Έφυγε ο Γιάννης Παπασπύρου

Ήταν μία από τις μεγαλύτερες μορφές του σύγχρονου Πειραιά που άφησε έργο με την πολιτική δράση του και τη θητεία του στην αυτοδιοίκηση

Του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου

Μια εμβληματική μορφή για τον Πειραιά, ο Γιάννης Παπασπύρου, έφυγε από τη ζωή το βράδυ της Τρίτης 6 Ιουλίου, σε ηλικία 88 ετών. Η πολιτική παρακαταθήκη του «μπάρμπα-Γιάννη» υπάρχει σε κάθε γωνιά της πόλης και επιβεβαιώνει την ακεραιότητα, την τιμιότητα και τη σοβαρότητά του σε όλη την πορεία της δράσης του.

Ο Γιάννης Παπασπύρου ήταν ένας ακούραστος εργάτης που αγάπησε την πόλη του και συνέχισε την παράδοση των δημάρχων που άφησαν έργο ακόμα και με προσωπικές δαπάνες. Πολλοί είναι οι Πειραιώτες που τον θυμούνται να επιθεωρεί αυτοπροσώπως και χωρίς προειδοποίηση την πορεία μεγάλων έργων που έγιναν στην πόλη στη διάρκεια της δημαρχιακής θητείας του, από το 1982 έως το 1986.

Άνθρωπος απλός, σεμνός και πραγματικός δημοκράτης δεν δίσταζε να δει τους δημότες πρόσωπο με πρόσωπο, να συνομιλήσει μαζί τους και να καταγράψει κάθε άποψή τους (ασχέτως του πολιτικού χώρου που υποστήριζαν).

Τον θυμούνται να κατεβαίνει στον κεντρικό λιμένα του Πειραιά και να συνομιλεί με επιβάτες για να κάνει παρεμβάσεις προς τον Οργανισμό Λιμένος Πειραιώς για τη βελτίωση των υποδομών της ακτοπλοΐας και των πορθμείων. Πήγαινε στις αφετηρίες των λεωφορείων στην πλατεία Καραϊσκάκη και στην οδό Εθνικής Αντιστάσεως ζητώντας παρεμβάσεις από την ΕΑΣ και φυσικά, έκανε τη μεγάλη τομή να ιδρύσει, να επανδρώσει και να δώσει πνοή στο θεσμό των Δημοτικών Διαμερισμάτων του Πειραιά.

Ειδικότερα για την Παλιά Κοκκινιά, ο Γιάννης Παπασπύρου προώθησε μια σειρά από έργα ανάπλασης και ανάπτυξης, όσο κανείς άλλος. Πολλές φορές με τον τότε στενό συνεργάτη του και κατοπινό στέλεχος του Δήμου Πειραιά, τον παλιοκοκκινιώτη πολιτικό μηχανικό κ. Γ. Μανιατάκη, επισκέπτονταν την περιοχή και σχεδίαζαν το μέλλον της.

Επιγραμματικά, η Παλιά Κοκκινιά οφείλει στον Γιάννη Παπασπύρου:

- Την απομάκρυνση του αμαξοστασίου απορριμματοφόρων από το οικόπεδο στο τέλος της οδού Αργυροκάστρου, πίσω από την εργατικές πολυκατοικίες. Εκεί έχει δημιουργηθεί ένα σύγχρονο πάρκο και το παράρτημα της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Πειραιά, το οποίο σήμερα υπολειτουργεί.

- Τη διάνοιξη της λεωφόρου Θηβών με συνεχή αιτήματα και πιέσεις προς το τότε υπουργείο Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων. Υπήρχε προοπτική να δημιουργηθεί τότε ο βόρειος εμπορικός άξονας του Πειραιά όπου θα δημιουργούνταν χώροι γραφείων, καταστημάτων και χώρων διασκέδασης.

- Την αγορά του οικοπέδου και τη δημιουργία πλατείας επί των οδών Αγίων Αναργύρων και Νισύρου από την ενορία της Θείας Μεταμορφώσεως. Ταυτοχρόνως, προχώρησε η πεζοδρόμηση του τμήματος της οδού Κω από την Αγίων Αναργύρων μέχρι την Αγρινίου, αναπλάστηκε η παλιά εσωτερική πλατεία των προσφυγικών στο ίδιο σημείο και δημιουργήθηκαν πρασιές μπροστά στην είσοδο των Γυμνασίων της Παλιάς Κοκκινιάς.

- Την ανάπλαση και την πλακόστρωση (με πέτρες Καρύστου) της πλατείας Μεταμορφώσεως επί των οδών Θηβών, Αγίων Αναργύρων και Αγρινίου ως αντισταθμιστικό όφελος του Δήμου προς την ενορία από την οποία αγοράστηκε το παραπάνω οικόπεδο. Μάλιστα όταν είχε κατεβεί ο Παπασπύρου να δει την πλατεία, μια άλλη εμβληματική μορφή για την περιοχή μας, ο παπα-Αναστάσης Κάτσαρης είχε ζητήσει τη βοήθεια του τότε δημάρχου Πειραιά για την αναπαλαίωση και την αποκατάσταση των ζημιών του ιστορικού ναού της Θείας Μεταμορφώσεως που είχαν προκληθεί από τον σεισμό του 1981.

- Την απαλλοτρίωση εγκαταλελειμμένων κτισμάτων επί της οδού Κορυτσάς και την κατεδάφισή τους, όπου δημιουργήθηκαν κηπάρια και ασφαλτοστρώθηκε η οδός.

- Την έναρξη διαδικασιών απαλλοτρίωσης του παλαιού μαρμαράδικου «του Κούκου» στη συμβολή των οδών Κωπαΐδος και Κορυτσάς.

- Την ασφαλτόστρωση όλων των οδών στην Παλιά Κοκκινιά, τον Καραβά και τη Λεύκα με σχεδιασμό και πόρους του Δήμου Πειραιά.

- Την έναρξη συζητήσεων με τους ιδιοκτήτες του παλαιού νοσοκομείου Σαπόρτα για τη δημιουργία πρότυπου αθλητικού κέντρου για ολόκληρο τον Πειραιά, κάτι το οποίο διεγράφη από την ατζέντα του δήμου επί Αγραπίδη και οικοδομήθηκε (εν μέσω Ολυμπιακών Αγώνων και πολλών ερωτηματικών σχετικώς με τη νομιμότητα των αδειών) το πολεοδομικό έκτρωμα «Οικόπολις».

- Την αγορά και μετατροπή σε πάρκο για το Δ' και το Ε' Δημοτικό Διαμέρισμα του παλαιού εργοστασίου κεραμοποιίας Δηλαβέρη μεταξύ Καραβά και Λεύκας στην Παλιά Κοκκινιά. Το παλαιό διοικητικό κτήριο χαρακτηρίσθηκε τότε διατηρητέο, εντάχθηκε στο λεγόμενο νόμο Μερκούρη και επισκευάστηκε. Σήμερα, είναι πάλι εγκαταλελειμμένο αφού οι εργαζόμενοι στη ΔΗΡΑΠ δεν θέλουν να μεταφερθεί εκεί το δημοτικό ραδιόφωνο ενώ ορδές βανδάλων καταστρέφουν ό,τι είχε φτιαχτεί.  

Κανείς άλλος όσο ο Γιάννης Παπασπύρου δεν προχώρησε σε μια τετραετία τόσα έργα όχι μόνο στο κέντρο του Πειραιά, αλλά και στα πέντε δημοτικά διαμερίσματα. Άλλωστε όλοι κρίνονται εκ του αποτελέσματος και στη συγκεκριμένη περίπτωση ο «μπάρμπα – Γιάννης» θα πρωταγωνιστεί στη συνείδηση των Πειραιωτών. Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι ήταν ερωτευμένος με την πόλη του και δεν την εγκατέλειψε ποτέ. Έμενε κοντά στο Χατζηκυριάκειο και πολλές φορές έβγαινε σεμνά και αθόρυβα στους δρόμους της γειτονιάς, μιλούσε με τους πολίτες και έκανε φιλικές υποδείξεις για να γίνει ακόμα καλύτερη η πόλη μας.

Το βιογραφικό

Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1922, ήταν οικονομολόγος και πολιτικός και διετέλεσε δήμαρχος Πειραιώς κατά την περίοδο, 1982 - 1986. Στην αρχή, ο Γ. Παπασπύρου συμμετείχε στο αντιδικτατορικό μαθητικό κίνημα κατά της 4ης Αυγούστου.

Στην Κατοχή, ανέλαβε Πρόεδρος της «Πανσπουδαστικής Αθηνών» και για τη δράση του διώχτηκε. Το 1959 εκλέχθηκε δημοτικός σύμβουλος και το 1964 εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής, με την Ενωση Κέντρου. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, συνελήφθη δύο φορές, το 1967 και 1968, και εκτοπίστηκε στη Φολέγανδρο, στη Τήλο, καθώς και στο στρατόπεδο Μακρακώμης. Οργανώθηκε και ανέλαβε μέλος της διοικούσης επιτροπής του ΠΑΚ στη Ελλάδα.

Μετά τη μεταπολίτευση, ο Γ. Παπασπύρου υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη του ΠΑΣΟΚ. Το 1974 εκλέχθηκε βουλευτής Α’ Περιφέρειας Πειραιώς με το ΠΑΣΟΚ, του οποίου (κατά τη δεύτερη βουλευτική επανεκλογή του, το 1977) εκλέχθηκε και μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου. Στις δημοτικές εκλογές του 1982 αναδείχθηκε δήμαρχος του Πειραιά.

Μία από τις τελεταίες δημόσιες εμφανίσεις του έκανε ο Γιάννης Παπασπύρου με τη σύζυγό του στην εκδήλωση μνήμης για τα 13 χρόνια από το θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου που πραγματοποιήθηκε πέρυσι στο Βεάκειο. Σε συζήτηση που είχαμε μαζί του, ο Παπασπύρου είχε εκφράσει τους φόβους του για την αγκύλωση που εμφανίζει η πολιτική ηγεσία έναντι των αιτημάτων που εκφράζουν οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι και οι ευπαθείς κοινωνικές ομάδες. «Χρειάζεται αγώνας, συνεχής αγώνας, δημοκρατικός αγώνας για να μη χαθούν οι καταχτήσεις δεκαετιών» είχε επισημάνει στον υποφαινόμενο.

Ο κ. Φασούλας

Ο Δήμαρχος Πειραιά κ. Παναγιώτης Φασούλας, έκανε την ακόλουθη δήλωση για το θάνατο του Γιάννη Παπασπύρου:

«Ο Πειραιάς, η δημοκρατική παράταξη έχασαν έναν πολιτικό που ήταν πάντα παρών και μπροστάρης στους αγώνες του λαού μας, για κοινωνική δικαιοσύνη, ανεξαρτησία, δημοκρατία. Τόσο ως βουλευτής, αλλά και ως Δήμαρχος του Πειραιά έδωσε πολλά και στήριξε με τις πολιτικές του τον Άνθρωπο και ιδιαίτερα τον αδύναμο συμπολίτη. Αγαπήθηκε από τους Πειραιώτες ανεξάρτητα από την πολιτική τους αφετηρία και τοποθέτηση.

Ο Γιάννης Παπασπύρου, υπήρξε σε όλη του την πορεία ενεργός και μαχητικός πολίτης και η προσφορά του στον τόπο και στον Πειραιά, ήταν ξεχωριστή. Σε καιρούς όπως οι σημερινοί, η πολιτική συμπεριφορά, το ήθος του και η προσφορά του αποτελούν μοναδικό παράδειγμα.

Η θλίψη μου είναι μεγάλη για την απώλεια ενός πραγματικού φίλου, ενός ανθρώπου που περνά στην ιστορία έχοντας αφήσει βαθιά τα χνάρια του. Στους δικούς του εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια».

Η κηδεία θα τελεστεί το απόγευμα της Τετάρτης 7 Ιουλίου, στον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος Πειραιώς.

Καλό ταξίδι μπάρμπα - Γιάννη!

Δεν είμαστε όλοι ίδιοι κ. Πάγκαλε…

Άρθρο του κ. Δημήτρη Αλευρομάγειρου,

Αντιστρατήγου ε.α.

και Επιτίμου Γενικού Επιθεωρητή Στρατού

Το ρωμαϊκό ρητό που αποδίδεται στον Κικέρωνα και λέει: “O tempora, o mores” (σ.σ. Ώ καιροί, ώ ήθη) θέλει να επιβεβαιώσει ο σκληρός πυρήνας αυτής της κυβέρνησης. Σε συνέντευξη που έδωσε πριν από μερικές ημέρες ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Θεόδωρος Πάγκαλος δήλωσε μεταξύ άλλων: «Το να υπάρχει κάποιος που δεν έχει κλέψει την εφορία και να μην έχει αυθαίρετο είναι κάτι το σπάνιο».

Να μου επιτρέψει ο κ Παγκαλος να συμφωνήσω εν μέρει και να παρατηρήσω οτι αυτά που δηλώνει αφορούν σε όσους άφησε το κράτος να κλέβουν και αναφέρομαι σε όλη την «πυραμίδα» από την ηγεσία έως και τον απλό κομπιναδόρο της δεκάρας.

Ωστόσο δεν είναι όλοι οι Έλληνες πολίτες έτσι όπως τους περιγράφει ένας άνθρωπος που έχει υπηρετήσει σχηματισμούς άσκησης εξουσίας και πολιτικής από το 1981 έως σήμερα. Γνωρίζω επίσης πολλούς, του στενού και φιλικού μου κύκλου, που δεν έκλεψαν ποτέ την εφορία κι όχι μόνον δεν διαθέτουν αυθαίρετο αλλά κατοικούν σε ενοικιασμένη κατοικία. Και δεν νομίζω πως είναι λίγοι αυτοί.

Αυτούς οφείλει να προστατεύει το κράτος κι ας εντοπίσει τους άλλους στους οποίους αναφέρεται ο κ. Πάγκαλος για να τους βάλει στη φυλακή. Έτσι θα μάθουμε ποιοι άνοιξαν τις πόρτες του φρενοκομείου για τον ελληνικό λαό και θα απαντηθεί επιτέλους το ερώτημα: Πού πήγαν τα κλεμμένα.

Νομίζω ότι αυτό είναι το ζητούμενο. Ο λαός περιμένει αποφασιστικότητα κι όχι λόγια από την εκτάστοτε κυβέρνηση που στο τέλος δεν μπορεί όχι μόνο να νομοθετήσει, αλλά ούτε να κυβερνήσει.

Ανανέωση εμφάνισης και νέα πολιτική

ΜΕ ΝΕΑ ΜΟΡΦΗ και πιο σύγχρονη αντίληψη λειτουργίας συνεχίζει το ιστολόγιο αυτό την πορεία του στο διαδίκτυο. Η σελίδα «907 – ΠΑΛΙΑ ΚΟΚΚΙΝΙΑ» δημιουργήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2007 ως μια εναλλακτική πηγή πληροφόρησης, πολιτικού προβληματισμού και πολιτισμού για τον Πειραιά και ειδικά για μία ιστορική περιοχή του «μεγάλου λιμανιού», την αγαπημένη Παλιά Κοκκινιά.

ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ μετά βρισκόμαστε σε θέση να ενισχύσουμε το ρόλο που μπορεί να παίξει ένα ιστολόγιο ως φορέας ενημέρωσης, πολιτικής παρέμβασης και προαγωγής δημοσιογραφικού έργου, πέρα από δεσμεύσεις και λεπτές γραμμές. Δεν πρόκειται να γίνουν θαύματα, ωστόσο, φθάνει η στιγμή που πρέπει να θιγούν τα κακώς κείμενα, πρωτίστως στην Παλιά Κοκκινιά και τον Πειραιά.

ΟΙ ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ πλησιάζουν. Ο Νοέμβριος θα βρει τον Πειραιά στην ίδια νοσηρή κατάσταση που τον παρέλαβε η σημερινή δημοτική αρχή στις αρχές του 2007. Συγκριτικά με εκείνη την εποχή όμως έχουν αλλάξει μερικά σημαντικά πράγματα.

Η ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ μεταρρύθμιση που υποτίθεται πως φέρνει ο «Καλλικράτης» βρήκε την πόλη μας ακόμα μικρότερη. Από τρίτη μεγαλύτερη πόλη της χώρας έγινε τέταρτη, επειδή με τη νέα διοικητική δομή στην Πάτρα εντάχθηκαν πολλές παλιές κοινότητες που βρίσκονταν κοντά στην πρωτεύουσα της Αχαΐας. Ο Πειραιάς δεν κατάφερε να διεκδικήσει και να λάβει μητροπολιτικό ρόλο διότι κανείς από τους παράγοντες της Αυτοδιοίκησης δεν νοιάζεται επί της ουσίας γι’ αυτήν την πόλη.

ΤΑ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ των μικροπολιτικών εκδουλεύσεων κυριάρχησαν με αποτέλεσμα να μείνει πίσω ο Πειραιάς. Ο δικός μας Πειραιάς! Αυτός που αγαπάμε.

ΑΠΑΝΤΗΣΤΕ σε μερικά απλά ερωτήματα: Θέλουμε να περάσουν άλλα τέσσερα χρόνια και να μετράμε τις πληγές της πόλης μας; Πρέπει να ενοχλούμαστε επειδή το υποτυπώδες σύστημα καθαριότητας δεν μπορεί να κάνει (π.χ.) σωστή κατανομή των κάδων και κάθε αλητήριος συγκεντρώνει σε «εγκαταλελειμμένες» γωνίες δεκάδες κάδους σκουπιδιών; Έχουμε υπομονή να ανεχόμαστε τεμπέληδες και ανεπαρκείς; Αν ναι, διαγράψτε αυτό το ιστολόγιο από τις διαδικτυακές διευθύνσεις του υπολογιστή σας.

Ο ΠΕΙΡΑΙΑΣ αξίζει καλύτερη μοίρα και κυρίως καλύτερους αυτοδιοικητικούς μηχανισμούς. Για εμάς δεν υπάρχουν κακοί εργαζόμενοι, κακοί συνδικαλιστές και κακοί πολιτικοί. Όλοι κρίνονται από τα έργα τους κι αυτά θα θίγουμε, ασχέτως αν σε ορισμένες περιπτώσεις θα θιγούν και οι προσωπικές φιλοδοξίες ορισμένων. Η ατιμωρησία και η έλλειψη ελέγχου έφερε την πόλη στη σημερινή κατάστασή της.

ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ συγκρίσεις με τη Σαγκάη για το επίπεδο ρύπανσης και βρωμιάς στην πόλη μας. Είναι ντροπή να ζούμε στο τρίτο πιο βρώμικο λιμάνι του κόσμου, όταν μπορούμε να μετατρέψουμε τον Πειραιά σε εμποροναυτιλιακή μητρόπολη της Μεσογείου.

ΕΙΔΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΚΟΚΚΙΝΙΑ, πιστεύουμε ότι ο «Καλλικράτης» θα έπρεπε να έδινε τέλος στον ιστορικό και διοικητικό διαχωρισμό της περιοχής (που έγινε με κριτήρια της μετεμφυλιακής και ψυχροπολεμικής περιόδου). Όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς από την εγκυκλοπαίδεια του «Ήλιου» (έκδοση 1933), η Παλιά Κοκκινιά εκτείνεται αφ’ ενός από το Γ’ Νεκροταφείο μέχρι τις δεύτερες γραμμές της Λεύκας (στην αρχή των παραλλήλων οδών Αλών και Θ. Ρετσίνα) και αφ’ ετέρου από τον άξονα των οδών Βασιλικών και Δ. Μουτσοπούλου μέχρι τον Καραβά και τον θεωρητικό άξονα που κάνει η πρώην οδός Χρυσουπόλεως (και νυν Μπελογιάννη) από τη μια πλευρά και κατά μήκος του Κηφισού μέχρι τη σιδηροδρομική γέφυρα από την άλλη.

Η ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ αυτής της περιοχής και η δημιουργία αυτόνομου Δημοτικού Διαμερίσματος θα μπορούσε να είναι μια λύση. Οι τεχνικές λεπτομέρειες αν θα έπρεπε να ανήκει στον Δήμο Πειραιώς ή στον ενιαίο Δήμο Νικαίας & Ρέντη, αποτελεί μικρό πρόβλημα. Αν μάλιστα ο Πειραιάς έμενε στη σημερινή κατάσταση, η ένταξη της Παλιάς Κοκκινιάς στο ενιαίο αυτοδιοικητικό σύστημα της Νίκαιας και του Ρέντη, θα δημιουργούσε συνθήκες ανάπτυξης και νέων στρατηγικών σχεδιασμών.

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ είναι τραγική. Η περιοχή μας είναι υποβαθμισμένη σε πρωτοφανή βαθμό. Η ονομασία «Παλιά Κοκκινιά» τείνει να διαγραφεί διότι εμείς οι ίδιοι, οι κάτοικοι της περιοχής δεν τη χρησιμοποιούμε (λες κι αν θα πούμε Καμίνια ή Ρέντης θα κάνουμε τη διαφορά).

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ:

- Ο κεντρικός οδικός άξονας της περιοχής μας, η λεωφόρος Θηβών, έχει μετατραπεί σε βρώμικη, ανεξέλεγκτη και υπανάπτυκτη συνεργειούπολη.

- Αιτήματα όπως η επαναλειτουργία ταμείων στο κτήριο του ΟΤΕ επί της λεωφόρου Θηβών έχει μείνει στις καλένδες.

- Η μεταφορά και λειτουργία των γραφείων του Δ’ Δημοτικού Διαμερίσματος στις εγκαταστάσεις του πρώην 5ου ΚΤΕΛ βρίσκει την τοπικιστική αντίδραση ορισμένων που τα θέλουν σε ενοικιασμένο χώρο στην κρυφή πλευρά της πλατείας Καμινίων, λες και πρόκειται για εθνικό θέμα!

- Το νέο υποκατάστημα της Τράπεζας Πειραιώς επί της λεωφόρου Θηβών ονομάστηκε κατάστημα Ρέντη, όπως και το παραπλήσιο ζαχαροπλαστείο “Melosa” επειδή διοικητικά ανήκουν στο Δήμο Ρέντη. Το ζήτημα συζητήθηκε αρκετές φορές έγιναν εκκλήσεις να παρέμβει ο εξωραϊστικός σύλλογος «Πρόοδος» αλλά φυσικά δεν άλλαξε κάτι. Αντιθέτως, λέγεται ότι είναι τύχη πως η «Εθνική Τράπεζα» και το σούπερ μάρκετ «Σκλαβενίτης» εξακολουθούν να λέγονται υποκαταστήματα Παλιάς Κοκκινιάς.

- Τα ιατρεία του Ιδρύματος Κοινωνικών Ασφαλίσεων επί της λεωφόρου Θηβών αναγράφουν «ΙΚΑ Καμινίων», λες και η Παλιά Κοκκινιά (όπως και οι άλλες περιοχές που υπάγονταν σ’ αυτήν όπως η Λεύκα και τα Άσπρα Χώματα δεν υπάρχουν).

- Οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα από τις εργασίες φανοποιΐας στις εγκαταστάσεις των εταιρειών «Κυριακούδη», «Γιαννίτσα» και «Παπρά» δημιουργούν καθημερινά μια αόρατη απειλή καρκίνου για τους κατοίκους της περιοχής και κανείς από τοπικούς παράγοντες ή παραγοντίσκους ενδιαφέρονται πέρα από τις υποκρισίες και τα γλειψίματα πριν από τις εκλογές.

ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΟΚΚΙΝΙΑ θέλουμε; Ή θα δεχθούμε την κομματική ασέβεια του ΚΚΕ να μετατρέψει μια ολόκληρη περιοχή και την ιστορία της σε λάβαρο πολιτικής ιεροσυλίας για να συνεχιστεί ο μύθος για τη Νίκαια και την κομμουνιστική ιστορία της. Πρέπει να καταλάβουν ορισμένοι στον Περισσό ότι ακόμα και η ΕΣΣΔ της Αττικής (η Νίκαια) έχει πέσει. Τα προσφυγικά δόθηκαν σε κατασκευαστές «πολυτελών» διαμερισμάτων και οι αγωνιστές άφησαν τη θέση τους σε κάγκουρες που δεδομένα δεν ψηφίζουν ΚΚΕ πλέον.

ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ πως η κατάσταση μπορεί να βελτιωθεί με ενημέρωση, συλλογική δουλειά και κοινή αντίληψη για την αντιμετώπιση των προβλημάτων. Ως δίαυλος πληροφόρησης και προβληματισμού αυτό το ιστολόγιο προσδοκά να θίξει όσα επιμελώς κρύβει ο τοπικός Τύπος και δεν δημοσιεύουν οι πανελλαδικής κυκλοφορίας εφημερίδες.

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ του ιστολογίου που έχετε απέναντί σας. Είμαστε ανοικτοί σε καλόπιστη και σοβαρή κριτική, επιζητούμε τις παρατηρήσεις και τις υποδείξεις σας, ενώ περιμένουμε τις προτάσεις σας.

 

Η ΟΜΑΔΑ ΣΥΝΤΑΞΗΣ

Πάτησε: “www.ανοιχτή-διακυβέρνηση.gr”

Άρθρο του Παναγιώτη Τριτάρη*

Ένας μεγάλος γάλλος κοινωνιολόγος έλεγε ότι η πολιτική είναι κυρίως υπόθεση συμβολισμών. Και η θεωρία του δεν θα μπορούσε να έχει καλύτερη απόδειξη από την Ελλάδα του 2010. Ιδίως αν κρατούσε στα χέρια του το φύλλο της 22ας Ιουνίου της Καθημερινής, όπου στην πρώτη σελίδα φιγουράρει ο Τούρκος πρωθυπουργός ενώ ο αντίστοιχος(;) Έλληνας είναι χαμένος κάπου στις εσωτερικές σελίδες. Η επιλογή δεν θα μπορούσε να είναι πιο εύστοχη.

Ο Ερντογάν σε μία δυνατή, γεμάτη συμβολισμούς φωτογραφία, βρίσκεται καθισμένος επάνω σε ένα κανόνι με φόντο τα βουνά του Ιράκ, μαζί με τους στρατηγούς του και επιθεωρεί το μέτωπο με τους Κούρδους. Ο Ελληνας πρωθυπουργός είναι φωτογραφημένος σε κάποιο πεντάστερο ξενοδοχείο, με φόντο τους ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης και συνομιλεί με την «τελειωμένη» και στην ίδια της την χώρα Σεγκολέν για τα προβλήματα του Σοσιαλισμού (του ποιού;) ανά τον κόσμο (ας μη συζητήσουμε πόσα καλόπαιδα βρίσκονται μέσα σ’ αυτή την Διεθνή και ποιόν σοσιαλισμό εννοούν γιατί θα βγει ο Μαρξ από τον τάφο του).

Θα πεις ότι εμείς δεν έχουμε κανόνια (τα δώσαμε στις βιζιτούδες για πάρτι) ούτε πόλεμο. Θα απαντήσω ότι η ουσία βρίσκεται στον συμβολισμό. Και δεν είναι μόνο ο Πρωθυπουργός που περί άλλων τυρβάζει όταν θα πρέπει να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή και να δίνει το αζιμούθιο της νέας εποχής. Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται όλοι. Ο αρχηγός της αντιπολίτευσης κυνηγάει μάγισσες στα τζάκια και στο ίδιο του το παρελθόν. Το ΚΚΕ και τα πρωτοπαλίκαρα του ΠΑΜΕ θέλουν να καταργήσουν το Σύνταγμα και να πάρουν πίσω το όνειδος της Βάρκιζας. Η «τι-είχες-Γιάννη-τι-είχα-πάντα» άλλη αριστερά ξαναγίνεται κομμάτια. Το πολιτικό μας σύστημα αντί να παράγει σύμβολα για τα χρόνια που έρχονται, χάνεται μέσα στις ιδεοληψίες του. Και στον μιζαδόρικο βούρκο που το ίδιο δημιούργησε.

Το ακόμα χειρότερο είναι ότι αυτό το πολιτικό σύστημα όχι μόνο δεν παράγει νέα σύμβολα, αλλά και αυτά που παρέχει πλέον στην ελληνική κοινωνία είναι αρνητικά. Με αρωγούς τα ΜΜΕ (Μέσα Μισής Ενημέρωσης), η κυβέρνηση έχει εξαπολύσει ένα κυνηγητό σε ότι κατακτήθηκε έναν αιώνα τώρα. Και δημιουργεί μια αίσθηση πανικού, ένα περιβάλλον κατάρρευσης των πάντων όπου κανείς δεν ξέρει από πού να κρατηθεί. Μα πάνω απ’ όλα δαιμονοποιεί την μέχρι πριν έξι μήνες κατάσταση του μέσου Έλληνα, που το μόνο που έκανε ήταν να απολαμβάνει τα αγαθά μιας ευημερίας στην οποία (καλώς ή κακώς) πίστεψε ότι μπορούσε να συμμετέχει. Ιδίως όταν του έλεγαν να μην ανησυχεί, «λεφτά υπάρχουν».

Το κόστος είναι πολύ πιο δραματικό από μία δημοσιονομική πτώχευση. Αυτή η εκστρατεία πτώχευσης του συλλογικού θυμικού, του ενιαίου «αύριο», θα αποδειχθεί πολύ πιο δύσκολη να ανατραπεί από μερικά νούμερα του ΑΕΠ και του Δημόσιου Ελλείμματος. Όταν ο συνταγματολόγος το επάγγελμα υπουργός Εργασίας, προωθεί βιαστικά με Προεδρικό Διάταγμα έναν νόμο που διαλύει βεβαιότητες και όνειρα μιας ολόκληρης ζωής (και βαθιά αντισυνταγματικό στην ουσία του, μην το ξεχνάμε), επιτρέψτε μου να πω ότι σε επίπεδο συμβολισμού η κίνησή του είναι αντίστοιχη με ένα Βατοπέδι: Το πολιτικό μας σύστημα έχει εκπέσει στο έσχατο σημείο. Και δεν υπάρχει τίποτε που να μπορεί να το αναστήσει. Γιατί πια δεν υπάρχει και καμία ιστορική ανάγκη να αναστηθεί.

Βλέπω ανθρώπους γύρω μου που ψάχνουν εναγωνίως για το νέο δρόμο, για μια χαραμάδα αισιοδοξίας. Δυστυχώς έχω την εντύπωση ότι όσες μικρές ομάδες αντίστασης και να στήσουμε, όσο και αν παλέψουμε σε πυρήνες καλής διάθεσης και δημιουργικότητας, αν δεν υπάρξει κεντρική διαχείριση των συμβόλων μιας νέας εποχής δεν θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε αυτή την κατάσταση. Ο τρόπος που διαμορφώσαμε τη δημοκρατία μας (ή ότι τέλος πάντων ονομάζουμε πλέον δημοκρατία) δεν επιτρέπει τις από «την βάση» ανατροπές. Ούτε βεβαίως οι γελοιότητες τύπου www.opengov.gr (εκτός αν η σημασία είναι κυριολεκτική, μπάτε σκύλοι, τρόϊκες και λοιποί και κυβερνήστε) είναι σε θέση να κάνουν τον πολίτη να ακουστεί.

Ο κρότος της νέας εποχής δεν είναι από τις μολότοφ και τις σπασμένες βιτρίνες. Αλλά είναι αυτός που ήταν πάντα: ο ορυμαγδός της Ιστορίας που θα παρασύρει όλα αυτά τα πολιτικά αθύρματα του 21ου αιώνα.

Ας την βοηθήσουμε όσο μπορούμε να το κάνει μια ώρα αρχύτερα.

__________________________________________________________________________________

*Ο Παναγιώτης Τριτάρης είναι δημοσιογράφος - διευθυντής σύνταξης σε περιοδικά.

Δείτε σχετικά:
- http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/06/to.html
"Το ΔΝΤ και η Α-πολίτευση" του Παναγιώτη Τριτάρη
-

«Μακεδονία του Βαρδάρη» στο σπασμένο τους, το τζάμι

Άρθρο του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου

Και μια ωραία πρωΐα θα ξανακούσουμε να παίζει η «Ιτιά» στις συχνότητες της κρατικής ραδιοφωνίας. Οι Βαράγγοι της εξουσίας θα θριαμβολογούν διότι συνέβη το μη χείρον στο Σκοπιανό. Αντί η παρολίγον επαρχία Μοναστηρίου, Οχρίδος και Σκοπίων να καπηλευθεί το βάρος και την ιστορία του ελληνικού βασιλείου της Μακεδονίας, υπαναχώρησε στη διπλωματική πολιτική του ζεϊμπέκικου.

Μετά τον οικονομικό βιασμό της Ελλάδας από ακατονόμαστους κερδοσκόπους και από ντόπια λαμόγια όλων των παρατάξεων, η πιθανή ονομασία του κράτους – αρκτικόλεξου, της π.Γ.Δ.Μ., σε «Μακεδονία του Βαρδάρη» ή αλλοιώς «Βαρντάσκα» θα αποτελέσει «εθνική επιτυχία». Ύστερα από αλλεπάλληλους οργασμούς φαινομενικού πατριωτισμού και υπερηφάνειας θα βγουν όλοι οι πρωταγωνιστές του θιάσου των παραθύρων και των μεγάλων καναλιών να μας φουσκώσουν τα μυαλά. Θα ξεχάσουμε την κρίση, την έλλειψη ρευστού στην αγορά και ανατριχιασμένη θα βγάλουμε σημαίες στα μπαλκόνια, θα κατεβούμε στην Ομόνοια, θα αναστήσουμε τον «ελληνάρα» Ταμτάκο που κρύβουμε μέσα μας.

Πίσω απ’ αυτά τα πολιτικά ράκη κρύβεται η γύμνια της Ελλάδας σε πολιτικούς και σε μηχανισμούς άσκησης σοβαρής εθνικής – πατριωτικής στρατηγικής. Ακόμα και η επίκληση του Βαρδάρη ενδέχεται να υποκρύπτει ειρωνεία για τη διαπραγματευτική δεινότητα της χώρας μας από τη στιγμή που προέκυψε το Σκοπιανό. Όπου φυσάει ο άνεμος βρισκόταν επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη, στην ίδια κατεύθυνση εξακολουθεί να κινείται και σήμερα. Ίσως είναι ό,τι πιο συνεπές μπορεί να διαπιστώσει κανείς ως παρατηρητής των ελληνικών πολιτικών εξελίξεων.

Η εμβέλεια της σοβαρότητας που μπορούν να επιδείξουν οι εκάστοτε πολιτικοί άρχοντες έχει επιβεβαιωθεί πολλάκις τα τελευταία χρόνια. Ύμια, Οτσαλάν, Κυπριακό, ελληνοτουρκικά, Βαλκανικά, Μέση Ανατολή, ενεργειακοί αγωγοί αποτελούν τα πιο απλά παραδείγματα. Κι όχι μόνο αυτό, υπήρξαν πρόσωπα όπως ο κ. Κώστας Σημίτης που επαίρονταν για τη διπλωματική αποτελεσματικότητα που νόμιζαν πως είχε η «πτωχή πλην τίμια» (λέμε τώρα) κυβέρνησή τους. Η πολιτική και εθνική τύφλωσή τους είναι προφανής.

Θεσμοί όπως το Κυβερνητικό Συμβούλιο Εξωτερικών και Άμυνας (ΚΥΣΕΑ) υπολειτουργούν. Τα μέλη του συμβουλίου θα μπορούσαν να παρομοιαστούν με σερβιτόρους που γράφουν στα τεφτέρια παραγγελιές για να συντηρούνται οι πολυεθνικές πολεμικές βιομηχανίες, οι παρακρατικοί μηχανισμοί για να υπάρχει το μαύρο πολιτικό μπαχτσίσι και οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι των ντόπιων αντιπροσώπων. Σε άλλα κράτη, με σοβαρότητα και συνέπεια ως προς την πολιτική στόχευσή τους υπάρχουν ανάλογα συμβούλια τα οποία χαράσσουν στρατηγική σε βάθος δεκαετιών.

Η Τουρκία αποτελεί ένα σοβαρό, αναμφιοσβήτητο και αξιοσέβαστο παράδειγμα είτε μας αρέσει, είτε όχι. Η πολιτική του Αχμέτ Νταβούτογλου από τον Μάιο του 2009 έως σήμερα δεν αποτελεί επανάσταση στην πάγια πολιτική στόχευση της Άγκυρας. Κάθε άλλο!

Ο κ. Νταβούτογλου εφαρμόζει πιστά αντικειμενικούς σκοπούς που εμφανίσθηκαν σε εκδόσεις της «Λευκής Βίβλου» ήδη από το 1997. Ήταν την ίδια εποχή όταν επί κυβέρνησης Σημίτη βαυκαλιστήκαμε πως μπορούμε να γίνουμε η «δύναμη ειρήνης, ασφάλειας, σταθερότητας» στην περιοχή.

Επειδή όμως είμαστε κατώτεροι των περιστάσεων -τόσο οι κυβερνήσεις, όσο και ο λαός- ασχοληθήκαμε με όσα θέματα διατύπωναν εσωτερικώς και εξωτερικώς συγκεκριμένες πολιτικές και κοινωνικές μειοψηφίες χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένη εθνική στρατηγική και κάποιο ιδανικό που θα ενώνει τους πολίτες αυτής της χώρας (και συμπεριλαμβάνονται όλοι, το ξεκαθαρίζω) σε έναν κοινό αντικειμενικό σκοπό.

Την εποχή που παρουσιάστηκε η θεωρία της «οθωμανικής κληρονομίας» στο Αιγαίο, τη Μαύρη Θάλασσα και το υπογάστριο της Αλεξανδρέττας, όταν οι Αλβανοί ανήγαγαν σε εθνική ιδέα τους αμερικανικούς σχεδιασμούς για τη δημιουργία αμερικανικού προτεκτοράτου στο Κοσσυφοπέδιο, στην Ελλάδα ευχαριστούσαμε τον τότε πρόεδρο των Η.Π.Α. κ. Μπιλ Κλίντον και παίζαμε κρυφτούλι με «εσωκομματικές αντιπολιτεύσεις» και Ναξάκηδες. Την ίδια στιγμή, επιλέγονταν ηγεσίες για τις Ένοπλες Δυνάμεις με κριτήριο τα κουπόνια που έκοβαν στα Σώματα Στρατού και για το Διπλωματικό Σώμα με τα στατιστικά των ευχαριστιών και των υποκλίσεων προς την πολιτική ηγεσία.

Δεν είναι τυχαίο πως φθάσαμε στα πρόθυρα της καταστροφής, σε μια χώρα που αποτελεί τον περίγελο της ευρωζώνης, χωρίς παραγωγή, φερεγγυότητα και κυρίως αντικειμενικούς σκοπούς και στοχεύσεις επειδή σκεφτόμαστε μόνο την «περδικούλα» μας. Όλα αυτά συμβαίνουν την ώρα που η αξιοσέβαστη γείτονα Τουρκία έχει αναθεωρήσει τους άξονες της πολιτικής που θα ακολουθήσει ως το 2020.

Η πολιτική παράγει στόχους και αντικειμενικούς σκοπούς εθνικής υφής στους οποίους πρέπει να προσαρμόζεται και να κοπιάζει το σύνολο της κοινωνίας. Ας δούμε τι γίνεται στις Η.Π.Α. Κανείς δεν μπορεί να θίξει τους θεσμούς, το σύστημα παραγωγής πολιτικού έργου και τους λειτουργούς. Προέχει η ενότητα και η ισχύς της χώρας και μετά ο,τιδήποτε άλλο. Ανάλογα παραδείγματα μπορεί να πάρει κανείς από άλλες σοβαρές χώρες όπως είναι η Τουρκία (βλ. σχετ. στρατηγική σε κουρδικό, μειονότητες, βακούφια), η Ρωσία (βλ. σχετ. πολιτική για Τσετσενία, πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, ζώνες ζωτικών συμφερόντων στα δυτικά σύνορα), το Ιράν (βλ. σχετ. πλαίσιο αντικειμενικών σκοπών στις σχέσεις με Ιράκ, Η.Π.Α., Ρωσία και Κίνα).

 

Εμείς ένα Δόγμα Ενιαίου Αμυντικού Χώρου για την Ελλάδα και την Κύπρο κληθήκαμε να τηρήσουμε κι από τότε βρέθηκαν υπουργοί σαν τον χαβαλέ Μεϊμαράκη ή τον ανεκδιήγητο Βενιζέλο που δεν προσφέρουν το παραμικρό έργο.

Το μόνο που κάνουν είναι να κλείνουν στρατόπεδα για να τα μετατρέψουν σε πάρκα για πρεζάκηδες ή σε τσαντηρομαχαλάδες.

Κάνουν ναύτες του γιους των πλούσιων (βλ. Κασιδόκωστας) και υπηρετούν στα σύνορα των εξωτικών νησιών με «όλες τις τσούλες της γης», όπως τραγουδά η Βίσση. Υποκλίνονται με τεμενάδες σε φραγκάτους που νομίζουν ότι το θωρηκτό «Αβέρωφ» είναι μια γκρι θαλαμηγός για πάρτυ όπου δοξάζεται η αρμένικη βίζιτα. Καταργούν βάσεις του Ναυτικού στο Βοτανικό για να εγκατασταθεί (με εθνικούς πόρους εν μέσω οικονομικής κρίσης) το ισλαμικό τζαμί εκεί που θα γίνει το γήπεδο του Παναθηναϊκού, ο νέος σταθμός των υπεραστικών λεωφορείων και τα νέα εμπορικά κέντρα της πρωτεύουσας.

Με όλα αυτά, αυτός ο πανεπιστημιακός γύρος χωρίς πίτα που έχει τον τίτλο του υπουργού Εθνικής Αμύνης σε άλλες εποχές θα καθάριζε τους καμπινέδες στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων ή θα στηνόταν για φατούρο στους όρχους του Γουδιού, ύστερα από τέτοιες απρέπειες. Δεν μιλώ για άλλες, δραστικότερες, λύσεις διότι ο συγκεκριμένος θα απαλλασσόταν λόγω λίπους.

Δυστυχώς όμως είμαστε τόσο ανώριμοι και τόσο άξιοι να ανεχόμαστε μια ηγεσία που εκποιεί κάθε έννοια εθνικού πλούτου και κάθε κεκτημένο δικαίωμά μας, ώστε θα θεωρήσουμε επιτυχία τη βάπτιση της πΓΔΜ σε «Μακεδονία του Βαρδάρη». Άντε να μην πιστέψεις μετά ότι ο Βασίλειος Β΄ Μακεδών, γνωστός και ως Βουλγαροκτόνος, δεν θα είναι ο επόμενος εθνικός ήρωας του κράτους - αρκτικόλεξου…

_________________________________________________________________________________

Δείτε σχετικά:____________________________________________________________


http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/06/to.html

"Το ΔΝΤ και η Α-πολίτευση" - Άρθρο του κ. Παν. Τριτάρη
 
http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/03/blog-post_17.html
 
"Αν έχουν κότσια, ας τολμήσουν" - Άρθρο του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου

Η απανθρωπιά του «ανταγωνισμού»

Άρθρο του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου

Ένα παλιό καλό ρητό λέει ότι ο ανταγωνισμός εγγυάται καλύτερα προϊόντα, αλλά και χειρότερους ανθρώπους. Φυσικά και ανταποκρίνεται στην αλήθεια αφού αυτό αποδεικνύει το σύγχρονο δήθεν φιλικό περιβάλλον στις επιχειρήσεις.

Δεν υπάρχουν προϊστάμενοι και υφιστάμενοι, δεν υπάρχει ιεραρχία και ιεράρχηση στόχων και σκοπών, δεν υπάρχουν εργαζόμενοι και κυρίως συνάδελφοι. Όλοι οι απασχολούμενοι και ανταγωνιστές.

Πώς άλλωστε να υπάρξουν συνάδελφοι, όταν πρέπει να είναι ανταγωνιστικοί όχι μόνο με τους εργαζομένους σε μια εταιρεία με την ίδια δραστηριότητα, ακριβώς απέναντι. Γίνονται ανταγωνιστικοί με τους γύρω τους και με τον εαυτό τους. Καταλήγουν στις πολυθρόνες των ψυχιάτρων, στα πετραχείλια ιερέων-εξομολόγων, στις εξοχές του Δαφνίου και του Δρομοκαϊτείου.

Η σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα διαμορφώνεται από ένα ψεύτικο κυριλίκι που δεν επιτρέπει την εργασία για τα προς το ζην. Τα πάντα είναι μελετημένα. Ο αγώνας για τη βιοπάλη θέλει φιλότιμο, δουλειά, συλλογικότητα και ευθείες κουβέντες.

Ο ανταγωνισμός όμως τείνει να γίνει επιστήμη μελέτης του συνδρόμου των Πιράγχας. «Αν δεν φας αυτόν που μάτωσε, θα σε φάει εκείνος μόλις ματώσεις» σκέφτεται ο ανταγωνιστικός υπαλληλάκος που ξεχνά να χαμογελά. Η μικροψυχία τού επιβάλλει να κυνηγά το όνειρο της μεζονέτας, της πισίνας, του πούρου, του «μαλτ» σε Κηφισιές και Κολωνάκια, του φλωροζεϊμπέκικου στα μπουζούκια της μπουρζουαζίας.

Αυτοί που επιβάλλουν τον ανταγωνισμό κι εκείνοι που τον υιοθετούν δημιουργούν ασυνείδητα ένα μικρόκοσμο για σύνολα ανθρώπων με τους οποίους συνυπάρχουν. Ένα μικρόκοσμο που γίνεται πολύ βιαιότερος και αυταρχικότερος απ’ όσα θα μπορούσαν να συμβούν παλιότερα σε εργασιακούς χώρους. Εκείνοι που στηρίζουν το σύστημα επιβάλλουν σε όλους να γίνονται «κοινωνοί» της υποκριτικής τέχνης.

Στις συσκέψεις ηδονίζονται με βερμπαλισμούς του τύπου «είμαστε ομάδα», «όλοι μαζί παλεύουμε» και άλλα τέτοια. Το αποτέλεσμα δείχνει ότι καθένας δουλεύει για πάρτη του και δεν δίνει δεκάρα για τον διπλανό του, τον οποίο μπορεί να καρφώσει, να συκοφαντήσει και να ξεσκίσει. Δημιουργούν αγέλες ομοϊδεατών και υποδύονται τις παρέες που βλέπουν στα χλιαρά σήριαλ των καναλιών.

Οι πιο ψαγμένοι αναζητούν φίλους από ειδικές κοινωνικές ομάδες (γκέι, μετανάστες και άλλους) για να είναι μέσα στη μόδα. Πάντα όμως θα είναι για «ειδικές περιστάσεις» και δεν θα τους σεβαστούν ποτέ.

Κι όταν έρχεται η ώρα της αλήθειας πάντα κάποιος άλλος φταίει, όχι όμως οι «ανταγωνιστικούληδες». Μυημένοι σε ρόλους του συγχωρεμένου Δήμου Σταρένιου έρπονται, ζητούν συγγνώμες και δεν δέχονται καπίτσι πάνω απ’ το κεφάλι τους. Λες κι αυτοί δεν είναι το ίδιο αναλώσιμοι με τους άλλους που τρώνε τα λυσσακά τους για να καλύψουν τις υποχρεώσεις που τους επιβάλλει η κυβερνώσα βλακεία και να σωθεί ένα κράτος που θυμίζει καλτ ταινία του ’80…

Άλλωστε κι αυτό είναι θέμα παιδείας.

Ρωτήστε τον «ανταγωνιστικούλη» που γνωρίζετε ποια είναι η διαφορά μεταξύ της ευγενούς άμιλλας και του σύγχρονου ανταγωνισμού. Η απάντηση θα σας πείσει.

__________________________________________________________________________________

Διαβάστε σχετικά:_________________________________________________________

http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/05/blog-post_28.html

"Η τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών στο σύγχρονο βίο" - Απόσπασμα από το βιβλίο του κοινωνιολόγου Γιώργου Λεμπέση.

http://paliakokkinia.blogspot.com/2010/05/blog-post_20.html

«Οι παρακμασμένοι, εύκολα χρεωκοπούν» - Άρθρο του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου