Αν παρακολουθήσει κανείς την επικαιρότητα των τελευταίων μηνών μόνο σε ένα συμπέρασμα μπορεί να καταλήξει. Παρότι η Ελλάδα θα μπορούσε να αποτελεί μία υποδειγματική χώρα στην ανάπτυξη (στην οικονομία, την τεχνολογία, την εκπαίδευση, τη ναυτιλία κ.ο.κ.) ολόκληρης της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, φαντάζει στα μάτια των ξένων ως το χειρότερο σκορποχώρι της Γηραιάς Ηπείρου.
Αν θα προσπαθούσαμε να βρούμε κατάλληλο προσδιορισμό για όσα συμβαίνουν σήμερα στη χώρα μας μάλλον θα έπρεπε να καταφύγουμε στην παιδική λογοτεχνία. Στον «Πήτερ Πάν», το αγόρι που δεν μεγάλωσε ποτέ, υπάρχει σαφής αναφορά στη «Χώρα του Ποτέ». Μάλλον αυτή η χώρα αποτελεί τη μικρογραφία της σύγχρονης Ελλάδας.
Από τα μαθήματα της νεώτερης Ιστορίας έως και σήμερα, οι πολιτικές φατρίες ανταγωνίζονται η μία την άλλη προκειμένου να εξυπηρετήσουν συμφέροντα «Μεγάλων Δυνάμεων». Στα τηλεοπτικά παράθυρα παρελαύνουν καθημερινώς διάφοροι τύποι είτε ως μασκαράδες, είτε ως απηυδισμένοι αλαζόνες και χύνουν ποτάμια κροκοδειλίων δακρύων αναλόγως με το θέμα.
Ας δούμε πώς οι ινστρούκτορες της ενημέρωσης διαμορφώνουν αυτό το άκρως επικίνδυνο και διχαστικό σκηνικό, με βάση την επικαιρότητα των ημερών:
Οι μεν κλαίνε και διαμαρτύρονται για την ελληνικότητα της Μακεδονίας διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά τους. Δεν διστάζουν ακόμα και να ντυθούν «Ζορρό» πάνω σε μουλάρια και γαϊδούρια (ζώα και ψηφοφόρους).
Οι δε ερμηνεύουν κατά τη δική τους λογική τον Ρήγα Φεραίο και βαυκαλίζονται με «τα πολυπολιτισμικά και πολυπολιτιστικά Βαλκάνια» όπως τα φαντάστηκαν ο κ. Νίκολας Μπερνς, οι ντόπιοι κράχτες της βουλγαρο-αλβανο-σλαβικής προπαγάνδας και οι μοδάτοι σουλατσαδόροι της οδού Ευρυπίδου.
Πότε θα αφουγκραστούν την αίσθηση και την άποψη της κοινής γνώμης πέρα από τις κατευθυντήριες γραμμές των ΜΜΕ; Ποτέ!
Συνδικαλιστές, εργαζόμενοι, αντιπολιτευόμενοι δημογέροντες της Αυτοδιοίκησης και ανεπάγγελτα παιδαρέλια με ντουντούκες αντιδρούν στην προοπτική ιδιωτικοποίησης των Σταθμών Εμπορευματοκιβωτίων στον Πειραιά και τη Θεσσαλονίκη. Όλοι σκέφτονται τα κεκτημένα της δεκαετίας του ’70 και του ’80, όταν οι κρατικοποιήσεις και η αποβιομηχάνιση υποθήκευσαν το μέλλον της γενιάς μας. Την ίδια στιγμή, οι επιχειρηματίες πνέουν τα μένεα και απειλούν αναλογιζόμενοι το συμφέρον των μαγαζιών τους που διαθέτουν κερδοφόρα υποκαταστήματα στα Βαλκάνια.
Πότε κάποιος απ’ όλους αυτούς θα αναλογιστεί το συμφέρον της εθνικής οικονομίας και τις απειλούμενες κοινωνικές ομάδες Ελλήνων φορολογουμένων του ιδιωτικού τομέα; Ποτέ!
Με πρόσχημα τις ρυθμίσεις για το Ασφαλιστικό οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα των δήμων κατέρχονται σε πολυήμερες απεργίες διαρκείας (μέσα στην Αποκριά, την Καθαροδευτέρα και γενικά σε κάθε γιορτή και σχόλη).
Ξαφνικά θυμήθηκαν τα δικαιώματά τους και των συμβασιούχων συναδέλφων τους ενώ αδιαφορούν προκλητικά για τα δικαιώματα των πολιτών που πληρώνουν όλους αυτούς τους απίστευτους και δεν έχουν το παραμικρό αντισταθμιστικό όφελος ως προς τη δημόσια καθαριότητα.
Πότε επιτέλους μια δημοτική αρχή θα πάρει το πολιτικό κόστος και θα στείλει στο σπίτι τους μερικούς για να στρώσει το σύστημα; Ποτέ!
Πέρα απ’ αυτά η κοινή γνώμη ασχολείται με χαρταετούς, ξενυχτάδικα, σώου, αναλώσιμες σταρλετίτσες, σκανδαλάκια και γενικά ζητήματα που θα απασχολούσαν παιδιά της προεφηβικής ηλικίας. Οι σύγχρονοι ψυχολόγοι μιλούν πλέον ανοικτά για το «σύνδρομο Πήτερ Πάν» ενώ σε λίγο θα χρειάζεται παρεμβολή κοινωνιολόγων.
Αν συνδυάσουμε και τη διαπίστωση ενός παλιού πολιτικού ότι αυτή η χώρα είναι απέραντο φρενοκομείο, μάλλον πρέπει να είμαστε παντελώς απαισιόδοξοι αν θα διερωτηθούμε αν υπάρχει φως σ’ αυτό το τούνελ που έχει μπει η πατρίδα μας…
Χ.Κ.Λ.
- Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο "L&M" τ.67 Απρ. 2008
