Ελλάδα: Η χώρα του Ποτέ

Αν παρακολουθήσει κανείς την επικαιρότητα των τελευταίων μηνών μόνο σε ένα συμπέρασμα μπορεί να καταλήξει. Παρότι η Ελλάδα θα μπορούσε να αποτελεί μία υποδειγματική χώρα στην ανάπτυξη (στην οικονομία, την τεχνολογία, την εκπαίδευση, τη ναυτιλία κ.ο.κ.) ολόκληρης της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, φαντάζει στα μάτια των ξένων ως το χειρότερο σκορποχώρι της Γηραιάς Ηπείρου.

Αν θα προσπαθούσαμε να βρούμε κατάλληλο προσδιορισμό για όσα συμβαίνουν σήμερα στη χώρα μας μάλλον θα έπρεπε να καταφύγουμε στην παιδική λογοτεχνία. Στον «Πήτερ Πάν», το αγόρι που δεν μεγάλωσε ποτέ, υπάρχει σαφής αναφορά στη «Χώρα του Ποτέ». Μάλλον αυτή η χώρα αποτελεί τη μικρογραφία της σύγχρονης Ελλάδας.

Από τα μαθήματα της νεώτερης Ιστορίας έως και σήμερα, οι πολιτικές φατρίες ανταγωνίζονται η μία την άλλη προκειμένου να εξυπηρετήσουν συμφέροντα «Μεγάλων Δυνάμεων». Στα τηλεοπτικά παράθυρα παρελαύνουν καθημερινώς διάφοροι τύποι είτε ως μασκαράδες, είτε ως απηυδισμένοι αλαζόνες και χύνουν ποτάμια κροκοδειλίων δακρύων αναλόγως με το θέμα.

Ας δούμε πώς οι ινστρούκτορες της ενημέρωσης διαμορφώνουν αυτό το άκρως επικίνδυνο και διχαστικό σκηνικό, με βάση την επικαιρότητα των ημερών:

Οι μεν κλαίνε και διαμαρτύρονται για την ελληνικότητα της Μακεδονίας διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά τους. Δεν διστάζουν ακόμα και να ντυθούν «Ζορρό» πάνω σε μουλάρια και γαϊδούρια (ζώα και ψηφοφόρους).

Οι δε ερμηνεύουν κατά τη δική τους λογική τον Ρήγα Φεραίο και βαυκαλίζονται με «τα πολυπολιτισμικά και πολυπολιτιστικά Βαλκάνια» όπως τα φαντάστηκαν ο κ. Νίκολας Μπερνς, οι ντόπιοι κράχτες της βουλγαρο-αλβανο-σλαβικής προπαγάνδας και οι μοδάτοι σουλατσαδόροι της οδού Ευρυπίδου.

Πότε θα αφουγκραστούν την αίσθηση και την άποψη της κοινής γνώμης πέρα από τις κατευθυντήριες γραμμές των ΜΜΕ; Ποτέ!

Συνδικαλιστές, εργαζόμενοι, αντιπολιτευόμενοι δημογέροντες της Αυτοδιοίκησης και ανεπάγγελτα παιδαρέλια με ντουντούκες αντιδρούν στην προοπτική ιδιωτικοποίησης των Σταθμών Εμπορευματοκιβωτίων στον Πειραιά και τη Θεσσαλονίκη. Όλοι σκέφτονται τα κεκτημένα της δεκαετίας του ’70 και του ’80, όταν οι κρατικοποιήσεις και η αποβιομηχάνιση υποθήκευσαν το μέλλον της γενιάς μας. Την ίδια στιγμή, οι επιχειρηματίες πνέουν τα μένεα και απειλούν αναλογιζόμενοι το συμφέρον των μαγαζιών τους που διαθέτουν κερδοφόρα υποκαταστήματα στα Βαλκάνια.

Πότε κάποιος απ’ όλους αυτούς θα αναλογιστεί το συμφέρον της εθνικής οικονομίας και τις απειλούμενες κοινωνικές ομάδες Ελλήνων φορολογουμένων του ιδιωτικού τομέα; Ποτέ!

Με πρόσχημα τις ρυθμίσεις για το Ασφαλιστικό οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα των δήμων κατέρχονται σε πολυήμερες απεργίες διαρκείας (μέσα στην Αποκριά, την Καθαροδευτέρα και γενικά σε κάθε γιορτή και σχόλη).

Ξαφνικά θυμήθηκαν τα δικαιώματά τους και των συμβασιούχων συναδέλφων τους ενώ αδιαφορούν προκλητικά για τα δικαιώματα των πολιτών που πληρώνουν όλους αυτούς τους απίστευτους και δεν έχουν το παραμικρό αντισταθμιστικό όφελος ως προς τη δημόσια καθαριότητα.

Πότε επιτέλους μια δημοτική αρχή θα πάρει το πολιτικό κόστος και θα στείλει στο σπίτι τους μερικούς για να στρώσει το σύστημα; Ποτέ!

Πέρα απ’ αυτά η κοινή γνώμη ασχολείται με χαρταετούς, ξενυχτάδικα, σώου, αναλώσιμες σταρλετίτσες, σκανδαλάκια και γενικά ζητήματα που θα απασχολούσαν παιδιά της προεφηβικής ηλικίας. Οι σύγχρονοι ψυχολόγοι μιλούν πλέον ανοικτά για το «σύνδρομο Πήτερ Πάν» ενώ σε λίγο θα χρειάζεται παρεμβολή κοινωνιολόγων.

Αν συνδυάσουμε και τη διαπίστωση ενός παλιού πολιτικού ότι αυτή η χώρα είναι απέραντο φρενοκομείο, μάλλον πρέπει να είμαστε παντελώς απαισιόδοξοι αν θα διερωτηθούμε αν υπάρχει φως σ’ αυτό το τούνελ που έχει μπει η πατρίδα μας…

Χ.Κ.Λ.

• Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο "L&M" τ.67 Απρ. 2008

Ξεχάστε ό,τι ξέρετε!

Το τελευταίο διάστημα δεχόμαστε σωρεία μηνυμάτων που αναθεωρούν όσα γνωρίζαμε έως σήμερα για τον Τύπο, ακόμα κι εμείς που εργαζόμαστε σ’ αυτόν τον κλάδο.

Κάποτε γνωρίζαμε ότι οι δημοσιογράφοι ξεκινούσαν από τη σύνταξη στηλών για τα χρηστικά θέματα και τα φαρμακεία, έλοιωναν αμέτρητα ζεύγη υποδημάτων για να κάνουν ρεπορτάζ, ανελίσσονταν με την δυναμική τους αναλόγως με τα αξιοκρατικά κριτήρια που ίσχυαν μεταξύ των παλαιοτέρων συντακτών. Τα τελευταία χρόνια που «άνοιξε» η ραδιοτηλεοπτική αγορά, υπάρχουν πολλοί που δηλώνουν δημοσιογράφοι μα είναι αλλού, γενικώς… Για μια θέση σε ένα πρωϊνάδικο δίπλα σε απόμαχες μοντέλες γίνονται χορευτές τσιφτετελιού, γελωτοποιοί και σαλτιμπάγκοι των μηχανισμών τηλεθέασης.

Παλαιότερα έλεγαν πως η ΕΣΗΕΑ ήταν ένα σωματείο πνευματικών ανθρώπων. Τώρα δυστυχώς υπάρχει μια συγκεκριμένη κάστα περιφερόμενων περίξ του Κολωνακίου που διακρίνεται όχι για το πνευματικό έργο της αλλά για το… «επίπεδο – δάπεδο» που καλλιεργεί μέσω «χαριτωμένων» εκπομπών (και «χαριτωμένων» παρουσιαστών με δισύλλαβα ονοματάκια). Κανείς δεν θέλει να ονομάζεται «ρεπόρτερ» ενώ πολλοί νομίζουν ότι ανταγωνισμός σημαίνει ίντριγκες επιπέδου δημοτικού σχολείου…

Δεν έχουν περάσει ούτε 15 χρόνια από τότε που πηγαίναμε με συνεργεία της τότε ΕΤ-2 σε θέματα πρώτης γραμμής, πορείες ή αποστολές κι άνοιγαν οι όλες οι πόρτες επειδή «ήρθε η τηλεόραση». Μόλις εμφανιστεί σήμερα ένα συνεργείο δύο πράγματα θα συμβούν ·είτε οι πρωταγωνιστές θα αρχίσουν τα κλάμματα, είτε θα τους πάρουν με τις πέτρες.

Στις εφημερίδες διάβαζε κανείς «ζωντανό» ρεπορτάζ. Ο ρεπόρτερ πήγαινε στον τόπο του γεγονότος και ακολουθούσε έναν απλό αλλά συναρπαστικό κανόνα. Κατέθετε στους αναγνώστες ό,τι άκουσε και όσα είδε. Σήμερα διαπιστώνει κανείς πως πρέπει να πληρώσει 1,30 ευρώ για να διαβάσει κακογραμμένα τηλεγραφήματα του Αθηναϊκού Πρακτορείου, αναμάσημα ανακοινώσεων από κρατικά Γραφεία Τύπου και «οδοιπορικά» τηλεφώνου μεταξύ ρεπόρτερ που χρησιμοποιούν αόριστες φήμες, διαρροές, ψιθύρους και «πληροφορίες». Τώρα τελευταία μάλιστα, ορισμένοι βαυκαλίζονται πως κάνουν και… «αποκαλυπτικό ρεπορτάζ».

Αν τους ρωτήσει κανείς όμως πού στηρίζονται και πώς τεκμηριώνουν τις θέσεις τους, θα σφυρίζουν αδιάφοροι…

Οι κυριακάτικες εκδόσεις των εφημερίδων, ειδικά μετά την επανάσταση που σημειώθηκε στη δεκαετία του ’90, αποτελούσαν μια έγκυρη ανασκόπηση της εβδομαδιαίας επικαιρότητας. Σήμερα πολλά κυριακάτικα φύλλα έχουν καταντήσει περιτυλίγματα ταινιών, περιοδικών και μιας ακριβής χαρτοσαβούρας μέσα στην οποία υπάρχουν κάτι διανοούμενοι επιπέδου δημοτικού.

Όλα αυτά συμβαίνουν επειδή δεν υπάρχει πια μεράκι για τον Τύπο. Η νοοτροπία του δημοσιοϋπαλληλισμού και η επιθυμία για «εύκολα φράγκα» μέσω της τέταρτης εξουσίας έχουν υποβαθμίσει αρκετά ΜΜΕ και όσους εργάζονται σ’ αυτά. Ας μην αναρωτιόμαστε μετά γιατί η κοινή γνώμη έχει σταματήσει να διαβάζει εφημερίδες, έκλεισε τους τηλεοπτικούς δέκτες, στράφηκε στην ψυχαγωγία μέσω του ραδιοφώνου και ενημερώνεται από ξένες ιστοσελίδες…

Χ.Κ.Λ.

• Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε στο "L&M" τ.66 Μάρτιος 2008

Κι όπου φύγει – φύγει…

«Φανερόν τοίνιν ότι πλείων η σπουδή της Οικονομίας

περί τους ανθρώπους ή περί την των αψύχων κτήσιν.

Και περί την αρετήν τούτων ή περί την της κτήσεως»

Αριστοτέλης, Πολιτικά

Αυτή η στήλη θα μπορούσε να μετονομαστεί σε «γωνιά της γκρίνιας». Όποτε έρχεται το πλήρωμα του χρόνου για να βάλω στη σειρά αυτές τις τετρακόσιες λέξεις, πάντα νοιώθω έξω φρενών για την αναποτελεσματικότητα των Νεοελλήνων πολιτικών… Έπρεπε να περάσουν 25 αιώνες για να διαψεύσουν οι Νεοέλληνες πολιτικοί τον Αριστοτέλη. Από τέχνη του εφικτού, η πολιτική έχει μετατραπεί σε τέχνη του ανέφικτου.

Ο γενικός διευθυντής Συνδυασμένων Μεταφορών της Βουλγαρίας κ. Γκεόρκι Πέτκωφ εργάσθηκε σκληρά και διοργάνωσε στη Σόφια ένα εξαιρετικό συνέδριο για τις διατροπικές μεταφορές και τα logistics. Εκείνος ο ευγενής κύριος ελπίζει πως οι χώρες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης θα συνεργαστούν ώστε να αναπτυχθεί η οικονομία ολόκληρης της περιοχής.

Δεν κρύβει μάλιστα τη συμπάθειά του για τους Έλληνες επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στη χώρα του και βοηθούν ώστε να ενταχθεί στην ευρωπαϊκή κοινότητα. Στη σειρά με τις σημαίες των χωρών που συμμετείχαν στο τραπέζι των ομιλητών είχε τοποθετήσει την ελληνική σημαία στην πρώτη θέση, μετά την βουλγαρική, την ευρωπαϊκή, την τουρκική και τη ρωσσική.

Η κίνηση αφεαυτή αποδεικνύει τη διάθεση που επικρατεί στη γειτονική χώρα και δικαιολογεί τον προβληματισμό του κ. Πέτκωφ για την απουσία Ελλήνων πολιτικών και επιχειρηματιών. Πιο σαφής για τα επιχειρηματικά περιθώρια που δημιουργεί σε τρίτους η τρυφηλότητα και η ατολμία της πολιτικής ηγεσίας ήταν ο γενικός γραμματέας των Τούρκων διαμεταφορέων κ. Αρίφ Νταβράν. «Όπου δημιουργείται ένα κενό, έρχεται κάποιος άλλος και το καλύπτει» σχολίασε και δεσμεύθηκε να εργαστεί μαζί με τους συναδέλφους του για μεταφορές και διαδικασίες logistics που θα είναι φθηνότερες, ταχύτερες και διαθέσιμες ανά πάσα στιγμή.

Δικαιολογημένα οι Τούρκοι συνομιλητές μας σχολίασαν αργότερα ότι η Ελλάδα έλαβε από τις Ηνωμένες Πολιτείες το ρόλο της περιφερειακής δύναμης για την ανάπτυξη της Νοτιοανατολικής Ευρώπης κι όχι μόνο δεν έλαβε πρωτοβουλίες, αντιθέτως υποβάθμισε τις υπηρεσίες και τη δυναμική της!

Οι ενδείξεις είναι προφανείς. Το όραμα περί αναβάθμισης της Θεσσαλονίκης σε διαμετακομιστικό κέντρο των Βαλκανίων αναμένεται να απασχολήσει οσονούπω το θέατρο σκιών. Μια συγκεκριμένη δράκα κακών και βολεμένων συνδικαλιστών πρέπει να βγει στη σύνταξη αμέσως ειδάλλως θα υποθηκεύσει ανεπανόρθωτα το μέλλον της γενιάς μας και της χώρας μας.

Δεν μπορεί να λειτουργεί το λιμάνι της Θεσσαλονίκης μόνο ένα οκτάωρο και με το στανιό. Είναι απαράδεκτο να προχωρούν αναλόγως με τις διαθέσεις των εργολάβων τα αναπτυξιακά έργα για οδικούς και σιδηροδρομικούς άξονες. Το παρωχημένο και απαρχαιωμένο νομοθετικό πλαίσιο για τις μεταφορές ευνοεί αγωγιάτες με μουλάρια. Στην ακτοπλοΐα και στη ναυτιλία μικρών αποστάσεων Ro-Ro επικρατούν κάτι τύποι γνωστοί με υποκοριστικά «γαρδούμπας», «τουλούμπας», «κωλοτούμπας»κ.ο.κ…

Όλα αυτά συμβαίνουν επειδή υπουργοί, βουλευτές και γραφικοί νομαρχο-δήμαρχοι στρογγυλοκάθονται σε θώκο εν μέσω παρατρεχαμένων που συντηρούν μέτριους, τεμπέληδες και συνδικαλιστές με χοληστερίνη. Ας μη μας φαίνεται παράξενο γιατί ο κ. Εμμανουέλε Γκριμάλντι απέσυρε άρον-άρον το ενδιαφέρον του για την Ελευσίνα, γιατί οι Τούρκοι πάνε κατ’ ευθείαν στην Ιταλία με δικά τους βαπόρια, γιατί οι Ιταλοί επενδύουν στην Αλβανία για να παρακάμψουν την Ελλάδα διά παντός και γιατί οι Κινέζοι ακόμα γελούν με το ανέκδοτο για το Εμπορευματικό Κέντρο στο Τυμπάκι…

Ζούμε στο μύθο μας!

Χ.Κ.Λ.

• Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Logistics & Management" τ.63 Δεκ. 2007.

ΦΙΛΙ ΖΩΗΣ ΑΠΟ ΕΜΠ ΓΙΑ ΤΗΝ Π.ΚΟΚΚΙΝΙΑ

Την ανάγκη άμεσης αξιοποίησης και ανάπλασης τριών παλαιών εργοστασιακών χώρων προς όφελος των κατοίκων της Παλιάς Κοκκινιάς και των γειτονικών συνοικιών εισηγείται το Εργαστήριο Αστικού Περιβάλλοντος του Εθνικού Μετσοβείου Πολυτεχνείου, σύμφωνα με ρεπορτάζ της κ. Στέλλας Χαραμή που δημοσιεύθηκε στον «Ελεύθερο Τύπο».

Το ρεπορτάζ είναι αποκαλυπτικό και καταγγέλλει την ύποπτη οικοδόμηση του οικοπέδου όπου στεγαζόταν το παλαιό νοσοκομείο Σαπόρτα επί της Αγίων Αναργύρων και Κεχαγιά. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Δήμος Πειραιώς αντιμετωπίζει πολύ θετικά αυτήν την προοπτική και υποστηρίζει τις προτάσεις του ΕΜΠ.

Όσον αφορά στο παλαιό εργοστάσιο του ΟΣΕ ήδη λέγεται πως δρομολογείται η δημιουργία του Εθνικού Μουσείου Μεταφορών και σύμφωνα με δηλώσεις του δημάρχου Πειραιώς κ. Παν. Φασούλα, μουσειακά λεωφορεία, τραμ, τρόλλεϋ, ηλεκτρικός και τραίνα θα εκτεθούν στο πρώτο θεματικό μητροπολιτικό μουσείο της Αττικής.

Το ρεπορτάζ του «Ελεύθερου Τύπου» αναφέρει τα ακόλουθα:

«Ο νεκρός θόλος της καμίνου Δηλαβέρη, το κινηματογραφικό σκηνικό των ερειπίων της κλωστοϋφαντουργίας Ρετσίνα, το κυκλικό μηχανοστάσιο του εργοστασίου ΟΣΕ.

Στέρεες ψηφίδες της βιομηχανικής κληρονομιάς του Πειραιά συνθέτουν –στην Παλιά Κοκκινιά - μια νοητή ενότητα εν δυνάμει ελεύθερων χώρων στον πυκνό ιστό της πόλης, όπως προέκυψαν μετά την αποβιομηχάνισή της. Στις σκιές των εγκαταλειμμένων εργοστασιακών κελυφών, που κατά τόπους προβάλλουν μέσα από έναν κονιορτό σκουπιδιών, το Εργαστήριο Αστικού Περιβάλλοντος του Μετσόβιου Πολυτεχνείου διακρίνει ένα «μικρό Λαύριο».

Η δημιουργία ενός αντίστοιχου πολιτιστικού πάρκου στην καρδιά του Πειραιά έχει απασχολήσει το ΕΜΠ, που για πρώτη φορά παρουσιάζει το σκαρίφημα της ιδέας και της πρότασής του.

Συνολικής έκτασης περίπου 200 στρεμμάτων -το εργοστάσιο των Σιδηροδρόμων υπερβαίνει τα 100 στρέμματα ενώ το πάρκο Δηλαβέρη (με την προσθήκη του παλιού μηχανοστασίου Βασιλειάδη - ΚΥΔΕΠ) και το οικόπεδο Ρετσίνα καλύπτουν 80 στρέμματα- «μπορούν να αποτελέσουν έναν εξαιρετικό τόπο πολιτισμού, βιομηχανικής αρχαιολογίας, μνήμης και πρασίνου», εξηγεί ο λέκτορας του ΕΜΠ, Νίκος Μπελαβίλας.

«Παράλληλα, μπορούν να στεγάσουν δραστηριότητες εκπαίδευσης και πρόνοιας. Για παράδειγμα, τα σχολεία ατόμων με ειδικές ανάγκες, οι βρεφονηπιακοί σταθμοί και τα ΚΑΠΗ του Πειραιά χρειάζονται χώρους».

Αιχμή του δόρατος στην πρόταση του ΕΜΠ είναι η διατήρηση της βιομηχανικής αρχιτεκτονικής και η επανάχρηση των κτιρίων. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως η έκδοση της Σχολής Αρχιτεκτόνων για τον «Ιστορικό βιομηχανικό εξοπλισμό στην Ελλάδα» συγκαταλέγει τα εργοστάσια Δηλαβέρη και ΟΣΕ στις εξέχουσες εστίες βιομηχανικών εγκαταστάσεων της χώρας.

Ήταν στα τέλη του 20ού αιώνα, όταν στη μέχρι τότε εξοχική περιοχή της Παλιάς Κοκκινιάς, ένα εύφορο λιβάδι από πεύκα, λεύκες και μαργαρίτες, χτίστηκε το μεγαλύτερο στην ελληνική επικράτεια εργοστάσιο κατασκευής κεραμιδιών και τούβλων Δηλαβέρη (1902).

Είχε προηγηθεί ο Θεόδωρος Ρετσίνας με μια από τις πέντε κλωστοϋφαντουργίες του καθώς και η εγκατάσταση (1886) των χώρων επισκευής των συρμών του σημερινού ΟΣΕ.

«Ήταν τα δεσπόζοντα εργοστάσια στον Πειραιά του 19ου και 20ού αιώνα. Εργοστάσια που συνέβαλαν δραστικά στην οικονομική ανάπτυξη της πόλης, αλλά και γιατί οι ιδιοκτήτες τους είχαν έντονη κοινωνική δράση», επιβεβαιώνει ο συγγραφέας Βάσιας Τσοκόπουλος.

Έναν αιώνα μετά το ιδιοκτησιακό καθεστώς των χώρων έχει αλλάξει. Με εξαίρεση τα κτίρια Δηλαβέρη που έχουν κηρυχθεί διατηρητέα επί υπουργίας Μελίνας Μερκούρη, κανένα από τα εργοστάσια δεν ανήκει στο Δήμο Πειραιά. Η κηρυγμένη ως χώρος πρασίνου έκταση των εργοστασίων Ρετσίνα ανήκει στην Εθνική Τράπεζα, η οποία την έχει παραχωρήσει στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, το εργοστάσιο της ΚΥΔΕΠ, αν και χαρακτηρισμένος χώρος πρασίνου, έχει περιέλθει στα χέρια του ιδιώτη Σεργιανού, ενώ το μοναδικό που ιδιοκτησιακά παραμένει σταθερό είναι το εργοστάσιο του ΟΣΕ.

Πρόσφατα κλιμάκιο της Εφορείας Νεοτέρων Μνημείων έκανε καταγραφή στις εγκαταστάσεις του προκειμένου να εισηγηθεί στο Κεντρικό Συμβούλιο ποια κτίρια αξίζουν διατήρησης.

Με δεδομένη τη λεηλασία των πειραϊκών μηχανουργείων στον Άγιο Διονύσιο που στέρησε από την πόλη ένα θαλάσσιο μέτωπο ισάξιο του βρετανικού και του ολλανδικού, «έχουμε ακόμα μεγαλύτερη υποχρέωση να προφυλάξουμε αυτόν τον τόπο Ιστορίας από την οικοδομική βαρβαρότητα.

Το σενάριο του νοσοκομείο Σαπόρτα που κατεδαφίστηκε και τη θέση του πήραν θηριώδεις πολυκατοικίες, επιβαρύνοντας δραματικά τον αστικό ιστό, δεν πρέπει να επαναληφθεί, σημειώνει ο κ. Μπελαβίλας, εκτιμώντας πως ο Πειραιάς δεν μπορεί να ακολουθήσει το χορό του χρηματιστηρίου γης.

Πίσω από την εγκατάλειψη των εργοστασίων διατηρούνται μνήμες του Πειραιά, η αξιοποίηση των οποίων μπορεί να ξαναφέρει ισορροπία στην άνιση διαχείριση του δημόσιου και ιδιωτικού χώρου. Η ανάπλαση της Γαλλικής Εταιρίας στο Λαύριο, άλλωστε, έγινε σε χώρο 245 στρεμμάτων, έκταση ανάλογη με αυτή των εργοστασίων της Παλιάς Κοκκινιάς.

Με τη διαφορά ότι στην τελευταία περίπτωση η ανάπλαση θα λειτουργήσει ως ανάσα σε μια υποβαθμισμένη πόλη.

Στέλλα Χαραμή».

Δυτικές Συνοικίες - Καλοκαιρινά ραντεβού - Ditikes Sinikies

Σαν παραίσθηση εσύ
ξεπροβάλλεις μπρος στα μάτια μου
δύση κι ανατολή
του ορίζοντα φτερά.

Καλοκαιρινά ραντεβού πάνω στο σώμα σου
καλοκαιρινά σ' αγαπώ στην αμμουδιά
όλο το νησί ένα βότσαλο στα πόδια σου
ολόκληρη η γη η δική σου αγκαλιά.

Νέκταρ θεϊκό
πίνω αχόρταγα απ' τα χείλη σου
ζηλεύει η Αφροδίτη
που 'χεις τόση ομορφιά.

Καλοκαιρινά ραντεβού πάνω στο σώμα σου
καλοκαιρινά σ' αγαπώ στην αμμουδιά
όλο το νησί ένα βότσαλο στα πόδια σου
ολόκληρη η γη η δική σου αγκαλιά.

Αφιερώνεται στην παρέα της Θεσσαλονίκης, για το καλοκαίρι του 1995 και το χειμώνα του 1996 (όταν κάναμε τα τηλεοπτικά γυρίσματα από τη Βέρροια μέχρι την Καβάλα με έδρα κοντά στο Λευκό Πύργο).

ΕΦΥΓΕ ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΛΙΑΣ ΚΟΚΚΙΝΙΑΣ

Έφυγε ένας δεξιοτέχνης και δάσκαλος του μπουζουκιού, ο Γιάννης Παλαιολόγου, ο άνθρωπος που συνέχισε τη μουσική παράδοση που άφησαν οι αδελφοί Βαμβακάρη στην Παλιά Κοκκινιά, τα Άσπρα Χώματα και τον Πειραιά. Ο 64χρονος καλλιτέχνης ετοιμαζόταν να φύγει το Σάββατο 12 Ιουλίου για τις καλοκαιρινές του διακοπές, αλλά από το απόγευμα τις Παρασκευής αισθάνθηκε αδιαθεσία και τελικά κατέληξε. Σύμφωνα με το ιατρικό ανακοινωθέν, ο θάνατός του οφείλεται σε ανεύρυσμα κοιλιακή αορτής.

Ο Παλαιολόγου είχε συνεργαστεί σχεδόν με όλες τις μεγάλες μορφές του λαϊκού τραγουδιού. Στέλιος Καζαντζίδης, Μανώλης Αγγελόπουλος, Πόλυ Πάνου, Καίτη Γκρέυ, Πάνος Γαβαλάς, Στράτος Διονυσίου, Γιώτα Λύδια και Μιχάλης Μενιδιάτης ήταν μερικοί από τους τραγουδιστές που συνέδεσαν τη φωνή τους με τις μελωδίες που δημιουργούσε ο Παλαιολόγου. Θεωρείτο ένας από τους μοναδικούς σολίστες του μπουζουκιού. Ήταν ο αγαπημένος οργανοπαίκτης του Στέλιου Καζαντζίδη. Σύμφωνα με την εφημερίδα «Τα Νέα» έχει μείνει θρυλικό το επιφώνημα του μεγάλου λαϊκού τραγουδιστή στη δισκογραφία «Γεια σου Γιαννάκη Παλαιολόγου».

Ο Γιάννης Παλαιολόγου γεννήθηκε στις 27 Ιουνίου του 1944 στα Άσπρα Χώματα της Παλιάς Κοκκινιάς. Ήταν γιος του Μανώλη και της Ρόζας Παλαιολόγου. Ο πατέρας έπαιζε μπουζούκι και τραγουδούσε ενώ η μητέρα του ήταν αδελφή των Μάρκου και Αργύρη Βαμβακάρη. Οι παλιοί ρεμπέτες που εξακολουθούν να συναθροίζονται στο παραδοσιακό καφενείο του Γκίκα στη Θηβών θυμούνται τον «Γιαννάκη» και λένε ότι ξεκίνησε να παίζει το 1960 στη γνωστή «Μαντουβάλα» δίπλα στο θείο του, τον Αργύρη. Ήταν μόλις 16 ετών. Τότε γνωρίστηκε με τον Καζαντζίδη αλλά και με τη Μαρινέλλα.

Στα 48 χρόνια της μουσικής σταδιοδρομίας του, ο Παλαιολόγου κατέγραψε στο ενεργητικό του εκατοντάδες ηχογραφήσεις λαϊκών τραγουδιών. Χαρακτηριστικά, παίζει μπουζούκι σε μεγάλες λαϊκές επιτυχίες, όπως «Γυρίζω απ΄ τη νύχτα», «Αγριολούλουδο», «Η καρδιά μου ας όψεται», «Άργησα να σε γνωρίσω», «Κάτω απ΄ το πουκάμισό μου», «Την Παρασκευή το βράδυ» (με τον Στέλιο Καζαντζίδη), «Ποιος είναι αυτός ο ξένος», «Απόψε κάτι θα συμβεί», «Κι εσύ γελάστηκες» (με την Πόλυ Πάνου), «Παράξενη αγάπη», «Παλιοζωή μοβόρισσα» (με την Καίτη Γκρέυ), «Προσευχή» (με τον Σπύρο Ζαγοραίο), «Οι Μάηδες οι ήλιοι μου» (όλος ο δίσκος με τον Γιώργο Νταλάρα).

Ο Γιάννης Παλαιολόγου ήταν και μεγάλος συνθέτης. Ένα από τα κορυφαία τραγούδια του ήταν το «Γυναίκες, γυναίκες» που τραγούδησε ο Στράτος Διονυσίου ενώ ο Στέλιος Καζαντζίδης είχε τραγουδήσει το «Παράπονο του μετανάστη».

Τη θλίψη του για το χαμό του Γιάννη Παλαιολόγου εξέφρασε στην οικογένειά του ο δήμαρχος Πειραιά κ. Παναγιώτης Φασούλας.

ΕΛΕΝΗ