοστασιακών χώρων προς όφελος των κατοίκων της Παλιάς Κοκκινιάς και των γειτονικών συνοικιών εισηγείται το Εργαστήριο Αστικού Περιβάλλοντος του Εθνικού Μετσοβείου Πολυτεχνείου, σύμφωνα με ρεπορτάζ της κ. Στέλλας Χαραμή που δημοσιεύθηκε στον «Ελεύθερο Τύπο».

Το ρεπορτάζ είναι αποκαλυπτικό και καταγγέλλει την ύποπτη οικοδόμηση του οικοπέδου όπου στεγαζόταν το παλαιό νοσοκομείο Σαπόρτα επί της Αγίων Αναργύρων και Κεχαγιά. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Δήμος Πειραιώς αντιμετωπίζει πολύ θετικά αυτήν την προοπτική και υποστηρίζει τις προτάσεις του ΕΜΠ.

Όσον αφορά στο παλαιό εργοστάσιο του ΟΣΕ ήδη λέγεται πως δρομολογείται η δημιουργία του Εθνικού Μουσείου Μεταφορών και σύμφωνα με δηλώσεις του δημάρχου Πειραιώς κ. Παν. Φασούλα, μουσειακά λεωφορεία, τραμ, τρόλλεϋ, ηλεκτρικός και τραίνα θα εκτεθούν στο πρώτο θεματικό μητροπολιτικό μουσείο της Αττικής.

Το ρεπορτάζ του «Ελεύθερου Τύπου» αναφέρει τα ακόλουθα:

«Ο νεκρός θόλος της καμίνου Δηλαβέρη, το κινηματογραφικό σκηνικό των ερειπίων της κλωστοϋφαντουργίας Ρετσίνα, το κυκλικό μηχανοστάσιο του εργοστασίου ΟΣΕ.

Στέρεες ψηφίδες της βιομηχανικής κληρονομιάς του Πειραιά συνθέτουν –στην Παλιά Κοκκινιά - μια νοητή ενότητα εν δυνάμει ελεύθερων χώρων στον πυκνό ιστό της πόλης, όπως προέκυψαν μετά την αποβιομηχάνισή της. Στις σκιές των εγκαταλειμμένων εργοστασιακών κελυφών, που κατά τόπους προβάλλουν μέσα από έναν κονιορτό σκουπιδιών, το Εργαστήριο Αστικού Περιβάλλοντος του Μετσόβιου Πολυτεχνείου διακρίνει ένα «μικρό Λαύριο».

Η δημιουργία ενός αντίστοιχου πολιτιστικού πάρκου στην καρδιά του Πειραιά έχει απασχολήσει το ΕΜΠ, που για πρώτη φορά παρουσιάζει το σκαρίφημα της ιδέας και της πρότασής του.

Συνολικής έκτασης περίπου 200 στρεμμάτων -το εργοστάσιο των Σιδηροδρόμων υπερβαίνει τα 100 στρέμματα ενώ το πάρκο Δηλαβέρη (με την προσθήκη του παλιού μηχανοστασίου Βασιλειάδη - ΚΥΔΕΠ) και το οικόπεδο Ρετσίνα καλύπτουν 80 στρέμματα- «μπορούν να αποτελέσουν έναν εξαιρετικό τόπο πολιτισμού, βιομηχανικής αρχαιολογίας, μνήμης και πρασίνου», εξηγεί ο λέκτορας του ΕΜΠ, Νίκος Μπελαβίλας.

«Παράλληλα, μπορούν να στεγάσουν δραστηριότητες εκπαίδευσης και πρόνοιας. Για παράδειγμα, τα σχολεία ατόμων με ειδικές ανάγκες, οι βρεφονηπιακοί σταθμοί και τα ΚΑΠΗ του Πειραιά χρειάζονται χώρους».

Αιχμή του δόρατος στην πρόταση του ΕΜΠ είναι η διατήρηση της βιομηχανικής αρχιτεκτονικής και η επανάχρηση των κτιρίων. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως η έκδοση της Σχολής Αρχιτεκτόνων για τον «Ιστορικό βιομηχανικό εξοπλισμό στην Ελλάδα» συγκαταλέγει τα εργοστάσια Δηλαβέρη και ΟΣΕ στις εξέχουσες εστίες βιομηχανικών εγκαταστάσεων της χώρας.

Ήταν στα τέλη του 20ού αιώνα, όταν στη μέχρι τότε εξοχική περιοχή της Παλιάς Κοκκινιάς, ένα εύφορο λιβάδι από πεύκα, λεύκες και μαργαρίτες, χτίστηκε το μεγαλύτερο στην ελληνική επικράτεια εργοστάσιο κατασκευής κεραμιδιών και τούβλων Δηλαβέρη (1902).

Είχε προηγηθεί ο Θεόδωρος Ρετσίνας με μια από τις πέντε κλωστοϋφαντουργίες του καθώς και η εγκατάσταση (1886) των χώρων επισκευής των συρμών του σημερινού ΟΣΕ.

«Ήταν τα δεσπόζοντα εργοστάσια στον Πειραιά του 19ου και 20ού αιώνα. Εργοστάσια που συνέβαλαν δραστικά στην οικονομική ανάπτυξη της πόλης, αλλά και γιατί οι ιδιοκτήτες τους είχαν έντονη κοινωνική δράση», επιβεβαιώνει ο συγγραφέας Βάσιας Τσοκόπουλος.

Έναν αιώνα μετά το ιδιοκτησιακό καθεστώς των χώρων έχει αλλάξει. Με εξαίρεση τα κτίρια Δηλαβέρη που έχουν κηρυχθεί διατηρητέα επί υπουργίας Μελίνας Μερκούρη, κανένα από τα εργοστάσια δεν ανήκει στο Δήμο Πειραιά. Η κηρυγμένη ως χώρος πρασίνου έκταση των εργοστασίων Ρετσίνα ανήκει στην Εθνική Τράπεζα, η οποία την έχει παραχωρήσει στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, το εργοστάσιο της ΚΥΔΕΠ, αν και χαρακτηρισμένος χώρος πρασίνου, έχει περιέλθει στα χέρια του ιδιώτη Σεργιανού, ενώ το μοναδικό που ιδιοκτησιακά παραμένει σταθερό είναι το εργοστάσιο του ΟΣΕ.

Πρόσφατα κλιμάκιο της Εφορείας Νεοτέρων Μνημείων έκανε καταγραφή στις εγκαταστάσεις του προκειμένου να εισηγηθεί στο Κεντρικό Συμβούλιο ποια κτίρια αξίζουν διατήρησης.

Με δεδομένη τη λεηλασία των πειραϊκών μηχανουργείων στον Άγιο Διονύσιο που στέρησε από την πόλη ένα θαλάσσιο μέτωπο ισάξιο του βρετανικού και του ολλανδικού, «έχουμε ακόμα μεγαλύτερη υποχρέωση να προφυλάξουμε αυτόν τον τόπο Ιστορίας από την οικοδομική βαρβαρότητα.

Το σενάριο του νοσοκομείο Σαπόρτα που κατεδαφίστηκε και τη θέση του πήραν θηριώδεις πολυκατοικίες, επιβαρύνοντας δραματικά τον αστικό ιστό, δεν πρέπει να επαναληφθεί, σημειώνει ο κ. Μπελαβίλας, εκτιμώντας πως ο Πειραιάς δεν μπορεί να ακολουθήσει το χορό του χρηματιστηρίου γης.

Πίσω από την εγκατάλειψη των εργοστασίων διατηρούνται μνήμες του Πειραιά, η αξιοποίηση των οποίων μπορεί να ξαναφέρει ισορροπία στην άνιση διαχείριση του δημόσιου και ιδιωτικού χώρου. Η ανάπλαση της Γαλλικής Εταιρίας στο Λαύριο, άλλωστε, έγινε σε χώρο 245 στρεμμάτων, έκταση ανάλογη με αυτή των εργοστασίων της Παλιάς Κοκκινιάς.

Με τη διαφορά ότι στην τελευταία περίπτωση η ανάπλαση θα λειτουργήσει ως ανάσα σε μια υποβαθμισμένη πόλη.

Στέλλα Χαραμή».

Δυτικές Συνοικίες - Καλοκαιρινά ραντεβού - Ditikes Sinikies

Σαν παραίσθηση εσύ
ξεπροβάλλεις μπρος στα μάτια μου
δύση κι ανατολή
του ορίζοντα φτερά.

Καλοκαιρινά ραντεβού πάνω στο σώμα σου
καλοκαιρινά σ' αγαπώ στην αμμουδιά
όλο το νησί ένα βότσαλο στα πόδια σου
ολόκληρη η γη η δική σου αγκαλιά.

Νέκταρ θεϊκό
πίνω αχόρταγα απ' τα χείλη σου
ζηλεύει η Αφροδίτη
που 'χεις τόση ομορφιά.

Καλοκαιρινά ραντεβού πάνω στο σώμα σου
καλοκαιρινά σ' αγαπώ στην αμμουδιά
όλο το νησί ένα βότσαλο στα πόδια σου
ολόκληρη η γη η δική σου αγκαλιά.

Αφιερώνεται στην παρέα της Θεσσαλονίκης, για το καλοκαίρι του 1995 και το χειμώνα του 1996 (όταν κάναμε τα τηλεοπτικά γυρίσματα από τη Βέρροια μέχρι την Καβάλα με έδρα κοντά στο Λευκό Πύργο).

ΕΦΥΓΕ ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΛΙΑΣ ΚΟΚΚΙΝΙΑΣ

Έφυγε ένας δεξιοτέχνης και δάσκαλος του μπουζουκιού, ο Γιάννης Παλαιολόγου, ο άνθρωπος που συνέχισε τη μουσική παράδοση που άφησαν οι αδελφοί Βαμβακάρη στην Παλιά Κοκκινιά, τα Άσπρα Χώματα και τον Πειραιά. Ο 64χρονος καλλιτέχνης ετοιμαζόταν να φύγει το Σάββατο 12 Ιουλίου για τις καλοκαιρινές του διακοπές, αλλά από το απόγευμα τις Παρασκευής αισθάνθηκε αδιαθεσία και τελικά κατέληξε. Σύμφωνα με το ιατρικό ανακοινωθέν, ο θάνατός του οφείλεται σε ανεύρυσμα κοιλιακή αορτής.

Ο Παλαιολόγου είχε συνεργαστεί σχεδόν με όλες τις μεγάλες μορφές του λαϊκού τραγουδιού. Στέλιος Καζαντζίδης, Μανώλης Αγγελόπουλος, Πόλυ Πάνου, Καίτη Γκρέυ, Πάνος Γαβαλάς, Στράτος Διονυσίου, Γιώτα Λύδια και Μιχάλης Μενιδιάτης ήταν μερικοί από τους τραγουδιστές που συνέδεσαν τη φωνή τους με τις μελωδίες που δημιουργούσε ο Παλαιολόγου. Θεωρείτο ένας από τους μοναδικούς σολίστες του μπουζουκιού. Ήταν ο αγαπημένος οργανοπαίκτης του Στέλιου Καζαντζίδη. Σύμφωνα με την εφημερίδα «Τα Νέα» έχει μείνει θρυλικό το επιφώνημα του μεγάλου λαϊκού τραγουδιστή στη δισκογραφία «Γεια σου Γιαννάκη Παλαιολόγου».

Ο Γιάννης Παλαιολόγου γεννήθηκε στις 27 Ιουνίου του 1944 στα Άσπρα Χώματα της Παλιάς Κοκκινιάς. Ήταν γιος του Μανώλη και της Ρόζας Παλαιολόγου. Ο πατέρας έπαιζε μπουζούκι και τραγουδούσε ενώ η μητέρα του ήταν αδελφή των Μάρκου και Αργύρη Βαμβακάρη. Οι παλιοί ρεμπέτες που εξακολουθούν να συναθροίζονται στο παραδοσιακό καφενείο του Γκίκα στη Θηβών θυμούνται τον «Γιαννάκη» και λένε ότι ξεκίνησε να παίζει το 1960 στη γνωστή «Μαντουβάλα» δίπλα στο θείο του, τον Αργύρη. Ήταν μόλις 16 ετών. Τότε γνωρίστηκε με τον Καζαντζίδη αλλά και με τη Μαρινέλλα.

Στα 48 χρόνια της μουσικής σταδιοδρομίας του, ο Παλαιολόγου κατέγραψε στο ενεργητικό του εκατοντάδες ηχογραφήσεις λαϊκών τραγουδιών. Χαρακτηριστικά, παίζει μπουζούκι σε μεγάλες λαϊκές επιτυχίες, όπως «Γυρίζω απ΄ τη νύχτα», «Αγριολούλουδο», «Η καρδιά μου ας όψεται», «Άργησα να σε γνωρίσω», «Κάτω απ΄ το πουκάμισό μου», «Την Παρασκευή το βράδυ» (με τον Στέλιο Καζαντζίδη), «Ποιος είναι αυτός ο ξένος», «Απόψε κάτι θα συμβεί», «Κι εσύ γελάστηκες» (με την Πόλυ Πάνου), «Παράξενη αγάπη», «Παλιοζωή μοβόρισσα» (με την Καίτη Γκρέυ), «Προσευχή» (με τον Σπύρο Ζαγοραίο), «Οι Μάηδες οι ήλιοι μου» (όλος ο δίσκος με τον Γιώργο Νταλάρα).

Ο Γιάννης Παλαιολόγου ήταν και μεγάλος συνθέτης. Ένα από τα κορυφαία τραγούδια του ήταν το «Γυναίκες, γυναίκες» που τραγούδησε ο Στράτος Διονυσίου ενώ ο Στέλιος Καζαντζίδης είχε τραγουδήσει το «Παράπονο του μετανάστη».

Τη θλίψη του για το χαμό του Γιάννη Παλαιολόγου εξέφρασε στην οικογένειά του ο δήμαρχος Πειραιά κ. Παναγιώτης Φασούλας.

ΕΛΕΝΗ

Η ΕΛΕΝΗ ΤΗΣ ΤΡΟΙΑΣ ΣΕ ΠΑΛΙΟ ΑΣΤΙΚΟ...

Τραγωδία ή κωμωδία;

Σάτιρα, ερωτική ιστορία ή μια φάρσα των Θεών;

Το πιο παράξενο έργο του Ευριπίδη σε μια ανατρεπτική παράσταση γεμάτη χιούμορ, σασπένς και ελληνικές μελωδίες, τραγουδισμένες από 10μελή χορό!

Σκηνοθεσία: Θοδωρής Αθερίδης
Μετάφραση - Μετεγγραφή: Μαριαλένα Κωτσάκη
Σκηνικά - Κοστούμια: Μανόλης Παντελιδάκης
Μουσική: Γιώργης Χριστοδούλου
Χορογραφία: Μάρθα Κλουκίνα
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Στίχοι: Μίνως Θεοχάρης
Μουσική διδασκαλία: Αλέξιος Πρίφτης

Λίγα λόγια για το έργο:

Ο Τρωικός Πόλεμος έχει πια τελειώσει κι ο Μενέλαος γυρίζει στην πατρίδα μαζί με την Ελένη…

Όμως αυτή που άρπαξε από τα μαλλιά στην Τροία και νομίζει για γυναίκα του δεν είναι η Ελένη αλλά το είδωλό της.

Γιατί η πραγματική Ελένη δεν πήγε ποτέ στην Τροία. Και πού είναι;

Στην Αίγυπτο υπό την προστασία του βασιλιά Πρωτέα και περιμένει τον άντρα της να έρθει να την πάρει για να γυρίσουν μαζί στη Σπάρτη.

Στο μεταξύ, ο Πρωτέας πεθαίνει και ο γιος του Θεοκλύμενος που παίρνει την εξουσία, θέλει να την κάνει γυναίκα του.

Τότε, τον Μενέλαο ―που θαλασσοδέρνεται πολύ καιρό για να φτάσει στη Σπάρτη― οι άνεμοι τον σπρώχνουν ναυαγό στην Αίγυπτο.

Εκεί ξαναβρίσκει επιτέλους την Ελένη του.

Όμως, τα βάσανά τους δεν τελειώνουν εδώ.

Πώς θα ξεγελάσουν τον Θεοκλύμενο για να μπορέσουν να το σκάσουν για τη Σπάρτη;

Πώς θα βρουν καράβι;

Τι θα κάνει η αδελφή του Θεοκλύμενου, μάντισσα Θεονόη που βλέπει και καταλαβαίνει τα πάντα;

Θα τους βοηθήσει ή θα τους προδώσει;

Και τι γίνεται όταν η Ελένη ξεχνά τα λόγια της;

Οι κοπέλες του χορού θα βοηθήσουν ή θα της αρπάξουν το ρόλο;…

Παίζουν οι ηθοποιοί:

Θοδωρής Αθερίδης Μενέλαος
Σμαράγδα Καρύδη Ελένη
Γιάννης Βούρος Θεοκλύμενος
Γιώργος Καπουτζίδης Θεονόη
Ανδρέας Νάτσιος Τεύκρος
Γιώργος Κορμανός Α΄ Αγγελιοφόρος
Θανάσης Αλευράς Β΄ Αγγελιοφόρος
Νατάσα Κοτσοβού Γριά

Τον 10μελή Χορό Σπαρτιατισσών Γυναικών, αποτελούν οι ηθοποιοί:
Μένια Αναγνωστοπούλου, Ειρήνη Βουκελάτου, Ελπινίκη Γαβριηλίδου, Χαρά Ζησιμάτου, Λήδα Μανουσάκη, Μαρία Μησσήν, Αρετή Ντάλιου, ‘Αντια Ολυμπίου, Εφη Ρευματά, Πόπη Χριστοδούλου




«Ε Λ Ε Ν Η» του ΕΥΡΙΠΙΔΗ


ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Ιστορικό Πλαίσιο:

Η Ελένη γράφτηκε το 412 π.Χ. και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά την ίδια εποχή, δηλαδή μόλις είχε τελειώσει η Σικελική εκστρατεία με την πανωλεθρία του αθηναϊκού στόλου. Παράλληλα την ίδια εποχή αναπτύσσεται το σοφιστικό κίνημα που είχε αρχίσει να αμφισβητεί πατροπαράδοτες αξίες και προκαλούσε με την κριτική των εκπροσώπων του κρίση στο δημοκρατικό πολίτευμα και φαινόμενα ασέβειας. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια ο Ευριπίδης με την τραγωδία του Ελένη καταδικάζει τον πόλεμο ως πρόξενο όλων των κακών. Το παράλογο του τρωικού πολέμου με πρόσχημα την Ελένη προσπάθησε να τονίσει σ’ όλα τα δράματα, που ήταν εμπνευσμένα από τον τρωικό κύκλο, ο Ευριπίδης. Έτσι στο παράλογο της άποψης ότι για μια γυναίκα μπορεί να εξοντωθεί ένας λαός και ένα κράτος και να σκοτωθούν χιλιάδες Ελλήνων, ο Ευριπίδης θα απαντήσει με το παράλογο του «ειδώλου», δηλαδή ο μύθος που αξιοποιεί λογοτεχνικά δεν είναι η ομηρική του εκδοχή, αλλά αυτή που δημιούργησε ο Λυρικός ποιητής Στησίχορος.


Ο Μύθος:

Στην τραγωδία του Ευριπίδη, η Ελένη βρίσκεται από χρόνια στην Αίγυπτο, στο παλάτι του Πρωτέα, μετά το θάνατο του οποίου ο διάδοχος και γιος του Θεοκλύμενος, παρά την άρνησή της, επιμένει να την παντρευτεί.
Στον Πρόλογο, η Ελένη, που έχει προσφύγει ικέτιδα στο μνήμα του Πρωτέα, παρουσιάζεται στους θεατές για να εξηγήσει το λόγο της παρουσίας στην Αίγυπτο και της καταφυγής της στον τάφο του Πρωτέα. Η ίδια εξιστορεί την καταγωγή της λέγοντας ότι είναι κόρη του Τυνδάρεω και της Λήδας, χωρίς όμως να αποκλείει και την περίπτωση να είναι κόρη του Δία, ο οποίος φημολογείται ότι πλησίασε ερωτικά τη μητέρα της υπό τη μορφή κύκνου. Οι συμφορές της λοιπόν αρχίζουν από τη νίκη της Αφροδίτης κατά την κρίση περί κάλλους, όταν η θεά για να εξασφαλίσει την εκλογή της από τον Πάρη, του είχε υποσχεθεί ως ανταμοιβή το γάμο του με την Ελένη. Η Ήρα, όμως, οργισμένη για την ήττα της, δημιουργεί ένα ομοίωμα από σύννεφο, το οποίο θα πάρει μαζί του ο Πάρις νομίζοντας ότι απάγει την Ελένη. Την πραγματική Ελένη, με τη βοήθεια του Ερμή, την έστειλε ο Δίας στην Αίγυπτο, για να ζήσει στο παλάτι του Πρωτέα, περιμένοντας τον άνδρα της Μενέλαο να επιστρέψει από τον πόλεμο.

Υπόθεση:

Η τραγωδία αρχίζει με την Ελένη ικέτιδα στο μνήμα του Πρωτέα να εξιστορεί τα δεινά της και να προσπαθεί να αποφύγει το Θεοκλύμενο που την πιέζει να τον παντρευτεί. Εκεί την συναντά ο Τεύκρος, αδελφός του Αίαντα του Τελαμώνιου, ο οποίος στο ταξίδι για την Κύπρο περνά από την Αίγυπτο για να πάρει χρησμό από τη κόρη του Πρωτέα, Θεονόη που είχε προφητικές ικανότητες. Ο Τεύκρος λοιπόν δίνει πληροφορίες στην Ελένη σχετικά με την οικογένειά της και το Μενέλαο. Της λέει μάλιστα ότι πληθαίνουν οι φήμες πως ο άνδρας έχει πεθάνει, έτσι εξανεμίζεται και η τελευταία ελπίδα της για να επιστρέψει ζωντανή με το Μενέλαο στην Σπάρτη. Η ηρωίδα με τις Σπαρτιάτισσες γυναίκες που αποτελούν το Χορό θρηνεί για την τύχη της. Σ’ αυτό το σημείο εμφανίζεται ρακένδυτος και ναυαγός ο Μενέλαος, ο οποίος διεκτραγωδεί τη συμφορά του μετά την άλωση της Τροίας. Αφού απαριθμεί τα δεινά του, που είναι ταυτόχρονα δεινά αιώνια που προκαλεί ο πόλεμος, αποκαλύπτει ότι τη γυναίκα του την έκρυψε στο βάθος μια σπηλιάς μαζί με άλλους ναυαγούς. Μη γνωρίζοντας πού βρίσκεται, πλησιάζει το παλάτι ζητώντας τρόφιμα και βοήθεια. Η γριά θυρωρός που τον υποδέχεται τον προτρέπει να φύγει το γρηγορότερο, καθώς ο Θεοκλύμενος έχει βγάλει εντολή ότι θα σκοτώνεται όποιος Έλληνας φτάνει τη χώρα του και του εξηγεί ότι μισεί τους Έλληνες εξαιτίας της Ελένης. Φυσικά εκείνος ταράζεται στο άκουσμα του ονόματος της Ελένης και προβληματίζεται για την σχέση αυτής της γυναίκας που είναι στην Αίγυπτο και της «δικής» του που είναι κρυμμένη στην σπηλιά. Οι γυναίκες του Χορού αναγγέλλουν χαρμόσυνα ότι ο Μενέλαος ζει και ότι μάλιστα βρίσκεται ναυαγός στις όχθες του Νείλου. Στη συνέχεια έχουμε την πρώτη συνάντηση του ζευγαριού, όπου η Ελένη τρομάζει στην παρουσία του «άγνωστου» άνδρα και σπεύδει να κρυφτεί στο μνήμα του Πρωτέα.
Ο Μενέλαος διαπιστώνει την ομοιότητα αυτής της γυναίκας με της Ελένης στην σπηλιά και σαστίζει. Η στιχομυθία που ακολουθεί θα οδηγήσει στην αναγνώριση του Μενέλαου από την Ελένη, η οποία προσπαθεί να τον πείσει ότι αυτή είναι η πραγματική του γυναίκα και ότι αυτό μαζί του έχει απλώς το είδωλο που δημιούργησε η Ήρα. Η δυσπιστία του Μενέλαου διαλύεται όταν ένας πιστός του σύντροφος και φύλακας της Ελένης στη σπηλιά, έρχεται να αναγγείλει την εξαφάνιση της γυναίκας που είχαν εντολή να φυλάνε.
Χάθηκε στον ουρανό οικτίροντας Έλληνες και Τρώες που πολεμούσαν τόσα χρόνια για κάτι το άϋλο, «για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια Ελένη». Έτσι έχουμε την αναγνώριση της Ελένης από το Μενέλαο. Οι δύο σύζυγοι εκφράζουν τη χαρά και την ανακούφιση τους για τη συνάντησή τους. Η Ελένη εξηγεί στη συνέχεια ότι ο μόνος τρόπος για φύγουν ζωντανοί από την Αίγυπτο είναι να παρακαλέσουν τη Θεονόη να κρατήσει μυστικό τον ερχομό του Μενέλαο, γιατί διαφορετικά κινδυνεύει από το Θεοκλύμενο. Αφού εξασφαλίσουν τη σιωπή της Θεονόης καταστρώνουν το σχέδιο της διαφυγής τους. Η Ελένη ζητεί από το Θεοκλύμενο να της παράσχει ένα καράβι για να ανοιχτεί στο πέλαγος, ώστε να αποδώσει, ως όφειλε βάσει των εθίμων, τις νεκρικές τιμές στο νεκρό της άνδρα. Έτσι καταφέρνουν να δραπετεύσουν οι δύο σύζυγοι. Όταν βέβαια το μαθαίνει ο Θεοκλύμενος είναι έτοιμος να σκοτώσει τη Θεονόη, εμφανίζονται όμως οι Διόσκουροι, οι αδελφοί της Ελένης, και ως «από μηχανής θεός» τον μεταπείθουν και το δράμα κλείνει ειρηνικά.

Για φωτογραφίες & δελτία τύπου:

info@ellthea.gr

Περισσότερες λεπτομέρειες για το γύρισμα του διαφημιστικού και την παράσταση μπορείτε να βρείτε στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού "Car&Truck" που κυκλοφορεί στα περίπτερα ή στην ιστοσελίδα

http://www.car-truck.gr/

Ο Θοδωρής Αθερίδης και ο θίασός του θα βρίσκονται στον Πειραιά στις 7 και 8 Ιουλίου 2008 για να παρουσιάσουν στο πειραϊκό κοινό αυτήν την παράσταση.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΛΙΑΣ ΚΟΚΚΙΝΙΑΣ / 19ος αιώνας

Η "Παλαιά Κοκκινιά" ή "Παλιά Κοκκινιά" είναι σήμερα μια βιομηχανική συνοικία της πόλης του Πειραιά. Αποτελεί το βασικό πυρήνα της παλιάς περιοχής Κοκκινιά που διαμελίστηκε στα τρία για να συγκροτηθούν οι δήμοι Νικαίας και Αγ. Ιωάννη Ρέντη. Συνορεύει με τη συνοικία των Καμινίων, νοτιανατολικώς και την Αγία Σοφία δυτικώς, τη Νίκαια βορείως και το δήμο Ρέντη βορειοανατολικώς.

Είναι ένα από τα παλαιότερα προάστεια του Πειραιά μαζί με την Αγία Σοφία, το Χατζηκυριάκειο, τη Φρεαττύδα και τη Λεύκα. Ήδη από το 1835 άρχισε να κατοικείται από Κυθήριους, Αιγινήτες, Τροιζήνιους και Κυκλαδίτες. Μετά τη μεταφορά της πρωτεύουσας του τότε νεοσύστατου ελληνικού κράτους στην Αθήνα από το Ναύπλιο, ο Πειραιάς άρχισε να αναπτύσσεται ακόμα περισσότερο. Σε εφημερίδες της εποχής γίνονται αναφορές περί "την τοποθεσίαν γνωστήν ως Κοκκινιά, Κοκκινάδα, Βάρη" η οποία αποτελούσε μια εξοχική περιοχή με πεύκα και λεύκες, λιβάδια με μαργαρίτες και παπαρούνες, εύφορο κοκκινόχωμα, χειμάρρους και μικρά ρυάκια που κατέβαιναν από το λόφο του Τουρκαλβανού Σελεπίτσαρη και κατέληγαν στα έλη του "Γουρουνόλακκου" των σημερινών Καμινίων.

Το μόνο που θύμιζε την παρουσία ανθρώπων σ' αυτήν την περιοχή εκτός από τα σπίτια των πρώτων νησιωτών κατοίκων της Κοκκινιάς ήταν ο μαζικός τάφος και το μνημείο που δημιοργήθηκε για τα θύματα της μάχης του Φαλήρου (1824) όπου ο Καραϊσκάκης δέχθηκε το θανάσιμο κτύπημα. Οι αξιωματικοί και υπαξιωματικοί του Οθωμανικού Στρατού θάφτηκαν σε ένα πρόχειρο στρατιωτικό νεκροταφείο. Τα λείψανά τους υπάρχουν έως σήμερα στο Οθωμανικό Νεκροταφείο.

Πολλοί από τους γκάγκαρους (γηγενείς) Αθηναίους αγόρασαν εύφορες εκτάσεις από τις όχθες του Κηφισού μέχρι τη μία πλευρά της οδού Θηβών όπου δημιούργησαν σιτοβολόνες, ιπποστάσια και αγροκτήματα. Στα σημεία που βρίσκονταν κάτω από τη στάθμη της θάλασσας και δημιουργούνταν έλη, κάτω από τη σημερινή οδό Μουτσοπούλου υπήρχαν κτηνοτροφικές εγκαταστάσεις και γινόταν εκτροφή γουρουνιών. Οι γηραιότεροι παλιοκοκκινιώτες λένε ότι το τοπωνύμιο "Γουρουνόλακκος" δόθηκε στα Καμίνια εξ αιτίας της αφόρητης δυσοσμίας από τα έλη κατά τους καλοκαιρινούς μήνες κι όχι από τα χοιροτροφία που υδρεύονταν μέσω πήλινων αυλακιών που μετέφεραν κρυστάλλινο νερό από τον Κηφισσό.

Το 1863 άρχισε η ανοικοδόμηση του ναού Θείας Μεταμορφώσεως του Σωτήρος (Αγίας Σωτήρας) και εκεί χωροθετήθηκε το πρώτο νεκροταφείο του Πειραιά το οποίο εκτεινόταν από τη σημερινή οδό Μαυρογένους μέχρι την 25ης Μαρτίου. Λίγο καιρό αργότερα δημιουργήθηκε στην περιοχή το στρατόπεδο Βελισσαρίου όπου εκπαιδεύονταν οι Εύζωνοι. Την ίδια εποχή, στην Παλιά Κοκκινιά έζησε ο μεγάλος Κυθήριος αρχαιολόγος Βαλέριος Στάης που αποτέλεσε και αποτελεί μία από τις κορυφαίες προσωπικότητες της "Εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας". Μεγάλες οικογένειες όπως οι Αργυράκη, Καλλιαγκά, Λεγάκη και Μπιχάκη άρχισαν να αγοράζουν τεράστιες εκτάσεις της Κοκκινιάς και δημιουργούσαν συστηματικές μονάδες αγροτικής παραγωγής.

Την ίδια εποχή άρχισε η χρηματοδότηση των έργων κατασκευής δικτύων σταθερής τροχιάς που συνέδεαν το λιμάνι του Πειραιά με την Αθήνα και την Πελοπόννησο αλλά και το τότε διεθνές σιδηροδρομικό δίκτυο. Τα τότε βόρεια σύνορα της χώρας εκτείνονταν στον άξονα ανάμεσα στον Αμβρακικό και τον Παγασητικό Κόλπο.

Στη δεκαετία του 1870 άρχισαν να κατασκευάζονται στην περιοχή το πρώτο εργοστάσιο κατασκευής κεραμιδιών και τούβλων Δηλαβέρη με βασική πρώτη ύλη το κατακόκκινο χώμα της περιοχής. Ένας άλλος μεγάλος επιχειρηματίας, βιομήχανος και πολιτικός, ο Θεόδωρος Ρετσίνας εγκατέστησε την εριουργία του στα "σύνορα" της Κοκκινιάς με τον υπόλοιπο Πειραιά. Λίγο παραπάνω εγκαταστάθηκε το αμαξοστάσιο και το εργοστάσιο συντήρησης των Σιδηροδρόμων Πειραιώς Αθηνών Πελοποννήσου (ΣΠΑΠ) που απέκοψε ένα μεγάλο κομμάτι από τη νοτιοανατολική πλευρά της Κοκκινιάς.

Στο πλαίσιο των έργων άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα σοβαρά αρχαιολογικά ευρήματα που αποδεικνύουν την ύπαρξη ζωής στην περιοχή από τα προϊστορικά χρόνια. Ο Στάης συνέταξε αναλυτικές αναφορές στην Αρχαιολογική Εταιρεία, σύμφωνα με τις οποίες Μινύες και Λέλεγες κατοικούσαν στην Κοκκινιά κατά τα αρχαία χρόνια. Ιδιαίτερα σημαντικά ευρήματα βρέθηκαν στην περιοχή όπου υπάρχει σήμερα ο ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην οδό Θεσσαλονίκης, στη σημερινή οδό Κορυτσάς, στην Αγίων Αναργύρων, γύρω από τη σημερινή πλατεία Μεταμορφώσεως και κατά μήκος του ρέματος που έχει καλυφθεί από την οδό Φαλήρου.

Σημείο αναφοράς για την περιοχή ήταν η έπαυλη της οικογένειας Αργυράκη επί της οδού Θηβών (που κάλυπτε τα οικόπεδα στους αριθμούς 78,80,82)δίπλα από το οίκημα Δεσύλλα. Στην περιοχή εγκαταστάθηκαν έως το 1920 ο μεγαλοεστιάτορας του Πειραιά Κωσταντέλλος, ο μεγαλύτερος αγωγιάτης (ιππομεταφορέας - αμαξάς) του λιμανιού Βαλληνδράς, ο Ναύαρχος Καππής, ο ιατρός Παππάς, ο συμβολαιογράφος Ξέστερνος, ο παντοπώλης Βαλαβάνης, οι κτηματίες Μαμμάς, Πλαταράς, Πολυχρονόπουλος και Γερακίτης, καθώς και πολλοί άλλοι.

( Αναμένεται να συμπληρωθεί συντόμως το υπόλοιπο...)

Εκεί στεγάζονται τα πρώην στρατόπεδα Παπαδογιώργη και Σακελλίωνα, το κτήμα Δεσύλλα (εκτάσεως 5,5 στρεμμάτων) που θα γίνει προπονητικό κέντρο για το Αθλητικό Λύκειο. Εκεί θα δημιουργηθούν στο μέλλον αθλητικές εγκαταστάσεις στο πλαίσιο «Πειραιάς-Αθλητική Πρωτεύουσα Ελλάδας». Διερευνάται το ενδεχόμενο αξιοποίησης του πρώην εργοστασίου Ρετσίνα σε γήπεδο κλασσικού αθλητισμού με συγχρηματοδότηση μέσω ΣΔΙΤ και παράλληλες συγκοινωνιακές παρεμβάσεις όπως η σύνδεση της οδού Αλών απευθείας με τη Θηβών και η κατάργηση του ρεύματος καθόδου της Ρετσίνα που θα γίνει πάρκο μαζί με το ιστορικό κτήριο του εργοστασίου Ρετσίνα και θα στεγάσει το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Πειραιά.

• Το κείμενο αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία της Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας Λάμδα ΛΑΕΓΕ. Κάθε χρήση βάσει του Ν.2121/93 προϋποθέτει έγγραφη άδεια του συγγραφέα ειδάλλως διώκεται ποινικά. Συντάχθηκε από τον χρήστη αυτού του blog.
  

Χ.Κ.Λ.